Bunt dwulatka. Jak poradzić sobie z buntem? Moje dziecko się buntuje, co robić?

Takich tekstów, opracowań czy rozdziałów w książkach nie brakuje. Jednak zamiast tłumić rebelię i szukać na nią sposobów, warto zatrzymać się na chwilę i pomyśleć co to tak naprawdę oznacza. Przeanalizować z czego wynika, czego jest objawem i najważniejsze, co takim zachowaniem próbuje przekazać nam dziecko.

Buntuje się? Super!

Upór z którym rodzice muszą się zmagać dotyczy większości z nas. Od brzdąca po nastolatka. I tak samo do każdej oznaki „niesubordynacji dziecięcej” możesz podejść na dwa sposoby.

Pierwszy:
Patrzysz na dziecko i myślisz sobie „jak ty mały człowieku niewiele o życiu wiesz”. I w tym momencie udzielasz bezcennej rady, wydajesz rozkaz lub dajesz karę.

Drugi:
Starasz się dostrzegać (i doceniać) samodzielność, upór, chęć postawienia na swoim i kreatywność swojego dziecka.

Jasne. Bez przesady. Jak będzie chciało skoczyć na miotle z okna na drugim piętrze, to warto zareagować. Jednak ja mam na myśli bardziej… hm.. codzienne sytuacje. Takie w których chcesz zakazać, wyręczyć dziecko czy powiedzieć co i jak ma zrobić. Bo szybciej, bo lepiej. Wtedy kiedy ono upiera się, że jednak założy dwie różne skarpetki.

To tylko przykład, najprostszy, pierwszy z brzegu, bo też nie chcę tu nawracać Cię, że masz podporządkować się każdemu widzimisię. Jednak bardzo często takim schematycznym podejściem rodzice podcinają delikatne dziecięce skrzydła.

Kreatywność!

To samo dotyczy właśnie kreatywności. Zamiast ganić dziecko za to, że rozwiązało zadanie niekoniecznie trzymając się wytycznych, warto docenić tę kreatywność! Przecież gdyby nie KREATYWNOŚĆ, dalej siedzielibyśmy przy świeczce, a e-maile słali gołębiami pocztowymi! Nie możemy zabijać w dzieciach chęci do eksperymentowania, działania i odkrywania.

Kiedyś, gdzieś, za górami za lasami, przeczytałam taką anegdotę.
Podczas lekcji w liceum, nauczycielka narysowała na tablicy kropkę i zapytała uczniów krótko – co widzicie? Na to oni, nie wiedząc co odpowiedzieć, zamilkli. W końcu ktoś z nich powiedział zgodnie z tym co zobaczył – to po prostu punkt narysowany na tablicy. Na co nauczycielka odparła, że wcześniej zadała takie samo pytanie grupie przedszkolaków, którzy znaleźli na to dziesiątki ciekawych pomysłów, jak na przykład „ziemia widziana z kosmosu”. To kwintesencja dziecięcego umysłu, nie zakutego w kajdany dorosłego myślenia. I każdorazowo denerwując się, że dziecko chce zrobić coś po swojemu, zaciskamy powoli te kajdany mocniej…

Pomyśl o tym szerzej. Czy chcesz wychować kogoś, kto będzie tylko potulnie wykonywał polecenia innych, czy kogoś kto weźmie swój los w swoje ręce i zawalczy o to czego naprawdę chce?!

Łatwo mówić, trudniej zrobić!

Jasne – powiesz. Łatwiej powiedzieć niż zrobić. Co innego w teorii, a co innego gdy Twoje buntujące się dziecko rzuca w Ciebie marchewkową papką lub nie chce odrabiać zadań domowych. Otóż pamiętaj o tym, że właśnie wtedy wzmacnia się ich wewnętrzne poczucie kontroli. Zwłaszcza u małego dziecka, które doświadcza uczucia wywierania wpływu na otoczenie. Uczucia, które jest bardzo przyjemne i daje mu satysfakcję!

Nasza w tym głowa, aby przy tym nie zrobili nikomu krzywdy ;) Niestety, jak zawsze złoty środek jest tutaj kluczem, nie ma jednej recepty. Rodzic musi być czujny, czujny jak pies podwójny! Z pozoru zwyczajne i błahe sytuacje są dla niego wychowawczym wyzwaniem. Byle pozorna pierdoła może mieć wpływ na kształtowanie się charakteru tego małego człowieka, co w przyszłości da o sobie znać ze wzmożoną siła.

Dlatego następnym razem, napotykając opór ze strony dziecka, zastanów się czy nie „pacyfikujesz go” tylko dla zasady…

–

Jeśli zgadzasz się z tym wpisem i uważasz, że inni rodzice również powinni go przeczytać – polub i udostępnij ten POST NA FB.