Każdy z nas ma takie dni, że nie wie w co ręce włożyć. Nawet kawę pijesz w biegu, a o porządnym posiłku nawet nie masz co myśleć. Jedyne o czym wtedy marzysz to ten moment, gdy już położysz dzieci spać i usiądziesz na 15 minut z kubkiem gorącej herbaty, patrząc się bezmyślnie przed siebie lub włączając serial na te kilka chwil. I bywa tak, że marzę już o tym przed południem. Serio. To ile potrafi się wydarzyć przed godziną dwunastą, potrafi rozłożyć na łopatki, a to przecież dopiero początek.

Załóżmy jednak, że ten ciężki dzień minął. Twoje dziecko właśnie zamknęło oczy przytulając ulubionego misia, całujesz je w czoło i cichutko wychodzisz z dziecięcego pokoju. Lekko przymykasz drzwi i udajesz się do kuchni. Uf, to Twoja chwila. I ja właśnie tak ostatnio miałam…

Zrobiłam herbatę, przygotowałam sałatkę i czekałam aż mi się kurczak upiecze. W tym czasie przygotowywałam drugie śniadanie do szkoły. I wtedy kiedy myślałam, że już mi dziś nic nie przeszkodzi, słyszę magiczne:

– Mamo, zaśpiewasz mi kołysankę?

No nie! Tylko nie to… Przecież wczoraj śpiewałam, no i jutro mogę zaśpiewać, ale teraz? Kurczak się robi, herbata stygnie, drugie śniadanie nieskończone. Serio teraz? Nie mija kilka sekund, gdy myślę:

„Czy ty zgłupiałaś? Na nic dziś czasu nie miałaś, a teraz gdy masz ostatnią wolną chwilę tego dnia, kurczak i serial są ważniejsze od spędzania jeszcze kilku minut razem? Cholera, nie!”

No i wyłączam tego kurczaka, zostawiam śniadanie rozłożone na czynniki pierwsze i idę do córki. Przecież to tylko 5 minut. Co to jest w skali całej doby? Owszem, są takie dni, kiedy faktycznie na nic nie ma czasu. Ale ile razy jest tak, że wpadamy w pułapkę „bycia zajętym”? Lub śpieszymy się, pędzimy gdzieś, ale tak naprawdę to nie musimy…

O ile nie jesteśmy gdzieś spóźnieni lub nie wydzwania do nas szef z pytaniem o projekt „na wczoraj”, to po prostu troszkę zwolnijmy. W drodze do szkoły możemy zatrzymać się przy kotku, po szkole wrócić okrężną drogą i zahaczyć o plac zabaw, a wieczorem zaśpiewać właśnie kołysankę. Zwłaszcza, że już za chwilkę, szybciej niż nam się wydaje, nie będziemy mieli komu tej kołysanki śpiewać.