Największy uśmiech wywołało u mnie to że,zostanę Mama,potem każda kontrolna wizyta u lekarza,każde usg,bicie serduszka,Potem przygotowania,kupowanie wyprawki,a później poród kiedy mogłam zobaczyć i przytulic syna.Nawet teraz pisząc to,uśmiecham się to są piękne wspomnienia które wywołują uśmiech na mojej twarzy.
Potem każde kroki syna,pierwsze ,siedzenie,jak sam zaczną chodzić,pierwsze słowo Kocham cie mamo..Wywołuje u mnie uśmiech!Najpiękniejsze chwile jakie mogłam przeżyć!to bycie mama!

Najpiękniejszy uśmiech wywołała u mnie wiadomość o tym konkursie ;) mam nadzieję że wygram tą szczoteczkę a mój uśmiech będzie bardziej olśniewający, promienny i zniewalający

3 najpiękniejsze uśmiechy ostatnich 5 lat.
1. To ten, gdy Maria powiedziała „tak”. Uśmiech nie znikał z Jej twarzy i był tylko początkiem naszej wspaniałej przygody.
2. To ten, gdy szwedzką, polną drogą wracaliśmy do dziadków z moją córką. Wygłupialiśmy się jak zawsze i zbieraliśmy kamienie i kwiatki. Zuzia ma gilgotki, na maksa! Ach… cóż to był za uśmiech! :)
3. To uśmiech prababci i pradziadka, gdy wpadamy z niespodziewaną wizytą na dobre ciacho. I te długie godziny spędzone z nimi na działce. Rozmowy, uśmiechy i dobra herbata. ;)

Maria wpadła na pomysł, żebyśmy 2 tygodnie temu, wieczorem, poleżeli z Zuzią (3 l.) na trampolinie i pooglądali gwiazdy. Jak już wzrok się przyzwyczaił, to dostrzegliśmy setki gwiazd.

Maria: Zuzia możesz policzyć gwiazdy? :)
Zuzia: OK! Raz, dwa, trzy, cztery… DUŻO GWIAZD!
Uśmiech nie schodził nam wtedy z twarzy. :)
Bądźmy jak dzieci! Niech rzeczy nie będą dla nas niemożliwe.

Może to dziwne, ale największy uśmiech w moim życiu wywołała u mnie… skocznia narciarska! Pierwszy konkurs skoków narciarskich był dla mnie niesamowitym przeżyciem, nie potrafię tego porównać do niczego innego. Byłam wniebowzięta, szczególnie, że był to konkurs w Zakopanem, a jak powszechnie fani skoków narciarskich wiedzą, atmosfera podczas konkursów w Zakopanem jest najlepsza spośród wszystkich innych miejsc w których odbywają się konkursy. Jednak gdy tego lata dotarłam do Planicy, gdzie znajduje się jedna z największych skoczni na świecie, zaniemówiłam. Mój chłopak powiedział, że w momencie gdy wyszłam z auta niczego poza skocznią nie widziałam. ;) Mało tego, moim marzeniem było usiąść na belce i poczuć się jak skoczkowie. Wdrapałam się więc na szczyt skoczni i usiadłam na belce. Tego uczucia nie potrafię porównać do niczego innego! Mimo, że samo wejście na skocznie było wyczerpujące, a sportsmenka ze mnie żadna, to i tak byłam szczęśliwa! Widok z tej skoczni zapiera dech w piersi. Nie potrafię opisać tego jak się wtedy czułam, ale jedno jest pewne, uśmiech miałam wtedy szeroki! ;)

Największy uśmiech w moim życiu wywołuję wolność. Wolność bycia sobą. Bo luksusem kobiety jest jej naturalność.

Nie wiem, czy to był najpiękniejszy uśmiech…. Ale to było najbardziej irytujące, bo faceci wokół się śmiali, a ja nie mogłam się przestać uśmiechać…. i to było irytujące, a w domu z kolei było źle, bo rozstanie z chłopakiem itp….. Co chwilę, gdy szłam na zajęcia ze studium technik informatyk się uśmiechałam (chodziłam tam pół roku w 2013 r.), może uśmiech to wina, że było tam paru przystojnych chłopaków, ale z drugiej strony to coś innego… to fascynacja umysłami ludzi obok i marzeniami, że razem moglibyśmy stworzyć coś wspaniałego! Ale niestety mężczyźni od technologii niezbyt lubią konkurencje w postaci kobiet… i ciągle to odczuwam, bo tacy to się najbardziej kobiet boją, że mogłyby być lepsze od nich, boją się przekazywać nam wiedzę..(jako osoba od informacji naukowej i bibliotekoznawstwa nauczono mnie dzielić się informacją i wiedzą) ech smutne to trochę, ale szkoda, że dopiero teraz powstało w Lublinie Women In Technology (bo jakbym tam dalej mieszkała, to bym chodziła!) i się ta inicjatywa rozrasta i masz szczęście, że mieszkasz w Krakowie, bo tam się to zaczęło i kobiety dla kobiet robią spotkania i jest świetnie ;), że kobiety w końcu mogą się rozwijać w świecie technologii…(ale na wsiach tego niestety nie ma). Mnie najwięcej uśmiechu sprawiało właśnie to ile człowiek może mieć w swoim umyśle… informacji i wiedzy….. każdy umysł jest fascynującym zjawiskiem, wyobraź sobie jaki fascynujący umysł musiał mieć twórca tej szczoteczki i wiedzieć jak ładnie zaprojektować wszystkie jej części i to pewnie nie tylko grafik pracujący nad desingiem, ale też inna osoba, która była odpowiedzialna za działanie tego urządzenia, a potem jeszcze jakieś maszyny, albo ludzie, którzy zbudowali każdy element tej szczoteczki…. ile w to włożono pracy i jak ta wspólna praca się opłacała… To jest najpiękniejsze w ludziach, że umiemy współpracować i piękne, gdy umiemy się tym dzielić… Szkoda, że mężczyźni nie zawsze doceniają kobiety….. i wolą się śmiać z ich uśmiechu zamiast zapytać dlaczego tak sie uśmiechasz i czemu i co sobie wyobrażasz… i wiem, że mało kto z tych zajęć nawiązałby współpracę… , a szkoda, bo każdy z tych chłopaków miał potencjał, jakby się połączyli zaistnieć i zbudować coś niepowtarzalnego razem… Mnie trochę zabrakło odwagi by to połączyć (wiesz jak człowiek jest wyśmiewany jak w podstawówce, a na studiach się już spotkał z innym lepszym traktowaniem, to potem woli unikać takich ludzi…), cóż wolałam stamtąd uciec, niż męczyć się… no bo ja bym chcąc nie chcąc się uśmiechała, a oni ten uśmiech wyśmiewali…., ale przynajmniej wiem co sprawia u mnie uśmiech….. obserwacja pasji u innych osób… (szkoda, że nie umiem na tym zarobić..) Cieszę się, że Tobie się udało zbudować taki blog ;) Powodzenia dalej… ;)

W życiu jest wiele chwil, które wywołują uśmiech i łzy wzruszenia. Do niedawna myślałam, że nic nie jest w mnie zaskoczyć, ale życie pisze własne scenariusze, niekoniecznie zgodne z naszymi. W styczniu dowiedziałam się, że jestem w ciąży. Mimo wielu trudności pierwszym big uśmiechem obdarzyłam lekarza, kiedy pierwszy raz zobaczyłam synka na usg i usłyszałam bicie jego serca. Cztery tygodnie temu uśmiech ten mimo wielkiego bólu zagościł na moiej twarzy, kiedy Jaś sie urodził i spojrzał na mnie swoimi wielkimi oczami, to był najpiękniejszy moment w moim życiu. Teraz obdarzam nim synka codziennie czekajac aż go świadomie odwzajemni ♥

Mój najszczerszy i najpiękniejszy uśmiech hmmm codziennie gdy widzę buzię moich dzieci :) Ale w zeszłym tygodniu w Urzędzie Miasta czekając w sporej kolejce zmęczonych i znuzonych ludzi , razem z moją niespełna 3 letnia córka. Która bardzo dzielnie ze mną czekała nagle na cały głos krzyknęła : o feee Pan mi tu śmierdzi kupka…! Oczywiście wywołało to lawinę chichotow A na mojej twarzy zagościł najpiękniejszy uśmiech wstydu ;)

A u mnie naj piękniejszy uśmiech wywołuje wiele chwil jestem mamą 2 letniej Amelki mam to szczęście że nie muszę pracować,nie dla tego że jesteśmy bardzo zamożne ale los tak się potoczył że Amelka urodziła się z wadą przetoki kroczowej już po 7 tygodniu życia była po operacji rokowania są b. dobre
nie ciesze się że mam niepełnosprawne dziecko ale ciesze się że nie omija mnie żadna chwila z jej poznawania i uczenia się świata to ja widziałam pierwsze spojrzenie,pierwszy uśmiech pierwsze kroki,pierwsze słowa mamo a nawet tato:)ale do rzeczy siedząc z Amelką w urzędzie czekając aby załatwić sprawę urzędową maja córka postanowiła adorować panią siedzącą obok,w ręcz kazała jej rysować oby dwie świetnie się bawiły ale moja Amelka poszła krok dalej uświadomiła panią jak kocha zwierzątka a zwłaszcza kika kika czyli kotka Pani postanowiła na swoim telefonie pokazać jej jakiego ma ładnego kotka.Co zrobiła Amelka pocałowała zdjęcie na monitorze zawołała moja kika po czym delikatnie po głaskała telefon jak kotka ja uśmiechnęłam się szeroko z wróżyłam się ale mina i poklask innych obecnych tam ludzi był bez cenny.

Kiedy się uśmiecham?
Zawsze i wszędzie, do znajomych i nieznajomych, w domu, w sklepie, u lekarza, na spacerze. Cieszę się z tego, że świeci słońce, cieszę się też gdy pada deszcz. Zawsze z córką obok siebie. Gdy moja 2 latka trafiła do szpitala, a ja poroniłam w 9tc wpadłam w lęk przed wychodzeniem z domu. Nie byłam w stanie zrobić kroku na zewnątrz, nie byłam w stanie postać w kolejce, iść do lekarza. Ja, młoda, silna kobieta, która właśnie miała rozpocząć swoje upragnione studia w wielkim mieście, ta która właśnie niedługo miała mieć egzamin na prawo jazdy, ta która podróżowała i nie mogła usiedzieć w miejscu… nie poddałam się tak łatwo choć droga była trudna to wkoncu jestem na prostej i cieszę się z każdej sekundy, uśmiecham się szeroko do każdego. Moje życie nabrało nowego sensu. Nauczyłam się nie przejmować błachostkami. Jestem poprostu szczęśliwa i uśmiecham się najszczerzej jak umiem do wszystkich. Mam nadzieję, że w tych trudach życia codziennego taki uśmiech choć trochę poprawia komuś humor.

Mój największy a zarazem najpiękniejszy uśmiech wywołały słowa wychowanki Domu Dziecka. Podczas studiów odbywałam dużo praktyk, w tym w Domu Dziecka. Bardzo zaprzyjaźniłam się z mieszkańcami tej placówki, a z niektórymi wychowankami połączyła nas silna więź… Pamiętam jak podczas ostatniego dnia praktyki mieliśmy w pokoju takie podsumowanie kończącego się miesiąca. Siedzieliśmy na dywanie przy przygaszonym świetle i każdy za coś dziękował. Jedna dziewczynka powiedziała: „Dziękuję, że pani Sylwia jest z nami…”. Pamiętam te słowa do dziś, są dla mnie jak dzwon, a jego sygnał jest dla mnie motywacyjnym akumulatorem- do działania, do zmian, do wiary, do pobudki z letargu!

Dla mnie najważniejsza chwilą była ta kiedy dowiedziałam się, że będę mamą w końcu tą upragnioną, wymarzoną! U mnie wywołało największy i najpiękniejszy uśmiech w życiu kiedy zostałam już na dobre mamą mojego najpiękniejszego serduszka o nazwie Marzenie-(imię Marzenka).Od początku nie było zbytnio dobrze ciągle było coś nie tak, leżenie w szpitalu ciągłe wizyty u lekarzy, ale nie o tym tu mowo. Ale na ŚWIAT przyszło moje Marzenie z 10- punktami!!!Uśmiechu i dumy było co nie miara!!! W końcu zdrowe zęby, to szeroki uśmiech! Wiadomo każda mama chce dać Swojemu Dziecku To Co Tylko może DAĆ, NAWET CZASEM CHCE ODDAĆ SWOJE ŻYCIE ZA ŻYCIE SWOJEGO DZIECKA :) Każda mama po stopiła by chyba tak samo!!! Kocham swoje Dziecko TO ono DAŁO MI SZCZĘŚCIE, MIŁOŚĆ, POCIECHĘ , TO ONO DODAJE MI MOTYWACJĘ DO CIĄGŁEGO WSTAWANIA I MOTYWUJE DO DZIAŁANIA!!! Kocham Cię moje SERDUSZKO :) :) :) Uśmiechać się będę do Ciebie, do mężusia po prostu do wszystkich! Trzeba się śmiać, cieszyć, marzyć być uśmiechniętym przez cały czas bo śmiech to Całe ZDROWIE!!!( O które trzeba dbać od stóp, zębów aż do głów)

U nas wszystko co związane z naszym dzieckiem wywołuje u nas uśmiech na twarzy, jednak ostatnio wręcz sie naśmiałam, gdy moje 2,5 letnie dziecko na pytanie dziadka „i jak Twoj kotek?” Odpowiedziało: ” Dobrze, żyje ”

Najpiękniejszy i największy uśmiech w życiu wywołał u mnie ślub.. Sama ceremonia była jedną z najważniejszych momentów mojego życia.
Kilka tygodni przed tym wydarzeniem pożegnaliśmy tatę mojego męża jednak mimo wszystko ślub się odbył ponieważ świadomość tego że przyszły teść by tego chciał była dla nas bardzo ważna. Radość ze mamy możliwość stanąć przed ołtarzem nie tylko była w sercu ale i na twarzy. Taka..nie do opisania..

Nie będę pisała oczywistych rzeczy, że pierwsze spotkanie z moim (obecnym) mężem, że zaręczyny, że ślub czy dziecko (którego w sumie jeszcze nie mamy;)) napiszę kiedy ostatnio szczerze się uśmiechnęłam. To było wczoraj gdy z mężem udaliśmy się na konsultację do gastrologa w związku z męża dosyć uciążliwymi dolegliwościami, które w ostatnim czasie powodowały więcej smutku niż uśmiechu. W końcu trafiliśmy na osobę, która podbudowała mojego męża i jego radość na buzi i poczucie, że trafił na właściwą osobę spowodowała, że nie sposób było się nie cieszyć razem z nim. Nie sposób było się nie uśmiechać widząc jego ulgę, radość i przeświadczenie, że zastostowanie odpowiedniego leczenia spowoduje, że znowu będzie mógł spać spokojnie :) to jest szczęście. Taka niby mała rzecz, niby nic, ale COŚ :))))

Największy, najpiękniejszy i najszczerszy uśmiech jaki w życiu miałam był w najmniej przewidywanym momencie. Było to dwa lata temu kiedy byłam przygotowywana do dosyć poważnej operacji. Wenflony, kroplówki i wiele innych okropnych rzeczy z tym związanym. Kiedy wszystko było coraz bliżej mojej godziny X, przyszedł lekarz i wtedy w mojej głowie zrodziło się pytanie, wtedy dla mnie najważniejsze: ” Panie doktorze czy po operacji będę mogła skoczyc na bungee? ” I to właśnie jego potwierdzająca odpowiedź wywołała ten magiczny uśmiech który jest wspominany przeze mnie bardzo często.
Pozdrawiam ;)

Najpiękniejszy uśmiech miałam chyba wtedy kiedy dowiedziałam się ze spodziewam się córci ( miałam wtedy już starszego synka ) Nie mogłam uwierzyć w to co lekarz powiedział.Będzie dziewczynka! Moja mina musiała być bezcenna ☺ Potem jeszcze 3 razy pytałam lekarza czy na pewno w moim brzuszku zamieszkała dziewczynka ? Lekarz nie mylił się ..6 miesięcy temu przyszla na świat Hania ❤ A przywitał ja mój starszy syn Hubert❤ I spełniło się moje największe marzenie : mieć synka i córkę Kocham….

Kiedy miałam 17 lat i ginekolog niemający aparatu USG zalecił mi wykonanie testu ciążowego, razem z mamą od razu pojechałam do apteki. W domu wykonałam test i jak się okazało, to faktycznie byłam w ciąży. Byłam tak szczęśliwa i miałam tak głupkowatego „banana” na ustach, że musiałam na kilka minut zamknąć się w łazience. Ciężko było mi się opanować od śmiechu, by z pełną powagą na twarzy powiedzieć mamie, że test chyba jest zepsuty, ale niedługo pewnie zostanie babcią :) A teraz co do uśmiechów, to może się to wydawać nierealne, ale mój tata ucieszył się jeszcze bardziej i cieszy się do tej pory z ukochanej wnuczki. Pozdrawiam serdecznie!

Mój największy uśmiech w całym moim życiu pojawił się kiedy moja córka obudziła się ze śpiączki. Tak bardzo cieszyłam się, że znowu jest ze mną… Do końca życia zapamiętam tą chwilę… Cieszmy się z małych rzeczy :)

Najszczerszy uśmiech? Gdy odebrałam od optyka moje nowe okulary- grubaśne, niezręcznie duże i dziwnie rzucające się w oczy. Na początku nie było mi do śmiechu, pòki mòj narzeczony nie zawołał na widok tych gogli na mojej twarzy: wyglądasz super! Kim Kardashian ostatni miała takie same;)

Ten uśmiech i łzy, pamiętamy z mężem i przynajmniej dwa razy w roku wspominamy ten dzień….
Nasz syn (dziś już jedenastoletni młodzieniec) miał cztery miesiące.
Pojechaliśmy na typowe zakupy w markecie. Wpakowaliśmy naszego klocka razem z fotelikiem do wózka i wio przez alejki.
Zatrzymaliśmy się na stoisku dziecięcym. Na półce z grzechotkami znaleźliśmy taką wielką, która wydawała tyrkoczący, dziwny dźwięk . Nasz syn wybuchnął takim śmiechem, że zamarliśmy. Pierwszy raz w życiu śmiał się głośno ukazując w całej krasie bezzębne dziąsła. do tego komicznie z każdą salwą śmiechu trząsł ramionkami. Popatrzeliśmy na siebie i też wybuchnęliśmy śmiechem, a na końcu popłakaliśmy się ze wzruszenia. A grzechotkę oczywiście kupiliśmy. Kosztowała 14 złotych i mamy ją do dziś

Bardzo łatwe pytanie: to było tego lata. Hiszpania, Ronda – miasteczko na skałach. Stałam na górze tej skaly, patrzyłam w dół i po raz pierwszy naprawdę wiedziałam, że mogę zrobić ze swoim życiem co chce. Nie muszę siedzieć w zimnej Polsce, nie muszę płakać, że nie lubię swojej pracy – trochę wysiłku, trochę ryzyka i mogę mieć takie widoki na codzień. Z pewnością nie prowadzi tam najłatwiejsza droga, ale obym nigdy nie zwątpiła, że to ta słuszna.

Cóż – mam dziwaczne hobby, z którym też jest związany największy uśmiech, którego miałem w życiu – wyjazd do Europa Park. To tylko park rozrywkowy, aczkolwiek – dla takich osób jak ja, tak piękne parki są czymś niesamowitym. Już na wstępie po wejściu do parku uśmiech jak banan.
Jednakże dopiero kontakt z ludźmi, pracownikami, wywołał na mojej twarzy szczery do bólu uśmiech z zębami wyszczerzonymi w ich kierunku. Dobra obsługa, to dobra zabawa:)

Najpiękniejszy uśmiech na mojej twarzy pojawił się gdy w wieku 18 lat pomimo trudności, obaw i strachu 21października 2014 roku ujrzałam po raz pierwszy moja wspaniała córeczkę . :D

A mojego najpiękniejszego uśmiechu nie widział niestety nikt, bo skrywała go ciemność nocy, gdy nad ranem ciszę przerwał płacz naszej nowo narodzonej córeczki, mój mąż okrył mnie kołdrą i czule szepnął mi do ucha: Śpij kochanie, ja do niej wstanę…

Największy uśmiech w życiu wywołał u mnie,
widok moich wspaniałych rodziców,
patrzących na mnie bardzo dumnie,
kiedy przyszło mi odebrać stypendium.

Ten czas był wprost niesamowity,
bo chociaż pieniądz w swej ilości był sowity,
to jednak największą radość mi sprawiło,
że moim rodzicom serce się wzruszyło.

Po rozdaniu usiadłem z nimi i im podziękowałem,
że wszystko co osiągnąłem to dzięki nim miałem.
Cały mój ogromny trud i moja ciężka praca,
właściwie tylko dzięki nim wiem, że się opłaca.

Nie ma większego szczęścia niż narodziny dziecka. Po całym stresie, który odczuwałem gdy żonie zaczęły się skurcze, po całej akcji jazdy do szpitala, nerwowego czekania, chodzenia w tę i z powrotem – moment w którym się dowiedziałem, że wszystko jest w porządku, kiedy w końcu mogłem dołączyć do styranej żony i zobaczyłem ją z naszym nowo narodzonym maleństwem… To był ten moment, gdy moją twarz rozpromienił największy możliwy uśmiech w życiu: normalnie od ucha do ucha, a gdyby nie uszy to i przez całą głowę :D Radość absolutna!

Najpiękniejszy uśmiech w moim życiu pojawił się po ściągnięciu aparatu ortodontycznego – bez wątpienia.
Teraz mogę cieszyć się codziennie pięknym uśmiechem, odkąd mam „naprawione” zęby, których do niedawna jeszcze bardzo się wstydziłam.
Promienieje z dnia na dzień i rozsiewam wokół swój optymizm. Oczywiście przy tym nikogo nie oślepiając nowym, wspaniałym uśmiechem.

To zawsze ja opiekuje się moja siostrą gdy rodzice rano wychodzą do pracy. Wstaje rano, robię jej śniadanie, razem spędzamy czas rysując i grając w planszowe gry. Poczułam ogromne ciepło w serduszku i pojawił mi się na twarzy uśmiech od ucha do ucha, gdy wstałam rano aby obudzić siostrę i zrobić jej śniadanie, a na stole zobaczyłam talerz z kanapkami i kartkę z napisem : DLA SUPER SIOSTRY ZA OPIEKĘ. Moja siostra ma zaledwie 6 lat więc można spodziewać się jak wyglądało moje śniadanie, ale nigdy nie spodziewałam się tak wspaniałej wdzięczności.

Może na tle innych przeżyć, których ludzie doświadczają, nie jest to nic wielkiego, w końcu każdy (no prawie ;-) ) ma prawo jazdy, ale właśnie ten zdany za pierwszym podejściem egzamin wywołał ogromny uśmiech na mojej twarzy, połączony z równie wielkim uczuciem ulgi :-). Zdawałam w swoim życiu wiele egzaminów, ale ten właśnie był dla mnie najbardziej stresujący. Bardzo chciałam mieć „prawko”, ale wydawało mi się, że jeśli nie zdam za pierwszym razem, to już nigdy nie podejdę do egzaminu – stres był paraliżujący. Ale udało się, 07 lipca 2007 roku zaliczałam ten egzamin, dla mnie „level hardcore” i byłam najszczęśliwsza na świecie. Tego dnia można było wyłączyć wszystkie latarnie w mieście, bo swoim uśmiechem „waliłam po oczach” i spowodowałam efekt dnia polarnego, którego nigdy przedtem, ani potem, nie odnotowano w moim mieście ;-)

Największy uśmiech na mojej buzi pojawił się podczas zdobycia z moimi dziećmi (10 i 12 letnimi dziewczynami) Rohacza Ostrego i Płaczliwego w Tatrach Zachodnich. Kiedy podczas krótkiego odpoczynku na szczycie dzieci zapytały: „No to, który szczyt będzie następny mamusiu….”
Oh… yes !!! :):):):):):):):) Dobro matki natury zostało zaszczepione w moim dzieciach. :):):):):):):):):)

Największy uśmiech wywołał u mnie On. Mój anioł. Tego pierwszego dnia. I kolejnych następnych. W każdych momentach wspólnie spędzonych ze sobą. W każdej chwili.

Największy uśmiech w moim życiu był wywołany przez 1 pocałunek z moim chłopakiem :)

Najpiękniejszy uśmiech w życiu wywołało u mnie zakończenie dwuipółletniego cyklu wizyt u ortodonty. Nigdy nie przepadałam za swoim uśmiechem. Nie byłam zadowolona z ustawienia moich zębów, były jakieś takie pokręcone- „co drugi wystąp”, na dodatek kolor pozostawiał także wiele do życzenia. Przebrnęłam przez okres mozolnych wizyt u ortodonty, mycia zębów po każdym posiłku, krojenia jabłka na małe kawałki i całej reszty „przyjemności” związanych z noszeniem aparatu. Na szczęście było warto. Po całym tym trudzie mam uśmiech piękniejszy niż kiedykolwiek. Oczywiście nadal trzeba o niego dbać, dlatego koniecznie potrzebuję Waszej cudnej szczoteczki sonicznej! Pozdrawiam!

Jakiś czas temu postawiłem sprawdzić internetowe randki. Zdjęcia studentki, z którą się umówiłem były niewyraźne – robione z daleka. Wiedziałem tylko, że jest wysoka, szczupła i rudowłosa. Umówiliśmy się o 20.00 pod fontanną i mieliśmy stamtąd iść do kina. Gdy wybiła godzina spotkania udałem się w umówione miejsce ale nikogo tam nie było. Czekam 5 minut, wyciągam telefon by do niej zadzwonić ale widzę, że właśnie przyszła wysoką, szczupła i rudowłosa dziewczyna, która ewidentnie kogoś wypatruje. Schowałem więc telefon i podszedłem. Dałem buziaka ,przywitałem się i zapytałem czy idziemy. Ona się uśmiechnęła i powiedziała, że możemy iść tylko gdzie? To pytanie wydawało mi się dość dziwne, przecież umówiliśmy się do kina więc po co pyta skoro wie? Ale była bardzo ładna więc ukryłem swoje zdziwienie i kulturalnie odpowiedziałem. Nasza rozmowa w drodze do kina była dość dziwna, w ogóle się nie kleiła. Ona o czymś opowiadała a ja nie wiedziałem o czym. Gdy już staliśmy w kolejce po bilety to zapytałem czemu się spóźniła. Ona zaczęła opowiadać o pracy, że coś się wydarzyło i musiała dłużej zostać. Moje zdziwienie osiągnęło maksymalny szczyt i zacząłem bardziej drążyć temat. Mówię więc: „Nie mówiłaś wcześniej o pracy, myślałem że tylko studiujesz”. Ona: „Jak to nie?. Mówiłam”. Ja: „W ogóle nie kojarzę, kiedy to było?”. Ona: „No jak to kiedy? Na imprezie.” Ja (już lekko zmieszany): „Ale ja nie byłem na imprezie”. W tym momencie zapadła niezręczna cisza, którą przerwał mój telefon. Odbieram a tam ktoś mi się tłumaczy, że tramwaj nie przyjechał, że jest już na miejscu ale mnie tam nie ma itp.… nie wiedziałem co się dzieje, byłem bombardowany przez tysiące myśli a gdy do mnie dotarło co się stało to nie mogłem się powstrzymać od śmiechu. Oczywiście przeprosiłem dziewczynę stojącą obok mówiąc, że nastąpiła mała pomyłka, chyba z kimś innym się umówiłem. Z późniejszej rozmowy okazało się, że dziewczyna która „porwałem” do kina czekała na chłopaka poznanego właśnie na imprezie. Impreza była tak udana, że nie do końca pamiętała jego wygląd więc skoro podszedłem to była przekonana, że to ja :) To właśnie ta sytuacja wywołała najpiękniejszy uśmiech w moim życiu :)

Zdecydowanie u mnie największy uśmiech w życiu wywołały zaręczyny, które odbyły się 27,09,2016r. czyli całkiem nie dawno na Rodos :)
Być może zabrzmi to dosyć banalnie, ale te co mają je już za sobą, wiedzą jaka to wyjątkowa chwila. Sama do niedawna nie myślałam, że to coś tak wspaniałego, do tej pory jedynie lajkowałam znajomym zaręczyny na fb, gratulowałam – ale bez większego zaangażowania. Jednak teraz kiedy sama to przeżyłam – wiem jaki to cudowny moment i początek kolejnego etapu w naszym życiu. Jestem młoda mam 23 lata, byliśmy z chłopakiem na wczasach (jesteśmy ze sobą 7 lat) wiedziałam, że kiedyś mnie to czeka, ale tego szoku nie da się opisać :) Do ostatniej chwili człowiek w to nie wierzy.

Był wieczór, po kolacji do show w hotelu mieliśmy godzinę, stwierdziliśmy, że nie będziemy jej marnować na siedzenie w pokoju i pójdziemy na spacer nad morze.
Było pusto – jedyne co było słychać to szum morza, a z drugiej strony samochodów.
Usiedliśmy na leżakach pod parasolem rozmawiając, jak cudownie jest tak odpocząć od codzienności, smialiśmy się, gaworzyliśmy o wszystkim i o niczym jak to zwykle bywa, mój S stwierdził, że idzie sprawdzić czy ciepła woda (siedzieliśmy tyłem do morza, troszkę wiało) schował się za leżak, szybko wyjął pierścionek(jeszcze go nie widziałam) usiadł koło mnie, zaczął mówić…
„Urodziłem się po to żeby kochać, Ciebie kochać… chciałabym być z Tobą do Końca życia…. WYJDZIESZ ZA MNIE?” klęka i otwiera pierścionek… było ciemno , MYŚLAŁAM, ŻE SOBIE ROBI ZE MNIE PRZYSŁOWIOWE JAJA… ale nie – tam błyszczał się diament.
Przez 5 minut mówiłam mu że oszalał, kolejne 5 płakałam, później odpowiedziałam TAK, a kolejne 5 dni(które już minęło) jestem najszczęśliwszą osobą na ziemi, nie pamiętam abym przez 23 lata była taka szczęśliwa i uśmiechnięta jak właśnie teraz.

Nie marzę już o 6 w totka, mam coś znacznie wspanialszego-JEGO.

To tyle… Dziękuje za przeczytanie.
Pozdrawiam ciepło.

Najpiękniejszy uśmiech miałem gdy się dowiedziałem że dostałem się do mojej wymarzonej szkoły.

Najpiękniejszy uśmiech miałam przez łzy, kiedy okazało się, że moje modlitwy zostały wysłuchane i moja bratowa, która była w ciąży, powiększyła rodzinę mojego braciszka o dwoje najpiękniejszych skarbów na świecie – jego i ją <3

Moją tendencją i niedługo drugim imieniem będzie zapewne coś na kształt ” uśmiech bez przerwy”, ponieważ entuzjazm wylewa się ze mnie niczym z napełnionej po brzegi wanny. Jestem osobą z natury uśmiechniętą i zadowoloną, ale mój największy uśmiech wywołał ostatnio udany lot samolotem. Byłam szczęśliwa niczym pisklak i oczarowana jak dziecko, które dostało pierwszą zabawkę. Niesamowite odczucia podczas lotu wywołały we mnie przypływ szczęścia i zachwyt ukazany uśmiechem od ucha do ucha. Widok chmur niczym wielkie poduszeczki zapadł mi w pamięci i zostanie tam do końca życia :).

Największy uśmiech pojawił się na mojej twarzy w momencie gdy mój narzeczony zaprosił całą rodzinę i w dniu moich 18-nastych urodzin przy zaproszonych gościach oświadczył mi się…. Kocham tego wariata ❤

Najpiękniejszy uśmiech w życiu, uśmiech przez łzy gdy po tak długim okresie(prawie 3 lata) zebrał się na słowa „moje słońce”…

Najpiękniejszy uśmiech w moim życiu wywołał pierwszy uśmiech mojego kochanego synka!!!

Najpiękniejszy a zarazem największy uśmiech sprawiło spełnienia mojego marzenia, czyli samodzielna wyprawa w przestworza, a mianowicie lot szybowcem i to samodzielny! To chyba też zarazem najdłuższy uśmiech w moim życiu, ponieważ gdy oglądam nagranie z tego jakże ekscytującego dnia, to uśmiech nie znika z mojej twarzy, no może oprócz lądowania, gdzie starałam się zachować kamienną twarz.

Było wiele sytuacji i zdarzeń, dzięki którym byłam bardzo szczęśliwa, ale chyba największy i najpiękniejszy uśmiech zagościł na mojej twarzy gdy po raz pierwszy włożyłam na siebie suknię ślubną. Było to już parę miesięcy temu, a pamiętam tak dokładnie jakby to było wczoraj. Od dziecka marzyłam o tym dniu ! Już jako mała dziewczynka wyobrażałam sobie jak będzie wyglądać moja suknia marzeń i gdy wreszce po latach zobaczyłam w niej swoje odbicie w lustrze czułam się piękna, szczęśliwa i niesamowicie wzruszona. Uśmiechałam się i płakałam jednocześnie. Nie mogłam się doczekać chwili, w której ujrzałby mnie mąż. Teraz jesteśmy już 3 miesiące po ślubie, a ja nadal uśmiecham się wspominając ten moment.

Najpiękniejszy i najszczerszy uśmiech w moim życiu z pewnością wywołało spotkanie z moim idolem.

W sierpniu wraz z rodziną udaliśmy się nad morze. Ostatniego dnia wieczorem poszliśmy cieszyć się widokiem nadmorskiego zachodu słońca. W drodze na plażę ujrzałam plakat. Informował on o koncercie, tego samego dnia. Koncercie mojego ulubionego piosenkarza, Korteza. Takim sposobem totalnie zwykły dzień stał się niespodziewanie najpiękniejszym w moim dotychczasowym życiu. Moja rodzina początkowo była nastawiona bardzo negatywnie, później jednak tata z wujkiem poszli dopłacić pieniądze na parking, a ja wraz z kuzynką stałam i słuchałam na żywo muzyki najcudowniejszego wokalisty w tym kraju. Zapytałyśmy panów zajmujących się światłami i dźwiękiem, czy możemy zająć miejsce na podeście obok nich. Zgodzili się bezproblemowo. W ten oto sposób przez dwie godziny stałam oko w oko z moim idolem (dzieliło nas około 20m, ale stałam na podeście, więc ponad całą resztą publiczności, na wysokości sceny). Wróciłam do wynajmowanego domku ok. 23, zasnęłam około 3 w nocy; nie mogłam uwierzyć że ten cud miał miejsce naprawdę.

O zachodzie słońca wszyscy zapomnieli, ja stałam się tego dnia najszczęśliwszą osobą na Ziemi.

Najpiękniejszy uśmiech? Sama nie wiem ale chyba wtedy gdy w trakcie cesarskiego cięcia usłyszałam – „Urodziła Pani piękną córeczkę”. „Córeczkę? jaką córeczkę przecież to miał być syn?” – pomyślałam w duchu… Ale konsternacja trwała jakieś 30 sekund… Do momentu kiedy moim oczom ukazał się śliczny czarnowłosy czupurek… Wystarczył dosłownie jeden rzut oka i uśmiech długo nie schodził mi z budzi…. Pamiętam, że zdołałam tylko wybełkotać: „Boże jaka Ona śliczna, a jaka czarna”. Po czym śmiać się zaczął cały zespół na sali, a ja? Ja, śmiałam się i płakałam… ze szczęścia… Tak to nasze pierwsze spotkanie w realu było okraszone moim najpiękniejszym uśmiechem takim od serca przez oczy, po usta :)

Jesienne popołudnie, liście szurają po chodnikach, smagane podmuchami wiatru. Słońce już zachodzi, a centrum Warszawy wydaje się jakieś dziwnie opustoszałe. On siedzi na ławce nieopodal wejścia na Dworzec, czeka na grupę znajomych. Jak zawsze jest przed czasem, ale nie szkodzi, w słuchawkach leci ulubiony rockowy kawałek. Nagle czuje dotyk na ramieniu i kątem oka zauważa rude loki. „Powiedz mi proszę, która godzina” – powtarza ona zniecierpliwiona. „5 po 17” – odpowiada nieco zaskoczony jej ekspresyjnością. „A niech to, wiedziałam, że się spóźnię” – rzuciła na odchodne. Coś zapiekło go w sercu, czy to właśnie ten moment? „Skoro tak, może pójdziemy na kawę?” – krzyknął za nią, a ona z przekonaniem zwróciła się w Jego stronę. „Czemu by nie” – zgodziła się z szelmowskim uśmiechem… Ten moment sprawił, że nie idę już przez życie samotnie !

Tak tą dziewczyną byłam JA.
I myślę, że to właśnie ten uśmiech sprawił, że reszta potoczyła się jak w bajce :)

Niedawno udało mi się zmienić pracę, ostatnim etapem była rozmowa rekrutacyjna z moim nowym przełożonym – Przemkiem.
Wchodzę i podchodzi do mnie klon mojego kolegi z dzieciństwa i przedstawia się jako mój nowy szef. W tym momencie – mój głupi uśmiech nie zrobił, chyba najlepszego wrażenia, ale rozmowa poszła dobrze i pracę dostałam. Aż do teraz mnie korci, żeby Panów przedstawić sobie nawzajem i zobaczyć ich minę :)

Szczery i piękny uśmiech….. gdy po 12 latach nie formalnego związku mój facet oznajmił ze jest gotowy na ślub!!!!!!!:-) kolejny… gdy w wielką sobotę tego raku dowiedzieliśmy się że zostaniemy rodzicami!!!!! Radośc której nie da się opisac słowami.

Witajcie ;D
Ponad rok temu, a dokładniej szesnastego lipca 2015, przez całkowity przypadek poznałam mojego narzeczonego. Stało się to tak, że wypowiadałam się na temat na który on nie miał bladego pojęcia – na temat miłości. Ledwo się rozstałam, a dokładnie zostałam rzucona przez mojego poprzedniego narzeczonego, który nawet nie podał mi powodu, więc oczywiście wkurzona, chcąc zemścić się na tamtym, uknułam plan, żeby umówić się z nim tak, żeby on nie wiedział, że to ja… Wiem, to było trochę szurnięty. Więc całą tą sytuację, zauważył mój Jarek. Odciągnął mnie od tego wszystkiego tylko po to, żeby wypytywać mnie na temat miłości, po co ona komu, dlaczego ludzie szukają drugiej połówki i „szczerzą się” tak ze wszystkiego gdy są razem. Więc oczywiście rozbawiona zaczęłam odpowiadać na wszelkie jego pytania. Uśmiech nie schodził mi z twarzy prze, uwaga, całe jedenaście godzin naszej rozmowy! Z pewnością wtedy był mój najwspanialszy uśmiech. Teraz mieszkamy razem i często śmiejemy się planując wspólną przyszłość, myślę, że dzięki niemu nie raz jeszcze uśmiechnę się wspaniale. Pozdrawiam.

Największym uśmiechem w moim życiu obdarowałam swojego ortodontę, w dniu w którym widziałam go po raz ostatni :):):) oj tak… zdjęcie aparatu po półtorarocznym leczeniu zdecydowanie przyczyniło się do najszerszego, najprostszego, najbielszego i najszczerszego uśmiechu jaki kiedykolwiek zagościł na mojej twarzy :)

A co u mnie wywołało największy uśmiech w życiu? Kiedy po ciężkich próbach w walce z otyłością udało mi się osiągnąć mój zamierzony cel i w tej walce o wymarzony cel nie poddać się.
Ten najpiękniejszy uśmiech i łzy radości pojawiły się po wejściu na wagę, kiedy cyferki wskazały nie trzycyfrowe liczy a dwu.

Dużo było tych uśmiechów,
nawet trudno zliczyć mi:
pierwsze „mama”, pierwsze kroki,
wszystko pierwsze… Razy trzy.
I po każdym egzaminie,
po życzeniach i prezentach…
Jak tak teraz o tym myślę
– często jestem uśmiechnięta.
Bo ja lubię się uśmiechać
i to jedno się nie zmienia.
Chociaż przyznam, jeden uśmiech
wziął mnie całkiem z zaskoczenia:
Dzwoni do mnie współlokator
(byłam na wakacjach w Pradze):
– „Jest do ciebie tu przesyłka
i sam sobie nie poradzę.”
– „Kurde, Jacku, poproś kogoś.
Może weź sąsiada z góry?”
Jacek, chociaż złoty chłopak,
raczej marnej jest postury.
Z drugiej strony, ile paczka
może ważyć? Bez przesady!
– „Zajmij się tym, no bo przecież
ja ci pomóc nie dam rady.”
Rozłączyłam się, znów dzwoni:
– „Wracaj! To stan wyjątkowy!”
– „Wrócić mam z powodu paczki?
Zwariowałeś?! Nie ma mowy!”
Rano znowu: – „Ania, wracaj!
Masz tu dużo do roboty…”
– „Nie zawracaj mi gitary!
Nie mam czasu na głupoty!
Nie ogarniasz jednej paczki?
To naprawdę takie trudne?”
– „To w zasadzie nie jest paczka…
To coś śmierdzi. I jest brudne.”
Szybko więc do kraju wracam,
myśląc sobie: No nie wierzę!
Ktoś, kto głupie ma pomysły
wysłał mięso mi nieświeże?
No, nareszcie! Jestem w domu.
Wbiegam szybko do mieszkania,
a tu… czeka na mnie szczeniak
i zaczyna powitania!
Przewraca mnie na podłogę,
liże, warczy, szczeka, skacze,
ja, jak głupia się uśmiecham
i jak głupia również płaczę.

Od 12 lat jest z nami,
ten głupiutki, żółty leń…
A ja zawsze się uśmiecham,
wspominając tamten dzień.

Najpiękniejszy uśmiech jaki dostałam od życia gości na mojej twarzy po dziś dzień. Zaczął się w momencie w którym się zakochałam po uszy. Miłość potrafi zdziałać cuda i ukazać świat w jeszcze piękniejszych barwach. Ciągle obdarzasz wszystkich uśmiechem i nie możesz się doczekać by zobaczyć obiekt moich westchnień a inni ludzie myślą,ze zwariowałaś. Najwspanialsze jest to,że moje uczucie rośnie ona z każdym dniem i jest silniejsze! A ja wiem,ze cokolwiek się stanie zawsze znajdę siłę by odwzajeminić jego uśmiech! Takiego uczucia zyczę wszystkim i uśmiecham się do Was :D :D

Mój największy uśmiech w życiu? Heh… Nic prostszego. Był czerwiec tego roku zaczynał się kolejny dzień jak każdy inny, wstałem, poszedłem do łazienki ogolilem się, umyłem zęby ubralem się i poszedłem do pracy, ale dokładnie gdy szczotkowalem żeby i patrząc w lusterko na siebie jak piana z pasty do zębów wydobywa się z ust wpadłem na genialny pomysl, może nie do końca rozważny no ale cóż… Taki już jestem. No i wracając do tematu poszedłem do pracy, do pracy której już czułem się wypalony w 200% i te czeste wizyty u managera sklepu który zawsze był nie zadowolony ale nie tylko ze mnie ale prawie że wszystkich pracownikow… Ciągle to samo: wyrabiać targety i plany obrotowe. Tego dnia jak wspominałem wpadłem na genialny plan i przeczuwając że będę wzywany do managera bo był to koniec tygodnia postanowiłem że to ja tym razem przejmie inicjatywę. Po wejściu do pracy i przepracowaniu ok 2h manager chciał się że mną widzieć więc idąc do niego wstąpiłem do szatni by wziąć do ust pastę do mycia zębów i poszedłem dalej. W drodze do biura poprzezuwalem trochę ta pastę by zrobiła się z niej piana i otwierając drzwi od jego biura na dzień dobry to ja zacząłem naskakiwać na niego, jaki to on jest wspaniały w swoim mniemaniu, że ciągle się tylko czepia itp przy okazji tocząc pjane z ust z pasty do mycia zębów… Patrzył się na mnie jak na wariata ale powiedziałem mu, że tak właśnie wygląda pan rozmawiając z innymi pracownikami… Jego mina była bezcenna! Wyszedłem trzaskając drzwiami, a na drugi dzień przyniosłem do kadr wypowiedzenie umowy… Nigdy się nie dowiedziałem co wtedy chciał odemnie ale można była przewidywać i co prawda od czerwca nadal nigdzie nie udało mi się znaleźć pracy to tamtejszy wyraz jego twarzy nadal mnie rozśmiesza, a na mnie zaczęli wołać pan Zabek…

Ja uwielbiam się uśmiechać, ale największy i najpiękniejszy uśmiech wywołała u mnie wyjątkowa sytuacja. Kiedy po trudach i znojach i 10 godzinach męczarni przyszło na świat moje ukochane dziecko. Malutkie rączki, ciemne włoski i delikatne ciałko spowodowało się, że pomimo cierpienia chwila ujrzałam mały cud i dar życia, stała się najwspanialszym momentem i wywołała u mnie najpiękniejszy i największy uśmiech, a przy tym dodatkowo łzy radości.

Jedyną rzeczą, która przychodzi mi do głowy w związku z tym pytaniem to to, kiedy widzę, jak mój facet widzi mnie z daleka (widzimy się tylko w weekendy) i widzę w jego oczach radości ogrom miłości-wtedy jestem najszczęśliwszą osobą na świecie!

Najpiękniejszy uśmiech jest zarezerwowany dał mojego nażyczonego, który mi się oświadczył przed samymi studiami na które poszliśmy razem. Dzięki tej szczoteczce mogłabym się z nim dzielić jeszcze piękniejszym uśmiechem :)

Mój najpiękniejszy uśmiech miał miejsce jakieś 4 dni temu, kiedy to dowiedziałam się że mój synek wyjdzie ze szpitala po ponad 2 miesiącach. Urodził się przez cesarskie cięcie w 33 tyg. Nie oddychał. Wszystko z powodu choroby obrzeku uogulnionego u płodu. Niewiele dzieci przezwycięża tą chorobę, pielegniarki i lekarze byli co do tego zgodni – 99% szans na niepowodzenie. 1 % to jego wymodlona silna wola i cud . Miał 3 operacje w czasie 2 miesięcy. Pierwszy raz na rękach miałam go 2 tygodnie temu. Od czwartku będzie ze mną, swoim tatą i jego dwa lata starszą siostrzyczką juz codziennie.
Najpiękniejszy usmiech jest wtedy gdy doświadczysz cudu. Ja doświadczyłam. Od tego czasu uśmiecham się codziennie.:)

Hmm, uśmiecham się bardzo często, moi znajomi mówią mi nie raz, że uśmiech mam przyklejony do twarzy :) I chyba coś w tym jest. A co go wywołuje? Nie wiem, to jest chyba odruch bezwarunkowy, bo lubię się po prostu uśmiechać. Ludzie uśmiechnięci są ludźmi pozytywnymi, tak, to jest dobre określenie – ja wszystko widzę pozytywnie. Nie ma sytuacji bez wyjścia, nie ma takiej rzeczy, której nie dałoby się załatwić, jak nie tak to inaczej. A z uśmiechem zawsze łatwiej :) Bądźmy więc pozytywni i uśmiechajmy się jak najczęściej!

Najpiękniej śmiałam się kiedy mój jeszcze wtedy chłopak zrezygnował ze studiów w Warszawie i przeprowadził się do Poznania tylko po to by być ze mną. Nigdy mu tego nie zapomnę pamiętam to gdyż był to dzień gdy poprosił mnie o rękę. Od tamtego dnia minęło już 10 lat a ja wciąż kocham go tak samo.

Największy/najpiękniejszy uśmiech w życiu – jak pierwszy raz zobaczyłam moją wymarzoną Dzidzię na świecie :) … nigdy nie zapomnę tej chwili … tej radości … tego największego i najpiękniejszego uśmiechu na moich ustach i łez radości w oczach …

Najpiękniejszy uśmiech w życiu wywołały u mnie słowa mojego ortodonty : I MAMY PROSTE ZĄBKI po 3 latach noszenia aparatu :) teraz muszę o nie dbać jeszcze bardziej !

Nie widze sie co dzień no chyba ,ze przed lustrem – jak najładniej sie uśmiecham ?- Kiedy bawie sie z moim synkiem 7 miesiecznym i on skleja swoje nie zrozumiałe słówka ,to sie uśmiecham ,jak patzry mi w oczy szczerze ,uśmiecham sie .Ostatnio z pełną buzia sliny i dwoma wyrzynającymi sie ząbkami powiedział do mnie Tfata. Powiedział TATA i w srodku sie ceszyłem a uśiech miałem jak rekin:)

Codziennie rano wstając koło kobiety którą kocham, będąc zdrowym oraz mając dach nad głową i coś w lodówce pojawia się uśmiech na mojej twarzy bo wiem, że niektórzy ludzie nigdy tego nie mieli i mieć nie będą…

Największy uśmiech wywołują u mnie dzieciaki, które przychodzą na badanie (pracuję w szpitalu) i mówią, że lubią do mnie przychodzić i jestem najlepszą `ciocią` w szpitalu :)

najpiękniejszy uśmiech w moim życiu był w tedy jak pierwszy raz mojej siostry córka powiedziała do mnie ciociu

Była sobie sobota, dzień mojego ślubu. Podjechałam więc do Wrocławia pociągiem (bo tak szybciej) po wiązankę (mąż jeszcze ogarniał inne sprawy wagi cięższej). Co z tego, że dziś biore ślub. Co z tego, że czas mnie goni. Że ja nie dam rady?? Wiązanka odebrana, biegnę na dworzec, wbiegam na schody i z oddali słyszę jak odjeżdża mój pociąg. No masz, o ty pociągu złośliwy! No ale żeby dziś?? Rozumiem w innym dniu, ale żeby dziś??? Więc biegnę po schodach. Gdy już znalazłam się na peronie, a mój pociąg powoli sobie odjeżdżał w wiadomym kierunku, zobaczyłam konduktora, który połową swego ciała wystawał z wagonu. Jakże szerze się do niego uśmiechnęłam, z błagalnym spojrzeniem. Konduktor uśmiechnął się do mnie i tylko usłyszałam gwizdek. Pociąg zahamował i udało mi się do niego wsiąść. Alleluja!!! Gdy mijałam konduktora podziękowałam mu uśmiechem, a on mi krzyknął: „Wszystkiego dobrego panienko!”. Owszem jeszcze wtedy byłam pamienką i dzięki konduktorowi jeszcze tego samego dnia już nią nie byłam. W sumie gdyby nie uśmiech i jego moc, mogłabym na własny ślub nie zdążyć. Jak by nie patrzył mój uśmiech zatrzymał pociąg …

Najpiękniejszy uśmiech? Podejrzewam, że był wtedy, kiedy czułam wewnątrz największe poczucie szczęścia w całym swoim życiu, nigdy się tak nie czułam. Niestety był on poprzedzony smutkiem i rozpaczą, ponieważ po badaniu usłyszałam diagnozę ginekologa, że ciąża jest pozamaciczna i muszę udać się na rutynowe, trzydniowe badania na oddział i prawdopodobnie trzeba będzie ją usunąć. Świat się zawalił, narzeczony słysząc mój płacz zwolnił się z pracy i przyjechał najszybciej jak mógł do mnie, był przy mnie, wspierał przez ten okres… Po trzech dniach badań okazało się… że Anastazja tam jest! Żyje, bije jej serduszko! Uczucie, które mi wtedy towarzyszyło było ni do opisania, przytuliłam lekarza, wybiegłam z gabinetu szczerząc się od ucha do ucha, szłam ulicą i śmiałam się w głos do ludzi, do mijających nas samochodów.. Łzy szczęścia spływały mi po policzkach, czułam, że nie mogę się przestać śmiać, że wszystko jest dobrze, że jest we mnie nowe życie! Szczęście, które mnie wtedy ogarnęło trwa do dziś, czując kopniaki i rozpychanie się mojej małej Towarzyszki, która za dwa miesiące będzie już razem z nami. To cudowne, że niedługo zobaczę powód mojej największej radości w życiu!

Najpiekniejszy uśmiech na mojej twarzy ,,wywołał aparat ortodontyczny,, :) .. który nosze jeszcze w dalszym ciagu . To on sprawił że któregoś dnia mogłam sie w końcu szczerze uśmiechnąć :).

Mogłabym napisać sporo ale …
Najpiękniejszy uśmiech pojawia się u mnie codziennie
Frazes nie … jestem 33 letnią kobietą, która od ponad 10 naprawdę choruje
Uśmiech pojawia się u mnie nawet przez łzy tak – tak też można lata praktyki
Najpiękniejszy uśmiech pojawia się u mnie po przebudzeniu bo wiem, że jest ciężko i będzie ale staję na obu kończynach ;) i …tak jeszcze mogę iść ( po swojemu ) jeszcze mogę coś zrobić dla siebie, bliskich dla świata uśmiechnąć się ;) najpiękniej jak potrafię i walczyć nadal o swój uśmiech oby trwał jak najdłużej

Ciągle walczę o zwykłą szarą codzienność..

Musiałem zmienić pracę z fajnej na taką której nie cierpiałem, zaraz potem powódź zalała mój dom, zmarł ojciec a ja już nie wyrabiałem na zakrętach i nerwowo miałem wszystkiego dość. Pewnego ranka budziłem mojego dwu letniego synka do niani a on leżał i pił swoje mleczko gładząc moje ramie – zapytałem czemu to robi? na co usłyszałem oś co daje mi uśmiech i siłę żeby działać od lat a mianowicie „bo cię lubię”

Moze to infantylne, ale mialam „banana” przez tydzien prawie jak dostalam pocztowke z wakacji od mojego obecnego meza, a owczesnego chlopaka, ktorego ledwo znalam i w dodatku wlocha! Tak, tak, wyszlam za wlocha :)

Od paru lat opiekuję się moim tatą, robię to z przyjemnością choć czasem organizm mój odmawia mi posłuszeństwa. Możliwość opieki i opieka nad rodzicami daje mi jednak dawkę dużej mocy. Uśmiech mojego taty każdego dnia za to, że przy nim jestem wywołuje uśmiech na mojej twarzy i te dwa uśmiechy i załzawione z wdzięczności oczy mówią wszystko, mówią same za siebie. Ja jestem wdzięczna rodzicom za to, że mnie wychowali, a tata jest wdzięczny za to, że może i ma się do kogo uśmiechać.

Co wywołało u mnie najpiękniejszy uśmiech? Słowa „ŻYJE”-mój ukochany, wypadek drogowy, bardzo ciężki stan, 1 doba decydująca… Minęło już trochę czasu od tego zdarzenia a my jesteśmy nierozłączni<3 i niech tak zostanie. Ironia losu- w tragicznej sytuacji uśmiechać się-ale dla mnie spośród wszystkich moich uśmiechów musiał to być- nie, przepraszam, to na 100% był mój najpiękniejszy uśmiech w życiu <3

u mnie to był ten moment jak zauważyłem w lesie nagiego mężczyzne i kobiete i jak mnie zauważyli zaczeli uciekać myślałem że pukne ze śmiechu myślałem ze mi zęby wyskoczą ale na szczęście nie wyskoczyły i znów mam szeroki uśmiech

Największy a zarazem najpiękniejszy uśmiech w moim życiu był uśmiech tuż po zdjęciu aparatu ortodontycznego. Przez trzy lata zmagałam się z mymi okropnymi zębami. Każdą wizytę u mego ortodonty kończyłam pytaniem ”A kiedy zdejmiemy już aparat ? ” W końcu gdy przyszedł ten dzień zastanawiałam się czy bez aparatu nie będę wyglądała dziwnie w oczach innych ponieważ każdy przyzwyczaił się do mego byłego uśmiechu z aparatem . Po zdjęciu bałam się spojrzeć w lustro ale gdy otworzyłam oczy i zobaczyłam mój piękny w końcu szczery i prawdziwy uśmiech nie mogłam uwierzyć że jest on tak piękny jak z reklamy. Chciałabym zobaczyć siebie jeszcze raz gdy stoję i jestem najpiękniejszą kobietą z największym uśmiechem na świecie :) . Może to banalne ale nigdy tego nie zapomnę :)

Hmm, aby wziąć udział w konkursie musiałam trochę poszperać w swojej pamięci, powspominać dobre chwilę.. za oknem, piękna choć zimna jesień a ja z uśmiechniętymi myślami staram się zdecydować, który uśmiech był tym najbardziej wyjątkowym. Dość przyjemne zadanie na wieczór ;) I wybór padł na uśmiech do… lustra. Każda z nas boryka się z kompleksami, mnie powoli zjadały więc postanowiłam z nimi walczyć. I pewnego, wyjątkowo, zwykłego dnia wstałam rano, poszłam do łazienki i nie mogłam się na siebie napatrzeć. Powoli akceptowałam każdą część siebie i nagle bum.. Jestem piękna, zasługuje na wszystko co dobre, wcale nie jestem gorsza od reszty ludzi! Niesamowite uczucie, chociaż całkiem zwyczajne, akceptacja. eraz ten najpiękniejszy uśmiech widać u mnie dość często i chętnie dziele się nim z innymi :)

Z natury jestem bardzo pozytywną osobą i często się śmieje. Niestety natura nie obdarzyła mnie ani śnieżnobiałymi, ani prostymi zębami. Pomimo tego, że zawsze się uśmiechałam czy to do zdjęć czy po prostu z czystej serdeczności czułam dyskomfort. W końcu po kilku latach uzbierałam na wymarzony aparat na zęby. Minął rok, ostatnia wizyta i… wymarzony uśmiech!! Gdybyście mnie widziały jak zobaczyłam się w lusterku!! Banan od ucha do ucha… Całą drogę do domu wracałam z uśmiechem na twarzy tak, żeby wszyscy go podziwiali. Jeśli ktoś nosił aparat zna to uczucie doskonale. Cel został osiągnięty!!

Największy i najpiękniejszy uśmiech wywołało u mnie każda kolejna rocznica zachowania trzeżwości. Kiedyś nadużywałem alkoholu. Od trzech lat zachowuję trzeźwość. 30 sierpnia to dla mnie szczególny dzień. I każdy jest jeszcze piękniejszy.

Największy i najpiękniejszy uśmiech wywołała u mnie wiadomość mojego męża o tym, że jestem w ciąży, bo to od odczytał moje wyniki badań w internecie :)

Wiele chwil wywołało u mnie ogromy uśmiech. Oczywiście wspaniałe sytuacje z życia są tymi najważniejszymi, ale te proste codzienne uśmiechy na myśl o zbliżającym się weekendzie, spotkaniu z przyjaciółkami czy kolacji z mężem tak naprawdę budują nasze szczęście. Bo jego miarą nie jest szerokość uśmiechu, ale ich ilość w ciągu dnia. Ale myślę, że ogromny i do tego zdrowszy uśmiech wywołałaby u mnie możliwość przetestowania tej wspaniałej szczoteczki wygranej w konkursie!

Dla mnie dawanie prezentów to zwyczaj, który pozwala nam pokazać, że zależy nam na danej osobie i jej dobrym samopoczuciu. Obdarowuje ludzi częściej niż kiedyś. Sprawia mi to dużo więcej radości niż kupowanie czegoś dla siebie, czy nawet otrzymywanie prezentów. Głównym celem w podarowaniu komuś czegoś była chęć wywołania uśmiechu, poprawy nastroju- na chwilę lub na dłużej, czasami pomocy tej osobie. Może dzieje się tak dlatego, że przede wszystkim obdarowuje osoby, które dobrze znam albo takie, które naprawdę pragnę obdarować lub tych, co lubię! Moje prezenty cieszyły innych dlatego, że prezent to nie tylko rzeczy całkiem nowe i nie tylko rzeczy materialne. Pomysł na prezent, który ma być spersonalizowany- jest chyba najbardziej pożądanym rodzajem podarunku. Ofiarując komuś coś, czego ten naprawdę pragnie, podkreślamy jak bardzo zależy nam na tej osobie, okazujemy zainteresowanie jej słowami, pragnieniami oraz wyrażamy, że jest to dla nas ważne! Moim zdaniem większą wartość mają te indywidualne. Największy, a zarazem najpiękniejszy uśmiech w życiu wywołuje u mnie chęć dzielenia się, obdarowywania drugiego człowieka spersonalizowanym prezentem, którym możemy wpływać na postrzeganie przez rodzinę, przyjaciół, znajomych subiektywnej wartości upominku. Uważam, że każdy z nas, otrzymując prezent, chce poczuć się kimś wyjątkowym! :)

Moj usmiech wywolal.na twarzy 1 usmiech mojego dziecka I slowo mama :-)

Mam żółte zęby, cała moja rodzina ma żółte zęby. Wszystkie moje związki, kończyły się przez żółte zęby i chociaż nie mam ani jednego ubytku, to żółte zęby sukcesywnie odpychają ode mnie co raz więcej ludzi. Moim problemem jest to,że nawet przy najmniejszym uśmiechu, usta układają się w wielką dziurę obwieszczającą światu żółć moich zębów.Stosowałem już wszystkie środki polecane przez dentystów, znajomych i życzliwych ludzi, a nawet ekspertów z reklam past do zębów. Moje zęby, choć pięknie od linijki spowite, okraszone są cholernie żółtym kolorem. W szkole średniej, siedząc w pierwszej ławce, nauczycielka poprosiła mnie, żebym się tak nie szczerzył, bo wyglądam jakbym się napił żółtej farby. Pofatygowałem się z tą sprawą do dyrektora, który miał kilka zębów, ale wszystkie żółte jak moje- nauczycielka dostała srogą reprymendę. Od tamtej pory, kiedy ktoś opowiada kawał, trzymam rękę w pogotowiu, w bliskim sąsiedztwie ust,żeby stworzyć parawan, gdyby spod ust wydostał się jakiś żółty blask. Zapuściłem długiego wąsa, by te cholernie żółte zęby, miały naturalną osłonę. Nie jestem specjalnie przystojny, a raczej na pewno nie i jeszcze ten wąs…Jakiś czas temu specjalnie podstawiłem się kilku wiejskim mięśniakom, licząc,że zrobię sobie protezę, ale skubańcy bili po nosie. Nie dość,że mam żółte zęby, obleśnego wąsa, to jeszcze nos spuchnięty i krzywy dożywotnio.Prawdopodobnie pierwszy raz uśmiechnę się kiedy umyję zęby szczoteczką z konkursu.

Mój najpiękniejszy uśmiech to ten, kiedy ortodontka podała mi lusterko i zobaczyłam moje zęby po zdjęciu aparatu. Zęby były moim największym kompleksem przez niemal 20 lat. Były krzywe, rosły niemal w dwóch rzędach i wstydziłam się uśmiechać. Zupełnie też o nie nie dbałam – w trudno dostępnych przez zachodzenie na siebie miejscach zbierał się kamień, gryzłam wszystko, a trudne do odkręcenia rzeczy otwierałam zębami. Bardzo przez to ucierpiało moje szkliwo. Kiedy udało mi się zebrać pieniądze na aparat, przemóc strach przed wyrwaniem wszystkich ósemek, podjąć prawie 3-letnie, często bolesne leczenie, przemóc wstyd przed kilkoma miesiącami seplenienia przez dodatkową płytkę, zmieniłam podejście do moich zębów. Teraz są proste, ładne, dbam o to, żeby je prawidłowo myć, często odwiedzam dentystę, usuwam kamień, nie mam dziur. Wiem, że to najlepsza wizytówka, która potrafi poprawić lub zepsuć wygląd całej twarzy. Z „nowymi zębami” częściej się uśmiecham i jestem bardzo dumna z mojej decyzji. Sporo mnie to kosztowało – pieniędzy i samozaparcia – ale teraz wiem, jak ważne są zęby i jak potrafią zmienić całe podejście do życia. Bo naukowo udowodniono, że im więcej się uśmiechamy, nawet jeśli na początku to wymuszony, sztuczny uśmiech, tym radośniej się czujemy.

Gdy auto wróciło od lakiernika …… :D

Pomogłam mojej babci odnaleźć siostrę, która wyjechała do USA. Babcia nie miała kontaktu z nią 30 lat, aż tego dnia odnalazły siebie i . Był płacz, śmiech, smutek, radość. Wtedy właśnie na mojej twarzy pojawił się największy uśmiech…

Najpiękniejszy i Największy uśmiech w moim życiu wywołuje mój młodszy o 19 lat brat. Obecnie ma rok i osiem miesięcy, mówi jeszcze tylko po swojemu. Nie mieszkamy już razem, dlatego też nie widujemy się zbyt często.
Od urodzenia aż po dziś dzień wywołuje na mojej twarzy najszczerszy i największy uśmiech za każdym razem, jak się bawimy, „rozmawiamy”, tańczymy.. za każdym razem jak na niego patrzę i strasznie go kocham!

Co wywołało najpiękniejszy uśmiech w moim życiu? Były to moje 20 urodziny 26 października 2014 roku. Z moim lubym byliśmy w związku już ponad rok. Postanowiliśmy spędzić ten wieczór we dwoje w starym domku po jego dziadku w niewielkiej wsi. Siedzieliśmy przy kolacji, kiedy on wręczył mi czerwoną kopertę w listem w środku. Mój M tak pięknie splatał słowa w zdania, przedstawił na niewielkim kawałku papieru cała naszą przygodę, od nocy Sylwestrowej, pierwsze słowa „Kocham”, pierwsze wspólne noce, spacery, pocałunki… To wszystko działo się jeszcze raz w mojej głowie. To właśnie wtedy łzy szczęścia wypełniły moje oczy , a uśmiech poszerzył się o parę centymetrów. Pomimo wzlotów czy upadków, ja wciąż uwielbiam sięgać po tę czerwoną kopertkę ze skrawkiem papieru, która sprawia, że przenoszę się znów do tych cudownych i niezapomnianych początków. Mam nadzieję, że nasza cudowna przygoda się nie zakończy. Bo jak nie my to kto? :)

Jestem młodą mamą i wszelkiego rodzaju porady były przeze mnie wchłaniane jak powietrze przez płuca. Znajomi, internet, książki. Okazało sie jednak, ze po urodzeniu pojawiło się kilka problemów, których rozwiązania były różne w róznych źródłach, ale żadne nie poradziło sobie z problemem. Dlatego też postanowiliśmy razem z mężem odwiedzić poradnię laktacyjną. Profesjonalna obsługa, ciepło Pań, które sprawdzały poprawność karmienia oraz ich fachowe porady naprawdę skutkowały i były niezastąpione. Najpiękniejszą rzecz, która wywołała najszczerszy uśmiech na mojej twarzy, a jaką usłyszałam od Pań z poradni laktacyjnej to zdanie, którego nie zapomnę do końca życia:
„Jak pięknie pachnie Państwa noworodek”.
Byłam zaskoczona, bo nie zwróciłam na to uwagi, chyba byłam zbyt zmęczona cesarskim cięciem i całą otoczką porodu. Karmiłam malutką tylko piersią i myślałam, że każdy dzidziuś tak pachnie. Dopiero po tej wizycie zaczęłam łapać w swoje nozdrza zapach mojej córeczki i łapie go do dzisiaj, aby zapamiętać go do końca swego życia, bo jest czymś, czego nie da sie zamknąć w słoiczku. Jest niepowtarzalny i wiem, że za rok czy dwa, kiedy wprowadzimy do diety inne pokarmy zacznie zanikać. Życzę wszystkim mamom, żeby zwróciły na to uwagę, gdyż jest to niezapomniana i niezastąpiona woń, która już nigdy się nie powtórzy, gdyż tak jak każdy z nas jest niepowtarzalny tak i każdy z nas ma wyjątkowy, indywidualny zapach – zapach narodzonego życia.

Historia mojego uśmiechu zaprowadziła mnie przed …ołtarz, a tak się składa, że to właśnie tego dnia mój uśmiech grał rolę pierwszoplanową! Poznałam go w drodze z uczelnianej biblioteki. Późna jesień…Było zimno i padał deszcz – jeden z takich depresyjnych, jesiennych wtorków. Szłam jak zawsze w swoich żółtych kaloszach i z różową parasolką, podśpiewując pod nosem z radości, że wreszcie udało mi się skończyć projekt na jutrzejsze zaliczenie. Z naprzeciwka biegł on. Robił to tak szybko, jakby właśnie brał udział w zawodach na czas albo gonił uciekający i jedyny tramwaj. Nagle…tuż przed moimi kaloszami wywinął na śliskim liściu takiego orła, że nie wiedziałam, czy żyję. Nachyliłam się nieśmiało i próbując opanować śmiech, zapytałam „Czy nic się Panu nie stało”? On tylko wstał, otrzepał się z liści i próbując chyba wybrnąć z sytuacji odpowiedział „Widzisz, Twój rozbrajający uśmiech powalił mnie na łopatki”. I tak się zaczęła nasza znajomość – od mojego uśmiechu, który towarzyszył mi w jednym z najpiękniejszych wydarzeń w moim życiu- podczas naszego ślubu! Wspomnienie tego dnia do dziś wywołuje szeroki uśmiech zadowolenia i rozmarzenia, a gdy spojrzę na zdjęcia, dokumentujące ten dzień – są kolejne powody do radości. Mój uśmiech tego dnia był uśmiechem kobiety szczęśliwej, spełnionej i co najważniejsze – kochanej!. Promieniałam radością i szczęściem, a mój uśmiech – zdrowiem, co było oczywiście zasługą moich wcześniejszych działań, ukrytych pod kryptonimem „piękny uśmiech”. Tego dnia wszystko było takie idealne!. Moja biała, wymarzona biała suknia, łososiowe dodatki i delikatna, romantyczna fryzura i idealny on u boku. Czułam się piękna, kochana i ważna, całkiem tak jakbym nagle stała się postacią pierwszoplanową w filmie wyreżyserowanym przez życie, a wszystkie światła kamer były zwrócone w moją stronę. Wtedy chyba po raz pierwszy w życiu poczułam bezgraniczne szczęście, a mój uśmiech pomógł mi obwieszczać wszystkim wokół, że to zdecydowanie jeden z najpiękniejszych dni w moim życiu. Patrząc na zdjęcia z tego dnia i nieschodzący z mojej twarzy uśmiech śmiało mogę stwierdzić, że to on zastąpił pracę kosmetyczki, bo stworzył na mojej twarzy trwały i podkreślający moje atuty makijaż. To dzięki niemu moje oczy promieniały, na twarzy malował się rumieniec ekscytacji, a ja cała promieniałam! To także on, a nie kwiaty, delikatny welon i szpilki, był tego dnia moim najpiękniejszym dodatkiem do sukienki. To on sprawił, że w ten pamiętny dzień, Sylwester 2012/2013 byłam pełną radości i blasku panną młodą. Tak, ten należał zdecydowanie do mnie i mojego pięknego uśmiechu, który, jakby nie było, kiedyś otworzył serce mojego męża!

Najszczerszy uśmiech… Kiedy mój 3-letni syn powiedział do mnie, jakiś miesiąc temu, „Tato, gdy dorosnę, chcę być taki jak Ty i też będę miał fajną żonę” Po prostu bezcenne! Z jednej strony niesamowite szczęście i uśmiech radości, a z drugiej… jak 3-latek może wymyślić coś takiego :)

Największy/najpiękniejszy uśmiech w życiu wywołało hasło: / EGZAMIN ZDANY /

Chciałabym, żeby życie każdego z Nas było zbiorem najpiękniejszych uśmiechów. Każdego, bez wyjątków. Chciałabym, żeby najpiękniejszym uśmiechem był ten, który dostajemy od nieznajomego przechodnia i takim samym możemy się odwdzięczyć. Aby napiękniejszym usmiechem był ten, kiedy dostaniemy pierwszą szóstkę w szkole, albo wygramy konkurs recytatorski. Aby najpiękniejszym uśmiechem był ten, kiedy wyjeżdżamy w góry, albo trzymamy pierwszą miłość za rękę na przerwie. Aby najpiękniejszym uśmiechem był ten zmęczony – kiedy matka po raz pierwszy widzi swoje dziecko po długim porodzie, a potem ma najpiekniejszy uśmiech kiedy idzie do przedszkola, do szkoły i kiedy może patrzeć na Jego najpiekniejsze usmiechy. Tak rzadko opowiadamy o uśmiechu! Tak rzadko opowiadamy o pięknych chwilach… a usmiech jest zawsze najpiękniejszy kiedy jest szczery, Więc staram się budować moje życie z tych najpiekniejszych usmiechów. Życzę Wam tego samego!

Lata starań, badań, wędrówek po lekarzach…Zastrzyki, hormony, suplementy i leki w cenach trzycyfrowych…”Wszystko jest z Panią w porządku, ale nie umiemy pomóc…” – mówił ginekolog, rozkładając ręce. A ja oczami wyobraźni tuliłam do piersi małego, różowego bobasa, który odpowiadał mi bezzębnym uśmiechem i oplatał moją szyję miękkimi rączkami…Nie było miesiąca, żebym nie płakała, widząc, że znowu nic z tego, znowu natura zdecydowała inaczej…Mój maż również stał się bardziej zdystansowany, schował w swojej męskiej skorupie i po pewnym czasie zaczął odwracać głowę, widząc na spacerze matkę, pchającą wózek i radośnie szczebioczącą do swojego największego skarbu. Ona skarb miała…I gdy już straciliśmy nadzieję, gdy już pogodziłam się z myślą, że nie jest mi dane poznanie smaku macierzyństwa i powinnam przygarnąć psa ze schronu – wtedy nadszedł TEN dzień. Kwietniowy poranek, poranne siusiu i dwie kreski. Blade jak ja po zjedzeniu brukselki, ale były tam! Patrzyły się na mnie swoimi różowymi ślepiami, a ja patrzyłam na nie. Euforia, niedowierzanie, trochę niepokoju, lecz przede wszystkim WIELKI UŚMIECH. Uśmiech, który nie opuszcza mnie od tamtego dnia i który staje się jeszcze większy, gdy patrzę na swojego wspaniałego, zdrowego 5-latka…
PS. A psa i tak przygarnęliśmy:)

Najpiękniejszy uśmiech w życiu wywołały u mnie cztery lata temu narodziny mojej siostrzyczki oraz pokonanie przez mamę raka . Mama chorowała i z dnia na dzień traciła nadzieję na lepsze życie. Wszystko w mgnieniu oka rozsypało się jak domek z kart. Wszyscy byliśmy przy mamie. Miała w swojej rodzinie pełne wsparcie. Zawsze marzyła o tym, aby dać mi rodzeństwo. Niestety w tej sytuacji było to nie możliwe. Mama postanowiła jednak, że nie da się chorobie i z dania na dzień będzie coraz silniejsza. Nie mogłam wyjść z podziwu jaką mam odważną mamę. Rak został pokonany, a dzisiaj siedzę z moją cudowną siostrzyczką przy kolorowance. Życie jest piękne!

Wraz z mężem i moimi rodzicami wybraliśmy się na wakacje do Zakopanego. Jednego dnia wybraliśmy się na wycieczkę na Dolinę Kościeliska. Wraz z mężem zobaczyliśmy, że można zwiedzić tam Mroźną jaskinię- 30 min dojścia czarnym szlakiem. Mama miała jednak pewne wątpliwości i spytała czy ze swoją średnią kondycją da radę tam wejść. Na to mój mąż nagle z powagą w głosie rzekł: Mamo, na pewno mama da radę- tam kobiety z wózkami wchodzą” No i poszliśmy….. Jak już byliśmy pod jaskinią to myślałam, że moja mama udusi męża gołymi rekami :) Cała zlana potem, wymęczona- ale jak to moja mama nie chciała pokazać, że nie daje rady skoro tam kobiety z wózkami wchodzą:D Stwierdziła tylko, że jeśli mój mąż chce ją wykończyć to następnym razem ma wybrać inną strategię :) Po dziś dzień ta historia wywołuje na mojej twarzy szeroki uśmiech.

Największy uśmiech w moim życiu, który mnoży się każdego dnia to prezent na 18. urodziny. Dostałam od całej rodziny swoją pierwszą lustrzankę. Fotografia jest moją największą pasją w życiu i do 18 roku życia wszystkie „piękne” sesje robiłam cyfrówką. Dziś mogę się spełniać z większymi możliwościami, codzienne sesje dają mi wiele radości, dlatego uśmiech ten jest na co dzień.

Za każdym sukcesem stoi piękny, szczery uśmiech. Staje się on najcenniejszą nagrodą, wybuchem emocji, wrażeń oraz spełnieniem tych prawdziwych, najskrytszych marzeń. Dzięki niemu sięgamy gwiazd, przeganiamy szare chmury, odnajdujemy sens dzielenia się szczęściem z innymi. To bardzo motywujący odruch – często wzruszający i najpiękniejszy zarazem – jaki jesteśmy w stanie z siebie wydobyć.
Dla każdego wyjątkowy moment/chwila potrafi stanąć w miejscu. Zaręczyny, narodziny dziecka, nowa praca czy po prostu – pamięć bliskich nam osób. Czujemy wtedy, że to jest nasz czas! Specjalna okazja zadedykowana tylko nam. Promieniejemy, błyszczymy – czujemy to „coś”, czego nie da się opisać słowami – tylko pełnym radości uśmiechem.
W moim życiu jest kilka pamiętnych wspomnień, które jak kadr z najcudowniejszego filmu – wzbudza we mnie silne emocje. Nawet teraz nie potrafię okiełznać w sobie ogromnego banana na twarzy – nawet nie będę próbować przerwać tej przyjemności. Albowiem każdy promień tworzy słońce, a ono jak wiadomo jest esencją radości.
Stałam jak wryta przed listą kandydatów, którym się nie poszczęściło. Nerwowo szukałam swojego nazwiska licząc, że uczelnia nie przyjęła mnie z otwartymi ramionami. Jednak w tej jednej chwili samotnego analizowania dalszych swych poczynań nieśmiało spojrzałam na krótki spis ludzi, którzy spełnili swoje marzenia. Zbladłam. Wykorzystałam okazję, że nikogo nie ma w pobliżu i wydałam z siebie tak ekscytujący okrzyk radości, że każdy zacząłby mi klaskać. Mój uśmiech był chyba wtedy tak szeroki, że aż bolesny. Kucnęłam nad „ścianą selekcji” i niedowierzałam. Łzy, ścisk, drżenie, mój żabi chichot i nagły napływ gorąca robił ze mną co chciał. Nigdy wcześniej nie przeżyłam tak euforycznego uczucia. Nie wiedziałam jak się uspokoić, jak wyjść z uczelni bez podejrzeń o obłąkanie i z kim najpierw podzielić się tą nowiną. Bardzo przejęłam się decyzją o moim losie. To był strzał prosto w moje marzenia, pragnienia, oczekiwania, przyszłość… Nie posiadałam wybitnych umiejętności, moje portfolio nie krzyczało u drzwi „SUKCES, SUKCES, SUKCES”… Mimo to zaryzykowałam. Byłam w gronie 300 ludzi z nadzieją – znalazłam się w 16-stce zwycięzców.
To był najdłuższy, największy i dla mnie najpiękniejszy uśmiech. Zadedykowany tylko mi – i mimo, że nie mogłam go zobaczyć – wiem, że był najjaśniejszy, najszczerszy i najbardziej oczekiwany. Teraz oczekuję kolejnego – już niebawem pozna go każdy, kto pogratuluje mi kolejnego decydującego kroku w moim życiu. Tym razem będzie to przysięga na całe życie. Zatem muszę się postarać by nie zawieść JEGO, siebie i tych, którzy będą razem z nami dzielić ten dzień promiennym uśmiechem. Nie ma nic gorszego niż suknia bielsza od moich ząbków :)

Uśmiech. Nie rozbuchaną, szaloną radość z czegoś tylko zwykły uśmiech?
Przez pięć lat nie było mnie w rodzinnym domu. Kiedy wreszcie się tam wybrałem i wieczorem, u kresu podróży stanąłem na drodze dojazdowej zatrzymałem się i wysiadłem z auta.Z góry widziałem, jak niewiele się zmieniło i że ciągle jestem tu u siebie. W Domu.
Dopiero łzy cieknące po policzkach uświadomiły mi, że ciągle stoję i się uśmiecham zamiast tam jechać. A słońce już zachodziło…

Najpiękniejszy uśmiech wywołało u mnie potwiardzenie pierwszej ciąży przez lekarza. Zaraz po wizycie szłam do pracy. Musiałam się naprawdę wyjątkowo pięknie uśmiechać, bo koleżanki od razu się domyśliły mojego odmiennego stanu. Dodam, że nie wiedziały gdzie byłam.

Pewnie takich wielkich uśmiechów w moim życiu było bardzo wiele. Mam pewne problemy z kręgosłupem i często mówię mojemu synowi Cyprianowi lat 3, że od wyciągania go z wanny pęknie mi kiedyś kręgosłup. Ostatnio poprosiłam Cypriana, żeby podał mi coś z podłogi. Odpowiedział: Mamo, nie podam ci bo pęknie mi ROSÓŁ.

Najpiękniejszy uśmiech wywołała moja córka, którą zaraz po porodzie położono mi na piersiach, największe szczęście w moim życiu :)

Co wywołało największy uśmiech w moim życiu ? jest kilka takich momentów, które nie zapomnę do końca mojego życia :)
Jednym z największych moich uśmiechów pojawił się, gdy usłyszałam „Kocham Cię” od osoby, którą również kocham, ale mieliśmy kilka problemów zanim te magiczne słowa się pojawiły, teraz jesteśmy ze sobą 5 lat.
Kolejny uśmiech zawitał na mej twarzy, przy narodzinach mojej siostry ( rodzynek rodziny), wielkie szczęście i masa śmiechu i uśmiechu przy takiej iskierce :)
Spotkanie ukochanej osoby po 10 latach, uśmiech przez łzy, chwytający za serce…
Ale przede wszystkim uśmiech na mojej twarzy powoduje, radość i szczęście najbliższych, to, że są zdrowi, że są przy mnie i mam tę świadomość, że zawsze będą … to największy uśmiech powoduje :)

Największy i najpiękniejszy uśmiech wywołały u mnie narodziny moich córek :) Mimo bólu, to przeżycie wzbudziło we mnie pozytywne emocje jakie ciężko wyrazić słowami tj. radość i uśmiech na twarzy matki, która pierwszy raz widzi i spogląda na cud, który nosiła pod sercem 9 miesięcy, cud który leży obok niej i patrzy swymi maleńkimi oczętami. Takie chwile wyzwalają w człowieku uśmiech, który długo gości na twarzy.

Jest w życiu wiele takich chwil, które powodują, że masz ochotę się uśmiechać. Narodziny dziecka, sprawienie innym radości i kiedy inni troszczą się o ciebie, na przykład robiąc ci herbatę. Myślę, że warto się uśmiechać choćby tylko po to, by inni poczuli się lepiej.
Osobiście przeżyłam dużo radosnych chwil i chyba jeszcze więcej tych przykrych – ale uważam, że i te i te pomagają nam być lepszymi ludźmi.
Mój młodszy braciszek ma autyzm (absolutnie się tego nie wstydzę, żeby sobie ktoś tak nie pomyślał! I nie żądam też żadnego fałszywego współczucia – po prostu kocham go takim jaki jest i uważam, że jest cudowny) i aż do szóstego roku życia nie mówił. Owszem, powtarzał sylaby i dźwięki, czasem także jakieś półsłówka, ale nigdy nie komunikował się słownie z resztą rodziny.
Więc kiedy nadszedł taki dzień, który był dla innych zwyczajnym dniem – dla mnie stał się najjaśniejszym dniem w roku.
Mój brat od jakiegoś czasu umiał juz wtedy mówić kilka podstawowych słów: mama, tata itd (ale nadal było ich około dziesięciu – piętnastu). Z czasem nauczył się ich znacznie więcej, ale nadal porozumiewa się z innymi na bardzo podstawowym poziomie i nie zawsze potrafi wyrazić o co mu chodzi.
Aż tu nagle pewnego dnia usłyszałam to.
„Dziękuję, Tacika”.
Mam na imię Angelika i chociaż nie do końca wyszło mu wymówienie mojego imienia, dla mnie to był najpiękniejszy prezent od świata. Uśmiechałam się przez łzy. I nadal kocham się uśmiechać, nie ważne jak bardzo źle jest – w końcu powody do śmiechu są dosłownie wszędzie!

Smieje się codziennie- do meza, do przyjaciol, o przechodniów na ulicy, do lustra… Nawet do komórki, gdy czytam kolejny idiotyczny sms od moich pozytywnie zakręconych członków rodziny. Najszerzej jednak smieje się do mojej córki. Każdego dnia. A najpiękniejszy uśmiech zagościł na mej twarzy gdy po nieoczekiwanie skomplikowanym porodzie lekarz oznajmil- Pani córka żyje.

Dotychczas najpiękniejszy i największy uśmiech w moim życiu wywołał moment kiedy ja i mój mąż powiedzieliśmy sobie TAK. Uśmiechy towarzyszyły nam od samego rana przez całą dobę. Rodzina i przyjaciele mówili, że nigdy w życiu nie widzieli tak szczęśliwej i uśmiechniętej pary… że dla wielu jesteśmy przykładem…
po obejrzeniu nagrania w zupełności w to wierze :)
od tego dnia minęły już miesiące a na mojej twarzy ciągle gości uśmiech prawie tak samo duży u niezwykły jak w dniu ślubu…

Największy uśmiech w moim życiu… mam nadzieję, że wciąż jest przede mną. Uśmiecham się myśląc o tym, że być może będzie on miał miejsce za wiele, wiele lat, gdy moje włosy przyprószy siwizna, nogi będą marznąć szybciej niż teraz, ale wciąż w środku będę tą samą osobą. Będę dowcipkować z najlepszą przyjaciółką sącząc jakieś odżywki na wzmocnienie. I uśmiecham się wyobrażając sobie, że wcisnę się jeszcze w licealne ubrania. I uśmiecham się myśląc o tym, że moja córka spełni w życiu swoje marzenia…, że będzie mieć więcej odwagi niż ja. I nawet jeśli zamarzy o trenowaniu muay thai. I uśmiecham się na myśl, że mój dentysta poczęstuje mnie torbą pełną krówek, ciastkami z toffi i powie, że najnowsze badania dowodzą, że to najlepszy sposób na leczenie zębów i że będzie to prawdą. I uśmiecham się też, gdy myślę o tym, jak pokracznie chodzę w szpilkach. I o tym, że ubieram je zdecydowanie za często.
Ale gdzieś z tyłu głowy mam takie jedno wspomnienie.
Miałam gdzieś około 9 lat. Piegowatą buzię, niewyparzony język i fryzurę a’la Pan rondelek. Kilka tygodni wcześniej razem z całą rodziną przeprowadziłam się do nowego domu. Nowy dom, nowa szkoła i nowe koleżanki. Komuś z takim ciętym językiem i fryzjerem nie było łatwo.
Do równoległej klasy chodził taki wioskowy błazen – taki co to zawsze robi wokół siebie dużo szumu, chwali się świecącymi butami i żelem na włosach, który co rano podkradał starszemu bratu. Mocno nie przypadłam mu do gustu, bo ośmieliłam się odpowiedzieć coś raz na jego zaczepki. Chrabąszcze wrzucane do tornistra, karteczki z dziwnymi przezwiskami, czy rzucanie ogryzkami stało się moją codziennością. Nie będę zgrywać twardziela – płakałam wracając ze szkoły do domu. Nie chciałam się nikomu skarżyć, bo byłam na to zbyt dumna. Ale okazja do rewanżu nadarzyła się niespodziewanie szybko. w szkole organizowane były zawody w piłkę nożną, a od ostatnich on nosił dumnie tytuł najlepszego piłkarza. A że wychowywałam się w wśród kuzynów to chodzenie po drzewach i granie w nogę było często moim jedynym zajęciem zgłosiłam się do uczestnictwa w zawodach. Kopanie piłki pomiędzy pachołkami, główkowanie, strzelanie 1 na 1, kiwanie przeciwników i temu podobne. Wyraz jego twarzy, gdy to JA odbierałam dyplom i gratulacje od nauczycieli wuefu bezcenne. Uśmiechałam się wtedy tak bardzo, że przez dwa dni bolała mnie szczęka. Ale był to jeden z tych uśmiechów, które warto zapamiętać.

Hmm wiele tego było i myślę że wiele przede mną.. niemniej dużo radości przysparzają dzieci i ostatnią wyszukaną chwilą było wieczorne czytanie bajek kiedy to mój 5-letni syn stwierdził podczas zaangażowania jego 2-letniej siostry w bajkową opowieść przeszkadzającą mu ewidentnie w oddawaniu się objęciom Morfeusza: „…dobra, skończmy już te rozmowy i chodźmy spać bo rano będzie ciężko wstać na mycie zębów, a co dopiero do przedszkola…” Tzw. KOPARA OPADŁA!!! No i fajnie

Witam, ja napiszę krótko i zwięźle.
Największy uśmiech jak do tej pory w moim niezbyt długim życiu wywołał mój już teraz , narzeczony.
Gdy spełniając swoje marzenie czyli wycieczkę do USA spełnił także moje ciche marzenie(zaręczyny). Stało się to w piękny goracy wieczór w LAS VEGAS przed hotelem BELLAGIO przy przepięknej fontannie przy muzyce The Beatles – Lucy in the Sky with Diamonds. MEGAAAA uśmiech moj był gwarantowany. :))

Jak dziś to pamiętam, oczywiście miłość! Pierwsza miłość i pierwszy pocałunek. Czy jest coś co może bardziej cieszyć? Oczywiście na tamten moment. Po romantycznym spacerze w parku, kiedy dostałam od chłopaka kaktusa w prezencie, co mnie wtedy megaa cieszyło. Kiedy mieliśmy się pożegnać.. ahh.. te nieudolne pierwsze pocałunki. Gdy wróciłam do domu, to cieszyłam się jak myszka do sera. Rodzice patrzyli na mnie jak na wariata. Tak, to był najszczerszy niewinny i najszerszy uśmiech w moim dotychczasowym życiu. :)

Na mój najpiękniejszy uśmiech czekałam bardzo długo ponieważ nigdy nie był on idealny z racji wady zgryzowej i nieprawidłowego ułożenia szczęk, 3 tygodnie temu przeszłam operacje dzięki której moje marzenie o prawidłowym ustawieniu zębów i pięknym szerokim uśmiechu stało się rzeczywiste, w końcu mogę uśmiechnąć się tak szeroko jak nigdy dotąd! Mama śmieje się: „gdyby nie uszy to miałabyś uśmiech na około głowy”.
Dla wspaniałego uśmiechu jest się w stanie dużo przejść bo naprawdę warto.
Mogę wiec powiedzieć, że dla mnie największą nagrodą jest mój nowy piękny uśmiech.

Co wywołało u mnie najpiękniejszy uśmiech… hmmm ciężko powiedzieć bo rzadko widzę swój uśmiech, co wywołało u mnie największy uśmiech wiem że tych sytuacji było wiele w moim życiu i ciężko jest mi powiedzieć który z nich był największy… Bo tak naprawdę Czy to jest takie ważne, który akurat był największy i najpiękniejszy? Ja wychodzę z założenia, że uśmiechać się trzeba cały czas bo nawiązując do pytania możliwe, że ten naprawdę największy i zarazem najpiękniejszy uśmiech dopiero nas spotka. Bo jaki sens miało by życie gdybyśmy byli pewni że najpiękniejsze chwile są już za nami…

Najpiekniejszy usmiech w moim życiu był ten gdy dostałam wielo pokoleniowa bransoletke od babci jeden z najcudowniejszych prezentow w moim życiu i nic nie zmieni tej chwili

Największy uśmiech na mojej twarzy wywołał prezent urodzinowy, który dostałam od męża prawie trzy lata temu – piesek rasy shih tzu. Migotka, bo takie imię otrzymała sunia, stała się naszą wielką miłością i radością dla całej rodziny. Co więcej – merdający ogon cały czas sprawia, że uśmiech powraca i daje energetycznego kopa nawet w jesienne, deszczowe dni.

Myślę, że najpiękniejsze uśmiechy są niespodziewane, spowodowane szczęściem, niezapomniane jak chwile, które je powodują.Są przede wszystkim szczere.Mój największy i najpiękniejszy uśmiech? Mam nadzieję, że było ich więcej niż jeden, haha! Jednak przechodząc do meritum sprawy,przypominam sobie jeden z momentów mojego życia,gdy ten uśmiech był niezapomniany i był lekiem na całe zło.Ten uśmiech nie miał świadków, wiedziałam o nim tylko ja. Był to uśmiech o nazwie „dasz radę, będzie dobrze”.Po miesiącach depresji, smutku i ogólnego rozbicia w moim życiu zaczęło się coś zmieniać na lepsze, dzięki wielu osobom, które pomogły mi zrozumieć co tracę.Pierwszy szczery uśmiech od tak gdy walczy się z depresją, to chyba sukces i motywacja,bo dla dalszych uśmiechów i ludzkiej serdeczności warto żyć :)

Najszerszy największy uśmiech – to dzień kiedy dowiedziałam się, że dostałam list z uczelni, że jestem na liście przyjętych. Tak mocno chciałam sie dostać i tak mało wierzyłam w to, że się uda, ze kiedy się dowiedziałam policzki bolały mnie od uśmiechu łzy płynęły po policzkach radości nie było końca. Mam szeroki duży uśmiech ale w tym dniu niemalże było mi widać ósemki.

Najpiękniejsze jest kiedy na uśmiech odpowiadasz uśmiechem.
Przez całe życie to moja mama starała się żeby zorganizować mi jakieś wakacje – choć nie było jej lekko, zawsze gdzieś mnie wysyłała. W tym roku, to ja zrobiłem jej niespodziankę. Zabrałem ją na wakacje do Włoch. Moment, kiedy dowiedziała się o wylocie (dzień przed, kiedy przyjechałem po nią z walizką) był tak wyjątkowy, że zapamiętam go do końca życia. Na wieść o wyjeździe cieszyła się i płakała jednocześnie. Wiedziałem że moje kąciki ust same idą do góry. Powiedziała wtedy, że zawsze będzie widać między nami podobieństwo, nie tylko charakteru, ten uśmiech który nas łączy jest jedyny i wyjątkowy – zawsze będziemy rozpoznawalni dzięki niemu.

Uśmiech ostatnio wywołało na mojej buzi ja moja roczna córka stwierdziła ze sama sobie pójdzie do chrztu na własnych nogach. Nie chciała aby ja nosić i trzymać za rączkę. Poszła na piechotę i przez cala msze stała i biegała zaczepiając inne dzieci. Cudowne to było. Cały ten dzień to sądzę był tak cudowny że można się tylko uśmiechać z radości posiadania cudownej córki

W moim życiu nie istnieje pojęcie „najpiękniejszego uśmiechu”. Zbyt wiele jest powodów do radości, żebym mogła któryś z nich ocenić jako ten „najlepszy”. Uśmiecham się trzydziestoma dwoma zębami, bo widzę swojego ukochanego jak przekracza próg domu, bo patrzę na babcię, która mając 80 lat rąbie drzewo, bo słońce wyszło, bo Pani na kasie w sklepie się do mnie uśmiechnęła, bo jest po prostu kolejny dzień, a ja mogę wstać i znowu przeżyć go na nowo – i to chyba wywołuje codziennie mój uśmiech. :)

Dziewczyna, która zaraża śmiechem i dobrą energią innych ludzi, często ma powody do uśmiechu :) (egoistycznie zabrzmiało, wstyd). Ale do czego zmierzam. Byłam sam na sam z ginekologiem. Miałam swoją 3 wizytę w 10 tygodniu ciąży. Nie dość, że się spóźniłam (przez co nie zdążyłam się uczesać, wyglądałam jak jakaś babajaga z opadniętym w prawą stronę kokiem na czubku głowy, z którego wystawały jakieś pojedyncze kosmyki włosów), to okazało się jeszcze, że niepotrzebnie się pozacinałam „przed wizytą” w domu, bo dzidzię było ładnie widać przez usg brzucha. Zdyszana babajaga dobiegła do mety, położyła się na łóżku u ginekologa czekając na obraz z usg (trochę przerażona bo płód był troszkę mniejszy od wieku ciąży). Chwila ciszy, obserwacja, mnóstwo myśli, czuję że serce to mi chyba zaraz połamie żebra… Przystawiono mi tą gałkę do brzucha, patrze, jest! Obróciło się twarzyczką do zewnątrz, ja patrze a tam główka wielkości brzuszka, trochę jakby trójkątna i dwie takiej samej wielkości kółka na twarzy w miejscu oczu, do tego dwa słodkie kikuciki, które były rączkami. Wyglądało jak malutkie ufo z filmów :) wybuchłam śmiechem i łzami jednocześnie. Niekontrolowany atak śmiechu, który mógł trwać… no nie wiem… długo :) Najzabawniejsze było to, że nie mogłam się śmiać bo traciliśmy obraz ale im bardziej myślałam o „zakazie” śmiania, tym bardziej chciało mi się to robić :)