Pamiętam ten dzień jak przez mgłę. Działo się o wiele za dużo. Do tego ta ulewa. Wtedy przestaje się analizować, wtedy się robi to co trzeba. Wiele osób mówi, że odgadnąć moje emocje, to tak jak przewidzieć wynik wieczornego losowania lotto. Myślę, że wtedy było podobnie. Jednak to był dzień, który wywrócił moje życie do góry nogami.

To właśnie wtedy zostałem tatą.

Gdyby ktoś wcześniej zapytał mnie, kiedy planuję mieć żonę i dziecko, śmiało celowałbym w okolice trzydziestki. Jedno wyjście z domu, jedno spojrzenie i jeden uśmiech, wszystko zmieniły. Zacząłem zwracać uwagę na inne rzeczy, zmieniły się priorytety, a każdy wspólny krok był tym co przybliżało mnie do tej najważniejszej w życiu roli.

Ja nawet nie lubiłem dzieci. Szczerze. Zawsze były dla mnie jakieś takie… nieprzewidywalne. Co dopiero być ojcem! Tylko wiesz, to wcale się nie zmieniło, bo ja dalej nie chcę nim być. Chcę być tatą. Tatusiem.

Pierwsze słowo? Tata. Szkoda że akurat nie było mnie wtedy w domu. Pierwszy krok? Zrobiłaś właśnie idąc do mnie. Wciąż nie potrafię cieszyć się Dniem Ojca. Dzień jak każdy inny, takie samo święto jak wczoraj i przedwczoraj. Za każdym razem, gdy łapiesz mnie za rękę, gdy przychodzisz i wtulasz się, czuję się jakbym właśnie dostał najpiękniejszy prezent. To jest moim celem, otrzymywać te drobne podarunki każdego dnia. Zasługiwać na nie. Nawet w tym burzliwym nastoletnim okresie, który zbliża się wielkimi krokami.

Dlaczego to piszę? Dzień ojca to dla mnie chwila refleksji. Czas na to, aby spojrzeć wstecz, popatrzeć w lustro, a później na Ciebie. Wiesz co sobie wtedy myślę? To Ty powinnaś otrzymać laurkę tego dnia, a to ja powinienem podziękować, bo taka miłość i więź wykracza poza moje wszelkie wcześniejsze marzenia.

Być tatą. To brzmi dumnie. Dziękuję.