Gdy byłam małą dziewczynką (ok. 3 lat) postanowiłam sama zadbać o swoją fryzurę. Kiedy mama nie widziała, obciełam sobie grzywkę i podobno powtórzyłam ten zabieg jeszcze 3 razy. Zdjęcia do dziś wywołują uśmiech na twarzy mojej mamy, która zawsze podkreśla, że grzywka zaczynała się praktycznie na drugim końcu głowy (no cóż, widocznie uznałam, że tak będzie modnie). Od tamtej pory mama czesała mnie głównie w dobierany warkocz, żeby jakoś te włosy zapuścić :) i chociaż zazdrościlam innym dziewczynkom rozpuczonych włosów to pewnie to był sposób mamy na okropne kołtuny i walkę z nimi :) a z perspektywy czasu uważam, że warkocze były urocze :)

Oj problem z włosami to ja mam do dzisiaj. I całe szczęście, że mój mąż ma duuużo cierpliwości. To właśnie on zajmuje się moimi włosami. Maluje, podcina końcówki a przede wszystkim rozczesuje. Wracając do czasów dzieciństwa przypomina mi się moja Komunia Święta. Ciocia uczesała mnie w ładnego koka i niestety spryskala moje włosy lakierem. W końcu fryzura musiała utrzymać się cały dzień. Wieczorem, gdy wszyscy poszli do domu mama zaczęła a w sumie miała zamiar zacząć rozczesywac mi włosy. Niestety nie dało się. Włosy były tak sztywne, poplątane, że nie dało się nic z nimi zrobić. Blisko nas mieszkała zaprzyjaźniona fryzjerka, która przyszła nam na pomoc. Powiedziała, że jedynym wyjściem jest… Obciecie moich długich włosów na krótko. Dodam, że włosy miałam do pasa a czekała mnie fryzura „na chłopaka”. Płaczu było dużo… Moje prośby były na nic… Fryzjerka zrobiła to co do niej należało…

Jak byłam w gimnazjum to zmieniłam fryzurę. Obcięłam sobie grzywkę- na prosto! Od tego dnia stała się ona czymś przeklętym, nie ruszałam się z domu bez grzebienia, albo dwóch bo miałam obsesję żeby ją ciagle poprawiać. Mało tego! Codziennie myłam włosy, albo chociaż grzywkę żeby się układała tak jak tego oczekiwałam. Będąc w klasie turystycznej pojechaliśmy z klasą w Bieszczady gdzie nocowaliśmy w urokliwym schronisku bez prądu i limitem na branie prysznica.. Co za tym idzie.. moja grzywka nie wyglądała „idealnie”, a ja wpadałam w niemały szał. Całe szczęście byłam przygotowana, na 10 dni wycieczki wzięłam ze sobą 15 grzebieni (sic!). Tak jak przewidziałam, sukcesywnie gdzieś jakiś mi się gubił.. w połowie wycieczki został mi już tylko jeden grzebień, którego pilnowałam jak oka w głowie Oczywiście miałam szczotkę jeszcze, ale ona puszyła mi włosy i zdecydowanie nie nadawała się do grzywki. A więc gdy został mi ten jeden grzebień…. wyobraźcie sobie co się stało jak mi się zawieruszył. Pokój dzieliłam z 6 dziewczynami z klasy, w momencie kiedy uświadomiłam sobie, że mój grzebień nie jest tam gdzie powinien być był już środek nocy, dziwczyny spały, a swiatła że nie było to chodziłam z latarką i swiecialm wszystkim po oczach szukając zguby. W pewnym momencie przesuwałam nawet ich materace i budziłam je żeby sprawdzić podłogę co do centymetra! Wtedy myślałam, że dziewczyny mnie za to znienawidzą (oj były złe, i to bardzo) ale gdy wszystkie się zaangażowały mój jeden jedyny grzebień się odnalazł ❤️ Byłam taka szczęśliwa ahahaaha Cieszę się, że ten bzik na punkcie grzywki mi minął i już nie wychodzę na wariatkę, która jak była gdzieś łazienka w miejscu publicznym to myła grzywkę w zlewie i suszyła ją pod suszarką do rąk.
Pozdrawiam!

Córka ma naturalnie kręcone włosy, ja proste jak drut. Łatwo się domyślić, że loki odziedziczyła po Tacie, choć patrząc teraz na Niego trudno to zobaczyć, bo razi łysinką :) Kręcone włosy są piękne, ale ich rozczesywanie jest udreką, szczególnie dla dziecka. Wyprobowałyśmy już chyba wszystkiego, włącznie z obcięciem ich na króciutko. Dla mnie wyglądała jak zwykle ślicznie, jednak ciągłe komentarze, że jest „moim xero” (mam krótkie włosy) zraziły ją do nowej fryzury. Ponownie zapuściła włosy i znowu zaczął się dramat rozczesywania. Podczas ostatniej wizyty u fryzjera Pani wyprostowała jej włosy, by równo obciąć i…zaczęło się: wydała swoje wszystkie oszczędności na prostownicę! „Bo proste nie ciągną”… Żal mi tych pięknych loków prostowanych tym, jak dla mnie, „szatańskim” urządzeniem :( Zwłaszcza, że córka ma dopiero 11 lat :(

Nie wiem, czy zainteresuje Was nasza historia, ale wierzę, że zechcecie mi pomóc. Mam podpisaną umowę z 9- letnią siostrą, że 21 maja obetnie swoje piękne, zdrowe, złote, 45 centymetrowe włosy, ze względu na mega ciężkie rozczesywanie. Jeśli uda mi się zdobyć to cudowne urządzenie, to z pewnością zatrzymamy włosy! I wszyscy będziemy szczęśliwi!! Proszę pomóżcie mi!! :D

Ach… Aż przypomniało mi się moje dzieciństwo i te ciężkie godziny spędzone na rozczesywaniu włosów, moim płaczu i krzykach. Szkoda, że wtedy nie przyszła mi z wybawieniem taka szczoteczka! :)

Uczęszczałam wtedy do drugiej klasy podstawówki, a co za tym idzie – szykowałam się do jakże ważnej uroczystości w życiu każdej małej kobietki – Pierwszej Komunii Świętej. Wszystko musiało być dopięte na ostatni guzik, nawet pasek do alby wymieniałam z żółtego na złoty! Biała sukienka na przebranie, pierwsze w życiu buty na kilkucentymetrowym obcasie, szybka nauka chodzenia i gotowe. Tylko co z włosami? Przeglądałam akurat album mojej cioci z jej młodości, było kilka fotografii z Pierwszej Komunii. Wyglądała cudownie i stała się moją inspiracją. Był tylko jeden problem – ciocia miała wtedy grzywkę, której mi brakowało. Bez niej wianek z żywych stokrotek nie wyglądał tak pięknie. Prosiłam mamę, błagałam, przekonywałam, że to strzał w dziesiątkę. Z dużym oporem, ale zgodziła się. Od rana wydzwaniała do fryzjerów, bo do Komunii zostały tylko trzy dni. Żadnego wolnego miejsca. Mama stwierdziła, że ścięcie grzywki to nic trudnego, a w internacie robiła to milion razy i wszystkie jej „klientki-przyjaciółki” były zadowolone. Dobra, do dzieła. Moja rodzicielka ucięła pierwszy kosmyk, już mi się podobało. Potem drugi. trzeci… I wtedy szybko odwróciłam głowę, żeby przejrzeć się w lusterku. Szkoda tylko, że zrobiłam to w momencie, kiedy mama ścinała kolejną partię włosów. Od tego czasu przez kilka tygodni chodziłam z grzywką, która w jednym miejscu sięgała zaledwie do połowy czoła. A Komunia? Płakałam dwa dni, na szczęście fryzjerka podpięła mi grzywkę i koniec końców nie wyglądało to wcale tragicznie. Dopiero wtedy wybaczyłam cioci i mamie. Cioci, za to że stała się moją inspiracją, a mamie za to, że stała się moją fryzjerką.
PS. Mama dostała zakaz zbliżania się do moich włosów. Nie uchyliłam go aż do dziś (choć było w tym trochę mojej winy). :)
Kocham Cię mamo! :D

Wlasnie sobie uswiadomilam ze dzus mija rok od momentu kiedy moja corcia obciela wlosy.Zapuszczala je 7 lat czyli wlasciwie cale swoje zycie, niestety/stety jest posiadaczka wlosow płacących sie. Dlatego tez rok temu zdecydowalismy sie aby wlosy do pasa skrocic,puerwotna wersja byla ze do ramion. Wtedy też trafilam na strone fundacji ktora zbiera wlosy na peruki, aby oddac wlosy musialysmy sciac 20cm. Corka zostala z wlosami ledwo siegajacymi za ucho, bylam z niej bardzo dumna …tamtego tez dnia czyli dokladnie rok temu zaczelysmy znow zapuszczac wlosy ☺ dzis siegaja juz za ramiona na razie ratujemy sie szczotka TT ale bardzo chetnie sprobowalybysmy szczotki remingtona ktora bylaby bardzo pomocna w spelnianiu marzenia zeby znow miec wlosy do pasa ☺

A ja muszę przyznać że najwięksZy problem miałam z niesfornymi włosami mojego synka, mimo iż posiadam również 5 letnia córeczkę która ma piękne długie włosy :D mój mały blondynek z pięknymi loczkami cieszył oczy całej rodziny i budził podziw wielu ludzi. Sama słodycz! Niebieskie oczka i te boskie loki ♡ obiecałam sobie ze długo mu ich nie zetne. Niestety pielegnacja ich to druga strona medalu. Za nic nie chciał myć i rozczesywać ! Ile się udało zagadac tyle było czesania. 3 latka okres buntu oo zgrozo. Zaczęło się od małego koltuna z tyłu głowy i tak zrobił się nam nie mały kocur na głowie O.O nie udało się go uratować i pozostało tylko ostre cięcie. I tak został mi maly-duży chłopiec w uroczej „meskiej” fryzurce :) Może dzięki szczotce Remington udało by się zapuscic jego woski po raz drugi i umilić czas czesania mojej córki żeby nie dopuścić już więcej do koltonow ! ♡♡

Miałam problem z czesaniem, dziś już pięcioletniej córki. Długo próbowałam jakoś przekonać ją, że codzienne rozczesywanie sprawi, że na włosach nie będzie kołtunów. Próbowałam różnych cudów, jednak zawsze towarzyszyło im głośne ałaaa i łzy w oczach-bo przecież ciągnę.. I tak w tym roku, córka podjęła decyzję, że skróci włosy, a swoje warkocze przekaże fundacji zajmującej się tworzeniem peruek. Oczywiście już wiele razy wspominałam jej, że można takiego wspaniałego czynu dokonać, jednak nie zmuszałam i nie naciskałam. Sama dojrzała i kazała umówić się na wizytę do fryzjera. Teraz chodzi ciągle w rozpuszczonych włosach, sama czesze, myje. Kolekcja gumek do włosów zamieniła się w tą, składającą się z opasek :-) a ja jestem dumna, że dwa 35- centymetrowe warkocze przyniosą komuś mnóstwo radości.

Z jednej strony można powiedzieć, że jestem szczęściarą, ponieważ jestem posiadaczką bardzo gęstych i bardzo długich włosów, prawie tam jak Nikola (muszę napisać „prawie” – bo Nikola swoimi włosami bardzo wysoko zawiesza poprzeczkę :P). I chociaż oczywiście wszyscy takich włosów zazdroszczą, to nie są świadomi, jak często mam ich dosyć, przez plątanie, długi czas mycia, suszenia… Jedna z ciekawszych historii dotyczy mojej studniówki. Czas, kiedy każda dziewczyna chce wyglądać jak księżniczka, mieć piękny strój, makijaż, no i oczywiście… fryzurę! :) Ponieważ kilka dni wcześniej przyszła do mnie zamówiona automatyczna lokówka – Babyliss Curl Secret, pomyślałam, że to świetna okazja, aby wypróbować to wciągające włosy cudo. Pomyślałam, że obsługa tego urządzenia to pewnie bułka z masłem, obejdzie się bez fryzjera, bez prób wcześniej. Moja naiwność nie zna granic. :P W dzień studniówki, wir przygotowań, czas na włosy. Instrukcję obsługi przeleciałam wzrokiem, włożyłam pierwsze pasmo do lokówki… I nagle szarpnięcie, krzyk, coś się zacięło, włosy wciągnęło. Nie pomyślałam, że przy długich i gęstych włosach może dojść do takiej tragedii. Łzy w oczach stanęły, na pomoc zawołałam oczywiście najpierw mamę, która jednak na ten widok straciła głowę. Do akcji musiał wkroczyć tata – który gdzieś tam cały czas był w gotowości, aby pomóc swojej pierworodnej w przygotowaniach do tego ważnego dnia. Tata opanowany, nie stracił zimnej krwi, wyłączył temperaturę, uwolnił włosy. Następnie, dokładnie przeczytał instrukcję, sprzęt obejrzał swoim inżynierskim wzrokiem, kazał mi usiąść na krześle (a wzbraniałam się bardzo, po pierwszych doświadczeniach z lokówką). I mój kochany tata, który z włosami i tego sprawami doświadczenie ma naprawdę znikome – cierpliwie, na spokojnie, zrobił mi najpiękniejsze loki. Poświęcił dużo czasu (bo i włosów dużo), na koniec spojrzał krytycznym wzrokiem i naniósł poprawki. Prawdziwy bohater, uratował tego dnia moje włosy, fryzurę, a co za tym idzie całą studniówkę. Od tej pory gdy tylko ma pójść w ruch lokówka – zgłaszam się właśnie do niego. I chociaż udaje, że się wzbrania, twierdzi, że nie jest to robota dla niego i pokaże mamie, jak bezpiecznie używać tej lokówki, to zawsze jednak mogę liczyć na jego pomoc we fryzurze i wiem, że tak naprawdę bardzo się cieszy, że z takim wielkim zaufaniem oddaję w jego ręce włosy. :) W dodatku zaskakuje mnie, że myśli zawsze o takich rzeczach jak spray chroniący przed wysoką temperaturą, spray utrwalający – chyba nie doceniałam dotychczas własnego taty. :Pp

W zerówce, jakieś 20 lat (z hakiem) temu będąc u koleżanki jej mama nakręciła nam loczki. Byłam tym tak zafascynowana, że chciałam te loki mieć codziennie, niestety nie mieliśmy lokówki, ponieważ nikt u nas nie miał potrzeby używania jej. Któregoś, pięknego dnia będąc pod opieką babci wpadłam na genialny pomysł. Gdy babcia w pokoiku czytała jakieś religijne pisemka ja wykradłam z kuchni uwaga…. mikser! Zamknęłam się w łazience, wzięłam grube pasmo włosów, zakręciłam delikatnie na jedno z mieszadeł miksera i w głowie miałam cały czas obraz loków, które po włączeniu miksera będą bujnie zdobić moją mądrą głowę… Rozległ się taki wrzask, że babcia dostała prawie zawału i wleciała do łazienki razem z drzwiami. Szczęście w nieszczęściu było takie, że po włączeniu miksera mieszadła wkręciły wszystkie moje włosy (a miałam ich nie mało) i się zablokowały dzięki czemu moja głowa nie została oskalpowana… Niestety babcia rozplątując mikser nie oszczędzała mnie (chyba za karę?) i straty w kłakach były widoczne gołym okiem.
Moja ośmioletnia córka ma gęste włosy poniżej pupy, wiec na wszelki wypadek od lat trzymam mikser tam, gdzie jej ręce nigdy nie sięgną….

Jak miałam 7 lat miałam bardzo dlugie, geste, grube i ciężkie włosy, które służyły mi do obrony. Pewnego dnia w szkole chłopcy z mojej klasy wymyślili sobie zabawe, że będą podbiegać do dziewczynek z tyłu i będą łaskotać je po plecach. Bardzo nie lubiłam takich zabaw. Jeden z chłopców podbiegł do mnie od tylu, połaskotał mnie po plecach, po czym nie zdążył uciec, bo bardzo gwałtownie się odwróciłam uderzajac go (niechcący oczywiście) moim grubym warkoczem w twarz. Biedak aż przewrócił się na podłogę i przez kilka dni miał widoczną pręgę na policzku po moim warkoczu. Później już nikt mnie nie zaczepial, bo bali się, że zaatakuje ich warkoczem.

Oj ciężkie to rozczesywanie u mnie, takie świetne urządzenie rozwiązałoby problem i oszczędziło duużo porannego i wieczornego czasu.
Pamiętam, gdy wybraliśmy się jako małe dzieci z rodzicami do zoo. A tam oczywiście stoiska z watą cukrową. Słodkie obłoczki były tak ogromne, że teraz nie zjadłabym nawet połowy, ale jak to dzieci oczywiście z bratem musieliśmy mieć po jednym dla każdego. Niestety po 5 minutach jak to zwykle bywa pomiędzy rodzeństwem zaczęliśmy się o coś sprzeczać i brat postanowił wcisnąć mi we włosy smakołyk. Wycieczka wkończyła się przedwcześnie, mama w nerwach, ja zaryczana, ale wspomnienia po latach bardzo wesołe

Moja kreatywna córeczka kiedyś zrobiła sobie koronę z rzepów bunches …oczywiście przy zdejmowaniu już nie było tak kolorowo :-) włosy ma gęste i długie , codzienna pielęgnacja doprowadza do szału :-) taka szczotka na pewno ułatwiła by nam zadanie , bez płaczu i bólu – to by było coś pięknego :-)

Hm, spróbuję szybko opowiedzieć dlaczego wszelkie wiatraki i wiatraczki są w naszym domu zakazane! :D Zaczynając po krótce, mam dwie małe kobity w domu, każda włosy do pasa, gęste śliniące, no i oczywiscie… wiecznie pokoltunione. Pamietam jak 3 lat temu w wakacje pojechaliśmy do Świnoujścia, gdzie wszyscy latali z małymi wiatraczkami do ochłodzenia twarzy, z drugiej strony znajdował sie lizak czy jakies cukiereczki. Oczywiscie, zakup nie oszczędził i nas. W sumie nuszę przyznać, że podczas długiego dnia na plaży taki gadżet to calkiem niezła sprawa, ale do rzeczy. Super zabawka jak to zwykle u nas bywa skończyła się płaczem. A mianowicie, wiatraczek wkręcił sie dziewczyną we włosy.. no było nie ciekawie, wyplatywanie tego cholerstwa zajęło mi 3h a i tak połowę włosów trzeba było wyciąć (bolało mnie to bardziej niż dzieci) Ale to jeszcze pikuś. Podczas upalnego weekendu, mąż postanowił kupić wiatrak do domu, jako ze nie mamy klimatyzacji to taki wiatrak jest dla nas zbawieniem. Ogromny wiatrak został usadowiony w naszym salonie. Ja, jak to bywa w weekendy zabrałam się do sorzątania chałupy, odkurzacz z jednej, szmata z drugiej i jade z koksem. No i nagle jakos tak niefortunnie stanelam obok naszego olbrzymiego wiatraka… usłyszałam tylko ciach! Obciął mi pół włosów! Dosłownie. Wyglądałam dosyć śmiesznie, mąż miał ubaw po pachy, a ja załamana nie wiedzialam co mam ze sobą zrobic. Z biegiem czasu historia stała sie dla mnie dosyć śmieszna, włosy nie ręka- odrosły, a ja mam przynajmniej co wspominać

ja rowniez mam dlugie gęste wlosy ktorych stylizacja to nie lada wyczyn. kiedy zobaczylam ze w reklamach pokazuja elektryczne lokowki zapragnelam miec piekne krecone wlosy. potuptalam do sklepu kupilam owa lokowke przeczytalam opinie dziewczyn na stronach i opinie byly cudowne jednak rzeczywistość jest inna!! pieknego porannka stwierdziłam że to jest ten dzien . rozczesalam porzadnie wlosy i zaczynam pierwszy lok wyszedl drugi lok wyszedl zadowolona robie dalej ale trzeci raz to byl koszmar!!! wlosy zaplataly ssie w lokowce i nie szlo ich wyciagnac!! wolajac domownikow przyszla mama 15 min probowala wlosy uratowac ale nie szlo.. i moje piekne dlugie wlosy na srodku zostały potraktowane nozyczkami :-( i tak oto krotki kikut wlosow zostal mi po owej przygodzie. moral taki ze NIE POLECAM LOKOWKI ELEKTRYCZNEJ DO DŁUGICH PRZEDEEWSZYSTKIM GRUBYCH WLOSOW :-D

Siedzimy kiedyś sobie całą rodziną przy stole i nasza czteroletnia córka patrzy na męża i mówi: „Tata włosy Ci się skończyły „

Będąc w podstawówce miałam piękne, długie, lekko falowane włosy. Ale jak to zazwyczaj bywa, dziewczyna, która ma włosy kręcone, chce mieć proste. Ja też takie chciałam. Wtedy nie było w użytku prostownic tak jak dziś, więc wpadłyśmy z siostra na pomysł, że wyprostuje mi włosy żelazkiem. Oczywiście przez ściereczkę. Jak mama zobaczyła co robimy, to nie wiedziala czy się śmiać czy płakać. Niedługo potem obcięłam włosy krótko „na chłopaka”. Fryzura mi się podobała, dopóki pewna pani nie pomyliła mnie z chłopcem. Wtedy zapowiedziałam sobie, że już nigdy nie będę miała krótkich włosów. Teraz mam w miarę długie i oczywiście zawsze po myciu problem z ich rozczesaniem.

Z góry kulturalnie informuję, że komentarz ma charakter marketingowy, jednak nie będzie w nim żadnego lokowania produktu.

Zacznijmy od tego, iż jestem z Tobą na równi – tak samo zazdroszczę moim córkom włosów, jak Ty długowłosej 'Adriannie’ ;) To oczywiście niesprawiedliwe, że im rosną one tak szybko (mnie szybko tylko skracają nożyczki), ale nie wiem gdzie w tej sprawie napisać reklamacje?

Moja historia z włosami jest więc sam samo krótka, jak i moje włosy. Kiedy byłam mała (chociaż teraz jako 'duża’ też popełniam włosowe grzechy…) postanowiłam sprawdzić jak to jest mieć grzywkę. Kuchenne nożyczki, zamek w drzwiach, szybka akcja w łazience. Wyczesałam elegancki kawałek, nie za duży rzecz jasna gdyby mi się nie spodobało i… trzy, dwa, jeden, AKCJA! Jednak na mój gust nie do twarzy było mi w tej grzywce. A żeby mama o tym się nie dowiedziała, to należało szybko ją usunąć. We włosy nie zaczeszę, toteż lepiej obetnę przy skórze. Na pewno nikt nie zauważy. Chwila, moment i ani śladu po nieudanej próbie stylizacji. Faktycznie miałam rację, bo na początku nikt nie zauważył (nie licząc domowników, w tym wściekłej mamy, która tak warczała, że mało co nie doczepiłam jej na szyi tabliczki „Uwaga, zły pies”). Niestety, nie przewidziałam faktu, że włosy odrosną, co kompletne zaburzyło moją ideę. Wtedy nie dosyć, że zauważyli już wszyscy, to wyglądałam jak mały Hitler (sorry, to prawda), który wąsy przeszczepił sobie na czoło…
Całe szczęście, że wszyscy o tym pamiętamy i mamy pamiątki w postaci zdjęć, no bo z kogo byśmy się teraz śmiali? Muszę czym prędzej uświadomić w tym moje córki, aby nie poszły w moje ślady.

Na koniec jeszcze kilka żali :) Bo przecież nie bez powodu wylewam tu swoje młodzieńcze błędy, aby inni mogli mieć uciechę. Być może sama w jakiś sposób na tym skorzystam? Tak, taki mam właśnie zamiar!
Otóż włosowa historia moich dzieci sięga ponad 7 lat (razem 14 ;)). Od około 4 mamy regularne wizytację kołtunów w akompaniamencie „Ałaj”, często przyprawione gniewem lub płaczem. Unikamy okresowego mycia włosów, gdyż ich mali posiadacze sobie tego nie życzą. Nie stronimy jednak od fryzjera, u którego bywamy co ok. 2 miesiące w celu podcięcia końcówek i grzywki (haha, tak – mają grzywki :D). Niestety, pomimo wizualnie pięknych, lśniących i miękkich włosów w przypadku ich rozpuszczenia lub nawet zwykłej 'kitki’ na całej długości tworzą się pęki. Tylko warkocz rozwiązuje sprawę. Każdego dnia używamy profilaktycznie mgiełki. Kiedyś tangle teezer (podobno łamie włosy), teraz szczotka z włosia dzika (wtf?). Wystarczy 20 minut czesania, aby włosy były piękne przez 5 minut. Trwałabym w tym dalej, gdyby nie fakt, że we wakacje dziewczyny mają jechać na kolonie. I Tu pojawia się pytanie: jak mają sobie czesać włosy?
Bardzo chętnie przetestujemy Remington Tangled 2 Smooth jeśli pozwala na samodzielne czesanie. Jeśli my się do niego przekonamy, to może i inne mamy będą miały rozwiązany kolonijny problem kołtunowy :)

I na koniec jeszcze wizualizacja moich twinsowych problemów, w które na załączonym zdjęciu trudno uwierzyć (oczywiście rozpuszczamy włosy tylko do zdjęć)
https://www.instagram.com/p/BawCOmmhgHV/?tagged=liliandeli

Pozdrawiam,
Agata

PS. Może w końcu dzięki tej magicznej różczce Remingtona, w trakcie, gdy puszczają mi już nerwy, przestanę je straszyć, że obetnę je na 'chłopaka’…

Zdradź kochana jakiego sprayu do rozczesywania włosów używacie? Na pewno przetestowałaś już wiele i wiesz który najlepszy :)

Moją jedyną ( kiedyś bardzo smutną) historią z włosami jest to, że kiedy miałam około 6-7 lat, chłopiec któremu się (chyba, haha) podobałam, wrzucił mi we włosy… Małego martwego nietoperza. Zaplakana uciekłam do mamy, na szczęście jakimś cudem nietoperz wypadł z tych włosów, choć przez chwilę był w nich zaplątany, a ja zapłakana. Do dziś z ciarkami na plecach to wspominam, brrrrr

Od zawsze miałam długie włosy. Niedawno przydarzyło mi się dosyć śmieszna historia z włosami. Rano jak zawsze wybiegłam na autobus i przez przypadek zatrzasnely mi się włosy w drzwiach od autobusu, a kierowca ruszył musiałam czekać do następnego przystanku żeby wyjąć moje włosy z drzwi autobusu
Albo jak byłam mniejsza to zawsze chciałam mieć pocieniowane włosy, więc bez żadnego przygotowania moja koleżanka wzięła nożyczki i obcinam mi włosy tak aby powstał trujkąt były bardzo nierówne i wyglondał okropnie…. i na drugi dzień moja mama zaprowadziła mnie do fryzjera. Pamiętam też że w podstawówce była moda na włosy farbowanie bibułą i też to robiłam :D

„Mamo!!! Mam kołtun!!!! ” słyszę każdego ranka. A kiedy dochodzi do tego pytanie „gdzie jest szczotka?” bieg do szkoły mamy gwarantowany. Na nic wieczorne rozczesywanie i zaplatanie warkoczy…poranny kołtun musi być Mamy pokaźną kolekcję szczotek, szamponów i odżywek niestety długie do pasa włosy żyją swoim życiem. Zuzia uwielbia jazdę konną i kiedy zaczęła jeździć konno samodzielnie dostała nowy kask z tej okazji. Po powrocie z kursu cała rozemocjonowana opowiadała wrażenia ale moją uwagę zwróciła włosy…A dokładnie ich dziwna długość. Były tak splątane, że zrobiły się o połowę krótsze!!! Do tego pełno było w nich siana. No i ten zapach…Teraz w każdą środę mamy powtórkę z rozrywki no ale radość dziecka bezcenna!

Mam falowane, długie blond włosy, podatne na kręcenie. Właściwie to mam takie włosy, jakie zawsze chciałam mieć, problem jest tylko z rozczesaniem, bo mają tendencję do kołtunienia. Zapominam czasem, że bywają niesforne, jak rok temu przed imprezą, kiedy chciałam je nieco podkręcić, by układały się na ramionach równymi kaskadami fal. Dlatego nałożyłam papiloty, chodziłam w nich przez prawie godzinę. Na chwilę przed wyjściem zdjęłam je, a zamiast eleganckich fal, na głowie pojawiło się prawdziwe afro, włosy sięgały ledwo poniżej ucha (gdzie zwykle opierają mi się na biuście) i sterczały w każdą stronę. Przy mojej okrągłej jak księżyc w pełni buzi wyglądałam jak cherubinek w stylu lat 80-tych, który za często jada w McDonaldzie. Niewiele myśląc, olewając to, że wyglądałam jak anioł-trans, podpięłam je jeszcze wsuwkami, założyłam bandanę i z takim pudlem poszłam na imprezę. Zrobiłam furorę na imprezie. Niech żyją lata 80-te!

Moja opowieść będzie przestrogą:D
Mam rudawe włoski ale zawsze marzyły mi się blond:))
Mama zabraniała farbowania dlatego postanowiłam coś wymyśleć, hmhm i co??:))
Zaczęłam polewac swoje włosy WODĄ UTLENIONĄ…i po jakimś czasie…wow…fajne reflexy!!:D Cieszyłam się…do czasu…aż zaczęły wypadać garściami:(
Popaliłam sobie cebulki…i tak zamiast pięknych włosów blond miałam przerzedzone włosy:((
To się dopiero zaczęło… :)
Teraz mam swoje naturalnie rudawe włoski do dzisiaj:))

Moja historyjka dotyczy czasów dzieciństwa. Pojechałam wtedy po raz pierwszy na kolonie w górach i wiadomo – jako obozowy pierwszaczek musiałam przejść chrzest kolonijny. Jedno z zadań polegało na tym, że każdemu wcierano we włosy jajka. Miałam pecha. Stałam na końcu kolejki, więc całe mnóstwo pasty jajecznej, które zostało, dzieci z zapałem wtarły w moje włosy. Miałam długie do pasa włosy, więc rezultat łatwo sobie wyobrazić. Potem chyba przez godzinę stałam pod prysznicem, próbując zmyć jajka z włosów i rozczesać wielki, jajeczny kołtun. Sporo włosów pożegnałam wtedy na zawsze. W tych to nietypowych okolicznościach pierwszy raz zaaplikowano mi jajeczną maskę do włosów.

Moja historia z moimi włosami jest taka od 10 lat miałam zawsze długie włosy niestety są kręcone a wręcz fale Dunaju mama zawsze robiła mi bardzo wysoki kucyk na czubku głowy to było straszne ponieważ głowa puzbiej mnie bolała w gimnazjum prawie włosy sobie spalilam ale było okej uwielbiam siedzieć przy włosach i przede wszystkim je prostować bo najlepiej wyglądam w wyprostowanych włosach :)

Kiedyś nie wiem dlaczego panowała dziwna moda na bardzo mocno wycieniowane włosy… Najbardziej podobały mi się takie gdzie na końcówkach było pięć włosów na krzyż. Od razy wujek google „jak w domu pocieniować włosy?” – maszynka do golenia i jedziesz! No to tak pojechałam, że na końcówkach prawie nic nie było… Ale czemu by też nie wycieniować sobie grzywki? Poniosło mnie… Z grzywki został tylko sterczący kołtun, którego zapuszczałam 4 lata żeby wyglądać jak człowiek.. Z włosami miałam mnóstwo ekscesów.. Kiedyś miałam prostą grzywkę i mi się znudziła, byłam pewna, że jak się nie chcę jej mieć to po prostu ucina ją się. I tak też zrobiłam.. Nikt mnie nie uświadomił, że musi odrosnąć… Ostatnio malowałam się na siwo, a włosy wyszły mi różowe, a połowa z nich odpadła więc znowu chodzę tym razem ze sterczącymi włosami z każdej możliwej strony.. :D A z takich historii dotyczących czesania włosów, to kiedyś chciałam ułożyć je na szczotkę.. Zaplątałam tak szczotkę, że musiałam ściąć połowę włosów..

Jestem facetam, dumnym ojcem kochanej coreczki o imieniu Julia. Moja pociecha ma sliczne blond krecone wloski. Mimo ze piekne i dosc dlugie to rozczesac je bez komplikacji to dla mnie niemozliwe!!! Zeby bezkolizyjnie wyrobic sie do przedszkola to najlatwiej zrobic kucyka!!:):) i tak wlasnie robie, ale moja corcia po powrocie do domu mowi ” tato, pani w przedszkolu pytala czy mnie tatus czesal..??….mlwia ze mam tak mocno gumke z tylu glowy zwiazana, ze wygladam jakbym byla caly czas zdziwiona..”

Moja historyjka o włosach dotyczy czasów nastoletniego buntu kiedy to na pewnej imprezie wypożyczyłem od znajomego wychodząc sweter, żeby luźno i (możliwie) w cieple wrócić do domu. Trzymałem go chyba ze dwa dni po czym oddałem mu go w biegu kiedy przyłapał mnie w nim na mieście. To były luźne czasy bez przywiązywania wagi do pewnych rzeczy, takich jak cudza własność chociażby. W każdym razie muszę dodać, że wtedy posiadałem jako zbuntowany nastolatek oczywiście coś co w naszym kraju nazywane jest irokezem, rzecz jasna musiał być kolorowy i farbowany od czerni przez bakłażany, a na rażącej czerwieni kończąc. Nie minęło dużo czasu i jakimś cudem, po kilku dniach znajomy odnalazł mnie wraz z moim miejscem zamieszkania, chociaż nie był on nigdy moim gościem. Otworzyłem mu drzwi, a on mieszając się w panice i wściekłości wymusił na mnie wyjście na zewnątrz. Okazało się, że musiałem iść z nim do jego ówczesnej partnerki, żeby wyjaśnić, że „ta tandetnie farbowana, ruda wywłoka” co zostawiła włosy na swetrze znajomego to ja. Rzecz jasna nie brakowało z początku nieufności, musiałem pokazywać zdjęcia sprzed miesięcy, żeby udowodnić, że kolega mi nie zapłacił dla uratowania go z opresji. Koniec końców ja już tak tandetnie się nie farbuję, ale udało mi się zachować przyjaznych znajomych na kolejne dekady życia.

Od zawsze byłam posiadaczką mocnych, prostych i gęstych włosów. Mimo iż było ich dużo, nie miałam z nimi większego problemu. Były mocne i zdrowe więc umiarkowane zabiegi z nimi związane,też nie bardzo im szkodziły . Sielanka ta trwała sobie przez 30 lat aż nagle ni stąd ni zowąd moje włosy zaczęły się kręcić. I od tego dnia zaczęły żyć swoim własnym życiem!
Najpierw były to delikatne fale zwłaszcza przy wilgotnym powietrzu, lecz po jakimś czasie pojawiły się loczki które w żaden sposób nie chcą dać się poskromić. Rozczesywanie ? To walka z wiatrakami.
Może gdybym miała je „od zawsze” , stworzylibyśmy zgrany duet, lecz teraz muszę uczyć się tego na nowo. Wciąż testuję odżywki, preparaty, szczotki, poszukując produktu idealnego, który choć trochę pomoże mi odnaleźć się w tej nowej dla mnie sytuacji:)

Największa historia moich włosów miała miejsce w liceum. Wtedy co jakiś czas farbowałam włosy na różne odcienie blondu (zawsze używałam szamponów koloryzujących). Któregoś dnia pierwszy raz zdecydowałam się kupić trwałą farbę. Miodowy blond w piance. Już po chwili miałam wrażenie, że coś jest nie tak, bo włosy zaczęły robić się strasznie ciemne. Nie miałam jednak doświadczenia w koloryzacji, więc zostawiłam jak jest. Po 10 minutach przerażona poszłam do mamy, która kazała mi czym prędzej zmywać farbę. Z jasnego blondu wyszedł brąz, wymieszany z zielenią… Umyłam głowę z 50 razy i płakałam pół dnia. Ratowania mojej fryzury podjęła się znajoma fryzjerka (i musiałam mieć wagary od szkoły). Kiedy następnego dnia wróciłam, wszyscy dziwnie się na mnie patrzyli. Okazało się, że koleżanka, chociaż ją prosiłam, nie wytrzymała i powiedziała, że mam zielone włosy :D Po wizycie u fryzjera było co prawda lepiej, ale w sztucznym świetle dalej miały zielonkawy połysk. Na szczęście z rozjaśnionych włosów wszystko szybko się spłukało.
PS Moje włoooosy kochają się plątać. Do tego stopnia, że co jakiś czas muszę prosić kogoś o pomoc! Całe szczęście, mój chłopak sobie z nimi nieźle radzi. Zawsze jak narzeka, że musi mnie czesać, mówię mu, że chciał mieć długowłosą dziewczynę to niech teraz nie gada :D

Będąc małą dziewczynką bardzo lubiłam strzyc włosy na sobie. W te czasy bardzo była modna fryzura bob i zawsze sobie obcinałam włosy na krótko – a mama musiała mnie prowadzić do fryzjera, żeby poprawił. Z czasem mama zaczęła chować nożyczki, a ja wróciłam od fryzjera z nielubianą grzywką – bo tak włosy nie spadają na oczy i nie przeszkadzają. Wszystko by było dobrze, gdyby nie poszłyśmy do jej koleżanki, która była krawcową i miała dużo różnych i ostrych nożyczek. Skorzystałam z okazji i obcięłam sobie grzywkę… do zera :D Najbardziej śmieszne było to, że mama zauważyła dopiero pod koniec dnia, a najmniej śmieszne – zrobili mi kolejną grzywkę, żeby przykryć tą, która odrastała. Zato po tym czasie – zapuściliśmy grzywkę raz i na zawsze :D

PS. W ogóle bardzo lubiłam strzyc komuś włosy. Jako malutkie dziecko, mogłam na jakiejś imprezie rodzinnej podejść z nożyczkami do którejś kobiety i uciąć jej troszkę. No a co, ja lepiej wiem jak ma być :D Wszystko się zapowiadało, że będę fryzjerką, ale niestety :(

Przyglądam się co rano żonie jak czesze włosy. Przypomina to odwieczną, niekończąca się walkę. Co czuje? O czym myśli? To są tylko moje domysły.

„Włosy”
Włosy moje… Miłość ma…
Barwy głębokiego morskiego dna.
Rano, niczym wulkan Etna,
w górę każdy włosek strzela jak rozgrzany pył.
Do południa, grzeczne jak płacząca wierzba,
gładko opadają w dół.
A wieczorem, znowu jakby w berka grały
I jak dzieci przed kąpielą uciekały.

Włosy moje… Radość ma…
Niczym jedwab wiatr w powietrzu gna.
Do zabawy szczotkę, grzebień zapraszają,
Każdy kosmyk szybko układają.
Piękne, lśniące włosy, mą kobiecość podkreślają
I charakter pod niebiosa wywyższają.

Jak byłam małą dziewczynką miałam bardzo długie włosy , aż do pupci . Pewnie w tamtym momencie przydałoby mi się takie urządzanie ale w tym tych czasach było trudno o to by zadbać o takie włosu jak długie i bardzo grupe. Niestety z braku środków aby dbać o włosy moje sapopoczycie nie było dobre , od cieżkich włosów bardzo się żle czułam a nawet miałam gorczkę , Moja mama zaprowadziła mnie do fryzjera, po obcięciu ich poczułam ulgę . Po latach używałam wszelakich odzywek i szamponem . Niedawno uzywam szamponu i odzywki z firmy heme o smaku czekoladowym .Moje włosy po tej kuracji są bardzo fajne w dotyku oraz są odzywione.

Jak przeczytałam zadanie konkursowe, od razu przypomniała mi się sytuacja z liceum. Wyobraźcie to sobie. Wigilia szkolna, wszyscy uczniowie zgromadzeni przy stole na auli, miła atmosfera, są świeczki na stole- jest klimat. I w tym momencie wkraczam ja i moje piękne, gęste loki. Nachyliłam się nad stołem, żeby powiedzieć coś koledze i pech chciał, że moje włosy zajęły się ogniem :D Pomijając już smród na całą szkołę, wyglądałam jak klaun, gdyż z jednej strony miałam włosy na długości ramion, a z drugiej do lędźwi. No cóż… Przecież i tak się wybierałam na podcięcie końcówek :D

Moje włosowe przejścia były traumatyczne. Najciekawszą sytuacją, którą wspominam było wyjście na wesele. Pierwsze wesele z chłopakiem, u mnie w rodzinie, to chciałam wyglądać. Lato, gorąco, kupiłam lekką zwiewną sukienkę. Umówiłam wizytę u fryzjera. Miałam dość nawet długie włosy. Wchodzę do fryzjera, mówię o swoich oczekiwaniach, że lekka sukienka, że włosy to takie fajne lekkie fale bym chciała. Taaaa… jasne. Patrze co pani robi, a ona mi loki od czubka głowy, na takiej lokówce stożkowej. No nic, może będzie je jakoś rozczesywać, czy coś. Ale niee. Lakier raz, lakier dwa, i na koniec lakier z brokatem. Wyszłam z hełmem a głowie, taki były lekkie zwiewne loki. Na mycie nie było czasu, zostało. Na szczęście nie mam zdjęć. Aaaa, loki takie jakie chciałam miałam w poniedziałek :D

moja przygoda z włosami to niespełna 8 letnia już historia. Dokładnie całe zdarzenie miało miejsce tuż przed moim zakończeniem gimnazjum podczas tzw. komers, kiedy to na noc zostawiłam moje włosy w papilotach. Rano ubierając się ogólnie zbierając się poszłam już gotowa do łazienki odplątać papiloty i ruszać na komers. Jednak tak nie było łatwo jakby się zdawało. Rozplątując papiloty zauważyłam, że moja fryzura przypomina raczej jakiegoś kundla niż mnie. Miałam mało czasu. W tym czasie i niedoczasie , zjawiła się moja siostra, która uratowała mnie – prostując mi włosy. Na imprezie wyglądałam idealnie, każdy miał przeróżne fryzury tylko Ja miałam taką fryzurę klasyczną, którą mi zazdrościli- nie wiedząc o tym,że moja wcześniejsza fryzura była fatalna. Od tego czasu nigdy na mojej głowie nie pojawiły się papiloty.

15 lat temu, będąc świeżo po liceum, nieco za namową koleżanki a nieco korzystając z okazji iż nikt mnie za moje wybryki juz ze szkoły nie wyrzuci, postanowiłam zafarbować sobie włosy. Nie były to jednak standardowe kolory – postawiłam na blond łamany czerwienią i niebieskim. Mając włosy do ramion fryzura wyglądała dość odważnie, ale dla mnie było to wciąz za mało. Postawiłam więc na damskiego irokeza, który wspaniale komponował się z moim rockowym stylem i czułam się spełniona – w końcu odważyłam się na fryzurę jaką zawsze chciałam sobie zrobić. Po roku czasu zapisałam się na studia i byłam osobą wyróżniającą się z całego wydziału, dlatego też nie sposob było umknąć władzom uczelni. Pewnego dnia, gdy czekaliśmy całą grupą na zajęcia, mijał nas dziekan. Przechodząc koło mnie odwrócił się i spojrzał na to co miałam na głowie, mając jednocześnie tak poważną minę, że w jednej minucie spodziewałam się wszystkiego – od zrzucenia ze schodów po awanturę na cały korytarz o brak szacunku do oświaty i wykladowców (te 15 lat temu czasy były nieco inne niż teraz, gdy nic nie szokuje i młodzieży można wszystko ;))
W jednej chwili zrobiło mi sie słabo, czułam, iż za chwilę wylecę z uczelni z hukiem i stanę się jedną z legend uczelnianych o tym jak to nasz wiecznie poważny i dumny profesor dziekan wyrzucil studentkę za nazbyt odwazną fryzurę lecz ten, przyglądając mi się jeszcze bardziej, podszedł do mnie, zapytał jak mam na imię po czym dodał iż gratuluje mi fryzury, gdyż tak wspaniałego irokeza już dawno nie widział. Cały hałas z korytarza nagle gdzieś zniknął aż wszyscy zaczęli się smiać, a ja starając się wziąc kolejny oddech zdołałam wyjęczeć marne „dziękuję” po czym wyszłam z uczelni aby uspokoić trzesące się ręce. Jak widać, nasz dziekan z wiecznie grobową miną, miał także drugie oblicze i jednak nie zagryzał studentów i nie rzucał ich członków do zupy, jak to się humorystycznie na wydziale opowiadało ;) Na 2 roku studiów pojawiłam się z dłuższymi brązowymi włosami i juz nigdy więcej komplementu od naszego profesora nie usłyszałam, jednak od tamtej pory pielęgnuję swoje JEDNOKOLOROWE włosy, mając je obecnie prawie do pasa (brakuje mi ok 5-6 cm) i męcząc się z kołtunami, z którymi przegrywają najlepsze szczotki. Bardzo chciałabym wygrać to cudeńko, bo jestem coraz bliżej stwierdzenia iż lepiej jednak było mając krótkie włosy i nie daj Boże jeszcze ponownie zdecyduje się na kolorowego irokeza ;)

Mam dwójkę dzieci – Olę (7 lat) i Rafałka (4 lata). To wyjątkowo pomysłowe dzieci, chociaż (nie ukrywam) czasem brakuje im wyobraźni… Albo mają jej po prostu w nadmiarze. Na Wielkanoc otrzymali w prezencie wspaniałą, kreatywną zabawkę – setki rzepów, z których można układać fantastyczne budowle. Od razu dzieci przestrzegłam, że rzepy bardzo lubią wplątywać się we włosy, więc nie umyślnie ich nie wczepują na głowę. Oczywiście – dzieci zrozumiały moje ostrzeżenia i umyślnie nie wlepiały sobie rzepów. Za to zrobili przepiękne korony i umieścili na swoich głowach. Córeczka miała bardzo dłuuuugie włosy. Kiedy tylko zobaczyła, że korona utknęła na jej głowie, wpadła w popłoch. Rafałek, aby uratować siostrę przed złą koroną (wmówił sobie, że korona zaatakowała jego biedną siostrę – korona ponoć była zaklęta), wziął nożyczki i ściął Oli włosy… Chyba nie muszę mówić, że załamałam się widząc postrzępione kłaki sterczące na głowie córeczki… Na całe szczęście córka ma gęste włosy i wycięte płaty na głowie nie rzucają się zbytnio w oczy (fryzjer dokonał cudu strzępiąc włosy w ten sposób, aby ładnie się układały). Synek za to wymalował niedawno sobie głowę markerem do podpisywania płyt, bo uznał, że też chce się przefarbować. No… Po 10 myciu uznałam, że lepiej go ściąć – jakoś nietwarzowe były te zielono-czerwone paski na głowie.

Moja historia zawiera trochę śmiechu i trochę zgrozy. Rok temu podczas świątecznych wypieków wymyśliłam sobie „kilku masowy” placek. Uruchomiłam swojego robota kuchennego, czytaj klasyczny mikser ;). Podczas wyrabiania masy nachyliłam się na robotem kuchennym, a moje włosy (wtedy jeszcze długie) wplątały się do wiatraka od miksera! Silnik urządzenia zaczął je dosłownie wciągać do środka, a ja nie byłam wstanie nic zrobić! Za daleko miałam do kontaktu, dodatkowo łopatki uderzały mnie po skroniach i tak uwięziona przez robota kuchennego krzyczałam na cały dom wołając o pomoc. Oczywiście w kuchni grało radio do tego dźwięk miksera zagłuszał moje wołania….dobrze, że córka często zagląda do mnie do kuchni aby „wylizać” jakiś garnuszek z mas ;), uwolniła mnie z potrzasku. Cała historia skończyła się tym, że musiałam obciąć włosy, do tego miałam siniaki na twarzy i wieeelki placek wygolonych włosów. Do dzisiejszego dnia śmiejemy się z tej historii :)

Nastolatki mają genialne pomysły, a że wspomnienia z zamierzchłych lat są wyjątkowo silne, cały czas śmieję się ze swojego pierwszego farbowania końcówek na niebiesko. Do wyboru, zamiast niedostępnych wówczas tonerów i zmywalnych pianek były full profesjonalne: bibuła, flamastry i… coś jeszcze ;) Uzdatniacz do wody znany pod nazwą ,,błękit akwarystyczny”. Na szczęście kolor wyszedł bardzo ładny, a że w domu był spory zapas błękitu (300-litrowe akwarium i zafascynowany nim tata robią swoje), farbowałam się przez okrągły rok, zanim trzeba było go dokupić. Co w takim razie poszło nie tak? Wybrałam się do sklepu zoologicznego, poprosiłam o kilka buteleczek i… sprzedawca za ladą spytał z poważną miną, po co mi ten środek. Odpowiedziałam, oczywiście, że do uzdatniania wody, a on podał mi co innego. Oczywiście zaprotestowałam, więc szybko wywiązała się dyskusja, podczas której sprzedawca mruczał coś o pod nosem o dzisiejszej młodzieży, jej pomysłach, moich rodzicach i… co najgorsze, zaczął wspominać coś o policji. Wyszłam wściekła i przekonana o złośliwości faceta, ale po paru miesiącach dowiedziłam się o co chodzi. Błękit wycofano ze sprzedaży ze względu na to, że sporo osób zażywało go jako narkotyk. Powiedział mi o tym nie kto inny jak tata, a ze znajomym sprzedawcą ze sklepu akwarystycznego śmieją się z moich fryzjerskich zapędów bodajże po dziś dzień ;)

Wakacje, nocleg na łóżku małżeńskim, pośrodku 1,5 roczny syn. Tatuś żuł gumę podczas oglądania filmu i usnął. A facet jak to facet potrafi spać z otwartą buzią- guma wypadła na poduszkę. W tym czasie syn zaczął się kręcić i pod wpływem ciepła guma wtarła się jak plastelina we włosy syna. Ranek, o Matko! Za żadne skarby nie dało się gumy wyczesać i genialny tatuś już wziął nożyczki i chciał wyciąć łatę na głowie do samej skóry dziecka. Na szczęście mam nie pozwoliła i w necie znalazła się złota rada- masło + szczotka i poszło gładko, a włosy zostały uratowane :)

Mama opowiadała mi, że jak byłam malutka, bałam się mężczyzn z ciemnymi włosami. Jak wielki był to strach, przekonała się dosyć boleśnie, kiedy odwiedziła sąsiadkę. Piły sobie herbatę, gdy wszedł mąż tej pani (szatyn), a ja zaczęłam wrzeszczeć wniebogłosy… Mojej mamie zrobiło się głupio, temu facetowi też, a jego żona ze śmiechem musiała go wyprosić. Facet musiał wyjść z własnego domu haha :)

To zdarzyło się dokładnie 3 lata temu. Rano umylam włosy i spieszac sie do pracy szybko wsadzilam pierwsza lepsza szczotke we włosy, która juz w nich została i żadnym ruchem nie można było jej wyjąć. Niestety po paru ruchach tak się zaplatal w moich wlosach ze nie mogłam go wyjac. Jedynym wyjściem było sięgnięcie po nożyczki. Jednak musiałam uciąć sporo wlosow. Zamiast do pracy musialam jechać do fryzjera zeby uratowal to co z nich zostało. Niestety z moich dlugich wlosow zrobily sie króciutkie.

Mam do opowiedzenia dwie historie, które zostaną u mnie w pamięci na zawsze. Pewnego dnia moja mama wróciła od fryzjera, który zrobił jej grzywkę. Bardzo mi się podobał ten efekt dlatego postanowiłam sobie sama obciąć grzywke. Oczywiście nie miałam pojęcia jak powinno się to wykonać więc włosy obciełam tak jak swobodnie zwisały. Po tej całej walce o,, idealną,, grzywkę stwierdziłam, że wyglądam w niej okropnie. Postanowilam obciąć włosy przy samej skórze głowy, wyglądało to jakby ktoś wygolił mi 2 cm pasek z przodu głowy. Gdy włosy mi odrastały szły do góry, były sztywne i sterczące. Miałam wtedy około 9 lat. Kolejna historia wydarzyła się gdy chodziłam do gimnazjum. Farbowałam sobie włosy, kiedy miałam je spłukać okazało się, że nie ma wody. Bardzo się przeraziłam,rodziców nie było w domu więc do nich zadzwoniłam. Potem minęło jakieś 5 minut po czasie, w którym powinnam spłukać farbę zaczęłam płakać, dotykać moje włosy i zauważyłam, że wypadają przez co myślałam że będę łysa. W końcu mój tata przyjechał z wodą w dużych butelkach. Od tamtej pory już nie fabułę włosów w domu.

Nie wiem, czy ta historia jest zabawna, może teraz jest, ale kiedyś nie było mi do śmiechu…. Gdy miałam 5 lat chodziłam do przedszkola w Niemczech.. Kompletnie nie znałam języka, uczyłam się na miejscu. Któregoś dnia własnie, na popołudniowej zmianie byłam z koleżanką i się bawiłyśmy. Zaproponowała mi zabawę, coś zapytała jeszcze, czego nie zrozumiałam, ale chyba kiwnęłam głową na „tak” a ona poszła po coś. Chciała żebym usiadła przed nią na krześle, zrobiłam to, a ona wyciągnęła nożyczki. Jeszcze nie wiedziałam po co, ale zaraz się dowiedziałam – miałyśmy się bawić w fryzjera. I rzeczywiście, ja zostałam modelką – ucięła mi grzywkę w połowie jej długości :’) Wyglądało to komicznie, nic się nie dało zrobić. Moja mama jak mnie zobaczyła to się załamała, musiałam czekać, aż grzywka odrośnie by znów wyglądać jak człowiek. Przynajmniej teraz mam nauczkę, by nie zgadzać sie na coś, gdy nie zrozumiałam o co chodzi ;)

Moja niezapomniana historia z włosami pochodzi z lat dzieciństwa, kiedy moim marzeniem było posiadanie długich, pięknych i lśniących włosów jak księżniczki z bajek. Więc pewnego dnia uparłam się na te lśniące włosy, uzyskałam taki efekt poprzez posypanie ich brokatem. Tak brokatem! A, że jak to brokat lubi się świecić i być wszędzie, tak moje włosy były całe w brokacie. Mama nie była zadowolona, że sypałam nim na prawo i lewo, był dosłownie wszędzie nawet w mojej pościeli! Przez kilka dni miałam te moje wymarzone loki z bajek. Niemniej jednak nie polecam wsypywania brokatu ani na włosy, ani do szamponu bo nerwy gwarantowane, chociaż zaczepki w stylu ,,co robiłaś, że masz takie błyszczące włosy?” gwarantowane :)

Po 5 latach zapuszczania włosów, postanowiłam podjąć jedną z najtrudniejszych decyzji w życiu. Bardzo poruszyła mnie historia dziewczynki po chemioterapii przeczytana na pewnym portalu społecznościowym… i tak na włosy zapadł „wyrok” :) Do fryzjera byłam umówiona na godzinę 19, więc przez cały dzień zdążyłam kilka razy zmienić zdanie. To chyba było najtrudniejsze- te chwile przed ścięciem- końcu postanowiłam oddać 40 cm. Jednakże, gdy już siedziałam na fotelu i został odcięty pierwszy warkocz- poczułam radość i dumę. Włosy powędrowały do Rak’n’Roll. Czy żałuję? Nigdy w życiu :) Chociaż przyznam, że czasami tęsknię za tym nieustannym plątaniem się włosów, zaczepianiem o zamek błyskawiczny, klamkę a nawet o guziki poduszki ;)

Zdjęcie z „przemiany”
https://drive.google.com/open?id=1J5-bzKNWJkbGYckAKjw2QSzhC3PolJ6X

Historia z moimi włosami w roli głównej miała miejsce, gdy sama jeszcze byłam dzieckiem. Z ciekawości wpięłam w swoje piękne, długie, pokręcone włosy… rzep! Rósł sobie na krzaku, a ja – z ciekawości, czy uda mi się go wyplątać, po prostu wczepiłam go sobie we włosy. Rzep naturalnie wyplątać się nie dał i skończyło się tak, że następnego dnia powędrowałam do szkoły obcięta na chłopaka i czując ogromny, dominujący wstyd, silny na tyle, że pamiętam go do dziś.

Miałam kilka kolosalnych wpadek z farbowaniem włosów, a wszystkie były spowodowane dziwną modą i namową koleżanek, które zresztą też nie były lepsze. Pierwsza wpadka miała miejsce, kiedy byłam jeszcze w podstawówce. W głębokich zakamarkach szafki w kuchni znalazłam farbę do włosów. Zdziwiło mnie, że była tak skrzętnie schowana więc jak to dziecko postanowiłam ją otworzyć. Opakowanie było bardzo ładne, ale nie wiedziałam co to jest kolor indygo. Rozrobiłam odrobinę z wodą i zrobiłam sobie na czubku głowy jedno pasemko, potem spłukałam i czekałam aż wyschnie. W tym całym zafascynowaniu po 30 minutach zapomniałam o farbie i poszłam oglądać bajkę. Kiedy mama wróciła z pracy zaczęło się małe piekło , bo na czubku głowy miałam granatowy kosmyk. Druga wpadka miała miejsce podczas wakacyjnego wyjazdu na kolonie. Panowała wówczas moda na tzw. szamponetki. Producent deklarował, że max. po 2 tygodniach kolor zejdzie więc było OK., bo kolonie akurat tyle trwały. Wspólnie z koleżankami wybrałyśmy kolor ciemny brąz. W rzeczywistości na moich włosach wyszedł w barwie śliwkowej i jak na złość trzymał ponad 1 miesiąc. Nie nauczona poprzednimi doświadczeniami popełniłam trzecią wtopę – pasemka. Zaraz po maturze poprosiłam mamę o ich wykonanie. Założyła mi sitko na głowę i wyciągała pojedyncze pasma, ale tylko na środku głowy. Po zdjęciu naczynia wyszła tragedia, bo mama zapomniała zrobić pasemka od wewnątrz. W rezultacie, po spięciu włosów w koński ogon wyszło jedno grube pasmo na środku głowy. Już nigdy w ten sposób nie eksperymentowałam tylko oddaje się w ręce specjalistów.

Będąc w szkole podstawowej nosiłam długie kucyki. Pewnego dnia na zajęciach plastycznych malowaliśmy farbami znajdującymi się w dość dużych pojemnikach. W pewnym momencie tak niefortunnie odwróciłam głowę, że jeden z moich kucyków wylądował w tej farbie. Był cały zielony. Nauczycielka w panice, dzieci się śmieją, ja płaczę nad moimi pięknymi długimi włosami. Istny kabaret w szkolnej klasie. Na szczęście farbę udało się zmyć, a zabawne wspomnienia pozostały do dziś.

Jedną, jedyną (przypominającą mi się na tą chwilę) historią, związaną z włosami moimi lub mojego dziecka jest nie mniej jednak opis przeżytej jakiś czas temu kompromitującej w pewnym stopniu sytuacji, a w zanadrzu jest on właśnie podpięty do mojej pociechy – córeczki, która gości wśród nas już od ponad dwóch lat. A skradła mi serduszko i zaczęła nadawać mojemu życiu sensu istnienia od samego początku. Poród (poczęcie na świat dziecka) – jest to cudowny i dość wzruszający moment przepełniony zagubieniem i efektownym odnalezeniem, pełen rozpaczy, a także uśmiechu i łez zarówno ze szczęścia, jak i z bólu. Nie zapomnę go do końca swoich dni, a podczas wspominania przebiegu – chętnie wracam do niego za każdym razem. Środek nocy, sala i otaczająca nas cisza ze wszystkich stron, lekarz oraz położna, mama (jedna z bliższych mi osób), kuzynka odgrywająca rolę tłumaczki – akcja miała miejsce za granicą, w Niemczech, napływający stres, tysiąc myśli na minutę, częstsze i dłużej trwające skurcze, a my dwie i musimy sprostać postawionemu nam zadaniowi. Nie trwało to długo.. przeć, nie przeć, przeć i nie przeć i tak w kółko tylko te dwa niezastąpione słowa. A kiedy zaczęłaś w końcu wychodzić na zewnątrz pomimo oporów.. a jako pierwsze rzucała się w oczy ciemna i bujna czupryna, jeszcze taka oblepiona i cała z krwi.. mama, a twoja babcia zerknęła ze zdziwieniem i dość niepewno zapytała: „A co to takiego?” kiedy to byłaś ty, zaczęłyśmy się obie śmiać w nieboglosy, że stara, a taka durna, bo nawet nie potrafi niczego od siebie rozróżnić. A, gdy tylko wzięłam cię na ręce, wiedziałam, że jesteś moim wszystkim i, że cię już nigdy nie puszczę.

Moja historia będze dotyczyć mojego dzieciństwa. Miałam chyba 6 lat pamietam, że chodziłam do przedszkola. Bawiliśmy się jak zwykle na podwórku w chowanego. Chciałam się tak dobrze schować, żeby mnie nie znaleźli. Zobaczyłam duży krzak, w którym nic nie było widać. Weszłam i czekałam, aż mnie znajdą. W końcu wyszła ale do moich włosów przyczepiły się rzepy. Strasznie bałam się iść do domu więc koleżanki niewiele starsze odemnie postanowił uciąć te rzeczy. Na mojej głowie było parę bladych placków bez włosów. Moja mama pobladła jak to zobaczyła. Próbowała uratować sytuację ale niewiele pomogła. Dopóki nie odrosły mi włosy nosiłam dużą czerwoną kokardę na kucyku ( tylko jak miałam spięte włosy nie wyglądały tak tragicznie).

Gdy moja córcia miała 4 latka wybrałyśmy się do fryzjerki( wcześniej sama jej obcinałam :)) Pani fryzjer zrobiła jej pięknego boba , wygladała super.Następnego dnia gdy wróciłam z pracy córka zamknęła się w pokoju i nie chciała nikogo wpuścić .Gdy udalo mi się w końcu wejść -przeżylam szok . Po fryzurze ani śladu , tylko wystrzępione kłaki , miejscami powycinane gniazda przy skórze. Podczas mojej nieobecności , a pod opieką babci córcia zrobiła sobie fryzurę nożyczkami do paznokci :)

A moje czteroletnie dziecko „u cioci na imieninach” rozbawiło całe towarzystwo do łez, mówiąc: ” Wujciu , ale masz w nosie pajęczynę!”

Przez całe dzieciństwo byłam posiadaczką długich, gęstych włosów. Później troszkę eksperymentowałam, ale koniec końców znów powróciłam do długości powyżej 60 cm. Kocham długie włosy, a u malutkich dziewczynek wyglądają nadzwyczaj uroczo (pozdrowienia dla Nikolki!).
Moja córeczka ma 6 lat. Odziedziczyła włosy po mamie (na szczęście, a może nie?). Wygląda cudownie, jest jasną brunetką, jej fale sięgają aż za tyłeczek. Wszyscy chwalą, zazdroszczą, pytają jak tego dokonałyśmy. Niestety, Tosia podchodzi do tej kwestii z mniejszym entuzjazmem… Raz nawet chwyciła za nożyczki i ucięła spory kosmyk włosów, na szczęście fryzjerka poprzez cieniowane w miarę uratowała sprawę. Córka pragnie pozbyć się włosów, nie dlatego, że ich nie lubi, po prostu męczy ją ich pielęgnacja. Dwa razy w tygodniu kłócimy się do łez. Mycie, odżywka, rozczesywanie, suszenie… Włosy Tośki są niesforne, czesanie sprawia jej ból. Próbowałam załagodzić sytuację, wymyślałam różne sposoby, analizowałam jak uniknąć tych męczarni. Na razie nic nie pomogło.
W środę kolejne tortury. Stresuję się ja, stresuje się Tosia.
Naprawdę potrzebujemy pomocy! :D

To był ciepły dzień- do szkoły już pora,
Lecz dawka energii przed nami spora,
Bo czesanie włosów tu jest wymagane,
A wszystkie te moce źle są kierowane !
Czesałam jej włosy… mocno splątane,
Nie mogły być w tym stanie związane,
Najpierw rozczesywanie było konieczne,
Choć takie „operacje” są niebezpieczne.
Kiedy czesałam jej włosy, co to się stało,
Połowa grzebienia- w jej włosach zostało,
Splątany tak- nie mogłam go wyciągnąć,
Jedynie potrafiłam nerwy sobie ściągnąć.
Byłam przerażona, pora się już zbliżała,
Moja córka do szkoły wyjść już musiała,
Lecz jak miałam wypuścić ją w tym stanie,
Więc konieczne było fryzjera odwiedzanie.
Na fotelu diagnoza…
OBCIĄĆ WŁOSY !!
To jedyne było rozwiązanie !
Widziałam jej łzy, lecz zrobić nic nie mogłam,
Podjąć tą trudną decyzję córeczce pomogłam,
Ścięte włosy na krótko bardzo się odznaczały,
A wszystkie koleżanki w szkole komentowały.
Czy to zabawna historia ? Coś w tym kierunku,
Wszak nie wolno uciekać do zmiany „opatrunku”,
Jakim jest rozczesywanie włosów, bo to działa,
Niekorzystnie na włosy, obcięcia będzie wymagała.
Moja starsza córka to wie, lecz młodsza niezdara,
Rozczesywać swych włosów wciąż się nie stara,
I nie pomaga jej historia, jaką jej siostra przeżyła,
Moja mała córeczka uroków włosów nie odkryła.

P.S Starsza córka wie, lecz młoda w nieświadomości,
Do tej pory nie doświadczyła dobrej częstotliwości,
Jaką są aksamitnie gładkie włosy, tak bez splątania,
Potrzebujemy szczotki, do włosów pielęgnowania !

Trzydzieści dwa lata temu był ciepły, majowy dzień. Wtedy miałam osiem lat. Razem z mamą stałam na przystanku tramwajowym. Rozmawiałyśmy, śmiałyśmy się i w pewnej chwili mama chwyciła mnie za głowę. Zamarła, spojrzała na mnie i nie wiedziałam co się stało? Byłam zagubiona. Nagle nssx dobry humor pękł jak bańka mydlana. Szybko wróciłyśmy do dom. Bardzo dokładnie pamiętam ten obraz. Stanęłam przed lustrem, mama odsunęła moje długie blond włosy i z lewej strony na skroni zobaczyłam wielki łysy plac. Byłam w szoku. Nie wiedziałam jak to możliwe! Na szczęście przy uchu pozostała cienka linia włosów, która delikatnie przysłaniała łysinę. Razem z mamą płakałyśmy, byłyśmy bardzo zdenerwowane. Zaczęły się wizyty u lekarzy i podejrzenie, ze może to być łysienie plackowate. Miejsce to smarowałam kremami, płynami… i ciągle włosy nie odrastały! Najbardziej pamietam chwile, kiedy będąc nastolatką spacerowałam ze znajomymi i wiał silny wiatr. Musiałam trzymać się za głowę, bo w każdej chwili mogli zobaczyć mój problem. Mijały lata… lekarze stwierdzili, ze nie jest to łysienie plackowate, prawdopodobnie jestem ofiarą Czarnobyla!!! Włosy nigdy mi nie odrosną, co to znaczy dla nastolatki? To prawdziwy koszmar! W latach 90-tych pojawiają się pierwsze kolorowe czasopisma. Jedna z nich trafiła do moich rąk. Przeczytałam artykuł o pierwszych przeszczepach włosów w Polsce. Wiedziałam, że może to być dla mnie jedyna szansa by odzyskać wiarę w siebie. Napisałam list do redakcji, prosząc o adres kliniki. Nic nie powiedziałam rodzicom. Czekałam dość długo. Pewnego dnia otrzymałam odpowiedź. Poinformowałam rodziców i pojechaliśmy na wizytę. W wieku szesnastu lat zostałam zakwalifikowana do przeszczepów. Od tamtej pory stałam się silniejsza i bardziej pewna siebie. Dziś nie przeszkadza mi wiatr we włosach. Wiem, że można pokonać wszelkie słabości i nie należy poddawać się. Mimo przeciwności losu liczy się nadzieja. Teraz moje włosy sięgają za ramiona i tez tworzą mi się kołtuny. Jednak największy problem ma moja dziesięcioletnia córka, która ma włosy do pasa. Kułtony to problem większości, wymagający dużej cierpliwości. My w niedzielne popołudnia myjemy włosy i je rozczesujemy. Moja cierpliwość starcza na rozczesanie połowy głowy mojej córki, a potem szczotkę przejmuje mój mąż ;)

Moim znakiem rozpoznawczym są bardzo długie, rozpuszczone blond włosy. W pamięci została mi historia z zajęć matematyki, kiedy to siedzieliśmy sobie i rozwiązywaliśmy zadania, aż nagle nie wiadomo skąd chłopaki zaczęli rozmawiać o długości… moich włosów. Zaczęli się zakładać ile mam centymetrów, aż w końcu obracam się, a kolega stoi nad moją głową z taką dużą drewnianą linijką (typowa do tablicy) i zaczyna mierzyć. Na tamten moment miałam około 50 cm, jednak długość z dnia na dzień rośnie, a ludzie na ulicy potrafią zwracać mi uwagę, że piękny kolor

Trzydzieści dwa lata temu był ciepły, majowy dzień. Wtedy miałam osiem lat. Razem z mamą stałam na przystanku tramwajowym. Rozmawiałyśmy, śmiałyśmy się i w pewnej chwili mama chwyciła mnie za głowę. Zamarła, spojrzała na mnie i nie wiedziałam co się stało? Byłam zagubiona. Nagle nasz dobry humor pękł jak bańka mydlana. Szybko wróciłyśmy do domu. Bardzo dokładnie pamiętam ten obraz. Stanęłam przed lustrem, mama odsunęła moje długie blond włosy i z lewej strony na skroni zobaczyłam wielki łysy plac. Byłam w szoku. Nie wiedziałam jak to możliwe! Na szczęście przy uchu pozostała cienka linia włosów, która delikatnie przysłaniała łysinę. Razem z mamą płakałyśmy, byłyśmy bardzo zdenerwowane. Zaczęły się wizyty u lekarzy i podejrzenie, że może to być łysienie plackowate. Miejsce smarowałam kremami, płynami… i ciągle włosy nie odrastały! Najbardziej pamiętam chwile, kiedy będąc nastolatką spacerowałam ze znajomymi i wiał silny wiatr. Musiałam trzymać się za głowę, bo w każdej chwili mogli zobaczyć mój problem. Mijały lata… lekarze stwierdzili, że nie jest to łysienie plackowate, prawdopodobnie jestem ofiarą Czarnobyla!!! Włosy nigdy mi nie odrosną, co to znaczy dla nastolatki? To prawdziwy koszmar! W latach 90-tych pojawiają się pierwsze kolorowe czasopisma. Jedna z nich trafiła do moich rąk. Przeczytałam artykuł o pierwszych przeszczepach włosów w Polsce. Wiedziałam, że może to być dla mnie jedyna szansa by odzyskać wiarę w siebie. Napisałam list do redakcji, prosząc o adres kliniki. Nic nie powiedziałam rodzicom. Czekałam dość długo. Pewnego dnia otrzymałam odpowiedź. Poinformowałam rodziców i pojechaliśmy na wizytę. W wieku szesnastu lat zostałam zakwalifikowana do przeszczepów. Od tamtej pory stałam się silniejsza i bardziej pewna siebie. Dziś nie przeszkadza mi wiatr we włosach. Wiem, że można pokonać wszelkie słabości i nie należy poddawać się. Mimo przeciwności losu liczy się nadzieja. Teraz moje włosy siegąją za ramiona i też tworzą mi się kołtuny. Jednak największy problem ma moja dziesięcioletnia córka, która ma włosy do pasa. Kułtony to problem większości, wymagający dużej cierpliwości. My w niedzielne popołudnia myjemy włosy i je rozczesujemy. Moja cierpliwość starcza na rozczesanie połowy głowy mojej córki, a potem szczotkę przejmuje mój mąż:)

Gdy miałam 6 lat postanowiłam zaraz po umyciu zakręcić sobie włosy (pomimo iż moje są naturalnie kręcone). Mamie powiedziałam, że chce sobie je dzisiaj sama rozczesać. Pozwoliła mi. Zabrałam więc szczotkę do kręcenia włosów, którą zawsze używała mama. Rozpoczęłam od delikatnej grzywki, którą miałam. Okazało się, że jako dziecko nie wiedziałam dokładnie jak się kręci na takiej szczotce włosy i postanowiłam kręcić w różne strony ;) Zakręciłam aż do samej głowy i z uśmiechem na twarzy podeszłam do lusterka. Jak szybko uśmiech się pojawił, tak szybko zniknął ;p Włosy były tak zaplątane, że nie dało się tego rozplatać. Ze łzami w oczach poszłam do mamy. Ona oczywiście w totalnym szoku nie wiedziała jak się ma za to zabrać.
Skoczyło się to na tym, że mama musiała mi bardzo dużo włosów obciąć.
Przez 2 tygodnie nie chciałam z domu wychodzić, ponieważ siostry mi wmawiały, że bardzo śmiesznie wyglądam :(
Do dziś nie używam już takiej szczotki ;p

Mój synek lat 2, od urodzenia uwielbia włoski mamy. Podczas zasypiania musi mieć „weee”, podczas picia musi mieć „weee” gdy jest zmęczony musi trzymać „weee”. Jego heroiczny upór czestoz zmierza do mojego stanu przedzawałowego gdyż potrafi wołać „weeee” tak długo aż ich nie dostanie. Bardzo czesto jest tak ze podczas zasypiania mientoli „weeee” w rękach….. następnego dnia gdy się budzę mam na głowie dredy, których rozczesanie jest nie lada wyzwaniem. „Weeee” to oczywiście włoski mamućki ;) mam wspaniały filmik w akcji mojego synka

Moja historia jest z dosyć już odległych czasów, bo byłam wtedy na pierwszym roku studiów. Jednak to, co mnie spotkało, do tej pory wywołuje z jednej strony lekkie zawstydzenie, a z drugiej niepohamowane salwy śmiechu. Chociaż wtedy śmiać mi się nie chciało…
Moje włosy są dosyć podatne na układanie. Będąc na studiach, codziennie przed wyjściem na uczelnię dodawałam im fantazji :) zakręcając na termoloki. Nie wiem, czy jeszcze takowe są sprzedawane. W każdym razie to były wałki wypełnione jakby piaskiem, które gotowało się około 5-10 minut w gorącej wodzie i na takie nakręcało włosy. Skręty wychodziły piękne. I tak właśnie kolejnego pięknego dnia nastawiłam sobie garnek z wodą, wrzuciłam do niego walki, po czym stwierdziłam, że „na chwilkę” jeszcze się położę. Niestety „chwilka” potrwała trochę dłużej, bo obudziło mnie nie pukanie, tylko wręcz walenie do drzwi. Co się okazało? Spałam tak długo, że woda w garnku się wygotowała, plastikowe wałki się stopiły, smród z nich i dym rozszedł się po całej klatce schodowej (dobrze, że tylko tyle), a sąsiad mieszkający piętro wyżej…….wezwał straż pożarną! Nie macie pojęcia, jakie to okropne uczucie słyszeć jadący na sygnale wóz strażacki, kiedy wiecie, że jedzie do was, a konkretnie do waszych WAŁKÓW!!! I zaraz oczywiście przyjechał, wielki, z drabiną (a jakże). A z niego wysiadło bodajże 3 lub 4 panów strażaków w pełnym ekwipunku.
Powiem tylko tyle, że wstydu się najadłam (TEGO spojrzenia na mnie i na stopione w garnku wałki nie zapomnę chyba do końca życia). Dobrze, że panowie strażacy litościwie nie mówili nic złośliwego, ale ja i tak czułam się okropnie!! A o termolokach zapomniałam na długi czas.
Po tym zdarzeniu nie przejęłam się już zbytnio tym, że po trzymaniu na włosach dekoloryzatora 60 minut zamiast 15, moje włosy zrobiły się jak u lalki – białe i sztuczne w dotyku. A po użyciu farby ziołowej nabrały pięknego kanarkowego koloru:))) Teraz z perspektywy czasu, zastanawiam się, jak ja mogłam z takimi włosami chodzić? Dobrze, że mi chociaż nie wypadły:) Oby tylko moja córcia nie miała takich „atrakcji” jak ja :)

Miałam jakieś 6 lat. Moja mama zawsze mówiła, że podobają jej się loki a ja miałam włosy proste jak drut! W dzień jej urodzin wpadłam na super pomysł, zrobię mamusi niespodzianke! Będę miała loki! Kiedy mama siedziała ze swoimi koleżankami i świętowała swoje urodziny ja wzięłam mamy szczotke do układania włosów, zawinełam sobie moje dłuuugie włosy (do tyłka) na szczotkę i popsikałam lakierem do włosów. Niestety niespodzianka się nie udała. Za to zapewniłam mamie i każdej z jej koleżanek atrakcje. Jedna po drugiej odplątywała mi włos po włosku :)

Słowem wstępu: Moja córka nienawidzi czesania włosów i gdy ma gorszy dzień to trzeba ją długo przekonywać. Ja mam naturalnie włosy kręcone choć od zawsze rozczesuje loki i prostuje. Pewnego dnia z braku czasu zostawiłam loki (raczej zasnęłam z mokrymi :P). Rano gdy córka mnie zobaczyła powiedziała z przejęciem „mamusiu musisz uczesać włosy jak to wygląda…”

Gratulacje :)
Jak dziewczynom nie przyda się 'szczotka’ to chętnie się zaopiekujemy bo nadal codziennie walczymy z kołtunami :)

mama bliźniaczek