Oh kurcze, ja tez mialam przeboj ze swoimi wlosami, nie tyle, ze zniszczone od farbowania i takie tam, tylko od tapirowania!!!!! Z jakies 18 lat temu, z pieknych, gestych, dluuuugich wlosow, obcielam na….nie wiem jak to okreslic….tak mocno wycieniowane na gorze i dluzesz dalej, taka chyba moda byla, tak moje starsze siostry nosily, a ja, ze zawsze wygladalam jak dziecko, wtedy mialam jakies 18-19 lat, chcialam powazniej wygladac…i tapirowalam sobie ta czupryne tak bardzo, tak wysoko stawialam te wlosy, ze teraz wstydze sie na swoje zdjecia popatrzec! Tone sprayu uzywalam, i nie daj boze jak duzy wiatr wial, i ta czupryne jak blahe wyginalo w kazda strone..a wtedy wygladalam jak strach na wroble, w doslownym slowa znaczeniu. Najgorsze, ze wtedy wydawalo mi sie iz pieknie sie prezentowalam, powazna dama. Jak ja moglam byc tak slepa!!!! Szok! Kilka lat mi zajelo zanim zdalam sobie sprawe, ze wygladam jak stara baba i totalnie idiotycznie! A wlosy troche ucierpialy przez to tapirowanie i multum sprayu na nich non stop.
Teraz oczywiscie za wszelka cene staram sie wygladac jak najmlodziej, chociaz z natury nigdy nie wygladalam na swoj wiek, ale wloski raczej mam swoje, naturalne i co najwazniejsze, NORMALNE!

Raz tylko popełniłam włosowy błąd. Jako 13 latka chciałam mieć blond pasemka. Akurat skończyłam podstawówkę, były wakacje, więc nie było większych zastrzeżeń ze strony mamy. Fryzjerka do nas przychodziła późnym popołudniem, otwarty tylko samoobsługowy, a ja tak bardzo chciałam mieć te pasemka. Kupiłam farbę, bo rozjaśniacza nie było-popielaty blond. I to był błąd, a nie blond, bo wyszedł mi cudownie kaczy żółty. Odechciało mi się farbowania na całe życie. Na szczęście miałam wtedy krótkie włosy, więc same odrosły. Od zawsze mam więc swoje naturalne, od roku robię sobie jedynie lekkie ombre.
Z kolei moja mama od dziecka mnie włosowo skrzywdziła, bo zawsze obcinała mi grzywkę. A ja nigdy nie umiałam jej zapuścić, bo na pewnym etapie robiła się irytująca. Ale w zeszłym roku się zawzięłam i zapuściłam i włosy i grzywkę. Obecnie bardzo lubię swoją fryzure i chyba jeszcze nigdy tak bardzo nie byłam z niej zadowolona.

Gdybym chciała opisać szaleństwo ze swoimi włosami zapewne zabrałoby mi znaków w komentarzu. Pierwsze swoje farbowanie zaliczyłam już w gimnazjum, wiece wycieczka szkolna, farba kupiona w kiosku. Na moich naturalnych mysich włosach zagościł „cudowny kasztan” krzywy, z plamami do tego zafarbowane pół szyi. Najgorsze eksperymentowanie zaczęło sie w liceum, z racji tego ze włosy mi bardzo szybko rosły, co około 3 tygodnie zmieniałam kolor. Moim celem było sprawdzenie wszystkich kolorów. Teraz śmieje sie ze z tego co miałam na głowie można stworzyć mowy katalog PANTONE. Dosłownie, wszystkie odcienie blondow (w tym kurczakowa żółć), rudości, brązy. I tak z kruczoczarnych sama ROZJASNIACZEM schodziłem do blondu, wiadomo to nie mogło sie udać, wiec pobiegłam po druga farbę i dla pewności trzymałam ja dwa razy dłużej niż wspomniane jest na opakowaniu… to jak wyglądały moje włosy po takiej dawcę rozjaśniacza – bez komentarza. Jedyna i właściwa decyzja – ściąć, krótko, bardzo. Najgorsze było to ze włosy miałam prawie do pasa. W wieku licealnym dla dziewczyny to był dramat. Ale niestety nie było innego wyjścia. To co sie wtedy z nimi stało dało mi dużo do myślenia. Bo oczywiście dochodziło prostowanie, kręcenie, KARBOWANIE. Od tego czasu o swoje włosy dbam prawie jak o dziecko, niestety do naturalnego koloru nigdy sie nie przyzwyczaję, ale farbowanie tylko i wyłącznie u dobrego fryzjera. Prostowanie kreatynowe. Do tego płukanki z pokrzywy i piwa (polecam!). Sposobów na pielęgnacje znam wiele, są one dosypsowane do tego co z nimi robię i w jakiej są kondycji. Warto przebadać włosy specjalna maszyna która sprawdza w jakim są one stanie, dzięki temu wiem czy warto zainwestować w dodatkowe maseczki i zabiegi regenerujące.

Moja droga jest baaardzo wyboista. Trwa 5 lat (mam 20). Moim problemem jest to że moje włosy są zniszczone zawsze i wszędzie. Wychodzę od fryzjera z pięknymi włosami a na następny dzień mam już rozdwojone końcówki tak że spowrtoem nadają się na ścięcie . Od 2 lat nie prostuje ich wogole a lokowke używam raz na miesiąc lub rzadziej. Eksperymentuje z różnymi kuracjami, szamponami, maskami …. Od kilkunastu do nawet 100 zł i nic. Po prostu nic. Już straciłam chyba wiarę w ładne , długie włosy ;( co prawda dalej walczę ale jest to totalnie syzyfowa praca totalnie bez efektów ;(
P.S. Pozdrawiam posiadaczki pięknych włosów ❤

Zawsze miałam długie, gęste włosy…i mam nadal. Ale…Zaczęłam farbować włosy 6 lat temu. Najpierw u fryzjera, później stwierdziłam, że mogę kupić farbę i koleżanka odrost jakoś mi zamaluje. Wszystko szło zgodnie z planem (do tego kuzynka była fryzjerką, więc mniejsze obawy miałam), aż pewnego dnia stwierdziłam, że chce zmiany. Z natury jestem blondynką, włosy farbowałam na lekko jaśniejszy blond niż naturalny, ale BRĄZ! Tak, brąz to będzie to. Poszłam na nockę do koleżanki ze studiów, kupiłam farbę z innej firmy niż zwykle, kolor – no jasny brąz. Ładnie wygląda na opakowaniu. Koleżanka nałożyła mi farbę, tupiąc nogami czekałam na efekt… Ok, czas minął, idziemy myć głowę. Podnoszę się spod prysznica, koleżanka ma minę dość dziwną, ale mówi – dawaj wysuszymy, bo mokre wyglądają inaczej. Po wszystkim patrzę w lustro raz. Nieee, niemożliwe. Drugi. Nooo żart (koleżanka leżała na ziemi ze śmiechu)?! Trzeci raz w lustro… TAK, BYŁAM RUDA.
Podsumowując: byłam blondynką, chciałam być brunetką, zostałam ruda.
Fryzjerka uratowała mi włosy, od tego czasu nie zamieniłam jej na żadną inną i przestałam farbować włosy ;) naturalny blond zdecydowanie wygrał.

Moje włosy też przeszły farbowanie na czarno, na kolor czekoladowy i nawet czerwony/bordowy(który przy zmywaniu okazał się być czymś a la fiolet) ;) Wydaje mi się, że najbardziej żałuję tego ostatniego. Z przyczyn, które są niezależne ode mnie to żałuję tego, że tak wcześnie zaczęłam siwieć i że przez ciągłe problemy z tarczycą nie mam już takiej burzy włosów jak jeszcze kilka lat temu. Wątpię, żebym jeszcze kiedyś mogła się taką grzywą pochwalić, ale staram się jak mogę, by to co mi zostało na głowie jakoś wyglądało ;)

Buziaki :)

Ja rownież prowadzę wyboista drogę o piękne włosy, może nie tyle piękne co ogólnie włosy, a przy tym wszystkim na pewno chciałabym by były jak najzdrowsze . Od kilku lat borykam się z nadmiernym wypadaniem włosów, wszystko zaczęło sie po porodzie. Tak wiem, ze po porodzie nasila sie wypadanie włosów przez zmiany hormonalne, ale u mnie ten stan trwał, trwal i nie mijał… mijały kolejne miesiące poxniej lata, niedługo minie 6 lat odkąd urodziła sie moja córka, a moje włosy sa w najgorszym momencie swojego życia :( przez te lata stosowałam masę produktów, cieżko juz to wszystko zliczyć i spamiętać , a o przeznaczonej kasie na to wszystko lepiej nie myslec… suplementy rożnego rodzaju od tych tańszych po te droższe, szampony odżywki maski, wcierki rożnego rodzaju sklepowe jak i robione z kozieradki np., ampułki przeciw wypadaniu, olejowanie, serum nie serum i inne mazidla, nazw wszystkiego nie wymieniam bo wyszła by mega dlugasna lista, wszystko to pomagało chwilowo wspomagało porost nowych włosów, ale z problem sobie noe radziło i wszystko wracało do punktu wyjścia po odstawieniu srodkow. Wyniki badań niczego nie wykazują. Obecnie stosuje kolejne witaminy, olejek na porost włosów, masaż głowy i zastanawiam sie na mezoterapia igłowa bo juz jestem na skraju załamania :( wierze ze uda mi sie jeszcze uratować włosy, ze jest sposób tylko muszę znaleźć ten złoty środek…

Ja mając aktualnie 32 lata przeszłam już wszystkie możliwe kolory włosów. Najbardziej dałam ciała przy próbie wyjścia z czarnego na blond. Gwałtownie i od razu, rozjaśniacz i jazda. Płukanie włosów i strzał salwy śmiechu koleżanki. Włosy miałam zielone. Okazało się, że ta czerń to granatowa czerń. I rozjaśnienie jej domowym sposobem i drogeryjnym rozjaśniaczem nie było mocnym pomysłem. No, ale cóż. W takich chodzić nie będę. Drugi rozjaśniacz, farba i ok wyglądam jak człowiek. Wytrzymalam rok. Aktualnie od dobrych 5 lat farbuje się na rudo. Jest to jedyny kolor w którym się czuję dobrze, ale jednak włosy obrywaja za swoje. Nie mam szans ich zapuścić, noszę krótkie fryzury. Niestety farbami załatwiam je tak, że końce trzeba ścinać. 'Siano’ już się z nich robi. Znowu trzeba podciąć.

Mogłabym chyba napisać, czego nie zrobiłam swoim włosom ;). Była trwała ondulacja, farbowania we wszystkich kolorach, ale największym „hitem” była sytuacja, kiedy w zniszczone samodzielnym rozjaśnianiem włosy wkręciłam okrągłą szczotkę (ciągnęły się jak guma do skakania). Skończyłam wyjąc na podłodze w łazience i wyciągając pasma włosów (czas mnie naglił, bo leciałam na szkolne zebranie, a głupio by było tak ze szczotką ;) ). Szczerze to moje włosy powinny mnie nienawidzić. Teraz szukam kosmetyków idealnych do blond włosów (swoich i dwóch córek), żeby lśniły, były miękkie i pięknie pachniały.
Joanna :)

Po przeczytaniu Twojego wpisu odrazu przypomniały mi się moje głupstwa, które doprowadziły do przyjmowania moich włosów. Oczywiście tak ja Ty przeszłam etap nagminnego prostowania włosów prostownica czy nawet żelazkiem, wiele razy lokowka i karbownica szły w ruch, przez pewien czas (głupie gimnazjalne czasu) sama bawiłam się we fryzjera oczywiście z opłakanym skutkiem, krzywa zbyt krótka grzywka była moja zmorą a brat miał ubaw po pachy ale największą głupotą było robienie kolorowych pasemek PISAKAMI!!! 10 lat temu zauroczona Avril Lavigne i jej różowym pasemkiem postanowiłam też sobie takie sprawić więc pisaki poszły w ruch hahaha sama z siebie się teraz śmieje….po latach kombinowania z włosami teraz pracuje nad ich odbudową, jak na chwilę obecną już mi się nie rozdwajaja ale jeszcze długa droga mnie czeka do efektu końcowego…ehh Twój wpis przywolam ,,miłe” i śmieszne wspomnienia

Niestety przez długi czas mój ex fryzjer rozjaśniła mi włosy po całej długości przy każdym farbowaniu. W efekcie włosy zaczęły odpadać łamiąc sie w połowie długości. Wyglądałam jak miotła!! Uratowała mnie keratyna i mocne odżywianie wszystkim co sie nawinęło ;)

Z tego co czytam, każda ma grzeszki i grzechy włosowe U mnie zaczęło się od tak zwanego balejażu z tym śmiesznym czepkiem…efekt wyglądałam bardzo staro a robiłam w wieku 16 lat. Potem przyszedł kurczakowy blond…I rozjaśnianie włosów co miesiąc w domu po całości, a nie tylko odrostów. I nie używałam żadnych odżywek. W końcu swoje strasznie zniszczone, popalone włosy pocieniowałam na takie trzy „warstwy” i to było dopełnienie mojej włosowej katastrofy… (Czy ja lustra nie miałam w domu) Ale przyszedł rozum do głowy i powróciłam do swojego koloru zapuściłam włosy i dokładnie 27.10.2016 oddałam ok. 30 cm włosów dla Fundacji Rak&Roll. Znów zapuszczam bo to była cudowna decyzja i dbam o swoje włosy jak tylko umiem ☺

Zdrowe włosy? A co to takiego? Mam świra na punkcie zmian,więc nadzwyczaj często obrywa się włosom. W ciągu trzech lat były czekoladowe,potem blond,następnie rude,a teraz łaciate. Miałam więcej nie rozjaśniać i co….znowu wróciłam do blondu. Włosy stan=masakra. Jednak chyba w końcu poszłam po rozum do głowy i od 3 miesięcy zmieniam kolory przez płukanki lub saszetki,więc bez większej ingerencji,mogę cieszyć się różem,fioletem i siwizną na skalpie. Teraz pora na odżywianie jednak nie trafiłam jeszcze na dobre balsamy do włosów,tak więc stosuję bardziej naturalne metody typu olejowanie.

Ok… Weź popcorn bo z tego będzie niezła komedia… ;)
Zaczęłam farbować włosy jak miałam 15 lat. Mój naturalny kolor to bardzo ciemny brąz. Oczywiście chciałam zmiany, a w tamtych czasach modne były balejaże, więc zrobiłam sobie blond pasemka. Tak mi się spodobało, że z każdym farbowaniem robiłam tych pasemek więcej. Wyobraź sobie prawie czarne włosy i na nich te żółte jak siuśki pasemka. A teraz wyobraź sobie całą głowę w tym pięknym żółtym, słonecznym kolorze… :D Nie musze chyba przypominać, że odrosty miałam po dwóch tygodniach, więc znowu rozjaśniałam (ale tylko górę głowy). Takim sposobem dorobiłam się na swojej głowie mixu kolorów.
Chodziłam z tą mieszanką jakieś 1,5 roku. Nie byłabym sobą, gdybym nie chciała jakieś zmiany. Na jaki? Pewnie, że kruczo- czarny! No przecież ma być inaczej! Potem nakładałam na głowę odcienie czerwonego (na ciemnych włosach pozostał lekki odcień- nie było źle). Ale zatęskniłam za… blondem! No i sama rozjaśniłam sobie włosy. Gdy zdjęłam z głowy ręcznik ujrzałam piękny, marchewkowy odcień. Serio zawstydziłam Anie z Zielonego Wzgórza… Musiałam przez miesiąc sprzątać za brata, żeby tylko poszedł mi do sklepu po jakąś ciemną farbę :D
No ale oczywiście nadal chciałam jasne, więc podejście drugie- znowu siuśki. I kolejne rozjaśniania, co 2-3tygodnie kolejna dawka rozjaśniacza.
Gdy udało mi się uzyskać w miarę jasny blond założyłam się z kumplem, że zafarbuje włosy na różowo i fioletowo. Miała być szamponetka, która zejdzie po 3 myciach. Nie zeszła nawet po trzech kolejnych rozjaśnianiach…. Moje włosy ciągnęły się jak guma do żucia. Co zrobiłam? Zafarbowałam na ciemno! A potem na czerwono, brązowo i znowu czerwono. W między czasie oczywiście codzienne prostowanie. Na studiach suszyłam włosy nad zapalonym piecem kuchennym i też prostowałam żelazkiem. To wszystko trwało 11 lat.

Na szczęście zostałam mamą, brakowało mi dnia żeby wszystko ogarnąć, więc przestałam eksperymentować i moje włosy mają teraz w miarę naturalny odcień!

Ps. Żeby nie było tak pięknie to nadal suszę i prostuję, ale teraz już suszarką i prostownicą ;)

Pozdrawiam! :)

Jak wygooglowałam sobie tą przedwojenną lokówkę to aż się przestraszyłam, że takie rzeczy kiedyś istniały i ktoś tego używał :D ja miałam to szczęście że moja ciocia, odkąd zaczęłam zapuszczać włosy, nauczyła mnie jak mam o nie dbać i przyrzekłam też, że nigdy ich nie pofarbuję i póki co się trzymam :)

Witam , oto moja historia.. zaczyna się jak u większości dziewczyn mega długie włosy, grube, piękne, ale jak to z kobietami bywa uwielbiają zmiany. Więc pewnego dnia udałam się do fryzjera, który bardzo skrócił mi włosy i dodał kilka refleksów. Wyglądałam bosko, jednak od razu zaczęło się codzienne prostowanie włosów. A włosy jak to włosy zaczęły się oczywiście buntować, przerzedzać, przestały się układać, zaczęły się puszyć.. Co doprowadziło mnie do kolejnego malowania na rudo.. i kolejnego..
Od tego czasu minęło kilka lat ostrej walki o włosy, codziennie stosuje odżywki, odpowiednie szampony, wcierki, wszelkiego rodzaju płukanki, codziennie pije siemię lniane, testuje różne olejki. Zadbałam również o dietę, picie większej ilości wody, z czym było ciężko u mnie . I co najważniejsze nie maluje włosów, ani nie prostuje. Mimo tego wiem, że nigdy nie będę miała aż tak cudownych włosów jak przed pierwszym malowaniem…:(
Jednak jedna sytuacja zmieniła całkowicie moje podejście do włosów. Przed studniówką spotkałam w salonie fryzjerskim dziewczynę, która wybierała się na tą samą imprezę co ja, po zdjęciu czapki okazało się, że ma bardzo mało włosów (to chyba nazywa się łysienie plackowate). Zrobiło mi jej się bardzo żal, bo przecież w takim dniu każda dziewczyna chce wyglądać jak najlepiej. Mimo tego fryzjerka stworzyła na jej głowie cudowną fryzurę dzięki, której w ogóle nie było widać tego, że nie ma za dużo włosów. Tak szczęśliwej i wdzięcznej dziewczyny nie widziałam chyba nigdy więcej.
Ta sytuacja nauczyła mnie tego, że teraz dumnie chodzę z moimi cienkimi , puszącymi się włosami i „baby hair” jak by to były najlepsze włosy na świecie . Nawet złośliwa uwaga z czyichś ust nie jest w stanie mnie zasmucić ;) Podsumowując najgorsze co zrobiłam swoim włosom to właściwie nie jest to, że je malowałam, czy prostowałam, ale to że nie cieszyłam się z tego, że je mam , bo zawsze może być gorzej ;)

Moje włosy przeżyły chyba najgorszy horror jaki może być. Zacznę od tego że jestem fryzjerką ale jakoś szczególnie nie lubiłam zmian w swoich włosach. Zawsze farbowałam je na czarno ale w drugiej klasie zawodówki postanowiłam coś zmienić. Nie chciałam jakiejś wielkiej zmiany chciałam po prostu zejść z tego sztucznego czarnego koloru do jakiegoś naturalnego brązu. Jako że byłam już w drugiej klasie na temat ściągania koloru wiedziałam już dużo, postanowiłam powierzyć to zadanie mojej koleżance z klasy która miała praktykę w renomowanym salonie i twierdziła że wie co i jak rozjaśniacz kupiony utleniacz kupiony,nowy piękny brąz kupiony, utleniacz kupiłam 6 i 9% ale koleżanka stwierdziła że lepszy będzie 9% bo z czarnych ciężko zejść. Mówiłam jej ze 6% wystarczy bo chce rozjaśnić o 2 3 tony ale się uparła że wie lepiej…ok mówię: rób po swojemu rozjaśniacz nałożony zawinięty w sreberka i czekamy. Po 20 minutach poczułam że gorąco mi w głowę, jak dotknęłam tych folii to aż się przeraziłam. Szybkie ściąganie i pod prysznic, już podczas mycia poczułam że coś z nimi nie tak. Moje czarne, lśniące do połowy pleców włosy ciągły się jak guma do żucia ale co przecież nie zostanę z żółto-rudo-brązowymi włosami musiałam jeszcze nałożyć ten kolor. Po farbowaniu włosy były nie dość że w dwóch kolorach to jeszcze wyglądały jak spalone siano. Skończyło się to tak że trzeba było je obciąć o połowę i nałożyć bardzo ciemny brąz żeby ich już więcej nie niszczyć. Moje włosy dopiero po 8 latach od tej przygody wróciły do normalności chociaż już nie rosną tak szybko jak dawniej. Nadal noszę ciemny brąz także nigdy wielkiej zmiany nie było

Ok, pewnie nie da się przebić przedwojennej lokówki i żelazka, ale …
Moja droga do pięknych włosów nadal trwa, a wszystko zaczęła się jakieś 3-4 lata temu. Lubię zmiany na głowie :P zaczęło się od farbowania, ale niestety kolor po jakimś czasie robił się nie taki jak trzeba. Później przyszła moda na ombre co jeszcze bardziej pogorszyło stan moich włosów. Postanowiłam w końcu radykalnie ściąć włosy, ale fryzjer doradził mi dekoloryzację żebym przeszła do naturalnego koloru. Ok zgodziłam się i wszystko byłoby fajnie gdybym nie wymyśliła sobie dwa miesiące później trwałej. A co tam, trwała fajna rzecz myślę sobie, już nie będę musiała co drugi dzień kręcić włosów na lokówkę… Ale niestety tak pięknie jest tylko w bajkach :P Od tego czasu moje włosy wyglądały najgorzej w całej swojej historii. Na razie nie kombinuję z fryzurami, zapuszczam włosy i staram się je doprowadzić do w miarę normalnego stanu. Jest ciężko, ale za błędy niestety trzeba płacić :P Zmiany są fajne, ale trzeba je robić nie tyle na głowie co „z głową” :D

Moja droga do doskonałego wyglądu wlosow zaczela się pół roku temu! Zawsze idąc do fryzjera słyszałam, ze mam piekne, długie i gęste włosy o naturalnym kolorze. Zawsze mowilam, że to nie jest wcale takie fajne, bo bardzo dużo przy nich pracy! Dzisiaj żałuję właśnie tych słów! Chciałam to mam! Od pol roku włosy zaczęły wypadać mi garściami :( suplementy, odzywki, szampony. Nic mi nie pomaga. Ciągle badania, porady lekarzy. Wszystko Ok. W związku z tym, że mój ślub zbliża się wielkimi krokami, a jak każda panna młoda chcę wyglądać pięknie, to zaczęłam pić sok z pokrzywy i zmieniłam suplementy. Mam wrażenie, ze delikatnie ale wszystko idzie w dobrym kierunku! :)
P.s do wpadek z przed lat rownież zaliczam prostowanie żelazkiem na desce ;)

Moja wyboista droga do pięknych, choć w moim przypadku raczej zdrowszych włosów, choć nie tylko, nie wiąże się z błędem popełnionym przy farbowaniu czy ścinaniu. Będąc w liceum miałam okres silnego stresu, który spowodował nadmierne wypadanie włosów. Początkowo myślałam, że wypadanie nie było spowodowane stresem, więc udałam się do lekarza rodzinnego o skierowanie na wyniki badań krwi, ale jak się okazało były wzorcowe. Lekarz nie mógł się nadziwić, że taka blada dziewczyna ma tak wysoką hemoglobinę, a to po prostu dzięki pokrzywie, którą zaczęłam pić, gdy zauważyłam wypadanie włosów. Z czasem włosów zaczęło wypadać coraz więcej, moje włosy były dosłownie wszędzie. Zauważyłam, że na głowie pojawił się obszar, początkowo bardzo malutki, wielkości opuszka palca, na którym nie było włosów. Byłam przerażona, oprócz stresu szkolnego doszedł stres związany z włosami. Łysa plamka z dnia na dzień się powiększała. Udałam się do dermatologa, który stwierdził, że to łysienie plackowate. Wiele łez wylałam. Dużo czytałam o tej chorobie, jej przyczyny nie są dokładnie znane, a leczenie jest trudne i może nie przynieść rezultatów. Jedną z wymienianych przyczyn jest silny stres, więc uznałam, że to stres szkolny spowodował wypadanie włosów. Oprócz przyjmowania rozmaitych leków, związywania włosów w warkocz, aby nie było ich w każdym miejscu, postanowiłam walczyć ze stresem. Poza pokrzywą zaczęłam pić melisę. W między czasie stres szkolny znacznie się zmniejszył, pozostało przestać martwić się o włosy. Na szczęście moje włosy do cienkich nie należą, fryzjerka zawsze mi mówi, że moimi włosami można obdzielić trzy głowy :). W związku z tym nikt na pierwszy rzut oka nie widział utraty moich włosów oraz mogłam je tak związywać, że łysa plama nie była przez nikogo dostrzegana. Początkowy stres po diagnozie zaczął się zmniejszać, zaczęłam wierzyć, że leczenie przyniesie skutek. Po pewnym czasie włosów coraz mniej wypadało, aż w końcu praktycznie już nie wypadały, a nawet plamka zaczęła zarastać włosami. Łysienie plackowate miało u mnie całe szczęście jeden i krótki epizod. Od tamtej pory zaczęłam bardziej dbać o wygląd moich włosów. Pokrzywę zaczęłam pić regularnie, stosuję rozmaite odżywki, maski do włosów. I po prostu zaczęłam mniej się wszystkim stresować. Lubię, gdy moje włosy zdrowo wyglądają i są długie (obecnie ponad 60 cm), gdy idę do fryzjera podcinam maksymalnie 3 cm, zawsze mówię, że mi żal ścinać :)

Najgorsze co mogłam zrobić moim włosom? Przefarbować je na jasny blond. Był to okres wakacji, modne były wtedy również włosy ombre. Nie znając wtedy konsekwencji, postanowiłam przefarbować włosy. Na początku wszystko pięknie, zachwyt nowymi włosami, lecz po czasie moje końce strasznie zaczęły się przesuszać i kruszyć, jeszcze jedną z gorszych rzeczy było nie podcinanie końcówek prawie wcale. Z czasem zaczęłam podcinać końce regularnie, nie chciałam ścinać moich włosów, które sięgały prawie do pasa. Pozbycie się „chorych” włosów zajęło mi rok, lecz nadal nie były one w super stanie. Zaczęłam używać przeróżnych odżywek, aż wkońcu trafiłam na te idealne, które z czasem odbudowaly moje włosy. Kuracja trwała 3 lata przez jedną taką głupotę ;) W tym momencie jestem zadowolona z wyglądu moich włosów oraz postanowiłam je zapuścić. Kolejną moją decyzją jest nie farbowanie włosów. U mnie akurat jest to niepotrzebne, podoba mi się mój naturalny kolor i mam nadzieję, że tak zostanie :)

Gdy przeczytałam pytanie konkursowe od razu wiedziałam, że w końcu nadszedł ten moment. Przyszedł czas na opowiedzenie całemu światu opowiadania pt. „Jak nie traktować swoich włosów”. Historii opartej na faktach, której ofiarą padły moje długie, proste, ciemne blond włosy. Ku przestrodze… :)
Główną winowajczynią całego zamieszania (oprócz mnie oczywiście), stała się wszystkim dobrze znana prostownica. Zaczęłam korzystać z jej pomocy po tym jak wycieniowałam włosy (ślepe podążanie za modą), a one zaczęły fruwać jak piórka w każdą stronę wokół mojej twarzy. Prostownica – najtańsza, plastikowa, bez możliwości ustawienia temperatury. Dlaczego jej zaufałam i zaprzyjaźniłam się z nią na blisko 5 lat? Bo tak było wygodnie. Dzięki temu na początku włosy się układały, nie wywijały i nawet całkiem dobrze wyglądały. Do czasu… Prostowałam dzień w dzień, często włosy jeszcze niedoschnięte po myciu (biedne :(). Z czasem częstotliwość zwiększyła się do nawet dwa-trzy razy dziennie, nie stosując przy tym żadnej odżywki i najzwyklejszy, drogeryjny, wysuszający szampon. O istnieniu masek, czy serum na końcówki nie miałam pojęcia, a odżywka” przecież tylko by mi obciążyła i jeszcze bardziej przetłuściła włosy” :) Żyłam w tej nieświadomości, powtarzając swój rytuał bez jednego dnia przerwy, a moje włosy zamiast rosnąć, zaczęły się robić coraz krótsze. Ciężko nawet dokładnie określić dokąd sięgały, myślę że mniej więcej do ramion. Końcówki tak się kruszyły, że fryzura nabrała nieregularnego, niechlujnego kształtu. Włosy były totalnie zniszczone. Jednak w tym wszystkim najgorsze było to, że miałam świadomość, iż robię im ogromną krzywdę, ale wciąż kontynuowałam. Tego najbardziej żałuję i nie potrafię zrozumieć. Swoją głupotą doprowadziłam do sytuacji, w której przestałam nosić jakiekolwiek czarne koszulki, ponieważ gdy np. szłam do sklepu, stojąc w kolejce miałam wrażenie, że osoby za mną śmieją się ze mnie. Z białych kulek na końcach i rozdwojeń na milion sposobów. Tak, owszem, to była już paranoja :) Pewnego dnia tak po prostu, w silnej desperacji, podjęłam decyzję. Wyrzuciłam „fałszywą przyjaciółkę” na strych i nie widziałam się z nią przez bardzo długi okres, do czasu gdy byłam pewna, że przezwyciężyłam to uzależnienie (myślę, że zdecydowanie można to tak nazwać) i jednorazowe użycie nie sprawi, że wrócę do codziennego prostowania. Moim zdaniem, była to jedna z najlepszych decyzji. W tym czasie moje włosy przeszły ogromną przemianę, dzięki temu że zainteresowałam się ich pielęgnacją i trwam w tym do dnia dzisiejszego. Wręcz stało się to moją pasją :) Prostownicy używam tylko na specjalne okazje, choć w sumie jest to niekoniecznie, dlatego że włosy im są dłuższe i zdrowsze, wracają do swojej prostej natury. Okazało się, że istnieją różne możliwości, by włosy wyglądały dobrze, a to włosowe żelazko wcale nie jest mi potrzebne. Dobrze, że w czas się opamiętałam, jednak gdy myślę jak pięknie moja czupryna mogłaby wyglądać bez tych przebojów, to płakać mi się chce. Niestety my kobiety już takie jesteśmy, lubimy eksperymentować, a to, że czasami uparte tracimy przy tym głowę, to już inna sprawa. Życzę wam dziewczyny, żebyście nigdy nie popełniły tego błędu co ja, korzystajcie z wiedzy o pielęgnacji, której teraz w blogosferze można znaleźć naprawdę dużo i trzymajcie kciuki, bym wróciła kiedyś do kondycji sprzed katastrofy włosowej. Buziaki :)

Ja największą krzywdę zrobiłam sobie 2dni przed swoją 18stkową imprezą. Przez jakiś rok farbowałam włosy na blond w domu. Były dość przesuszone, ale każdy chwalił, że tak ładnie mi w tych jasnych włosach. Ja jednak zapragnęłam byc ruda! Strasznie od dawna podobał mi się taki odcien brązu wpadający w rudości/ ciemny rudy jaki miała Ashlee Simpson (wciąż mi się bardzo podoba i być może kiedyś się na niego skusze-ale na 100% u fryzjera).Włosów nie farbowałam już przez jakieś 2mniesiące, wiec miałam spory naturalny ciemny odrost przy blond farbowanych włosach. Znalezienie idealnego odcienia w drogerii było ciężkie, znalazłam jednak taką farbę na której opakowaniu prezentowała się Pani właśnie w takim kolorze jaki ja sobie wymarzyłam…
Zaskoczenie jakie mnie spotkało po spłukaniu farby i wysuszeniu włosów późnym wieczorem jest nie do opisania! Oczywiście długo sie głowiłam jak zafarbować żeby i na odroście i na reszcie włosów wyszedł identyczny odcień…wyszło tak, że odros był czerwony, a moje niegdyś blond kosmyki były w PLAMACH borodowo-brązowo-zielono-niewiadomojakich! Jeden dzień do mojej długo wyczekiwanej imprezy urodzinowej i jak ja mam się pokazać przed rodziną i znajomymi wygładając jak straszydło?
Rozważałam ponowną próbę zafarbowania włosów na jakiś ciemny kolor byleby zakryć te okropne plamy, albo pójść do fryzjera, ale po pierwsze, bylo mi megaa megaa wstyd przed fryzjerem, że taką głupotę popełniłam…a po drugie…jaki fryzjer przyjmie mnie od ręki na farbowanie?

Na szczęście udało mi się umówić na wizytę i przede wszystkim fryzjerowi udało się doprowadzić do tego żebym wygładała względnie jak człowiek i nie musiała odwoływać długo wyczekiwanej 18stki! :)
Od tamtej pory włosy farbowałam tylko raz, ale u specjalisty, a obecnie pozostaje przy naturalnych i wciąż po tych kilu latach walcze o zdrowe włosy, bo jednak te eksperymenty zniszczyły je w znacznym stopniu…

Ja z kolei ratowanie swoich włosów dopiero planuję rozpocząć. Cała moja historia zniszczenia włosów zaczęła się w gimnazjum kiedy to pofarbowałam się na rudo(!), kolejne wakacje to kolejna farba, tym razem jednak kolor nie zszedł tak szybko i kiedy wróciłam do szkoły trzeba było zastosować zabieg ściągania koloru co ogromnie osłabiło kondycję moich włosów. Ostatni raz farbowałam włosy przed rozpoczęciem liceum, później dałam sobie spokój, aż do września zeszłego roku kiedy to wpadłam na świetny plan położenia sobie ładnego, ciepłego brązu na włosy. Wszystko byłoby super gdyby nie to, że włosy wyszły czarne (!), czarne jak smoła. Znowu ściąganie koloru, co przy czarnym zbyt wiele nie pomogło i do tej pory całkiem dobrze trzyma mi się ten kolor, co prawda się już do niego przyzwyczaiłam, ale kondycja moich włosów woła o pomstę do nieba…

Moja droga do pięknych włosów trwa cały czas :) Ale nie zawsze było tak kolorowo… Od dziecka miałam piękny jasny blond z pasemkami od słońca. Zaczęłam farbować włosy już od 13 lat :( Zaczęło się od kilku ciemnych pasemek zrobionych henną. Później wkroczyły farby i rozjaśniacze… Niestety były to zwykłe najtańsze produkty. Bardzo długo nosiłam jasne włosy od góry a ciemne od spodu. Po pewnym czasie wpadłam na pomysł przyciemnienia włosów. Kilka czarnych pasemek miało ulepszyć moją fryzurę. Zabieg koloryzacji wykonywała moja koleżanka :) Niestety wyszło tak że miałam całe czarne włosy i kilka blond pasemek :( To było straszne – ja typowa blondynka o bardzo jasnej karnacji w czarnych włosach… Ale to nie koniec dramatu, po 3 myciach okazało się że wspaniała farba za 5 zł zaczyna się wymywać z moich prawie białych włosów. Po kilku dniach na głowie miałam zielony kolor. Zamiast do fryzjera poszłam do sklepu po rozjaśniacz. Moja mama powinna mi wtedy wyperswadować ten pomysł z głowy niestety zabrała się za nakładanie farby… Oczywiście fryzjerką nie jest :) zamiast nałożyć na całe włosy nakładała jak zwykła farbę – najpierw odrost później końce- efekt był taki, że od góry miałam włosy żółciutkie niczym kurczak wielkanocny a końce nadal były w odcieniu zieleni… Siostra poszła po kolejną blond farbę, ale i ona nie pomogła. Moje włosy w ciągu tygodnia były 3 razy farbowane były kruche popalone i w kolorze żółto-zielonym. Przez kilka tygodni chodziłam w kitce, później obcięłam włosy – już u fryzjera :) Po drodze miałam jeszcze kilka przygód z farbowaniem, teraz dochodzę do swojego naturalnego koloru i przykładam dużą wagę do jakości produktów do włosów :)

Hmm…tak sobie myślę,że w sumie byłam i jestem zadowolona ze swoich włosów. Podobają mi się, chociaż się zmieniły. Być może to latka których przebywa, a może to na skutek błędu który właśnie zaważył że są teraz takie, lub przez regularne farbowanie.Jednak zawsze wybieram lepsze farby, te z górnej półki. Chociaż tyle mogę dla nich zrobić. Ale do rzeczy. Kiedyś miałam pieknę,lśniące i proste włoski. Wystarczyło iść do fryzjera, podciąć, wysuszyć i voila. Oczywiście potem tylko już zbierać komplementy jakie są super.Niestety przyszła jakaś głupia moda czy coś, i zrobiłam trwałą,na dodatek na krótkich włosach. Efekt? Popalone, jakieś pożółkłe i wysuszone na wíór.Nic tylko uciec na morze i zostać marynarzem, albo zejść do podziemi i nie wychodzić tygodniami. Po tym eksperymencie wróciły w końcu do siebie ale już pozostały wysuszone. Niby może i lepiej,bo wcześniej musiałam myć codziennie a teraz wystarczy co trzeci dzień ale jednak bez prostownicy się nie obejdzie,takie są jakieś pofalowane,napuszone. Ten post przypomniał mi o jeszcze jednej rzeczy. Były kiedyś takie jakby nożyki,do cieniowania włosów. No masakra, jak sobie teraz przypomnę…Owszem,cieniowały. Khym,khym strzępiły. Podsumowując,moje włosy są aktualnie zdrowe i ładne, ale żeby takie pozostały, trzeba im dostarczać masek, odżywek i innych specyfików.Biovax, tego im trzeba :)
Ps. Zostawiłam jedno zdjęcie z trwałą na głowie w celach edukacyjnych.Gdy przychodzi myśl żeby sobie zrobić coś podobnego ponownie,albo ktoś nosiłby się z takim zamiarem,wyciągam zdjęcie, pokazuję barana na głowie i od razu fryzjer ma mniej roboty :)

Hej, mam 21 lat a moja historia z włosami zaczęła się dokładnie jak zaczęłam gimnazjum czyli w 13 lat. Niestety musieliśmy się z rodzicami przenieść przez co zmieniłam szkołę i całe otoczenie. Nie łatwe dla nastolatki. Więc co robi kobieta kiedy potrzebuje zmian? Ścina włosy! Miałam piękne grube długie do pasa włosy, oczywiście poszłam na poznanej już koleżanki żeby ścięła mi je na tzw. trójkąt. Ale trochę jej nie wyszło, dlatego wybrałam się do fryzjerki i ścięłam włosy na boba. To dopiero był szok dla wszystkich, okropnie żałowałam, chociaż nie wyglądałam tak źle. Po dwóch latach kiedy mi odrosły zaczęłam je rozjaśniać. Wszystkim czym się dało, jakimiś sprayami, wodą utlenioną, farbami, szamponetkami no dosłownie wszystkim. Przy tym wszystkim moje piękne loki codziennie po kilka razy prostowałam je. Były w tak tragicznym stanie, że aż mój tata powiedział że w końcu mi one wypadną. No to ja na to… POMALUJĘ SIĘ NA RUDO! No i przez kilka miesięcy byłam ruda. Potem znów wróciłam do blondu w którym jestem do dziś ale mam 4cm odrosty które niedługo ładnie zatuszuję u fryzjerki. Mam dosyć ciągłego farbowania. Tak samo nie prostuję już od 6 lat tak też może warto wrócić do zdrowych niefarbowanych włosów?

Mam 17 lat i właśnie teraz uświadamiam sobie w jakim złym stanie są moje włosy. Nie wyobrażam sobie nie prostować włosów. Robię to codziennie albo w dobrym okresie co drugi dzien (czyt. przy braku wiatrów i deszczu). Zaczęłam gdy miałam 13 lat jednak uzależniłam się dwa lata temu. Myślę że każdy kto korzysta z prostownicy regularnie przyzna że jest to uzalezniajaze. Ale swoją drogą moje włosy są bardzo puszace się i myślę że wymagają tego. Nie można nazwać ich lokami ani prostymi wymarzonym gładkim włosami.
Najlepsze są komentarze rodziny:Po co prostujesz i niszczysz włosy? Są takie piękne,naturalne…. Taaak chyba naprawdę nie widzieli moich naturalnych włosów. Naszczescie moje poglądy ma wiele osób prostujacych włosów. A wy się zgadzacie?
Jedynie co ratuje moje włosy jest to ze ich jest dużo, bardzo dużo. Gdyby były cienkie to byłoby po nich
Rok temu zafundowałam sobie keratynowe prostowanie i efekt był super,taki wymarzony,jednak skończył się po 4 miesiącach. Zabieg niestety jest bardzo drogi jak na fundusze ucznia. Dlatego trzeba się ratować dobrymi kosmetykami. Co zrobiłam najgorszego dla swoich włosów? Myślę że to że nie stosowałam żadnych kosmetyków na włosy przed prostowaniem. Zaczęłam dopiero dbać o nie bardziej od stycznia. (takie małe postanowienie na ten rok). Obowiązkowo używam teraz serum na końcówki i odzywki.
Gdy miałam 14lat zaczęłam też eksperymentować z kolorem. Resztki farby blondu mamy służyły jako “PASEMKA” dla moich ciemniejszych włosów. Dwa lata temu miałam też rozjasniane końcówki na szczęście już profesjonalnie :) Generalnie poczułam się chyba fryzjerka, bo obcinanie końcówek i grzywki było na porządku dziennym do tej pory pamiętam jak przed komunia podcielam sobje grzywkę Myślałam że mi wyszła genialna jednak mama nie podzielala ze mną entuzjazmu. Po komentarzach widzę że to norma tego wieku (jedynie tym się pocieszam)
Chętnie sporbowalabym stosowania kosmetyków firmy Biovax może pomoglyby mojemu postanowieniu o wymarzonych zdrowych włosach?

Jakbym czytała o sobie, chyba nic więcej nie muszę dodawać, podpisuję się pod tym co napisałaś rękami, nogami i włosami :)Sama przez to przechodziłam, a raczej moje włosy: farbowanie, prostowanie i to jeszcze taką prostownicą od razu z karbownicą (jak sobie przypomnę jak po tym włosy wypadały to się dziwię czemu tego używałam), również pamiętam REGULARNE prostowanie włosów żelazkiem przed sobotnią imprezą. Nawzajem sobie z koleżankami tak prostowałyśmy włosy. Jedyne co mi się podobało, że od razu za jednym zamachem tyyyle włosów można było wyprostować :D Teraz od jakiegoś czasu mam ombre i niestety to dobiło moje włosy, jednak nie chcę z niego zrezygnować, bo czuję się świetnie w rozjaśnionych włosach. I też zaczęłam batalię o to abym nie miała siana na głowie wcierki, maseczki, olejki … czego nie próbowałam :D

PS. Już nawet mój fryzjer zwrócił mi uwagę przy ostatniej wizycie, że jak klienta nic nie robi ze swoimi włosami, to on nic nie wyczaruje. Spaliłam się ze wstydu :D

Moja droga była bardzo ale to bardzo wyboista. Zacznijmy od poczatku- zawsze miałam długie jak drut proste blond włosy, w szkole podstawowej co by być gwiazdą choinki całą noc męczyłam się w papilotach z gazety i co mi z tego a nic bo po rozczesaniu wróciły do swojej prostot (teraz to bym chciała takie druciki),. Koło 13 roku życia zapadła głupia decyzja żeby ściąć włosy na krótko, co zakończyło się porannym układaniem na wodę bo moje niesforne druciki po spaniu wyglądały jakby piorun w rabarbar walnął. W liceum włosy zapuściłam do ramion ale nadal nie wiem czemu przeszkadzała mi ich drutowatość i dla „złamania” zrobiłam trwałą (tak kiedyś takie rzeczy na głowie nie tylko babcie robiły). Włosy wyglądały straszenie a na dodatek były spalone. Pomocny okazał się apteczny vax i po jakimś czasie włosy odrosły. Nie nauczyłam się jednak szybko na błędach i zaczęłam samodzielne farbowanie farbami z drogerii. Potrafiłam jednego dnia kłaść dwie różne bo pierwsza nie dała oczekiwanego efektu i włosy znowu były jak sianko. Oczywiście nie ominął mnie trend na proste włosy i prostownica również była w częstym użyciu. Gdy włosy były w słabej kondycji stwierdziłam że koniec z domowym farbowaniem i zaczęłam regularne wizyty w salonie fryzjerskim. Włosy fajnie się odbudowały jednak radość nie była długa bo po urodzeniu dziecka połowa mi wypadła i trzeba bylo znów ścinać. Po dużej ilości odżywek, masek, olejkow włosy fajnie osrosły i jakiś diabeł mnie podkusił że zachciało mi się metamorfozy. Fryzjer podłapał temat i ściachał mnie na dość krótko z czarnym spadem i mega blond górą. Nie przytoczę co powiedział mój mąż jak mnie zobaczył, dodam że nie odzywał się kilka dni. Od metamorfozy minęło 2 lata, włosy odrosły. W grudniu urodzilam syna i czekam czy tym razem też połowa mi wypadnie. Poki co widać sporo małych włosków, niestety siwych:( Lata lecą, wlosy siwe chociaż po takich eksperymantach trzeba sie cieszyć że nie jestem łysa

Najgorszą rzeczą jaką zrobiłam dla swoich włosów było mycie ich tanimi szamponami bez używania jakichkolwiek produktów nawilżających jak maski czy odżywki. Dodatkowe używanie suszarki i prostownicy sprawiło, że moje włosy były bardzo suche, szorstkie w dotyku i z czasem bardzo się zniszczyły. Moje włosy nie wyglądały dobrze i dlatego zdecydowałam się ściąć moje długie do połowy pleców włosy na bardzo krótkie do ramion. Było to dla mnie bardzo ciężkie ale wiedziałam, że żeby wszystko naprawić muszę zacząć pielęgnować je na nowo. Wszystko to było spowodowane moim brakiem wiedzy w zakresie pielęgnacji włosów. Ta sytuacja tak na mnie wpłynęła, że zaczęłam czytać i zdobywać wiedzę w zakresie pielęgnacji włosów. Teraz jestem już doświadczoną włosomaniaczką i wiem jak dbać o swoje włosy aby móc cieszyć się pięknymi, gładkimi i pełnymi blasku włosami. Wiedza i racjonalne myślenie to klucz do pięknych włosów.

Moim największym grzechem było pofarbowanie włosów na granatową czerń a potem traumatyczne zabiegi usuwania koloru do bardzo jasnego blondu, bo taki zawsze chciałam mieć. Zajęło mi to pół roku, ale włosy regularnie wykruszały się….aż całe to 'kiedyś czarne” coś całkowicie odpadło, bo włosy odrosły zdrowe i od tego czasu były już rozjaśniane tylko na górze. Teraz jestem posiadaczką w miarę zdrowych włosów Barbie, i ostrzegam wszystkie kobiety- czarna farba to zło. Jak musicie to polecam hennę ;)

Fajny blog i wiadomości ! Powodzenia!

Jakiś czas temu temu miałam problem z hormonami i bardzo wypadały mi włosy, no ale niestety o tym nie wiedziałam i byłam pewna, że problem jest w tym że włosy są bardzo zniszczone itp. Naczytałam się na forum o tym iż zniszczone włosy tylko nadają się do ścięcia. Wybrałam jak najtańszą fryzjerkę, bo pomyślałam „to tylko obcięcie włosów, każdy fryzjer potrafi to zrobić”, niestety myliłam się. Po wizycie wróciłam do domu z włosami zamiast do ramion (miałam włosy do pasa wcześniej) to zawitałam moje mieszkanie z fryzurą na „pazia”. Wiem, wiem to moja wina, że dałam się tak obciąć, ale w sumie wtedy aż tak się tym nie przejmowałam, bo wydawało mi się, że jak wcześniej miałam długie włosy to teraz znowu mi takie urosną. Minęły trzy miesiące od wizyty w salonie fryzjerskim, włosy mi wtedy urosły do karku i wpadłam na genialny pomysł, aby rozjaśnić sobie końcówki. Więc wybrałam się do sklepu fryzjerskiego, kupiłam dość mocny rozjaśniacz, ponieważ miałam grube włosy, więc wydawało mi się, że mniej intensywny nie da mi efektu 'ombre’ no i co zrobiłam sobie jajko na głowie. Od tamtej pory minęły 4 miesiące, włosy są suche, krótkie i teraz bardzo zależy mi na odbudowie ich.

Do rzeczy. Moja wpadka z wlosami..hmm..powtarza sie z gola co roku… Jak juz mi wlosy pieknie odrosna i moge sobie je pieknie zwiazac, nachodzi mnie przeogromna ochota, znienacka, by je sciac.. I scinam. Na krotko. I zaluje przez kolejny rok. Amen. :)

Moje włosy sporo przeszły. A zaczęło się od pójścia do gimnazjum i okresu buntu. Miałam blond, grube, falowane włosy. Ale oczywiście zachciałam mieć ciemne i proste. Na moje szczęście mama pozwoliła pofarbować na czarno tylko spodnią warstwę włosów. Lecz to nie to był mój największy błąd. Myślę, że wiele z nas zaprzyjaźniło się z prostownicą. Ja do tego stopnia, że mając te 15 lat prostowałam włosy wieczorem po myciu i poprawiałam jeszcze z rana. Mogłam się spóźnić do szkoły ale włosy musiały być proste jak druty. I tego najbardziej żałuję. Po roku je dodatkowo rozjaśniłam, ale farbowanie trwa ciągle do teraz. Szkoda mi tych pięknych, grubych i falowanych włosów. Teraz są proste, nijakie.. Postała mi skłonność do falowania więc wystarczy, że je zwiążę i mam loczki. Ale po co? Gdybym ich tak nie zmaltretowała nadal byłyby naturalnie falowane.

Wypadające włosy to problem i udręka kosmetyczna,
ale i od organizmu bardzo ważna wytyczna!
To głośne wołanie: czas na zbilansowanej diety stosowanie!
Obowiązki, praca, codzienne zabieganie,
często wpływa na nasze złe odżywianie ;(
A kondycja włosów, to najlepsze odzwierciedlenie,
że pora na mikro- i makroelementów uzupełnienie ;)
Ja właśnie tak swoje włosy „załatwiłam”,
gdy na nieodpowiedzialną i szybką dietę postawiłam…
Nie przypuszczałam, że złe odżywianie
pozostawi moje włosy w tak opłakanym stanie ;((
Dlatego teraz moją walkę od środka zaczynam
i dużo warzyw, owoców wiosenną porą wcinam ;)
Do tego porcja ryb zawierających białko i omega kwasy
oraz jajka, by uzupełnić siarki zapasy.
Jako przekąskę orzechów garstka
i codzienne ze skrzypu herbatka ;)
A wisienką na torcie mojej kuracji,
są odpowiednie kosmetyki do pielęgnacji.
Sięgam po te z biotyną,
bo imponują mi swoją siłą ;)

Co najgorszego zrobiłam swoim włosom? Zaczęłam je nienawidzić i nie przejmować się ich stanem. Jako dziecko miałam długie, piękne i GĘSTE włosy, zawsze związane w warkocz i już wtedy miewałam ich dosyć – czesanie przez kogoś codziennie było katorgą mimo, że non stop były związane i tak robiły się okropne kołtuny. Kiedy zaczęłam dojrzewać, zbuntowałam się przeciwko kitkom, warkoczom itd. Włosy miały luźno okalać twarz, opadać za ramiona… W moim wypadku to było raczej gniazdo wron – skołtunione i suche włosy w kolorze ciemnobrązowym. Najgorsze jednak było to, że zaczęły okropnie wypadać, a ja nie dość, że się tym nie przejmowałam to nawet cieszyłam, bo liczyłam, że jak będą mniej gęste to może i mniej się będą kołtunić… Faktycznie po 6 latach kołtuniły się mniej, ale zaczęłam też dostrzegać prześwity na głowie. Dawny warkocz gruby jak pięść zamienił się w mysi ogonek, ledwie widoczny. Wtedy dopiero się obudziłam i zaczęłam szukać pomocy. Nie odzyskam już włosów tak gęstych, ale jestem w stanie utrzymać ich wystarczająco dużo by nie mieć prześwitów i zapuścić za łopatki. Moje włosy wyglądają teraz lepiej niż jakieś 8 lat temu – rzadziej przypominają siano, potrafią się ładnie zakręcić, a nawet odbijać światło. Mam nadzieję, że będzie już tylko lepiej ;)

Co najgorszego zrobiłam swoim włosom? NIe dbałam o nie – po prostu. Myłam byle czym, szarpałam podczas czesania (a są mocno kręcone!). Czego najbardziej żałuję? Że byłam na tyle głupia że nie pomyślałam o pielęgnacji włosów:) Pomyślałam że warto by o nie zadbać w momencie kiedy musiałam z włosów do pasa skrócić je ledwo za uszy ponieważ były tak wykończone i wyglądały jak za przeproszeniem szczota. I tego żałuję – swojej głupoty wynikającej z niewiedzy nt pielęgnacji włosów i tego że po prostu mialam gdzieś ich kondycję,wygląd itp :)

Wiele lat temu, będąc w wieku szkolnym, postanowiłam sprawdzić, czy rzep przyczepi się do moich włosów równie mocno, co do sierści mojego kochanego psa. Urwałam więc kilka kulek i owinęłam wokół nich swoje piękne i długie wówczas włosy. Po chwili chciałam rzep z nich wyciągnąć, ale – ku swej rozpaczy – nie mogłam tego zrobić. Pobiegłam z płaczem do rodziców, wołając ratunku. Niestety, włosy były tak skołtunione wokół rzepów, że nie pozostawało nic innego, jak obciąć je na krótko. Następnego dnia wstydziłam się pójść do szkoły. Dostałam nauczkę na całe życie.

We włosowej pielęgnacji zaliczyłam kilka eleganckich porażek:
1. W podstawówce nałożyłam całe jajko na włosy, takie proteinki miały być. Spłukałam gorącą wodą…Jajecznica. Mama wyczesywała mi to pół dnia chyba. Był jeden plus tej sytuacji – nie poszłam do szkoły. :D
2. Zagotowałam siemie lniane, walnęłam gluta na włosy z ZIARNAMI… Tym razem mój partner wyciągał mi ziarenka z włosów. Na drugi dzień jeszcze kilka wygrzebał. :D
3. I tego żałuję najbardziej. Miałam już włosy prawie do pasa. Myślałam, że jak ogarnęłam świadomą pielęgnację to i fryzjerką też mogę zostać. :D Obcięłam sama włosy metodą ,,na babuleńke,,. Miałam takie schody, że nie da się tego opisać słowami… Jednak fryzjerką nigdy nie będę, dotarło do mnie dobitnie. :D
4. Jeszcze walnęło mi coś do głowy żeby do gotującego się siemienia dodać sezam niełuskany. Gotowałam, odcedziłam, nałożyłam… Włosy po wysuszeniu były conajmniej o ton ciemniejsze. Byłam zła bo lubię swój naturalny średni brąz z rudymi refleksami. Po jakimś tam czasie kolor wrócił na szczęście.
5. A…jeszcze! Dodaj kakao do maski mówili… Będziesz mieć sypkie włosy mówili… Takie sypkie, że przez 2 tygodnie wyglądałam jak Tina Turner! Miałam nieziemski puch na głowie. :D
I to tyle z włosowych dziwactw. :) Choć czuję, że jeszcze nie raz zaliczę jakąś wpadkę.

Pamiętam, że jako nastolatka chciałam mieć loki. Od zawsze mam proste włosy, więc marzyłam o kręconych, których nie trzeba ciągle podkręcać, aby były loki na głowie. I tak byłam u fryzjera i zrobiłam sobie wówczas modną „mokrą włoszkę”. Burza loków mnie zaskoczyła, kręcone sprężynki na głowie, no przecież tak chciałam, bo były modne. Troszkę źle czułam się w takiej fryzurze, ale co zrobić po fakcie. Nieraz słyszałam śmieszne komentarze na ulicy na temat moich włosów. Dlatego w domu prostowałam je jak mogłam i czym mogłam, by zlikwidować te sterczące sprężynki. Po jakimś czasie moja fryzura nie była już taka stercząca, ale najgorsze wspomnienia zostają na zawsze. Nigdy więcej tego już nie zrobiłam, miałam nauczkę, że jeśli jakaś fryzura pasuje innym, to nie znaczy, że musi pasować i do mnie :)

Napiszę jeszcze raz bo mój komentarz chyba zniknął :(
Po pierwsze masz piękne włosy i zazdroszczę! Moim jeszcze daleko do takich ale od początku :)
Przez pierwszych 5 lat życia o moje włosy dbała mama. Potem obrót o 180 stopni, wyprowadziła się, zostawiając mnie samą z tatą do tej pory nie dając nam znaku życia( 15 lat!! ). Oczywiście tato wychowywał mnie najlepiej na świecie ale w jednej kwestii był bezradny i po prostu nie wiedział, że o kobiece włosy trzeba dbać. Ja również nie wiedziałam bo nie miałam w swoim życiu przykładu. Robiłam z włosami co uważałam za szybkie i skuteczne. Myłam w gorącej wodzie, mocnym szamponem! Nie wiedziałam czym są odżywki. Energicznie pocierałam włosy ręcznikiem po czym zawijałam je w turban i hasałam tak po domu przez dobrą godzinę, czasem nawet dwie! Ostatnim grzechem było gorące powietrze suszarki i mocne czesanie włosów, ciągnięcie ich i szarpanie o szczotkę aby tylko rozczesać. Trwało to do 16 roku życia, moje włosy były po prostu zniszczone, spuszone i dobrze nie wyglądały. Poszłam do liceum i coś mnie tknęło. Zauważyłam, że moje rówieśniczki mają piękne włosy i pojęłam że muszę coś zrobić ze swoimi. Tak poznałam włosowe blogi, wgłębiłam się w temat. Zrozumiałam, że przez całe 11 lat robiłam moim włosom krzywdę. Wprowadziłam do swoje życia odżywki. Odpuściłam wszystkie grzechy z przeszłości i już po roku czułam minimalną poprawę. Jednak czegoś mi brakowało. Po pewnym czasie olejowanie, odżywki, maski, sera na końcówki itp. nie były mi obce. Stałam się obsesyjną włosomaniaczką. Z każdym dniem moje włosy stawały się piękniejsze, po wzlotach i upadkach zauważałam czego im trzeba a co szkodzi. Ostatecznym krokiem w dobrą stronę było odkrycie kosmetyków Biovax. Nareszcie moje włosy odnalazły swoją drugą połówkę. Wybaczyły mi 11 lat katorgi. Obecnie mając 20 lat mogę powiedzieć, że nie mam idealnych włosów lecz zdrowe. Z tego najbardziej się cieszę, są po prostu zdrowe :)

Najbardziej żałuję sytuacji,która miała miejsce 13 lat temu,mianowicie chodzi o zabawę mojego dzieciństwa,kiedy to grupa moich znajomych wyciągnęła mnie na zabawę w chowanego. Schowałam się w trawie,gdzie było pełno tzw. 'dziadów’,miałam ich mnóstwo we włosach,z płaczem biegłam do domu,bojąc się jak zareaguje moja mama. Miałam wtedy długie,brązowe,falowane włosy,nie można było w żaden sposób wyciągnąć tych dziadów,obcięto mnie na „grzybka” tak,miałam włosy do uszu :D Trzy lata później,kiedy włosy już odrosły zaczęły się przeboje,pasemka,za jakis miesiąc farbowanie na czarno,używanie karbownicy,prostownicy z przypalonymi płytkami. Moja droga do pięknych i zdrowych włosów jest jeszcze długa,po tych wszystkich metamorfozach włosowych mam gdzie, nie gdzie czerwone/rude refleksy,które próbuję zniwelować naturalnymi płukankami,na pewno nie użyję już farby ! Stawiam teraz na naturalność i koniec z prostownicą,modeluję swoje włosy na okrągłej szczotce z suszarką i chłodnym nawiewie,jednak można odstawić prostownicę i farby do włosów,a zastosować naturalne składniki :)

Kiedy mialam 13 lat babcia miala mi podciac tylko same koncowki, przed podcieciem kilka razy powtarzalam zeby podciela tylko 2 cm i mowila ze tak, tak same koncowki, ze nawet nie zauwaze roznicy. No i faktycznie NIE ZAUWAZYLAM, ale tego jak mi podciela az do ramion. Skrocila mi moje ukochane wlosy az do ramion! Nakrzyczalam na nia a ona powiedziala, ze szybko odrosna i ze odzyja i nie bedzie mi tak goraco w lato. Pamietam jak pozniej caly dzien stalam i mierzylam ile cm maja moje wlosy i oczywiscie zadzwonilam do mamy sie poskarzyc na babcie. Od tego czasu babcia nie dotykala moich wlosow. No i zapuszczalam az do teraz a mam 20 lat, nigdy nie farbowalam, teraz mam poldlugie, ciemnobrazowe i krecone. Nie prostuje nawet a i tak sie rozdwajaja. Wlosy krecone chyba maja to do siebie ;) ale do tej pory wypominam babci tamta sytuacje. Jeszcze nie znalazlam odpowiednich kosmetykow dla swoich kreconych i naturalnych wlosow, ktore zapuszczam dalej do pasa.

Eksperymenty na głowie nie zawsze prowadziłam na własną rękę. Zaczęło sie w wieku kilku lat kiedy to wraz z kuzynem bawiliśmy się w fryzjera i najpierw poobcinaliśmy włosy lalkom, a później sobie. W podstawówce z uporem maniaka zapuszczałam włosy i grzywkę która notorycznie wchodziła mi do oczu, a mama jak na złość każdy większy przyrost włosów ścinała mi na fryzurę ,,od garnka” lub ,,na grzybka”. Prawdziwe eksperymenty były dopiero przede mną. W szkole średniej na mojej głowie można było znaleźć pełną gamę kolorów: od blondu koloru żółtego ptaka z ulicy sezamkowej, przez zieleń niczym Ania z Zielonego Wzgórza po jej nieudanej próbie pozbycia się rudości, po czerń która przy moim bladym licu czyniła ze mnie członka rodziny Adamsów. Apogeum przyszło jednak po tym gdy ktoś z klasowych kolegów rzucił hasło, że włosy kręcą się gdy kudłate myśli nie mieszczą się w głowie. Jako posiadaczka włosów prostych jak druty zapragnęłam uchodzić za przebojową i bardziej niegrzeczną niż na prawdę byłam. W ruch poszły najpierw lokówki a później trwała dzięki czemu osiągnęłam wygląd rasowego pudla. Teraz po kilku latach i nieświadomie przebytej anemii na głowie zostały mi 3 włosy na krzyż. Co prawda z trzech włosów można jeszcze zrobić warkocza, jednak miło by było być posiadaczką większej ilości włosów i móc poszaleć z inną fryzurą.

Najgorsze co zrobiłam to oddałam się w ręce mojej starszej o 2 lata siostry mając 8-9 lat! Zabawa al’a wizyta u fryzjera niby brzmi fajnie ale .. obcinanie włosów nożyczkami ze szkoły całymi brudnymi, poklejonymi.. Uwaga TAPIROWANIE całych włosów okrągłą szczotką, która została w moich biednych włosach wręcz zakopana! To okropne wspomnienie i dla mnie i dla moich włosów.. Efekt finalny : mama obcinająca szczotkę dookoła by wydostać ją z moich włosów, po tym wszystkim na głowie miałam chyba z 5 różnych długości włosów, poplątanych maksymalnie oraz wielką górę wyrwanych włosów..Okropne doświadczenie chyba dlatego do dziś boje się fryzjera.

Moja „włosowa” historia zaczęła się wraz z końcem liceum. Wcześniej pomimo „starań” objawiających się co raz to genialniejszymi pomysłami ( tak jak np. rozjaśnianie wodą utlenioną, cytryną na słońcu robienie sobie na blond włosach pasemek czarną farbą mamy czy malowanie ich na kolorowo plakatówkami… próba z żelazkiem również u mnie miała miejsce ze względu na bardzo niesforne w tamtym czasie włosy) miałam przepiękne, gęste włosy, nie wiedziałam czym jest wypadanie, rozdwajanie się czy łamanie włosów. Najgorszym wrogiem moich włosów okazał się jednak stres. Przed maturą byłam w dość trudniej sytuacji życiowej, dodatkowo zbliżający się egzamin, od którego to ponoć zależy nasza dalsza droga, wszystko to strasznie odbiło się na kondycji moich włosów. Wieczorami siedziałam i ze łzami w oczach liczyłam włosy które straciłam (podczas jednego czesania potrafiłam stracić ich nawet 400!). Ratowałam się WSZYSTKIM co wyczytałam w internecie, brałam wszystko to było w aptece, Rossmanie, smarowałam, myłam, łykałam proszki, jednak „najciekawszym” pomysłem było wcieranie naparu z kozieradki. Zioło to było mi wcześniej znane, zdarzało mi się pijać mieszanki które je zawierały, jednak już wtedy nie polubiłam jego intensywnego zapachu. Ale, skoro na forum piszą że zapach jest nie wyczuwalny na włosach, to na pewno mają racje. Po każdym umyciu, wcierałam sobie ten bosko pachnący płyn, szłam spać a następnego dnia biegłam do szkoły. Na początku nie skojarzyłam faktów gdy co raz to inna koleżanka mówiła mi że czuje zapach rosołu, Vegety czy innego kurczaka. Jednak gdy doszłam do tego, że to ja jestem problemem, zaprzestałam tego „rytuału”. Od tego czasu minęło już parę lat, znalazłam produkt, który mi pomógł uporać się z problemem wypadania. Teraz jednak nastał okres przesuszenia i plątania. Rozczesanie moich włosów wymaga czasem ingerencji współlokatorki i długich godzin w skupieniu, ostatnia próba nakręcenia na wałek skończyła się obcięciem kosmyka przy skórze, fryzjerka była w szoku gdy zobaczyła moje włosy, nie sądziłam że końcówki mogą się roztrajać a nawet rozczwarać (chyba nawet nie ma takiego słowa..). I tutaj również stałam się testerką wszystkiego co dostępne, blokuje mnie jednak moja alergiczna skłonność, AZS wymaga stosowania naturalnych, pozbawionych „ciężkiej” chemii produktów. Obecnie jestem na etapie olejowania, słyszałam jednak wiele dobrego o firmie BioVax a do tego zapach mango w kosmetyku to chyba spełnienie moich marzeń <3

Zaczęło się od tego, że w 5 klasie podstawówki obcięłam moje długie, miękkie, zdrowe włosy do ucha, o zgrozo, nożyczkami do degażowania i brzytwą. Fryzjerka zadowolona, ja jeszcze bardziej, bo już nie są takie nudne i mogę je wreszcie wywijać. Oczywiście na żel albo lakier, byle jaką szczotką i gorącym podmuchem suszarki przyklejonej wręcz do włosów nawiniętych na szczotkę. Po trzech takich ścięciach stwierdziłam, że nie potrzebuję już obcinać włosów, bo już same tak się łamały i wykruszały, że… Dramat, nic więcej. :) Potem w gimnazjum loki na dyskotekę szkolną. Pożyczyłam lokówkę od sąsiadki, pamiętała chyba drugą wojnę światową, goła blacha, ale jak wklepałam żel we włosy i spryskałam lakierem to loki eleganckie! Nic, że śmierdziały spalenizną. Przecież ma wyglądać, a nie pachnieć! :) Potem doszła prostownica co dzień przez kilka lat. I moje zdziwienie, dlaczego te końce nie chcą się prostować? Muszę kupić jakąś mocniejszą… Potem farby chemiczne, no przecież po nich włosy takie odżywione i piękne! Od dwóch lat henna, odżywki, maski, serum, olejki, cuda wianki i włosy dochodzą do siebie. Czy człowiek mądrzeje po 25 roku życia? :)

Nadal muszę bardzo dbać o swoje włosy, ponieważ są bardzo poniszczone i połamane. Najgorsze co zrobiłam swoim włosom to farbowanie. Po tym w ogóle o nich nie dbałam, nie uzywalam masek, ani odrzywek, teraz tego bardzo żałuje. Kiedyś prostowałam je każdy dzień. Moje włosy są juz w lepszej kondycji niż kiedyś, ale ciągle potrzebują dużo uwagi i czasu

Moja Droga, akcja z żelazkiem też mi się przydarzyła, więc nie masz się czego wstydzić :) Zakładam, że wiele z nas „testowało” w akcie desperacji przeróżne sposoby oczekując szybkiego efektu (w konsekwencji dając efekt czarownicy).
Najgorsze co mogłam zrobić to samodzielne farbowanie. Samo farbowanie to nic, ale zmiana koloru 3 x w tygodniu kompletnie osłabiło moje włosy na około 5 lat.
Na studiach przechodząc młodzieńczy bunt farbowałam się na ciemny brąz (który i tak wyglądał jak czarny), pewnego wieczoru wpadłam na pomysł żeby zmienić swój look – poszłam do drogerii, kupiłam farbę z rozjaśniaczem. Dla pewności, że kolor siądzie kupiłam dodatkową porcję rozjaśniacza. Pewna, swojego przystąpiłam do działania. Dodam, że pomagała mi koleżanka, nasze zdolności fryzjerskie były mniej więcej na równym poziomie. Kolor jaki wybrałam to rudy. Zatem domowym sposobem, z ogromnym doświadczeniem i wiedzą ( ;) )przystąpiłyśmy do działania. Rozjaśniacz swoje odsiedział, farba dla pewności dostała w gratisie nawet dodatkowych kilka minut, no i zaczęło się płukanie. Wyglądało to mniej więcej jak scena z Piły, jakby z mojej głowy leciała ciurkiem krew. Ale to nie było najgorsze. Największy szok to widok po wysuszeniu. Odrosty na ok 4 cm były czerwone, a reszta włosów czarna, po prostu masakra. Załamana poszłam do sklepu po czarną farbę w nadziei, że zasłonie to co nawyczyniałam. Trochę pomogło, ale ze wstydu nie wychodziłam z domu 2 dni dopóki nie doczekałam się wizyty u fryzjera, który podjął się naprawy mojego dzieła.
Żeby wyjść ze stanu (tu mówię o kolorze, nie o zniszczeniach włosów :)) potrzebowałam jeszcze ze 4 miesięcy, 5 farbowań – już tylko w salonie.
Włosy miałam niesamowicie suche, końcówki porozdwajane, włosy musiałam ściąć o ponad połowę (początkowo były prawie po pupę, skończyło się na dłuższym bobie do ramion).
Także moje drogie taka przestroga żeby się nie chwytać wszystkiego, pozwólmy sobie na odrobinę luksusu u fryzjera i oszczędźmy nasze włosy, bo w przeciwnym razie tylko sobie zaszkodzimy.

Produkty Biovax znam, uwielbiam, ale w tej wersji jeszcze nie próbowałam :)

Gdybym wiedziała przed laty to, co wiem teraz… Marzenia!
Ale człowiek nigdy tego, co ma, na czas nie docenia.
Ja nie doceniłam włosów. Miałam ładne, bujne fale,
brązowe, przyjemnie gęste, nie bez wad, lecz pełne zalet. :)

Ale kiedy mnie trzydziestka dopadła wreszcie w swe szpony,
zamarzyła mi się trwała. I – niestety – włos spalony! :/
Próbując ratować głowę, zniszczyłam włosy na amen
i już nigdy nie zostały właściwie odratowane,

teraz nie są już tak piękne, a ja lat mam dwakroć więcej.
Nie wyglądają źle, no nie, ale załamuję ręce
na widok starych zdjęć, kiedy miałam na swej głowie
piękne pukle. I bez trwałej. Trwała to zło – tyle powiem!

Moje włosy – niezła draka!
Ech.. ale co ja z nimi robiłam za dzieciaka!

Rozjaśnianie, utlenianie, co miesięczne farbowanie..
Brąz, rudy, czerń i blond – teraz wiem, że to był błąd.

Prostownica, karbownica i lokówka – co sobie myślała ta moja główka?
Efekty mojej głupoty widoczne do teraz – patrząc w lustro mam ochotę zapaść się pod ziemię nieraz.

Moja historia z włosami jest dosyć „brutalna”, ale po paru latach wydaje mi się dosyć śmieszna :)
Miałam 18 lat. Farbowanie na blond, rozjaśniacz, codziennie prostownica, bo przecież włosy muszą być idealnie proste. Chyba nie muszę mówić w jakim stanie były moje włosy? Chodzenie do fryzjera zawsze mnie irytowało, bo ciągle słyszałam tekst „musi Pani nakładać odżywkę, ściąć na krótko żeby włosy odżyły” itd. Tylko jedna ja wiem ile odżywek stosowałam, a było ich na prawdę sporo. Pewna fryzjerka dała mi jednak „złotą radę”. Delikatnie podgrzać olej roślinny i nakładać na końcówki. Zastosowałem raz. Drugi. Trzeci. Poprawa była. Jednak pewnego dnia trochę za mocno podgrzałam olej. Nałożyłam na włosy. Ominęłam w ręcznik i czekałam 15 min. Po zdjęciu ręcznika przeraziłam się. Wszystkie końcówki miałam dosłownie spalone i mogłam je sobie po prostu odrywać. Widok dla mnie niezapomniany. Co najgorsze wieczorem miałam randkę. Wzięłam nożyczki i uciełam wszystkie spalone końcówki. Do olejowania włosów już nie wróciłam. Ale randka się udała… i od 2 miesięcy jesteśmy małżeństwem :)

To straszne, ale najbardziej żałuję, że za nic w świecie nie chciałam włosów ścinać, podcinać i jakkolwiek o nie dbać! Nożyczki i fryzjer to był dla mnie koszmar z najgorszego snu, dlatego trzymałam się od nich z daleka. I owszem – miałam długie włosy, ale nie takie jak sobie wymarzyłam. Zaślepiona jednak tym wyznacznikiem długości spory czas unikałam ścinania. Do tego stopnia, że kiedy w końcu się na to odważyłam, trzeba mi było ściąć włosy… za uszy. Płakałam jak bóbr, ale się poddałam tym mękom, bo w końcu zrozumiałam, że długie włosy owszem, są piękne, ale jeśli są często podcinane i odpowiednio pielęgnowane. Moje wyniszczone prostownicą, bez używania jakichkolwiek innych kosmetyków oprócz szamponu były po prostu jednym wielkim puchem z końcówkami rozdwojonymi tak, jak stąd do Chin. To była dla mnie ogromna nauczka i dzięki temu zaczęłam w końcu dbać o swoje włosy. Teraz mogę pochwalić się tym, że są długie, ale jednocześnie ładne! :)

Moja pierwsza i ufam,ze ostatnia wlosowa wpadka miala miejsce na kilka miesiecy po narodzinach dziecka. Przy wsolpracy z tesciowa postanowilam odswiezyc wlosy (czyt. pokryc 4cm odrosty po ciazowe:).
Po zakupieniu odpowiedniej wedlug Nas farby, dodatkowo atrakcyjnej cenowo (czyt.promocja przyciagala) pod oslona nocy zabralysmy sie za zabieg po ktorym mialam wygladac o niebo lepiej niz z odrostami. Ja Matka Polka ta ktora nie brala pod uwage salonu fruzjerskiego. No bo jak… dziecko male. Nikt nie zajmie sie lepiej niz ja:) Oddalam sie w rece tesciowej na przekor mojej drugiej polowy, ktora ostrzegala, blagala, prosila. Nie farbuj w domu bo bedziesz wygladala jak Papuga Proponowal rowniez dowoz prosto na fotel fryzjerskiego salonu.
Emocje jakie towarzyszyly mi po umyciu i wysuszeniu wlosow, szok, zal,rozpacz byl nie do opisania. W efekcie czego spalam z recznikiem na glowie. Nastepny dzien spedzilam z czapeczka Meza na glowie.
Rozpaczliwie poszukiwalam fryzjera, cudotworcy, ktory uratuje moje wlosy.
Maz mial racje. Moje wlosy byly koloru pomaranczowego. Zostalam juz nie tylko Matka Polka ale i Papuga domowa.
Na szczescie udalo mi sie umowic na wizyte w salonie gdzie uratowano moje wlosy.
Dowiedzialam sie tam rowniez ze farba ktora miala byc farba byla dekoloryzatorem,ktory zniszczyl okropnie moje wlosy. To byl moj pierwszy i ostatni raz.
Taki z tego moral Mamy,ze Maz ma czasem racje a mama ma prawo miec czas dla siebie i nie zamykac sie na ,,cos,, tylko dla siebie.

Woow, ale śliczna stylizacja. Świetnie też dobrana fryzurka :) też marzy mi się taka . Do tego przede mną jeszcze trochę pracy i dbania o moje poniszczone wcześniejszymi farbowaniami włosy, ale super radzi sobie widze z tym maska i szampon Seboradin z serii regenerującej. Teraz jak stosuję je regularnie to widzę, że włosy wyglądają na zdrowsze, są lekkie i miękkie w dotyku i nie mam problemu z ich puszeniem się. :)