Pytanie brzmiało moja pierwsza biżuteria , jak mnie pamieć nie myli jest to taka co była w tych automatach wkładało się 1, 2 góra 5 zł i ci wypadała kulka a w środku jak dla mojego młodszego wcielenia była najpiękniejsze rzeczy na świecie np : łańcuszek , bransoletka , nawet małą zawieszka mnie wtedy cieszyła . Zawsze gdy tylko widziałam taki automat to prosiłam mamę , tatę czy wujka o te kilka złotych . Gdy tylko mogłam później to nosić cieszyłam się jak jak małe dziecko . I to jest moja pierwsza biżuteria nie żadne znane marki czy coś czym mogłam się chwalić ale to tak dla mnie to była biżuteria nie liczył się wtedy koszt tylko wspomnienia z tymi automatami które zawarłam przez prawie całe moje krótkie życie .

Pamiętam!. Miałam może 5 lat…siostra 3. Mam pojechała na pielgrzymkę do Francji. Wracając oczyma wyobraźni do tego dnia, to jedynie widzę, jak odwozimy ją z tatą na miejsce odjazdu autokaru i żegnamy ze łzami w oczach. A później już tylko pamiętam jej powrót, naszą radość…i jak przez mgłę prezenty, które nam przywiozła. Komplety biżuterii (w słodkim różowym kolorze) które składały się z naszyjnika, bransoletki i kolczyków. O ile się nie mylę, były to jakieś chyba plastikowe koraliki. Ale ja i tak czułam się w nich jak księżniczka. Nosiłam je dumnie każdego dnia, niczym stylowa francuska dama! :)

Moją pierwszą biżuterią był… pierścionek z automatu :) Wszyscy chyba pamiętamy automaty z kulkami, w których skrywały się różne zabawki i taka właśnie biżuteria. Historia jest o tyle urocza, że moje pierwsze spotkanie z taką machiną odbyło się w ZOO, jakieś 18 lat temu. Pamiętam swój smutek kiedy mega podekscytowana skakałam wokół mamy, żeby dała mi drobniaka, żebym mogła zdobyć śliczny pierścionek… niestety spotkałam się z odmową- rzekomo wszystkie drobniaki zostały wydane na waty cukrowe dla naszej gromadki. Jednak mój 6-letni wtedy kuzyn wykazał się prawdziwie szarmancką postawą i ze swoich zaskórniaków wyjął dwójeczkę i mi wręczył :) Jak dziś pamiętam z jakim zacieszem na twarzy słuchałam tego dźwięku przekręcanego pokrętła i wpatrywanie i wyczekiwanie aż z maszyny wypadała plastikowa kuleczka, a w niej różowy pierścionek. Oczywiście ma do niego niesamowity sentyment i do tej pory zajmuje specjalne miejsce w szkatułce z pamiątkami. a z kuzynem do tej pory wspominamy ten cudowny dzień w ZOO :)

Nie jestem pewna, czy to była pierwsza biżuteria, ale tę zapamiętałam najbardziej. Moje 10-te urodziny. Jak każda mała kobietka, marzyłam o błyskotkach. Rodzice wyszli naprzeciw moim oczekiwaniom i podarowali mi srebrny pierścionek z turkusowym oczkiem. Niestety, prezent nie przypadł mi wtedy do gustu. Przymierzyłam i… uderzyłam w płacz. Że brzydki, że mi się nie podoba, że nie będę go nosić, że w ogóle bleh i fuj. Teraz jest mi za to okropnie wstyd! Nawet nie chcę myśleć, jak poczuli się rodzice, przecież tak się starali. Na szczęście ta historia ma happy end. Za pozwoleniem mamy poszłam do sklepu wymienić pierścionek na inny. Mierzyłam jeden, drugi, trzeci, ale żaden nie pasował na moje dziecięce paluszki. Ubrałam jeszcze raz ten podarowany i się w nim zakochałam, dosłownie! Od tej pory nosiłam go codziennie, aż do momentu, kiedy stał się zbyt ciasny. To była moja ukochana, wyjątkowa biżuteria!

Pierwszą moją biżuterią w życiu była złota bransoletka z wygrawerowanym imieniem. Dostałam ją w dniu narodzin i do tej pory mam ją na ręku. Bransoletka ta rośnie wraz ze mną, każdy moment w życiu przeżywam mając ją zaczepioną na ręku. Jest to nie tylko piękna tradycja, która od lat podtrzymywana jest u nas w rodzinie, ale również jest to pamiątka pełna pojedynczych pamiątek. Gdziekolwiek byłam, cokolwiek przeżywałam, nieustannie pamiętałam, że w domu czeka na mnie kochająca mnie rodzina. Małe wgięcie z lewej strony to przewrócenie się na łyżwach, lekko wyblakła literka „A” w moim imieniu to podpalenie bransoletki świeczką na torcie urodzinowym 50-letniego taty, każda rysa to inna historia, a każda historyjka to pamiątka, to pamiątka, która mnie w pewien sposób ukształtowała i pomogła dorosnąć.

Moją pierwszą biżuterią był złoty pierścionek od Mamy z fioletowym oczkiem. Pamiętam, że złoto było wtedy bardzo drogie, więc ten pierścionek kosztował Mamę sporo Jej oszczędności. Wtedy mi się nie podobał bo nie był w moim stylu, ale mam go w szkatułce do dnia dzisiejszego, bo tak naprawdę dopiero dzisiaj będą dorosłą kobietą rozumiem jego wartość i pierścionek jest dziś dla mnie szczęśliwym talizmanem i przypomina mi o miłości mojej Mamy.

Kiedy byłam małą dziewczynką, zawsze pomagałam swojej starszej sąsiadce. Przynosiłam jej zakupy, sprzątałam w domu, grabiłam liście. Zawsze dostawałam za to wynagrodzenie w postaci cukierków, gum. :) Ponieważ nie miała swoich dzieci, traktowała mnie jak wnuczkę, dlatego bardzo lubiłam do niej chodzić. Kiedy byłam w szkole średniej, moja sąsiadka zachorowała, a tuż przed moja maturą zmarła. Kilka miesięcy później odwiedził mnie jej mąż i przekazał mi dwa złote pierścionki, które „ciocia” chciała mi dać z okazji zdanej matury.. Sama nie zdążyła tego zrobić.. Nosiła je jak była młodą dziewczyną, a teraz mam je ja. To nie była moja pierwsza biżuteria, jednak sytuacja i okoliczności w jakich ją otrzymałam pozostaną w mojej pamięci na zawsze..

Moją pierwszą „biżuterią”, bo nie można nazwać tego typową biżuterią, była bransoletka z pudrowych cukierków. Moja mama kupiła mi ją na tzw. odpuście, gdzie było pełno straganów z różnymi zabawkami i jedzeniem. Pamiętam jak bardzo prosiłam moją mamą o ten zakup. Od razu rzuciło mi się w oczy, że jest taka kolorowa, cukierki miały tyle kształtów, no i także można było ją zjeść. ;) Oczywiście nie musiałam długo o nią prosić i w końcu moja przecudna i upatrzona spośród innych cacek bransoletka wylądowała na mojej ręce. Cieszyłam się nią sporo czasu, lecz jednak w końcu głód zwyciężył i ją ostatecznie zjadłam. :)

Moja pierwsza biżuteria jak w 90% wszystkich przypadków była na pierwszą komunię m.in. łańcuszek, który noszę cały czas do tej pory, który dostałam od chrzestnego. Ostatnio moja 4 letnia chrześnica Zosia wzięła go do rączki i powiedziała: „Łał ciociu jaki ładny łańcuszek, czy ja też taki dostane?” Oczywiście powiedziałam, że tak i za 3 lata właśnie ten łańcuszek dostanie na swoją pierwszą komunię. A ja będę musiała poprosić chłopaka o jakiś inny bo tak goło będzie bez łańcuszka na szyi :)

Moja pierwsza biżuteria, która najbardziej utkwiła mi w pamięci to złoty łańcuszek z serduszkiem. Dostałam go w wieku 15 lat od chłopaka. Zamknął mi oczy a łańcuszek zapiął na szyi. Był to łańcuszek, który dał kiedyś swojej mamie, która zmarła dokładnie rok przed tym dniem, w którym go dostałam. Uczucie nie do opisania, do tej pory łezka w oku się kręci na to wspomnienie…

Moim najlepszym wspomnieniem jest pierścionek, a raczej obrączka- nie zaręczynowa ale pierwszej i jedynej miłości. Z chłopakiem znamy się od dziecka, razem się wychowywaliśmy na jednym osiedlu, mieszkaliśmy visa vi siebie. Od zawsze i na zawsze wiemy o sobie wszystko, a nawet i więcej, bo sami siebie odgadujemy.. Na walentynki 2007r. dostałam od niego prezent- owy pierścionek- srebrną obrączkę z wygrawerowanym jego imieniem, potem pokazał mi swoją-taką samą z moim imieniem. Pękałam z dumy i radości. Do dzisiaj ich nie zdejmujemy- w końcu to tak jakby dowód, że jesteśmy razem na zawsze. Patrząc na nią, nawet w najgorsze dni-robi mi się lepiej i wiem, a raczej mam nadzieje, że to się nigdy nie skończy.. :)

Moja pierwsza biżuteria jaką dostałam i pamiętam to łańcuszek od mojego adoratora z młodzieńczych lat. Mały, grybasek ciągle się kręcił kolo mnie no i pewnego dnia w dowód swojej miłości ofiarował mi łańcuszek z kluczykiem do jego serca. Oczywiście dla mnie sytuacja była śmieszna bo byliśmy jeszcze dzieciaczkami. Ale tak się zdarzyło, że biżuterię mam do dzisiaj, i ten łańcuszek miałam na swoim ślubie bo tak się stało, że wzięłam ślub właśnie z moim pierwszym adoratorem. Znamy się od pierwszej klasy gimnazjum czyli już 13 lat:)

Pamiętam jak mając 13 lat dostałam od mamy pod choinkę srebrną bransoletkę.
Kiedyś jej o niej wspominałam ale nie spodziewałam się, że to zapamięta.
Oczywiście prezent był prześliczny i strasznie się ucieszyłam.

Następnego dnia znalazłam ją przeciętą na pół bo mój młodszy brat bawił się nożyczkami i „nie wiedziałem „niechcący”
Tyle, do dzisiaj mam mu to za złe i żałuje, że nie zabezpieczyłam tej bransoletki. :)x

Moją pierwszą biżuterią był srebrny pierścionek z bursztynem. Dostałam go od rodziców w wieku 7 lat gdy po raz pierwszy spędzaliśmy wakacje w Malborku. Cały czas nosiłam go na palcu. Nigdy nie chciałam się z nim rozstawać bo była to dla mnie bardzo ważna pamiątka. Starałam się na niego uważać jak tylko mogłam. Pierścionek towarzyszy mi do dzisiaj, przypomina mi dwa bardzo ważne wydarzenia. Pierwsze wakacje z rodzicami i pierwszy drobny „upominek” z serii biżuterii.

Moją pierwszą biżuterią były złote kolczyki, które dostałam na Pierwszą Komunię. Pamiętam, że raczej się nimi wtedy nie zachwycałam – w wieku 8 lat bardziej byłam podekscytowana rowerem i puzzlami z Czarodziejki z Księżyca:) Natknęłam się na nie ponownie długo, długo później, gdy uczęszczałam do liceum. Wtedy odkryłam je na nowo. Są to drobne kolczyki, przypominające listki. Wyglądają bardzo delikatnie i uroczo. Dziś to właśnie biżuteria jest jednym z najbardziej trafionych prezentów dla mnie :)

Drodzy Państwo :) moja pierwsza biżuteria jest prezent od taty: złoty pierścionek z niebieskim kamieniem i dwoma cyrkoniami. Zrobił go własnoręcznie mój tato. Patrząc na ten pierścień przypominają mi się najpiękniejsze chwilę dzieciństwa.. ten pierścionek zostanie moim najukochanszym pierścieniem do końca życia :)) Martyna

W przedszkolu z braku miejsc posadzono mnie przy jednym stoliku razem z Piotrkiem D. Przezwisko miał „Lenin”. W sumie to nie wiem skąd takie. Jak się wkrótce okazało był największym rozrabiaką w grupie. Wbrew pozorom szybko się dogadaliśmy, bo to był naprawdę fajny kolega. Jako nowa osoba nie miałam w grupie dużej siły przebicia, ale Piotrek miał. Do dziś pamiętam jak wywalczył dla mnie najfajniejszą lalkę, która zarezerwowana była dla najpopularniejszych dziewczynek. Nie prosiłam o nią, uznał, że mi się należy :) I właśnie od mojego kumpla z przedszkola dostałam swój pierwszy pierścionek. Kupiony na straganie złoty i z dużym czerwonym oczkiem. Trochę taki biskupi. Albo raczej był to model jak zza wschodniej granicy…Piotrek wręczył mi go w obecności mam, wcale się nie krępował. Do kompletu dostałam pudełko po zapałkach. Nieco obdarte, ale dziś jestem pod wrażeniem jego dbałości o szczegóły :-)

dawno dawno temu późnym wieczorem gdy całą rodzinką siedzieliśmy przed telewizorem śniegu było po kolana domknąć się nie chciała brama ciemno było gwiazdy lśniły wtedy cuda się zdarzyły stuku puk dzwonka ton wszyscy myślą czy to „on”?ten co zjawia się w czerwonym wielkim workiem obarczony dzwonek dzwonić nie przestaje mama woła tata wstaje wszystkie siostry wystraszone gdzieś w kącikach rozmieszczone ja za tatą mknę odważnie chociaż bałam się ach strasznie tata pyk drzwi otwiera a mi szczęka się rozwiera dzwonek dzwonić nie przestawał bo tam z niego gwóźdź wystawał tata wyjął cisza wreszcie i patrzymy wokół jeszcze a tu worek na balkonie ślady w śniegu krzyczę och nie zniknął nie ma mikołaja i wnet leci cała zgraja tato wór do domu wnosi mamę o nóż miło prosi i rozcina na worku sznur czeka wokół córek chór i patrzymy na prezenty tata daje wciąż przejęty szampan buty i cukierki pełny worek taaki wielki…potem z mamą się ubrałam i po śladach go szukałam.Wtedy właśnie go dostałam aż z wrażenia oniemiałam, jedno oczko miał zielone reszta to cztery cyrkonie, złoty śliczny mój pierścionek, szczęście ach nieocenione, przetrwał lata aż do teraz choć jednego oczka nie ma. Życie i czas wciąż nas zmienia najpiękniejsze są wspomnienia.

Pierwszą poważną biżuterią jaką dostałam jest obrączka babci. Po śmierci dziadka babcia postanowiła oddać obrączki mi i mojej kuzynce. Na pamiątkę. Co prawda obrączka babci jest na mnie za duża, ale mam nadzieję, że uda mi się ją przerobić i mój ukochany założy mi ją w dniu naszego ślubu.

Biżuterią, którą pamiętam z dzieciństwa i mam ją do dziś jest mały pierścionek ze złotym kwiatuszkiem. Tak bardzo mi się podobał i o niego dbałam, że rzadko go zakładałam, ponieważ bałam się, że go zgubię, jednak często go oglądałam z dumą, że jest taki piękny i już jako mała dziewczynka marzyłam o tym aby w przyszłości moja córeczka go ode mnie otrzymała i również była zadowolona z niego tak jak ja. Taki naszyjnik byłby idealnym dopełnieniem pierścionka i cudownym prezentem.

Pamiętam ten dzień jakby to było wczoraj. Kolejne ciepłe lato.
Spacerowałam z ciocią po słonecznych, magicznych uliczkach Torunia.
Bardzo ją lubiłam. Kojarzyła mi się z wszystkich co smaczne i przyjemne.
Najłatwiej zawładnąć małym dzieckiem słodyczami, laleczkami i misiami czego nie brakowało za każdym razem gdy mnie odwiedzała. Tym razem mówiła o niespodziance. Byłam podekscytowana co też tym razem wymyśliła moja chrzestna. Idąc podskakiwała ze mną napędzając pozytywną energią. Chichot nie schodził z mojej buźki. W pewnym momencie zatrzymała się i powiedziała ,,To tutaj teraz obiecaj, że zrobisz to o co Cię poproszę”. Weszłyśmy do jednej z kamienic. Przywitała nas kolorowa kobieta. Wygląd przypominał postać wyjętą z kreskówek które tak namiętnie oglądałam. Od razu do niej podbiegłam. Płomienne włosy i obrazki na rękach pamiętam, że prosiłam by zrobiła mi takie same. Posadziła mnie na krześle a ciocia poprosiła o zamknięcie oczu. Powiedziała, że ta Pani da mi teraz dwa kryształy o wielkiej mocy, gdy wszczepi mi je w uszy troszeczkę mnie zakuje. Podekscytowana zamknęłam oczy i wyobrażałam sobie jak z pleców wyrastają mi skrzydła jak u motylka ,,trzask, trzask” . Po plecach przeszedł mi dreszcz. Otworzyłam oczy przed oczami miałam lustro. Mój ulubiony kolor czerwony. Kolczyki te goszczą w mojej szkatułce do dziś.

Moja pierwsza biżuteria to kolczyki, które dostałam od rodziców za moją, hmmm, odwagę. Były to złote kwiatuszki. Dostałam je za to, że dałam sobie przebić uszy. Poszłyśmy z mamą do kosmetyczki, bo wszystkie moje koleżanki miały piękne kolczyki i ja oczywiście nie chciałam być gorsza. W gabinecie siedziały miłe panie i wtedy spytałam, czy będzie bolało. Gdy usłyszałam, że tak, to uciekłam pod stół i dopiero przekupienie mnie lizakiem poskutkowało. Moja mama zaczęła mi śpiewać i jako, że byłam małym dzieckiem to to odciągnęło moją uwagę. Do dzisiaj te kolczyki przypominają mi o tym, że nie należy się niczego bać i o tym, jak bardzo kocham śpiew mojej mamy.

Swoją pierszą biżuterię pamiętam z opowieści rodziców, gdyż miałam wtedy dwa latka. Dostałam od taty złote kolczyki. Dla dziecka w takim wieku nie ma znacznie co dostanie od rodzica liczy sie gest. Mogłam dostać zabawkę, jednak mój tata uwazał że zabawka by mi się znudziła, a kolczyki nie. Miał racje mam tą parę kolczyków do dziś i zostąną one w mojej rodznie i zawszę będę mi przypominać rodziców, a w szczegołności tatę :)

Mój pierwszy srebrny pierścionek z małymi diamencikami dostałam z okazji I Komunii Świętej. Mogłoby się wydawać, że to nic szczególnego, w końcu każdy dostaje prezenty z okazji takiego święta. Jednak dla mnie była to bardzo wyjątkowa chwila i pamiętam ją do dziś. Dlaczego? Dlatego, że pierścionek podarowała mi dziewczyna mojego brata, którą bardzo lubiłam i pragnęłam, aby została żoną mojego brata. Dziś, od 12 lat jest moją najlepszą bratową i mamy doskonały kontakt, a pierścionek choć już za mały, zajmuje szczególne miejsce w szkatułce i w moim sercu.

Moją pierwszą biżuterią był …ach…pamiętam jakbym kupiła ją dziś :) Po mimo moich trzydziestu dwóch lat uśmiecham się od ucha do ucha na myśl o niej i ciesze się jak wówczas….. gdy byłam mała dziewczynką. Nic się nie zmieniło :) Był to oczywiście pierścionek z czerwonym oczkiem kupiony na stoisku przy kościele na tzw. „odpuście”. Był on oczywiście najpiękniejszy na świecie, nosiłam go cały czas, wszędzie… nawet z nim spałam. Mimo, że koleżanki z klasy też miały taki pierścionek to wiadomo, że ten mój był magiczny i spełniał marzenia :) Tak… pierścionek ten miał magiczną moc, jeśli czegoś bardzo się pragnęło, o czymś bardzo się marzyło, wówczas należało przekręcić ten pierścionek na palcu w prawą stronę i wypowiedzieć życzenie. Ehh…fajnie wrócić myślami do tych czasów. Dziękuje za przywrócenie wspaniałych wspomnień z dzieciństwa. Niestety tej „biżuterii” już nie mam, ale wspomnienia są… bezcenne.

Moją pierwszą biżuterię zobaczyłam u babci,która miała całą kolekcję pięknych korali oraz naszyjników a ja uwielbiałam bawić się nimi za każdym razem kiedy tylko ją odwiedzałam.Czułam się wtedy bardzo dorosła i uwielbiałam przymierzać i nosić je godzinami.Teraz gdy kochanej babci już ze mną nie ma :( została mi po niej piękna pamiątka cudowne wspomnienia oraz wszystkie korale i naszyjniki ,którymi teraz uwielbia się bawić mój najmłodszy synek :)

Łańcuszek z serduszkiem który noszę do dziś od pierwszego chłopaka

Moja babcia miała kredens. Taki w którym trzymała wszystkie skarby świata. Był dla mnie niczym magiczne wrota które babcia uchylała tylko na chwilę i zwinnie wyciągała to co akurat było jej potrzebne. Nazywała go „pomocnikiem”. W dniu moich 15- tych urodzin, babcia wyciągnęła z niego starą 30 letnią kosmetyczkę w kwiaty. Zawołała mnie do kuchni, wysypała jej zawartość na stół i wręczyła ogromny złoty pierścionek z rosyjskiego czerwonego złota z naturalnym, czerwonym koralem. Na środku tego korala brylowała mała, złota kuleczka, a całe oczko zdobił misterny, ażurowy wzór, który niczym szal okalał go z każdej strony. Był piękny – choć ogromny i niepraktyczny. I właśnie dlatego zamiast na palcu wylądował w szufladzie. Wykorzystała to moja pseudo koleżanka, która pewnego dnia podczas odwiedzin w moim domu po prostu mi go ukradła. Zanim się zorientowałam, zdążyła go sprzedać u jubilera. Kradzież zgłosiłam na policji choć byłam przekonana, że zguby raczej nie odzyskam. Jakież było moje zdziwienie kiedy otrzymałam telefon z komendy, żeby zgłosić się po pierścionek! Od tej pory noszę go na palcu i prawie nie zdejmuję. A jeśli już – to chowam go do sejfu

Ja swoją pierwszą biżuterie dostałam na I-szą Komunie Świętą, był to złoty pierścionek. Nie mogłam go jeszcze nosić, bo byłam za mała, poza tym spadał mi z palca. Natomiast doskonale pasował na palec mojej mamy, która powiedziała, że „przypilnuje” mi ten pierścionek aż podrosnę. Wspomnę, że owo „pilnowanie” odbywało się oczywiście na jej palcu. Tak jest zresztą do dziś, kilkanaście lat po Komunii, jak tylko wspomnę jej o Moim pierścionku to ona zawsze mi mówi, że go cały czas „pilnuje” i nie spuszcza go z oka, a właściwie z palca:).

Pamiętam bardzo dobrze . Mroźne grudniowe popołudnie. Dużo śniegu na chodnikach. Miałam około 5 lat. Szłam sobie z moim tatą do kiosku by puścić (jeszcze wtedy) Dużego Lotka :). Tato wyszedł z kuponem, a ja ze ślicznym plastikowym pierścionkiem z kwiatuszkiem. Oooo jaka byłam uradowana :) W międzyczasie jeszcze zaczął padać śnieg. Dałam się ponieść emocjom, ściągnęłam rękawiczkę z dłoni i zaczęłam wirować, kręcić piruety jak baletnica. Wszystko w taki sposób aby było widać pierścionek :D Ach.. Jakie musiało to być dla mnie wielkie przeżycie, że pamiętam to po 20latach.

Moją pierwszą ,,biżuterią” była bransoletka z cukierków pudrowych. Niestety – straszny ze mnie łasuch. Wytrzymała ze mną 2 godziny :D. Natomiast pierwszą, prawdziwą biżuterią był złoty łańcuszek, który dostałam na Komunię. Niestety jestem strasznie roztargniona. Zgubiłam go po 2 tygodniach :(.
Od tamtej pory boję się nosić biżuterię by jej nie zgubić. Może ten łańcuszek pomoże mi zwalczyć moją ..fobię”? :)

Pierwszą biżuterię niektóre dziewczynki dostawały na chrzciny, komunie, bierzmowanie… W pięknym i ważnym dla nich dniu a ja?? Kiedy mój ukochany świętej pamięci dziadziu pożegnał się z życiem i postanowił pójść tam gdzie świat jest lepszy dostałam od mojej babci, NAJLEPSZEJ BABCI NA ŚWIECIE, złoty pierścionek, który Ona nosiła przez przeszło 50 lat.. Pierścionek z małym serduszkiem, pierścionek zaręczynowy który był dla niej najcenniejszą rzeczą.. teraz ja dumnie noszę go na palcu i wiem, że moja córeczka kiedyś dostanie go ode mnie <3 Przyjdzie taki czas, że ludzie zapomną… ale ten mały drobiazg będzie nam przypominał o dziadziu, babci i kiedyś o mnie :)

A ja pamiętam jak w szkatułce u babci i dziadka znalazłem piękny sygnet. Mając zaledwie kilka lat sygnet był na mnie oczywiście za duży, ale mimo to dziadkowie pozwolili mi go „nosić”. Próbuję przypomnieć sobie jego kolor, ale niestety nie jestem teraz pewien tego, czy sygnet był złoty czy srebrny. Pamiętam jednak doskonale jak na górnej części sygnetu widniał oprawiony bursztyn, który tak magicznie mienił się w słońcu. Pamiętam, jak biegałem z nim po podwórku, pod balkonami, po piaskownicy – czułem się jak król :) Niestety nie wiem co się z tym sygnetem później stało. Wydaję mi się, że po prostu spadł mi gdzieś w piasek. Czasami kojarzy mi się, jak szukaliśmy go po całym placu zabaw, ale wszystko to zdało się na nic. Przepadł na zawsze. Ot, po latach, pozostaje jedynie miłe wspomnienie z dzieciństwa, że taki piękny sygnet był kiedyś w moich rękach.

Oczywiście że pamiętam moją pierwszą biżuterię. Byłam małą dziewczynką i jechałam z babcią autobusem gdzieś na drugi koniec miasta. Zima była sroga, jak to zwykle bywało ponad dwadzieścia lat temu. W mieście nie kursowały autobusy pośpieszne, więc trzeba było się przesiadać i czekać w mrozie na kolejny autobus. I tak właśnie stałam z babcią na przystanku i żeby nie marznąć weszłyśmy do kiosku i tam zobaczyłam go- złoty pierścionek z koralowym oczkiem! Spojrzałam na babcię błagającym wzrokiem i już po chwili miałam ten metalowy skarb w kieszeni. Kiedy wsiadłyśmy do autobusu ciekawość wzięła górę nad rozsądkiem- zdjęłam rękawiczki i zaczęłam przymierzać nowy nabytek, a że w autobusie trzęsło, pierścionek wypadł mi z rąk i poturlał się gdzieś pod siedzenia. Schyliłam się, żeby go poszukać, ale niestety nigdzie go nie widziałam. Na dodatek musiałyśmy już wysiadać.. Pamiętam, że byłam bardzo smutna. Nie tylko dlatego, że zgubiłam klejnot, ale też z powodu babci. Pomyślałam, że będzie jej przykro że mi go kupiła, a ja już po chwili go zgubiłam. Poza tym byłam dzieckiem i nie znałam wartości pieniądza, byłam pewna, że ten cudny przedmiot kosztował majątek. Dopiero w domu kochana babcia wytłumaczyła mi, że czasem tak się zdarza i że na pewno gdzieś istnieje ładniejszy pierścionek i pójdziemy razem go poszukać przed świętami.
Sama nie wiem dlaczego ta historia tak bardzo utkwiła mi w pamięci. Czy chodziło bardziej o stratę pierścionka czy o moją najdroższą babunię o gołębim sercu. W każdym razie wygrana w konkursie byłaby wspaniałym prezentem, który pomógłby zretuszować gorzko-słodkie wspomnienie. Okazałoby się, że ta strata nie poszła na marne i że nic nie dzieje się bez przyczyny.

Moja pierwszą biżuterię zrobiłam jako mała dziewczynka, z kory i drutu aluminiowego. Pamiętam, że był to pierścionek z dwoma spiralami, ale nie dało się go nosić, bo był zbyt miękki. Za to wisior z kory, w kształcie serca, podziwiali wszyscy. Niestety nie chcieli uwierzyć, że sama go zrobiłam.:)

Na samym początku serdecznie Pani dziękuje, że pokazała Pani tak śliczna biżuterie zakochałam się w niej i wiem, że jutro wyruszam w poszukiwaniu czegoś właśnie takiego dla mojej 3 latki. To niesamowite, ale przypomniało mi się jak byłam malutka może miałam z 3 może 4 latka mama co sprzątanie sobotnie pozwalała mi oglądać mój złoty łańcuszek z zawieszką kosteczką, który podarowano mi na chrzest. Uwielbiałam na niego patrzeć był taki wyjątkowy, inny niż wszystkie. Mówiła, że jestem jeszcze za mała żeby go nosić, ale jak dorosnę to mi go odda. Kiedy skończyłam 10 lat mama ofiarowała mi moje skarby. Mój łańcuszek z kosteczką jest tak śliczny, że nosze go do dziś, a jak na niego spojrzę to przypomina mi się jak byłam małą dziewczynką i uwielbiałam go oglądać. Teraz moja córka ma schowane również z chrztu złote kolczyki i kiedy wspólnie sprzątamy lubi na nie spoglądać:) Jeszcze raz serdecznie Pani dziękuje za genialny pomysł na prezent i za wspomnienia, które wróciły. Życzę Wszystkim Wesołych i Pogodnych Świąt wraz ze swoimi bliskimi.

Mój łańcuszek na Komunię Świętą. Pamiętam jak dziś , jak wybierałyśmy go z mamą w miejscowych Dewocjonaliach. Zwykły srebrny łańcuszek zwykły splot z medalikiem Maryji. I taka mała charakterystyczna rzecz- zamiast standardowego kółeczka na próbę stopu, miejsce to zastąpiono malutkim serduszkiem.
Łańcuszek ten mam do dziś. Był ze mną w najważniejszych chwilach: egzamin 6 klasy, egzamin gimnazjalny, zaręczyny, studniówka. A gdy na maturę nie mogłam go założyć z powodu zeputego zapięcia- włażyłąm go do kieszonki koszuli i zdałam :-) Potem był ze mną na moim ślubie przy narodzinach dzieci i ich chrzcinach.
Nie do wiary- tyle lat minęło. A już za rok jest Komunia mojej córki- postaram jej się kupić podobny i mam nadzieję,że będzie dla niej tak ważny jak dla mnie :-)

Ja trzymam babciną biżuterię w komodzie i czeka na jakąś maleńką dziewusię w naszej rodzinie :)
// Kamila

Moją pierwszą biżuterią była bransoletka. Mam ją do tej pory, ponieważ przechodziła z pokolenia na pokolenie, ja dostałam ją od swojej mamy, natomiast ona od mojej babci. Ma ona różowe i czerwone koraliki, a po środku złoty wisiorek. Nadal wygląda pięknie, a za paręnaście lat ja przekażę ją swojej córce. :)

Moją pierwszą biżuterią był czerwony pierścionek, plastikowy oczywiście. Który dostałam od niebieskookiego blondyna na ślubie kolonijnym na koloni. Zabawny wyjazd i pierwszy bez rodziców, miałam może z 11 lat. Najlepsze to że księdzem był mój starszy kuzyn. Taka przygoda :)
+ do tej pory mam ten pierścionek w szafce z biżuterią. Nie liczy się cena, ale dobre wspomnienia.

Pierwsza biżuteria.. Kiedy to było – tyle czasu minęło , że aż miło. 19 lat temu-chrzest. malutka przesłodka dziewczyneczka i jej pierwszy złoty łańcuszek z wisiorkiem Maryjki. Nie mam prawa tego pamiętać.. Lecz mama była tak kochana i pokazała mi swój pamiętnik w,którym było opisane każde moje przeżycie.. Gdy miałam 3 latka rodzice zaczęli mnie stroić biżuterią. Cytuje 'uśmiech na jej buźce jej bezcenny – już cała rodzina wie,że pod koszulką nosi Maryjkę,która nad nią czuwa’ Z całych notatek mamy wywnioskowałam,że każde ubieranie łańcuszka było dla mnie niesamowitym przeżyciem. Każdego wieczoru łańcuszek musiałbyć wyczyszczony po czym wykonany telefon do chrzestnej,która mi go sprezentowała. Każdy z bliskich czy też rodziny o nim wiedział. Nosiłam go z dumą i dbałam o niego jak o nic innego.. Do czasu.. Włamanie do domu. Wszystko przepadło. MÓJ ŁAŃCUSZEK oraz cała biżuteria- ale to mnie nie interesowało. Przecież nie miałam mojej Maryjki ! :)

Jak każda mała dziewczynka miałam dużo „biżuterii” a to zrobionej przez siebie, a to kupionej na odpuście. Lecz moją pierwszą biżuterią był pierścionek, który dostałam od babci jak byłam mała. Pamiętam jak otworzyłam pudełko, był złoty z rubinkiem w środku i po bokach cyrkonie. Był prześliczny, zgrabni i był mój. Nosiłam go na specjalne okazje, z resztą nadal noszę(wystarczyły drobne poprawki). Ten pierścionek to nie tylko piękna ozdoba, lecz też pamiątka przypominająca mi babcię. Biżuteria to jeden z najlepszych pomysłów na prezent, nosząc ją przypominamy obie o osobie, która nam ją podarowała ;)

Pewnego ranka przyszła do mnie babcia i oznajmiła, że zabierze mnie do kosmetyczki, aby przebić uszy i zakupić kolczyki. Moja mama postanowiła przełożyć ten zabieg na kolejny dzień. A ja tak bardzo pragnęłam kolczyków, że wpadłam w rozpacz. Dostałam wysokiej gorączki. Mama szybko zorientowała się co jest przyczyną mojego stanu zdrowia i pozwoliła mi pojechać. Wybrałam sobie małe złote kuleczki. Byłam tak podekscytowana, że nawet się nie zorientowałam kiedy przekłuto mi uszy. Gorączka zniknęła, a ja czułam się najszczęśliwsza na świecie. Miałam wtedy zaledwie 3 lata i wszystko dokładnie pamiętam.

Od małego byłam taka mała sroczką i zawsze ukradkiem przymierzałam biżuterię mamy, za duże bransoletki, pierścionki czy wisiorki. Oczywiście mama wiedziała o tym i tylko za drzwi obserwowała jak jej córeczka bawi się w dorosłą kobietkę aż pewnego dnia kupiła mi własny naszyjnik (oczywiście całkowicie dla dzieci) – różowiutkie perełki. Skakałam aż po sufit, robiłam w nich wszystko, nawet się w nich myłam i spałam(teraz już wiem, że tylko tak myślałam, bo mama za każdym razem jak zasnęłam to je zdejmowała i zakładała nad samym ranem, żeby nic mi się przez noc nie stało). Do tej pory jak widzę takie różowe perły na mojej twarzy pojawia się uśmiech od ucha do ucha

Pierwszą biżuterią jaką dostałam i miałam po raz pierwszy dała mi moja mama. Był to jej stary srebrny, delikatny pierścionek. Akurat znalazła go w swoich rzeczach i tak bez okazji dała mi go. Był zwyczajny, prosty ale ładny, takie jak lubię do dziś. U góry miał małą podkówkę na szczęście. Miał mi to szczęście dawać codziennie jak tylko go nosiłam. Jednakże podkówka w końcu się ułamała. Pierścionek mam do dziś, leży w szkatułce i pomimo ułamanej jednej strony podkówki daje mi szczęście.

Dawno dawno temu, w piękny słoneczny dzień, siedziałam z koleżanką na trzepaku przed blokiem. Bardzo nam się nudziło, więc myślałyśmy co tu robić. Miałam wtedy 7 lat i pamiętam, że było bardzo gorąco. Wymyśliłam, że pójdziemy do domu, wyjmiemy jakieś drobne ze skarbonki i przejdziemy się do nowo otwartego CENTRUM HANDLOWEGO, w którym było aż 6 sklepów. 6 sklepów… wtedy to było coś… Szłyśmy tam z myślą kupienia nowych „karteczek” do naszych bogatych zbiorów. Kupiłyśmy po pliku karteczek. Ja z syrenką Arielką ona z „witcha”. Przeszłyśmy się jeszcze po sklepie, w celu ogólnego rozeznania co do artykułów, które się tam znajdowały. Był to taki duży a’la „chiński” sklep, więc było tam wszystko, od lamp, po biustonosze. Podeszłam do koszyków z „duperelami” i znalazłam piękne(przynajmniej wtedy mi się tak wydawało), srebrne(myślałam, że prawdziwe) i subtelne kolczyki w kształcie pumy. Łał, prawdziwe oryginalne kolczyki pumy za 3zł! Naprawdę myślałam, że to super okazja, jak na takie świetne kolczyki!!! W czasach kiedy nike, puma czy reebok robiły większy szał niż Michael Kors, byłam naprawdę kimś mając kolczyki pumy za 3zł. Chwaliłam się nimi i spinałam włosy, żeby każdy je widział. Koleżanka kupiła sobie takie same. Jednak w ciągu tygodnia zgubiła jeden, w autobusie wycieczkowym do Biskupina i bardzo nad tym ubolewała. Ja mam je do teraz… I do teraz śmiejemy się z tego, jak bardzo byłyśmy podniecone kolczykami, które przecież były brzydkie i okazały się tanią podróbką za 3zł.

Moją pierwszą biżuterią była różowa bransoletka, którą dostałam od dziadka. Swoim kształtem przypominała tę, przedstawioną pod numerem 7, ale tak naprawdę nie ma nic wspólnego z moją pamiątką. Tamtą kupiliśmy na odpuście, chyba w Boże Ciało. Nosiłam ją bardzo długo. Niestety, pewnego dnia mi się zerwała. Wtedy zapłakana pobiegłam do dziadka. On uspokoił mnie, nawlókł koraliki na nową żyłkę i z uśmiechem założył mi ją na rękę.
Do tej pory pamiętam ten moment, wyraz twarzy dziadka, jego dotyk i zapach jego perfum. Nie ma go ze mną już 8 rok. Największą pamiątką po nim jest właśnie ta bransoletka, którą noszę zawsze przy sobie. Ilekroć na nią zerknę, przypomina mi się ten dzień i uśmiech mojego ukochanego dziadka…

Jako mała dziewczynka bardzo chciałam być jak mama. To samo móc robić, tak samo sie ubierać i nosić buty na wysokim obcasie… Ehh jednak gdy odkryłam, że piękne kolczyki, które mama nosiła nie pasują do mich małych uszu popadłam w wielki smutek. Nie rozumiałam jak mogę je zapią z tyłu ucha, a z przodu żeby pięknie się mieniły w słońcu…
Gdy kryzys trwał już jakiś tydzień, zapadła decyzja przekłucia uszu…
Nie wiedziałam co to dokładnie znaczy, ale dzielnie powędrowałam z mama do kosmetyczki. Pamiętam jak dziś te wielkie tajemnicze drzwi do których prowadziło masę schodów. Za nimi miało kryć się moje szczęście.
Gdy dotarłyśmy na sam szczyt otworzyła nam przepiękna pani – wyglądała trochę jak królowa śniegu, bo była ubrana cała na biało…
I wtedy to się stało !
Mogłam sama wybrać jakie chce kolczyki, które będą tylko moje i będę mogła w nich chodzić ile dusza zapragnie. Były to malutkie wkręty z czerwonymi cyrkoniami. Szczyt marzeń 6 letniej dziewczynki :-)
Bardzo długo chodziłam w nich dumna jak paw, wyglądając jak mała księżniczka. <3
I tak oto 'gratisowa' biżuteria stała się najwspanialszym prezentem mego dzieciństwa i słońcem w pochmurne dni.

W mojej rodzinie od pokoleń jest przekazywany złoty pierścionek dla pierwszej urodzonej córki, otrzymałam go od mej cioci która była w jego posiadaniu przede mną dziś pierścionek należy do mojej bratanicy która z dumą opowiada jak bardzo ważny jest dla niej i dla całej rodziny. Pierścionek jest w mojej rodzinie od pokoleń i wraz z czasem jest coraz więcej historii na jego temat , co prawda nie wygląda tak jak kiedyś ale wciąż robi wrażenie na człowieku

Moją pierwszą biżuterią był zestaw tanich kolczyków i bransoletek na Mikołajki. Miałam może wtedy 5 lat, ale szybko mi się to zepsuło, zgubiło, a także po prostu znudziło. Dopiero taką, porządną biżuterię dostałam, pewnie jak większość ludzi na I Komunię Świętą. Był to złoty łańcuszek z serduszkiem od mojej Babci. Mam ten łańcuszek z zawieszką do dzisiaj. Nie noszę go często bo boję się, że go zgubię. Jest to moja najstarsza pamiątka (oprócz zdjęć), którą zachowałam tak długo, bo będąc dzieckiem wszystko psułam.

Witam maja pierwsza biżuteria to komplet bransoletka i naszyjnik w kolorze fuksji kupione na odpuście . A moja pierwsza poważna biżuteria to prezent na 18 urodziny złoty łańcuszek z zawieszką rybką -jestem spod tego znaku .pozdrawiam wszystkich i życzę wesołych świąt

Jak każda mała dziewczynka uwielbiałam biżuterię! Zresztą nadal uwielbiam. Więc miałam też mnóstwo różnych łańcuszków, pierścionków itp. Ale jako pierwszy element biżuterii w mojej kolekcji była taka zwyczajna malutka korona księżniczki. Może i nietypowe ale prawie się z nią nie rozstawałam. ;)

Jako facet mam tylko jeden wisiorek (to chyba też biżuteria?), kupiłem go na wycieczce w Paryżu, jeszcze kiedy chodziłem do gimnazjum. Była to żyletka na rzemyku. Wszyscy znajomi mi jej zazdrościli, a szczególnie koleżanka która mi się wtedy podobała. Z powodu chociażby jej reakcji jestem bardzo zadowolony z tego zakupu ;)

Moja pierwsza biżuteria to nie srebro, nie złoto, to…………. odpustowa plastikowa bransoletka. Miałam 5 lat jakie to było dla mnie cudeńko. Oczywiście kolory mocne, wyraziste -róż z pomarańczem. I do tego składała się z koralików w kształcie serduszek. Ta bransoletka była dla mnie największym skarbem, nieważne że oczy bolały od patrzenia na nią. Z opowiadań mamy wiem, że przez około rok towarzyszyła mi wszędzie. Przed wizytą kuzynki postanowiłam ją ukryć (oczywiście żeby mi nie zabrała majego skarbu). Z mamą wygrzebałam dołek w ogródku, do dołka wsadziłam mały słoiczek z bransoletką, przysypałam ziemią. Minęła wizyta kuzynki i wszyscy domownicy zapomnieli o zakopanym słoiku. Ale odnalazłam go po prawie dwudziestu latach porządkując ogródek. Moja bransoletka nie wydawała się już taka piękna, ale zachowała się idealnie. Chciałam ją z sentymentu wcisnąć mojej córce, ale dla niej to już nie był skarb, a brzydki kawałek plastiku, który trafił do kosza……………….

Tak, pamiętam doskonale. Był to pierścionek z niebieskim oczkiem, który kupiła mi babcia podczas odpustu. Już w wieku 6 lat byłam jak sroka i w odróżnieniu od innych dziewczynek, które koniecznie chciały mieć kolorowy wiatraczek lub myszkę fikającą salta na trapezie, ja gustowałam w świecidełkach :) Pomyślicie „tandeta”, jednak dla kilkuletniej dziewczynki taki pierścionek był największym skarbem, przechowywanym w drewnianej szkatułce wyściełanej czerwonym aksamitem i zakładany jedynie na specjalne okazje, takie jak podwieczorek dla lalek i misiów ;) Nie przeszkadzało mi nawet, że jest troszkę za duży na mój paluszek, nosiłam go z dumą i 6-letnią powagą :) Najciekawsze w tej historii jest to, że owa miniaturowa ozdoba nie stała się jedynie odległą historią i uroczym wspomnieniem z dzieciństwa. Jakimś cudem (i dzięki staraniom mojej mamusi ;)) pierścionek ocalał i dziś zdobi paluszek mojej córeczki , dla której niebieskie oczko ma w sobie baśniowy urok i czar, podobnie jak kiedyś dla mnie. Radość na jej małej twarzyczce… bezcenne.

Wychowywałam się skromnie, dlatego pierwszą biżuterię otrzymałam dopiero na 18 urodziny – był to złoty pierścionek, który mam do dnia dzisiejszego…obecnie jest na moim palcu, bo jest to oryginalna pamiątka na całe życie

Pierwsza biżuteria jaką pamiętam to biżuteria zrobiona przeze mnie.Była ona zrobiona z czerwonych korali jarzębiny rosnącej nieopodal mojego domu.Któregoś dnia postanowiłam że wraz z koleżankami zrobimy swoje własne zestawy biżuterii.Ja wykonałam kolię oraz bransoletę w całości z jarzębiny nawlekanej na sznurek :) W tamtych czasach w mojej szkole wszyscy nam zazdrościli ;) Jednak marzyłam o takiej prawdziwej srebrnej biżuterii lecz była ona strasznie droga.Ale jak na tamte czasy biżuteria z jarzębiny robiła furorę :)

Pierwszą biżuterią, którą wspominam z uśmiechem na buzi do dziś są kolczyki czerwone jabłuszka, które dostałam w podstawówce od kolegi z okazji walentynek. Kolczyki były czerwone jak walentynkowe serce i urocze jak mój kolega, który wręczając mi prezent zapytał: „Czy chcesz ze mną chodzić?”. To była moja pierwsza szkolna miłość i pierwsza biżuteria, którą dostałam od „mężczyzny”. Cudowne wspomnienie. Ps. pozdrowienia dla Piotra :)

Moją pierwszą biżuterię otrzymałam z okazji chrztu. Zostałam ochrzczona jako malutka dziewczynka, więc oczywistym jest, że długi złoty łańcuszek nie pojawił się od razu na mojej szyi. Czekał w maminej pozytywce wśród pierścionków i kolczyków zbieranych przez lata. Mijał czas, pojawiały się ząbki, stawiałam pierwsze kroczki. Mama martwiła się moimi przetartymi na spacerze rączkami, a nie łańcuszkiem z pozytywki. Miałam 12 lat, gdy z okazji zabawy szkolnej, szukałam w pozytywce mamy czegoś co sprawi, że będę wyglądać jak księżniczka. To wtedy zobaczyłam łańcuszek. Cieniutki z delikatną zawieszką z serduszkiem. Chciałam poprosić mamę żeby mi go pożyczyła, a okazało się że jest mój! Byłam wniebowzięta. Był zdecydowanie za długi i zawieszka niknęła pod bluzką, ale to dodawało mu uroku i tajemniczości. Niestety, przez to że był tak cudownie drobny, zerwał mi się kilka lat temu i zgubił, ale to już inna historia.

Co prawda jestem mężczyzną, ale mój prezent w postaci biżuterii był dla mnie naprawdę wyjątkowym przeżyciem. Długo musiałem na niego czekać, na niego i na kobietę która mi go wręczyła :) Jest to zegarek który otrzymałem na święta w wieku 29 lat ob mojej jeszcze wtedy nie żony. Nigdy nie dostałem nic tak „prywatnego{„od nikogo. prawie rok wcześniej w pewnym sklepie jubilerskim spojrzałem na niego i powiedziałem żonie że jest piękny, potem temat „umarł” … Szwajcarski, szykowny ze skórzanym paskiem i na pewno nie na moją kieszeń. Kiedy w święta rozpakowałem prezent odebrało mi słowa, po chwili kiedy już mogłem coś powiedzieć zamiast podziękować zapytałem żony czy oszalała , bo przecież to ten zegarek taki drogi, uśmiechnęła się i powiedziała że ten właśnie mi się podobał więc nie mogła kupić innego, i że z tyłu miała być dedykacja ale jubiler nie zdążył już jej zrobić bo prezent kupiła w przed dzień świąt. Założyłem go i do dziś dzień nie zdjąłem z ręki. Po jakimś czasie żona powiedziała żebym dał jej go bo bo przypomniało się jej że obiecała mi grawer… po dwóch dniach dostałem zegarek z grawerem z tyłu „Szczęśliwi czasu nie liczą” Na zawsze twoja Ania . Ot i historia mojej biżuterii :)

Pierwszą biżuterię dostałam dopiero w wieku 25 lat. Może i długo na nią czekałam, ale jest dla mnie wyjątkowa. To symbol miłości. Uczucia wyjątkowego – znak, że jest ktoś kto bardzo mnie kocha i chce spędzić ze mną całe swoje życie. To pierścionek zaręczynowy. Od ślubu minęło już prawie 7 lat a ja wciąż wspominam TEN dzień gdy go dostałam – świece, gorący kubek „żurek”, najtańszy szampan ze „stonki” bo były to czasy kiedy byliśmy goli i wesoli no i oczywiście mężczyzna mojego życia i najcudowniejszy pierścionek jaki kiedykolwiek widziałam :)

Moją pierwszą biżuterią był złoty naszyjnik ze słonikiem. Dostałam go na komunię, od chrzestnej, której nigdy nie widziałam – tak zwaną „pocztą pantoflową”. Był to dla mnie szczególny prezent, bo jako jedyny mógł mi zastąpić choć cząstkę braku matki chrzestnej, która pokłóciła się z rodziną zaraz po moich pierwszych urodzinach. Nigdy go jednak nie nałożyłam, bo mama bała się, że go zgubię. Dziś ma dla mnie wartość szczególną – słonika już raczej nie założę, bo jestem na niego za stara, więc złoto przetapiam aby moje wymarzone obrączki ślubne kosztowały mniej :)
Anna

Moją pierwszą biżuterią były złote kolczyki, dostałam je od cioci na komunie, były zapakowane w pudełko i papier tak, ze wyglądało to jak duży cukierek. Wtedy naprawdę myślałam, że to cukierek a gdy go odpakowałam moim oczom ukazały się piękne, złote kolczyki z czerwonym oczkiem, mam je do tej pory i często zakładam.

Niezapominajki, według wierszyka miały szeptać skromnie”nie zapomnij o mnie”, więc ja także pamiętam o moich pierwszych niezapominajkach. Były to złote kolczyki na tradycyjnym biglu, z turkusowym oczkiem. Dostałam je od mojej chrzestnej na 6 urodziny, i były to moje pierwsze kolczyki. Nosiłam je przez całą podstawówkę, gdyż miałam do nich ogromny sentyment i pasują do koloru moich oczu ;)

Już przymierzałam się do opisania medalika i łańcuszka będących pamiątką Pierwszej Komunii Świętej, gdy nad moją głową zapaliła się mała żaróweczka. Przypomniało mi się, że biżuterię nosiłam znacznie wcześniej i to ta właśnie biżuteria wykreowała mój gust w tym aspekcie, mimo że pochodziła…z odpustu. Był to pierścionek- typowa chińszczyzna. Nie wiem, czy teraz można gdzieś taki kupić, ale kiedyś sprzedawano ich na pęczki. Złoty lub srebrny, koniecznie z kolorowym oczkiem. Mój był złoty z zielonym oczkiem. Korona pierścionka była zazwyczaj w kształcie takie jakby kwiatuszka. Niby taka mała pierdółka, ale dodawała mi animuszu. Nosząc go silnie czułam przynależność do kobiecego rodu ;-). Czułam się też trochę po królewsku, bo to w końcu królowe miały nosić w moim przekonaniu takie cudeńka. No, a dzisiaj noszę bardzo podobny pierścionek zaręczynowy, który już co prawda nie jest tanią chińszczyzną, ale ma bardzo podobny kształt i zielone, szmaragdowe oczko. I gdy czasami tak się w niego wpatruję, to przypominają mi się tamte emocje, które towarzyszyły noszeniu pierwszego pierścionka. Czuję, że z kobiecości płynie ogromna siła, zupełnie jak wtedy.

Moja pierwsza biżuterie dostałam od mojego taty na pierwsza komunie był to pierścionek z turkusowym oczkiem tata bardzo długo zbierał pieniążki żeby kupić mi i mojej siostrze po pierścionku pamietam to doskonale bo zostaliśmy sami bez mamy która chorowała i miesiąc przed Komunia zmarła dziś ja mam mała dziewczynkę jak kiedyś tata nas i jestem w tej samej sytuacji teraz ja choruje na raka lecz jestem dobrej myśli wspaniałe było by mieć lepsze wspomnienia z tamtego okresu no cóż nie zawsze tak się da pozdrawiam gorąco

Pierwsze były kolczyki.
Pamiętam jak miałam 5 lat i moja o dwa lata starsza siostra poprosiła mamę abyśmy poszły przekuć uszy. Kolczyki wybrałam sama u kosmetyczki. Były piękne tak mocno błyszczały, nigdy ich nie zapomnę. Nie pamiętam czy to było srebro czy jakiś inny metal, miały małą błyszczącą cyrkonię w środku. Pamiętam też że siostra bała się mimo, że to ona była inspiratorką przekucia. Powiedziała żebym pierwsza poszła, a ja bez namysłu usiadłam i za chwilę cieszyłam się swoją pierwszą biżuterią.

Pierwszą biżuterią jaką pamiętam otrzymałam w wieku 7 może 8 lat od cioci. Pamiętam zielone pudełko a nim delikatny, srebrny pierścionek. Przeleżał w szufladzie ok. 2 lat aż okazałam mu zainteresowanie i zaczęłam nosić na palcu. Towarzyszył mi od tamtego czasu każdego dnia aż do końca szkoły średniej kiedy to niestety pękł. I mimo, że go już nie mam to nadal o nim pamiętam, pamiętam chwilę, gdy go otrzymałam i czas, kiedy towarzyszył mi przez te lata.

Moja pierwsza biżuteria?
Boże Narodzenie około 15 lat temu. Zamierzchłe czasy, kiedy Święta były jeszcze śnieżne i mroźne. Uroczy, delikatny komplet: łańcuszek, bransoletka i pierścionek w różowe kwiatuszki, podarowany przez najważniejszego mężczyznę w życiu każdej małej dziewczynki, dzięki którym poczułam się jak prawdziwa księżniczka. Bransoletkę znalazłam parę lat temu przy porządkach w szkatułce i mimo że dziś nie jestem już taką małą dziewczynką, noszę ją z niegasnącym sentymentem i taką samą dumą jak pierwszego razu. Z dumą, że mam takiego wspaniałego ojca ;)

Pierwszą biżuterią jaką dostałam były złote kolczyki. Miałam koło 6 lat…i bardzo chciałam mieć kolczyki w uszach tak samo jak mama. Mimo strachu usiadłam na fotelu kosmetyczki żeby przekłuła mi uszy pistoletem (o zgrozo!). Niedługo później dostałam pierwsze „wiszące” kolczyki od dziadków…małe, złote, które do tej pory z sentymentem leżą w mojej szkatułce. :)

Moją pierwszą biżuterią był wieeeeelki pierścionek z rubinem i diamencikami (a może to cyrkonie?), który rodzice kupili mi na roczek, za pieniądze zebrane podczas chrztu. Pamiętam, że z każdym rokiem jak dorastałam to pierścionek coraz mniej mi się podobał. Bo był taki ciężki, masywny, „babciny” jak ja to mówiłam. Dopiero po 2ostce dojrzałam do tego, aby spojrzeć na niego z innej perspektywy. Zobaczyłam w nim kawał historii, bo w końcu był tylko o rok młodszy niż ja. Dostrzegłam w nim także specyficzną delikatność i kunszt jubilera, który go wytworzył. I dopiero mając ponad 22 lata- ubrałam go po raz pierwszy, na 40 rocznicę ślubu Rodziców. Wyglądał przepięknie, skrzył się i błyszczał w każdym świetle. Teraz ubieram go tylko na specjalne okazje.

Witam,
moja pierwsza biżuteria to złote kolczyki – gwiazdki z cyrkonią w środku.
Ojciec pracował w zakładzie kosmetycznym ( renomował salon), dobrze żył z właścicielami. Pożyczył od nich pistolet do przekłuwania uszu i kupił właśnie takie maleńkie gwiazdki. Pomysł był taki, że (23 lata temu) przyjdzie moja ciocia – pielęgniarka i przekłuje mi te uszy, ale, że ja jako dziecko byłam niecierpliwa o mój ojciec przekłuł mi uszy sam (moja mam wyszła z pokoju ;) , obdarowując mnie kolczykami, które noszę do dziś :)

pozdrawiam ciepło

Jestem „dzieckiem lat 90-tych”. Wychodziłam na dwór, grałam w klasy, skakałam na skakance i wisiałam głową w dół na trzepaku. Nie potrzebowałam zbyt wiele i nie byłam wymagająca. Jednak biżuteria była obecna w moim życiu- starsze koleżanki z podwórka pomogły mi poznać różne techniki. Bransoletki z muliny, koralików czy włóczki. Ale moja pierwsza, wyjątkowa biżuteria- to makaronowy komplet. Wykonana z małych, makaronowych gwiazdek, pomalowanych farbami akwarelowymi na wszystkie kolory tęczy, nawleczonych na gruby sznurek, skończony pętelką i czerwonym guziczkiem. Dzięki temu, że była wykonana z mama, była najwspanialsza i jedyna w swoim rodzaju. Bransoletka i „korale” czyniły ze mnie prawdziwą kobietę ;) a ja oczywiście nosiłam je z dumą i nieskrywaną radością :)

Moją pierwszą biżuterią jaką pamiętam były małe pozłacane kolczyki z małym sztucznym diamencikiem. Dostałam je na 3 urodziny od wujka, którego kocham nad życie. niestety jako dziecko, wtedy jeszcze zdrowe biegałam , skakałam. byłam ruchliwą osobą. Na jednej z moich spinaczki na wysokie drzewa, zdarzył się przykry wypadek w którym wyniku nie mogę nosić kolczyków. Żadnej biżuterii oprócz tego i łańcuszka na pierwszą komunię świętą nie miałam. Łańcuszek się zerwał i zostałam bez biżuterii.

Miałam już 8 lat, gdy poszłam z mamą na przebicie uszu, długo nie chciałam tego zrobić, kosztowało mnie to dużo krzyku i płaczu, lecz jestem wdzięczna, że rodzice nie odpuścili, bo teraz dzięki nim mogę nosić piękne kolczyki. Wracając do wspomnienia, pamiętam, że przemiła pani rozmawiała ze mną, zabawiała mnie, a ja skupiona na niej, nie zauważyłam jak w mych uszach pojawiły się pierwsze kolczyki z zieloną cyrkonią. Moimi ukochanymi to one nie były, ale następnego dnia przyjechała do nas moja świętej pamięci prababcia i w nagrodę za moją odwagę dostałam złoty komplet, pierścionek i kolczyki, mają one na przemian niebieskie i białe cyrkonie, są przepiękne i mam je do dziś. Noszę je każdego dnia, są niezastąpione.

Urodziłam się cztery dni po tym jak zmarła moja babcia,choć nigdy Jej nie poznałam do dziś noszę w sobie ogromny smutek po tej stracie.Nie wiem co dokładnie jest powodem tego uczucia niepowetowanej straty;czy żal i rozpacz wypita z mlekiem mamy czy może opowieści o tej wyjątkowej wspaniałej i pięknej kobiecie która spoglądała na mnie z czułością z albumu ze starymi rodzinnymi fotografiami.Osobie, która nawet w ostatnich chwilach swojego życia myślała o innych i wiedząc że jej córka nosi pod sercem dziewczynkę ofiarowała dla niej ,swój najcenniejszy drobiazg-pierścionek zaręczynowy,który miała od 56 lat.
Gdy trochę podrosłam mama opowiadała mi o tym w każdą rocznicę moich urodzin a w 16 urodziny,gdy po jej kolejnej opowieści nie mogłam powstrzymać łez powiedziała- ” Jesteś już gotowa,żeby nosić tę pamiątkę na palcu i w sercu” i podała mi pudełeczko z pierścionkiem mojej babci.
Dziś gdy zakładam go przy wyjątkowych okazjach, wciąż tak samo wywołuje u mnie prawdziwą gamę uczuć-radość miesza się z nostalgią i targa całą moją duszą,wprawiając mnie w nastrój ,którego nie da się zdefiniować -to coś tak bardzo nieuchwytnego ,co objawia się błyskiem w oczach oraz rumieńcem na twarzy i sprawia że czuję się wspaniale.

Moją pierwszą biżuterię dostałam od mamy , tuż przed pójściem do przedszkola. Złoty medalik, który nosiłam codziennie na bransoletce, ponieważ nie lubię mieć nic w okolicach szyi:) Dzisiaj mam 22 lat, branosoletka była ze mną w każdej chwili: testy, matura, egzaminy…nawet ten na prawo jazdy !
3 lata temu pojechałam na wakacje po Europie, odwiedziłam La Salette, Lourdes i Fatimę. Mama prosiła mnie żebym ofiarowała w Fatimie TEN medalik za naszą rodzinę. Bardzo się wtedy na nią obraziłam, że chce zabrać mi coś co nalaży do mnie i jest dla ważną pamiątką. Powiedziałam, że tego nie zrobię.

Ale los chciał inaczej… Medalik zabrały fale Ocenu Atlantyckiego … :) A ja dostałam od mamy pierścionek zaręczynowy, który należał kiedyś do jej babci, mamy, a kiedyś będzie należeć do mojej córki (tylko w odpowiednim momencie jej życia! ) :)

Moją pierwszą prawdziwą biżuterię otrzymałam od babci na urodziny, następna na I Komunię Świętą. Były to złote kolczyki oraz naszyjnik. Piękne w kształcie serca, zawierające małe cyrkonie, które do tej pory pięknie iskrzą choć minęło już 15lat. Uwielbiam zwłaszcza naszyjnik, który jest dla mnie jak talizman i zakładam go na najważniejsze okazje w życiu i mam zamiar również go ubrać na mój jakże wyczekiwany ślub :)

Moja pierwsza biżuteria …
Hmm zastanawiałam sie trochę, musiałam siegnąć pamięcią zdecydowanie ładny kawał czasu.
Kiedy jednak sobie przypomniałam, aż sama zaczęłam sie uśmiechać bo jest to bardzo miłe wspomnienie i czas w moim życiu. Jako mała kobietka gdzieś miedzy 5 a 6rokiem życia, zaobserwowałam ze zdecydowana zazdrością ze koleżanki z placu zabaw maja przekute uszy. Fantazyjne kształty i kolory Ahhh marzyłam i codziennie nowy wzór moich własnych kolczyków siedział w mojej główce, tylko myśl przekucia uszu stopowała moje zapędy. Jednak byłam na tyle duża żeby oznajmić któregoś dnia z duma w głosie ,ze oto ja najdzielniejsza z dzielnych chce mieć kolczyki i to jest wlasnie ten dzień. Dzielnie z mamą za rękę udaliśmy sie do kosmetyczki. Tam niestety moja odwaga została za drzwiami, oj był płacz,ale bardziej przed bo okazało sie ze strach ma wielkie oczy. Odrazu po przebiciu uszu, nie omieszkałem pochwalić sie całemu światu moja nowa biżuteria, całemu światu i oczywiście koleżankom. Kolczyki były z niebieskim kamyczkiem, piękne i jedyne w swoim rodzaju. W późniejszym czasie kolczyki zdarowałam w prezencie mojej najlepszej kolezance z podstawówki :) a kolor niebieski chyba zdominował moja kolekcje biżuteria od pierścionka zaręczynowego,po biżuterie ślubna, i taka która kupuje mi na rożne okazje maż, zawsze z niebieskim oczkiem z nadzieja i odwaga w życiu :)

Moja pierwsza biżuteria jaką dostałam to małe złote kolczyki, które dostałam od chrzestnej. Oczywiście od razu zapragnęłam przekuć uszy, aby móc je nosić no i tak się stało. Noszę je do dzisiaj i są to jedne z moich ulubionych kolczyków, które pasują na każdą okazję.

Moją pierwszą biżuterią były srebrne kolczyki serduszka. Dostałam je od mojej chrzestnej w wakacje 1990 roku.Właściwie miałam przywilej wybrania ich sobie gdyż były to moje pierwsze kolczyki i na dokładke to nimi miałam przekuwane uszy.Siedziałam później dzielnie i mimo bólu nie wydałam nawet jednego jęknięcia gdyż wiedziałam, że wtedy nie spełni się moje marzenie o posiadaniu kolczyków. Jak na 7 latke solidnie wywiązywałam się z zaleceń i dbałam o uszy po przekuciu – nie trzeba było mnie pilnować abym je przemywała i dumnie nosiłam swój nowy nabytek.

Moją pierwszą biżuterię dostałam od ukochanego,
chciałam oświadczyn i on również pragnął tego.
Mieliśmy po 7 lat i znaliśmy się od urodzenia,
pewnego dnia kleknął mówiąc : „mam Ci coś do powiedzenia”.
W lewej ręce trzymał pierścionek, w drugiej gumę balonową,
i zawstydzony cichutko zapytał : „będziesz moją żoną? ” .
Ucieszyłam się, byłam szczęśliwa, lecz śmiała się z tego moja mama,
mimo to chodziłam dumnie z pierścionkiem jak prawdziwa dama.

Kiedy byłam mała często jeździłam z rodzicami w góry. Właśnie tam pewna Pani pokazała mi jak samemu zrobić naszyjnik. Wyrwała z ziemi paprotkę wraz z korzeniem, oczyszczała z wszelkich błonek, nitek i liści. Następnie łamała łodygę w paru miejscach i zrywała zewnętrzną powłokę. W środku zostawała nitka, którą przerywała na pół. W ten sposób powstawało coś na wzór łańcuszka z wisiorkiem. Ja wyobrażałam sobie, że to amulet od leśnych duszków i kontynuowałam praktyki tworzenia takiej biżuterii na każdej kolejnej wycieczce.

Każdy ma taką biżuterią jak dzieciństwo. Moja pierwsza to wcale nie złote łańcuszki ani pierścioneczki ale zwykłe narysowane długopisem przez moją Babuszkę.Miała może wtedy z 5 lat,ale pamiętam jak rysowała mi z zawzięciem pierścionek i czerwone oczko w nim. A ja z duma paradowałam z ręka do góry żeby cął arodzina zobaczyłą. A potem rysowała Babci moim siostrom,każdej po koleji. To się nazywa biżuteria. Codziennie od nowa. Codzienie inna-nigdy się nie znudzi! A ja teraz rysuję taka mojej córeczce.Ha!

Moją pierwszą biżuterię dostałam od mojego kochanego taty na 15 urodziny. Zawsze byłam jego kochaną córeczka, i łączy nas naprawde bardzo silna więź. Dał mi złoty bardzo delikatny łańcuszek z serduszkiem i czterolistą koniczynką. Dziś mam 25 lat i nie było dnia w którym go zdjęłam. 15 urodziny dla mojego taty były dniem w którym stawałam sie kobietą. Już to był czas gdy wolałam spędzać wakacje i wolne chwile z chłopakiem bądź przyjaciółmi, miałam już swoje tajemnice, fochy i ciche dni, a on czuł ze traci swoją małą dziewczynkę. Dając mi łańcuszek powiedział że serce na zawieszce symbolizuje naszą miłość, i gdy on nie bedzie wstanie mnie wesprzeć, pomóc czy doradzić to te serce zawsze podpowie i wskaże mojemu sercu dobra odpowiedz, a koniczynka by szczęście nigdy mnie nie opuszczało. I tak jest do dziś! Teraz, gdy jestem już starsza doceniam go jeszcze bardziej, bo już w dorosłym życiu doceniam że zawsze miał dla mnie czas, zawsze dobre słowo, i zawsze wspierał mnie na duchu jak nikt inny. To moj najlepszy przyjaciel. Ukochany ojciec. Ten skromny już 15 – letni prezent jest symbolem rodzinnym. Symbolem naprawdę bardzo silnej i ważnej relacji.

Nadzwyczaj dobrze pamietam cudowne czasy przedszkola. Miałam wówczas 7 lat, lekko skrzywiony zgrys i wspólną szafkę w przedszkolu z moją przyjaciółką, Darią. Prócz półki miałyśmy także identyczne pierścionki, takie zwykłe, z kiosku za 2 zlote. Miały one oczka w kształcie serduszka i mała metalową kuleczkę. Pamiętam, że zawsze przed myciem rąk przed obiadami ściągałam pierścionek i wkładałam do szafki, gdyż bałam się, że zsunie mi się z paluszka i zginie w odmętach złowrogiej wody z kranu! Na szczeście nic takiego się nie stało, a kiedy któregoś dnia Daria przyłożyła swój pierścionek do dziurek w odpływie, i okazało się, że dziurki sa o wiele za małe, żeby uciekł przez nie mój pierścionek, przestałam się bać mycia dłoni z biżuterią na paluszkach. Co się stało z pierścionkami – niestety nie pamiętam, pewnie któregos dnia, na placu zabaw albo w lasku, na spacerze czy w piaskownicy zgubił się. Za to z Darią do dzisiaj jesteśmy przyjaciółkami, a nasze palce zdobią nie zabawkowe pierścionki, a piękne ozdoby od naszych narzeczonych. Pozdrawiam!

Moją pierwszą biżuterię dostałam od dziadka gdy miałam 6 lat, zanim poszłam do szkoły. Pamiętam, że wtedy byliśmy na wczasach w górach i zwiedzaliśmy akurat Zakopane. Poszliśmy na stragany i na jednym z nim dostrzegłam piękną bransoletkę z czerwonymi drewnianymi koralika. Od razu mi wpadła w oko. Dziadek to zauważył i postanowił mi ją kupić. Kosztowała zaledwie 2 złote, a jej wartość jest dla mnie ogromna. Mam wielki sentyment do tej bransoletki. Przypomina mi ona tamto wydarzenia oraz mojego ukochanego dziadka świętej pamięci.

Pierwsza ekscytacja czymś co zdobi kobietę, wtedy dziewczynkę, która z biegiem lat tą Kobietą się stała. Pierwsza, najważniejsza biżuteria. A były to złote małe kolczyki z delikatnym kwiatuszkiem z białych cyrkonii. Zasłużone, bo wcześniej wytrzymałam swoją pierwszą inicjację z bólem. Mama, pielęgniarka sama przebiła mi uszy szpitalną igłą i ukoiła tą bolesną, ale na szczęście krótką chwilę obietnicą pięknego prezentu. Do dziś trzymam te kolczyki w specjalnym pudełeczku i czasami do niego zaglądam z nostalgią. Pamiętam czystą radość małej dziewczynki wpatrzonej w lustro w swoje własne złote świecidełka. Od tamtego momentu nic z tej niezachwianej fascynacji czymś ładnym i błyszczącym się nie zmieniło. Biżuterię traktuję jak coś co nie tylko stanowi dodatek do stylizacji, ale podkreśla wagę i piękno ważnych chwil. Czasami mi się wydaje, że w tym kawałku metalu tkwi coś więcej – jakby była zaklęta w środku magia, która rozbudza wspomnienia, a one pozostają już na zawsze ze mną i zagrzewają w środku, bez względu na inne okoliczności.

Nigdy nie przepadałem za biżuterią tak więc nigdy jej nie nosiłem. Tym serduszkiem chętnie obdarowałbym jednak moją ukochaną :)

Do dziś pamiętam ten dzień……Moja młodsza siostra robiła w przedszkolu biżuterię z makaronu z okazji Dnia Matki….Piękny naszyjnik i bransoletkę:) Pomalowane kolorowymi farbkami.Piękny komplet.Nasza mama zmarła rok wcześniej,więc siostra podarowała go mnie.Czułam się wyjątkowa/I do dziś posiadam ten skarb w szufladzie….Zakładam go na każde Święta-by zrobić jej przyjemność,no i sobie oczywiście:)

Tego dnia był bardzo pochmurny dzień. Ja ,rozespana, przynużona ,musiałam wstać raniutko, zrobić szybkie zakupy, kanapki do pracy i w drogę. I choć były wakacje to ja aby pomóc finansowo mojej mamie poszukałam sobie prace w przysklepowym solarium. Niestety nie przelewało się nam tego roku i choć był to dzień wypłaty nie byłam tym faktem zbytnio podekscytowana, wiedząc, że dla mnie z tych pieniążków nie zostanie nic, bo wszystko oddam mamie. Tego dnia szef przyjechał szybciej i gdy zawołał po odbiór wypłaty nie mogłam uwierzyć, że dostałam o wiele więcej niż się spodziewałam. Myślałam, że się pomylił ale gdy potwierdził że miesiąc był dobry a ja się spisałam, mojej radości nie było końca. Idąc do domu mijałam jubilera a moją uwagę przykuł piękny mały zgrabny pierścionek z malusieńką cyrkonią. Jak się domyślacie kupiłam go, pasował i wyglądał pięknie na palcu mojej dłoni. Poczułam się wtedy wyjątkowo. Mam go do dziś, choć musiałam trochę powiekszyć rozmiar, ale nadal gdy go wkładam czuje się wspaniałe.

Nie licząc pięknych plastikowych pierścionków i naszyjników, które losowałam dla siebie z kolorowych maszyn. Pierwszą prawdziwą biżuterią jaką miałam to delikatny złoty naszyjnik, który otrzymałam od mojej babci na urodziny. Otwierając po kolei prezenty znajdowałam słodycze, pieniądze, rolki, wieżę grającą i wiele innych. Bardzo cieszyłam się z każdego prezentu. Ten od mojej babci był malutki. Gdy zajrzałam do torebki okazało się, że na dnie leży mały zielony woreczek. „Hmm co to może być?” – pomyślała 6-cio letnia Patrycja. Po otwarciu woreczka okazało się, że w środku jest złoty, delikatny naszyjnik z małym serduszkiem. „Ale beznadzieja.” Wcale nie podobała mi się ta drobnostka, no bo cóż miałam zrobić z takim naszyjnikiem? Nie można się tym pobawić, ani pojeździć na nim, ani posłuchać.
Piękny naszyjnik doceniłam dopiero wiele lat później. Teraz jest nie tylko pięknym dodatkiem, ale dodatkowo wspaniałą pamiątką po mojej babci.

Na moją pierwszą poważną biżuterię przyszło mi czekać dość długo, za to było warto!Srebrny wisiorek, który dostałam od mojej Chrzestnej z okazji studniówki był niespodziewanym prezentem-niespodzianką o jakiej nawet nie marzyłam. Był po prostu piękny! Bardzo kobiecy, delikatny ale i seksownie połyskujący. Ktoś powie od zwykła srebrna gwiazdka z kilkoma diamencikami ale do dzisiaj go mam i ma dla mnie ten sam urok co ponad 10 lat temu. Gdy moja córeczka nieco podrośnie na pewno będzie ode mnie pożyczała tę dziewczęca biżuterię,a ja być może od niej tę, którą chciałabym dla niej otrzymać w tym konkursie.

Historia mojej pierwszej, „prawdziwej” biżuterii jest nieprawdopodobna, ale zawsze miło ją wspominam. Miałam 6 lat i wakacje spędzałam nad morzem z moją kochaną Babcią i wujkiem. Choć bardzo mi się tam podobało, to jednak niemiłosiernie się nudziłam, bo nie było tam moich rówieśników. Aż któregoś dnia, kiedy nie cieszyła mnie nawet słoneczna pogoda, moja Babcia opowiedziała mi historię o zakopanym „skarbie”. Chyba jeszcze nigdy w życiu nie byłam tak podekscytowana! Mój wujek, który najwyraźniej był zamieszany w całą tą „intrygę”, pomagał mi kopać łopatkami i przesypywać piasek. W końcu wykopałam małe pudełko zawinięte w torebkę. Moim oczom ukazał się piękny, srebrny pierścionek z błyszczącym oczkiem. Nie mogłam w to wszytko uwierzyć i wtedy był to najszczęśliwszy dzień mojego życia. Później przez całe wakacje nosiłam go dumnie na palcu i opowiadałam wszystkim bajki,że to od piratów! Gdy byłam starsza dotarło do mnie, że moja przygoda to sprawka mojej ukochanej Babci, a pierścionek to w rzeczywistości prezent od niej. Z perspektywy czasu, wiem, że było to jedno z najcudowniejszych doświadczeń, jakie spotkałało mnie w dzieciństwie.

Pierwszą biżuterię, którą dostałam był to łańcuszek z aniołkiem, miał on w środku diamencik. Prezent był od mamy w dniu walentynek, nosiła go też babcia, miałam wtedy 8 lat. Powiedziała, że aniołek będzie mnie pilnował i przypominał o miłości, która nas łączy. Uśmiech nie schodził mi z twarzy, czułam ropierającą siłę w środku. Pamiętam, że popłakałm się ze wzruszenia. Dostałam łańcuszek, który był ważny dla mamy i obiecałam, że będę go pilnować aby nie zgubić. Kiedy ktoś pytał od kogo dostałam aniołka odpowiadałam, że dostałam od kogoś, kto całe życie będzie mnie kochał. Noszę go do dziś, wiele razy gdy kłóciłam się z mamą spoglądałam na łańcuszek i uśmiechałam się pod nosem, bo mimo kłótni ona mnie kocha, a ja ją. Nie ma nic piękniejszego, niż miłość matki do dziecka i odwrotnie.

Moją pierwszą biżuterią był złoty łańcuszek z medalikiem, który dostałam od babci na I Komunią Świętą. Byłam szczęśliwa, że go dostałam, bo dla dziewczynki zaczynającej szkołę podstawową, chcącej już ładnie wyglądać i zaczynać się „stroić” był to idealny prezent. W dodatku medalik z Maryją przypominał mi na jaką okazję go dostałam, co dodatkowo wywoływało miłe wspomnienia. Łańcuszek był stosunkowo lekki i dość cienki, dzięki temu przyjemnie się go nosiło nawet tak młodej kobiecie :)

Mając 5 lat dostałam od kolegi pierścionek z różowym oczkiem. Byłam z niego tak dumna. W końcu mój palec zdobiło złoto. Jednakże kilka dni później nastąpiło rozczarowanie. Koleżanka z klatki w bloku miała taki sam z gumy do żucia. Na dodatek powiedziała mi, że to nie jest złoto, bo jej mama tak powiedziała. Cóż, popłakałam się. Tak najzwyczajniej na świecie…

Moja pierwsza biżuteria :) To pierścionek od mojej prawdziwej miłości. Klasa szósta szkoły podstawowej, niewinne uśmiechy, chodzenie do kina, delikatne muśnięcia ręki podczas przerw międzylekcyjnych. Teraz wspominam to z uśmiechem w kącikach ust. Było to takie niewinne i piękne zarazem. Kość słoniowa z bursztynem – tak to pamiętam …

Moją pierwszą biżuterią był naszyjnik i pierścionek z modeliny. Pamiętam jak z ciocią i kuzynami lepiliśmy stworki z modeliny, a ciocia stworzyła wspaniałe cudo którym był żółty naszyjnik z czerwoną róża w środku i niebieską obwódką, a do tego wszystkiego pasujący pierścionek. Pierścionek szybko się zniszczył, ale zawieszkę mam do tej pory. Kiedy go znajduję w mojej szkatułce wspominają mi się te beztroskie lata dzieciństwa.

Moja pierwsza biżuteria… pamiętam ją doskonale. Była nośnikiem pięknych emocji, zaklętych przez ducha czasu, a uwolnionych przeze mnie, jako małą dziewczynkę, po wielu latach.
Był piękny, letni dzień, a ja miałam wtedy około 6-7 lat. Bawiłam się na polu, koło domu, by nie przeszkadzać mamie w codziennych obowiązkach. Potrafiłam zająć się sama sobą, więc od razu wymyśliłam sobie zajęcie w postaci plewienia ogródka (widziałam jak robi to mama i bardzo chciałam zrobić jej przyjemność, i jej pomóc ;-) ) Porządkowałam, a raczej dewastowałam ogródek, pełna zapału i uciechy, aż przypadkowo natrafiłam na małe, metalowe puzdereczko- bardzo zwyczajne i niezbyt ładne. Poczułam szybkie bicie serca, pamiętam ten moment wielkiej ciekawości i zawahania- czy otworzyć, czy nie? Oczyściłam je z ziemi, pomimo wstrętu i obrzydzenia, i otworzyłam metalową pokrywkę. Znalazłam w niej, moi drodzy, łańcuszek z przywieszonym do niego kwiatuszkiem oraz maleńkiego porcelanowego króliczka, który nie miał już obu uszu. Łańcuszek był czarny, szczerze mówiąc- wyglądał okropnie i wzbudził we mnie niesmak. Byłam jednak bardzo podniecona swoim znaleziskiem, więc od razu pobiegłam pokazać swój skarb mamie. Pamiętam jej wyraz twarzy, mimo że upłynęło od tego czasu już ponad 20 lat! Jej oczy zalśniły jak żywe diamenty, twarz oblał płonący rumieniec. Pamiętam, że szybko wyrwała mi z rąk moje puzdereczko i wyszeptała, że zupełnie o nim zapomniała… Potem wzięła mnie na kolana i opowiedziała historię mojego skarbu, który kiedyś był jej skarbem. Bawiła się koło domu tak jak ja i zakopała najcenniejsze przedmioty jakie wtedy miała, tylko po to by później pobawić się w poszukiwacza skarbów i je znaleźć. Dziadek jednak później postawił tam samochód, a ona bała się przyznać, że pod nim jest zakopany łańcuszek, który dostała na komunię- czas tak mijał i zapomniała o tym… Wyczyściła go pieczołowicie i pokazała mi zaklęte w nim piękno, króliczka zaś nie dało się uratować. Od tamtej pory ja stałam się właścicielką tych cudownych skarbów, tym piękniejszych, że posiadających piękną historię, wywołujących piękne emocje i poruszających serce. Dziś mam 29 lat, kocham biżuterię i mam jej sporą kolekcję, ale to właśnie ten stary i niepozorny, srebrny łańcuszek z przykruszonym już kwiatkiem jest najcenniejszą „zdobyczą”, którą chwalę się kiedy tylko mogę bo jest wyjątkowy, pełen uczuć i wspaniałych wspomnień.

Moje pierwsze kolczyki dostałam na urodziny, kiedy nie miałam jeszcze przebitych uszu. Miałam 3 lata, kiedy to się wydarzyło. Codziennie na nie patrzyłam i marzyłam o ich noszeniu, ale mama uważała, że to za wcześnie. Mój tata w tajemnicy przed mamą pewnego dnia zabrał mnie do salonu kosmetycznego. Wiedziałam, że będzie bolało, ale w tamtym momencie to nie było dla mnie ważne. Po wyjściu z salonu otrzymuje sie kolczyki „na gojenie”. Nie mogłam sie doczekać dnia założenia czekających na swoją kolej kolczyków. Kiedy to nadeszło chodziłam w nich dumnie. Od tamtej pory na urodziny lub większe okazje dostaję kolczyki. :)

Och to była srebrna zawieszka mojej mamy. Taka kuleczka jakby w klatce. Miałam chyba z 5 lat jak mama mi ją oddała, bo tak mi się podobała że codziennie ją „podkradałam” :-)

moją pierwszą biżutrią był złoty łańcuszek ktory dostalam na chrzest od babci. łancuszek mam do dzis, delikatny splot z piękna okrągłom bardzo delikatna Bozia trzymajaca na recach małego Jezusa. nosze ja codziennie ponieważ jest sla mnie bardzo wazna pamiątką tamtego dnia.

Od dziecka zapatrzona byłam w swoją Mamę i na niej się wzorowałam tworząc swoją piękną pierwszą biżuterię – bransoletkę. Mając 6 lat wykonałam ją z rzemyka podebranego moim starszym braciom i trzech koralików otrzymanych w prezencie na odpuście. Koraliki były piękne, błyszczące: zielony, czerwony i różowy. Nie rozstawałam się z nią na krok, dopóki rzemyk nieuchronnie pękł podczas przepychanki z braćmi. Mimo to do dziś nie zapomnę swojej dumy i szczęścia płynącego z posiadania „dorosłej” biżuterii.

Czy wyniki będą podane w tym samym wpisie? :) Pozdrawiam!