Super wpis. Przyznaje, tez czasem tak mam, że nakrzyczę na swoje skarby. Ale staram się zawsze przeprosić za swoje zachowanie.Wiem, że tak nie powinno być, bo jakim prawem my możemy sobie krzyczeć na dzieci, a kiedy ktoś na nas podniesie głos od razu jesteśmy oburzeni, że jak tak można itp. Tak, z ręką na sercu przyznaję, czasem podnoszę głos, ale zaraz po tym jest mi bardzo głupio i naprawdę staram się unikać takiego zachowania wobec dzieci.

Znam temat od podszewki młody ma niespełna 4 lata jest bardzo wrażliwym dzieciakiem do tego widzę ze za dużo od siebie sam wymaga, bardzo dużo na jego nerwowość wpłynął fakt ze nie słyszał pewien czas(powikłania po chorobie) i teraz na dobra sprawę dopiero uczy się mówić jest to dla niego strasznie frustrujące chce nam coś powiedzieć i irytuje się tym że go nie rozumiemy znalazłam metodę ze podpowiadamy słowa a on mówi tak albo nie i potem jak juz trafię uczę go na spokojnie danego Słowa i powtarza :) widzę jaki jest ambitny robiąc np zadania przedszkolne źle nakleić nalepki i zaraz się wkurza ze krzywo dla nas to nic a dla niego to bardzo ważna sprawa i to jest piękne. My dorośli nie zdajemy sobie sprawy jak ważne są pewne sprawy dla dziecka i jak ważne są i piękne te małe sprawy. Moja metoda a raczej serce i rozum zawsze mówię synkowi ze jest dla mnie najważniejszy ze nie musi robić wszystkiego jak inni bo robi to na swój wyjątkowy sposób i to nie znaczy ze robi to źle bo robić coś inaczej nie oznacza ano gorzej ani lepiej. Prawda jest taka ze uczę się od swojego dziecka więcej niż on odemnie. Uczymy się razem cierpliwości, zaufania, spokoju, uczymy się jak radzić sobie z agresja, bólem problemem. Jest to nasza ciężka praca ale wpajam małemu ze nie ważne co zrobi i w jak ciężkiej sytuacji będzie musi przyjść powiedzieć i znajdziemy złoty środek. Kiedy coś zepsuje zawsze przychodzi mówi i razem to naprawiamy. Zgadzam się z Tobą i z postem bo najgorsza rzeczą jaką rodzic może zrobić to dołożyć dziecku więcej stresu i wywołać burzę emocji. My jako osoby dorosłe nie raz nie potrafimy sobie poradzić ze stresem a co dopiero dziecko dla którego to 1000 razy trudniejsze.

Nigdy nie byłam w pierwszej sytuacji, ale nigdy nie zrzucilabym winy na dziecko. Córka będąc że mną jest pod moją opieka i ja za nią odpowiadam. Maja też doskonale wie, że ma się pilnować i być na tyle blisko mnie żebym ją widziała. Nigdy nie nakrzyczalabym na nią bo już wystarczającym stresem było zagubienie się.
W drugiej sytuacji byłam kilkukrotnie, córka boi się publicznych występów, mimo iż ma 7 lat wystąpiła może raz w przedszkolu i może że dwa razy teraz w pierwszej klasie. Nigdy na nią mię krzyczała jeśli już to spokojnie pytałam, zawsze staram się z nią rozmawiać i tłumaczyć. dużo pomogła nam Mai wychowawczyni która dużo z nią rozmawia przed występami, gdyby nie ona córka nie wzięłaby udziału nawet w ślubowaniu.
Mariola

Moja Oliwia ma dopiero 11 miesięcy, i choć sytuacji było sporo, w których to mogłam się na nią zezłościć i okrzyczeć – a to usmarowała mnie kupą, a to pluła na mnie kaszką, a to nie dawała sobie zmienić pieluchy – ZAWSZE mówiłam sobie: stop, przecież to MOJE dziecko! Miałaby usłyszeć pierwszy krzyk na siebie ode mnie?! Będzie na nią krzyczał jeszcze nie jeden człowiek niestety…w szkole, w pracy… JA będę walczyła ze sobą, żeby nigdy to nie nastąpiło.
Chyba najgorsze jest, kiedy ta najbliższa osoba krzyczy najwięcej, ba! że w ogóle potrafi…

Uwielbiam rozmawiać. Do tej pory spory rozwiazywałam z mężem :) zawsze rozmową.
Jeśli będzie odmienność zdań;) z córką to nauczę ją rozmowy, tak jak nauczyła mnie tego właśnie moja mama.

Przecież rozmowa jest taka prosta?

Pozdrawiamy!
Martyna i Oliwia