– Pojedziemy do tego skansenu w Nowym Sączu? – zapytałam, gdy pakowaliśmy się na wieś.
– No nie wiem. Tam są pewnie dwa domki i jakaś budka z frytkami…

Ok, może skanseny to nie jest jakiś szczyt rozrywki, ale troszkę się zdziwiłam, bo jego raczej nie trzeba namawiać do wycieczek. Nie poddałam się i postawiłam na swoim. Na drugi dzień spakowaliśmy aparat i pojechaliśmy sprawdzić co ciekawego ma do zaoferowania Sądecki Park Etnograficzny i zobaczyć czy jest tam coś więcej niż tylko dwa domki.

Podjeżdżając już miałam w głowie „no nie, miał racje”, ale jeszcze po cichu liczyłam na to, że coś nas tam zaskoczy. No i się udało! Gdy zobaczyliśmy mapę skansenu okazało się, że to ogromny teren (ok 20 hektarów!), a znajduje się tam ponad 70 obiektów! Uff… i całe szczęście, bo jak każdej kobiecie „miałeś rację” nie przechodzi łatwo przez gardło

Kilka słów o atrakcji. Byłam bardzo pozytywnie zaskoczona. To nie taki skansen, gdzie jeden domek obok drugiego stoi, a przed nim tabliczka z krótką informacją na temat tego co widzimy. W Nowym Sączu domki podzielone są na prawdziwe małe gospodarstwa, a przy wielu z nich czuwa odpowiedzialna osoba, która z uśmiechem na twarzy opowiada co i kiedy tu się działo. Przyjemne z pożytecznym! Uwielbiam patrzeć na moją córkę, gdy całą sobą chłonie wiedzę, gdy sama chce iść dalej i dopytuje o kolejne rzeczy :)

I tak po tym wszystkim myślę sobie, że jeśli chcemy być dobrymi rodzicami, to musimy sami być chociaż w małej części dziećmi. Musimy wykrzesać z siebie tę dziecięcą ciekawość świata i chęć do jego poznawania. Widząc zakręt czy górę przed sobą, powinniśmy przebierać nogami, nie mogąc doczekać się tego co ukaże się naszym oczom! To ważne, aby po prostu czasem odpuścić, zapomnieć o tym co nas trapi. Zamiast „nie”, czasem takiego odruchowego i dla zasady, powiedzieć zwyczajnie z uśmiechem na twarzy – „tak”.

Niestety nie mogę powiedzieć, że moje dzieciństwo było beztroskie. Pewnie dlatego teraz staję na głowie, aby stworzyć mojej córce, taką rodzinę o jakiej zawsze marzyłam. Pragnę spędzać z nią czas, tak jakby to był mój czas, który mi odebrano. Chcę, aby widziała w nas kochających rodziców, ale również przyjaciół. Może to jest ten klucz, do stworzenia dobrej i solidnej rodziny? Spróbuj się postawić w roli swojego dziecka, przeżyj w wyobraźni jeden jego dzień. Byłabyś szczęśliwa? Jeśli z czystym sumieniem możesz odpowiedzieć TAK, to odetchnij z ulgą. Jeśli nie, to nic straconego – WSZYSTKO da się naprawić.

Wiecie co robiliśmy w krótkich przerwach podczas zwiedzania? Szukaliśmy Pokemonów! Obciach trochę, nie? No może troszkę, ale ile radości możemy z tego czerpać! A co po wycieczce? Lody! Uwielbiam takie dni. Czuję ogromną satysfakcję, gdy wiem, że córka położy się wieczorem do łóżka z uśmiechem na ustach, że będzie miała co wspominać i co opowiadać babci! Ja też śpię wtedy spokojnie. Odhaczam sobie w głowie kolejny cudowny i udany dzień.

Pamiętajmy o tym, że w chwili, w której umiera w nas dziecko, zaczyna się starość. Dzielmy więc wraz z naszymi pociechami tę dziecięcą radość z każdej wspólnie spędzonej chwili.