Chciałabym się zgubić na wyspie Santorini z moim narzeczonym:) Uważam, że nie ma piękniejszego i bardziej romantycznego miejsca na Ziemi !!

Super Karolina! Świetnie wypadłaś. Brawo ;)

Witaj Szafeczko :)
Wypadłaś świetnie i bardzo naturalnie. Gratuluję udanego projektu filmowego!
Ja chciałabym się zgubić w latach dziecinnych z moim rodzeństwem, kiedy to wakacje trwały strasznie długo (tak się nam wtedy wydawało), słońce grzało z całą mocą a rozpuszczone lody ciekły po łokciach. Kiedy mogliśmy się bawić „w dom” od świtu do nocy a mama przynosiła nam chłodną i pyszną lemoniadę.

Bardzo fajnie wyszedł filmik! Pozdrawiam!

Moim marzeniem tak na prawdę jest się zgubić całą moją RODZINKĄ. Nie musi być to mega luksusowe miejsce może być to nadmorska miejscowość w Polsce, gdzie od lat marzy mi się spędzić parę dni. Jednak obecność całej mojej rodziny w komplecie przysłoniła by to, prawdopodobnie była bym tak zapatrzona w uśmiechnięte twarze moich rodziców i siostry że to nie miało by znaczenia gdzie jesteśmy. Najważniejsze dla mnie było by to że każdy oderwał by się od swoich obowiązków pracy, szkoły każdy by miał dla siebie czas na wygłupy, żarty, wspólne spacery przy zachodzie słońca i rozmowę gdzie przez obowiązki zapominamy o Tym. Parę dni takiego rodzinnego zgubienia się na pewno dobrze by podziałało :) Po takim odpoczynku z chęcią można by było skorzystać z tej aplikacji żeby wrócić do domku ;)

POZDRAWIAM :*

Gdzie bym się chciała zgubić? W jakimś lesie. Takim rodem z Królewny Śnieżki i Czerwonego Kapturka. Uwielbiam Disneya, uwielbiam bajki. Chętnie sama przeżyłabym taką przygodę – pełnej miłości, niebezpieczeństwa i… oczywiście z happy endem :) Z kim? Z moim chłopakiem, bo wiadomo – dziewczyna sama sobie z niebezpieczeństwem nie poradzi :) Może gdybyśmy w końcu spędzili czas tylko we dwoje przestalibyśmy się tak kłócić? :)

Chciałabym się zgubić w Los Angeles z grupką przyjaciół, ponieważ tam byłabym szczęśliwa nawet pod palmą..I jeszcze to ciepło.. :)

Mogłabym zgubić się w lesie, w polu kukurydzy bądź w wysokiej trawie. Miejsce niewielkie ma znaczenie, byle nie była to miejska dżungla. Najważniejsze to osoby, które zapodziałyby się wraz zemną. Zabrałabym Córkę i Partnera. Spędzilibyśmy czas grając w łapki, dmuchając latawce czy szukając wiewiórek. Bylibyśmy tylko dla siebie, choć na chwilę odcięci od reszty Świata.

Chciałabym się zgubić w magicznym lesie gdzie dotykając drzewa wyrastały by z niego kwiaty, te fioletowe o pięknym lilowym zapachu
były by też w tym lesie duże muchomory takie jak w alicji w krainie czarów było by też dużo zwierząt lecz żyły by one w zgodzie ludzie w tym lesie nie mogliby być smutni. Jeśli miałabym się tam zgubić to z mamą z osobą która zawsze pokazałaby mi drogę, pomogła mi a w trudnych chwilach rozbawiła.

Fajnie byłoby się zgubić w jakimś zaczarowanym miejscu mam na myśli park rozrywki. Kiedyś, gdy byłam w takim w Niemczech to wszystko mnie w nim fascynowało. Z chęcią zgubiłabym się tam z moimi Kochanymi siostrami. Z nimi na pewno miałabym duży ubaw. Szczególnie z młodszą siostrą która jest ode mnie o 11 lat młodsza ona to by chyba oszalała z radości, pewnie musiałybyśmy wypróbować każdej z atrakcji.

Pewnie fajnie byłoby się zgubić na jakiejś bezludnej wyspie ze swoim ukochanym, w słońcu, gorącym piasku i bla bla bla..:) Ja chciałabym się zgubić w swoim malutkim miasteczku.:) to dopiero byłoby zabawne zgubić się w mieście w którym zna się każdy nawet najmniejszy zakątek:) a z kim? hmm.. Myślę,że z moją córcią- ona uwielbia przygody:)

Zgubić się w domku dla lalek… Zgubić się przypadkiem z zarumienionymi policzkami i okrągłymi oczami o blasku lata. Poplątane włosy od przedzierania się przez tunel wentylacji, jaśniutkie od słońca. Bo jest lato. Poranna rosa wyśpiewuje bańki mydlane, a ptaki ćwierkają znaną mi melodię. Biegnę dostojnie, lekkim krokiem, jak po dywanie z chmur- faktycznie to dywan z chmur. Dziewczę z kokardą w blond włosach, wycałowanych przez wiatr nagle znika. Spotyka mrówki wielkości swoich stóp. Patrząc się w niebo, oprócz nadziei na lepsze jutro dla potrzebujących ludzi, widzi trzmiele z cukierkowymi skrzydłami. Widzi świat na zielono- różowo. Słyszy głos żab z niedalekiej sadzawki, czuje zapach róż z pobliskiego ogrodu, a woń lilii wodnych unosi się ponad trzmielami! Otulona pianą z letniego wiatru daje dowód swej dziecięcej niewinności, ratując kilka much owocówek z kałuży. Pamiątce po wczorajszym deszczu. Na starym wysypisku znajduje drewniany domek. Cały w różowej sukience, tiulowe zasłony do okien, kokardy gdzieniegdzie… Przez okno od kuchni wycieka zapach domowego obiadu, kartofelki z koperkiem, kotleciki z soczewicy i pyszny, pyszny, pyszny sos w sosie własnym! Jedliście kiedyś taki? :) Bez wahania wchodzi przez różowe wrota tego pałacyku. Na lampach porozwieszane lepy na muchy, każdą wytapetowaną ścianę zdobi obraz. Są nawet na szafce gry! Chińczyk, monopoly, warcaby… Wokół rozmaite meble. Zaczarowane! Bo śmiało tańczące do ćwierków ptactwa. Kanapy i krzesła o pięknych oczach i cudownym uśmiechu… Od zachodu wieje wiatr, powieki śpiącej dziewczynki się przymykają… Widzi drzwi, kryształowe drzwi do rajskiego ogrodu. Decydując się przejść przez nie, powraca do pierwotnej postaci.
Nagle pojawia się przy swoim równie różowym łóżeczku, z pościelą w samochody. Sięga do kieszonki swojej sukienki, z której wyciąga model samochodziku. Jej najlepszego przyjaciela. Nie byla tam sama… miała wsparcie…

Chciałabym się zgubić w Veronie we Włoszech. Ponieważ jest to miasto miłości a zarazem jest najpiękniejsze, balkon Julii dodał by takiego blasku gdyby najukochańszy znalazł by na takim balkonie w tak cudownym miejscu.

Zgubić się w dzisiejszych czasach jest naprawdę bardzo trudno. Prawie każdy ma w telefonie Internet i odnalezienie szukanej ulicy, bądź miejsca orientacyjnego nie jest niczym skomplikowanym… wystarczy tylko włączyć GPS i gotowe. Jasne, że to może wydawać się łatwe i praktyczne, ale ludzie nie zdają sobie sprawy jak to ich ogranicza i zamyka na świat. Ja chciałabym zgubić się SAMA, bez rodziny, znajomych i Internetu. Tak, by to kontakt i rozmowa z ludźmi były moimi jedynymi wskazówkami na odnalezienie drogi. Uważam, że ludzie w erze smartfonów i Internetu coraz bardziej zamykają się na otoczenie zewnętrzne i kontakty międzyludzkie. Chodząc wpatrzeni w telefon, nie zauważają co się wokół nich dzieje i ile okazji, do poznania nowych ludzi oraz miejsc, marnują. Taką przygodę chciałabym przeżyć w miejscu pełnym natury i przyjaznych, dobrych oraz życzliwych ludzi. Pierwszym krajem przychodzącym mi na myśl jest Szwecja. Kojarzy mi się ona z oazą spokoju, przepięknymi, malowniczymi krajobrazami, fiordowymi jeziorami i wysokimi górami. W zeszłym roku poznałam kilku przeuroczych ludzi, właśnie ze Szwecji :) Uważam, że są oni otwarci i bardzo komunikatywni. Świetnie się z nimi dogadywałam i jestem pewna, że pytając ich o drogę, od razu dostałabym odpowiedź. Dzięki takiemu zgubieniu miałabym okazję do poznania nowych ludzi, wędrowania ścieżkami nieznanymi dla turystów i podziwiania piękna natury, tak innej od polskiej…
Wiem, że z mojego tekstu wynika, że właściwie telefon nie jest mi potrzebny, ale nawet gdybym nie wygrała – uważam, iż ludzie powinni zdać sobie sprawę z tego, iż nie jesteśmy chodzącymi robotami, ale ludźmi z uczuciami, którzy powinni być bardziej otwarci na świat :)

Chciałabym się zgubić… gdziekolwiek, byle bez miejskiego gwaru, bez telefonu, bez mediów, żeby napawać się pięknem przyrody, ciszą, zapomnieć choć na chwilę o problemach… A zgubić mogłabym się z moimi przyjaciółmi:)

Ja … mi jest wszystko jedno gdzie się zgubię … byle by z moją kochaną Mamusią :3 Z nią nic nie jest mi straszne, nic nie stoi na przeszkodzie. To ona zawsze mi pomoże, nie ważne gdzie będziemy, dlatego nie ważne gdzie się zgubię, ważne jest aby była przy mnie moja Mama :D <3

Filmik wyszedł genialnie! Naprawdę świetnie i bardzo naturalnie wypadłaś, i masz przesympatyczny głos:) Pozdrawiam całą rodzinkę, uściski dla Was!

Bardzo ładna i mądra Ciebie kobieta :)
Filmik wyszedł naprawdę super. Podoba mi się Twoje podejście do życia i spraw rodzinnych.
Ale nie mogę przez swoje zboczenie zawodowe nie powstrzymać się od komentarza na temat sposobu malowania przez Ciebie oczu ( oczywiście z czystej zyczliwości) – masz je dość niewielkie – na Twoim miejscu zrezygnowałabym z obrysowywania całego oka ciemną kredką
Górę i do mniej wiecej 1/3 na dole na ciemno a dalej jasną np białą lub kremową i jakiś rozświetlający cień na dolną powiekę :)
Jak kiedyś będziesz miała czas i ochotę poeksperymentuj w domu pozdrawiamy

Chciałabym się zgubić na jakiejś wycieczce szkolnej wraz z moimi przyjaciółkami. Dlaczego? Mamy ubaw z każdej sytuacji,a najbardziej lubimy śmiać się z ..siebie nawzajem! :) To byłby niezapomniany czas. Na pewno długo nie mogłybyśmy powstrzymać się od śmiechu,a z drugiej strony ogromnie byśmy się bały. To mieszane uczucia,których poniekąd nigdy nie doświadczyłam. :)

Ja chciałabym zgubić się w Poznaniu, może to dla nie których zwykłe miasto, ale dla mnie to miasto magiczne i kolorowe, chciałabym się tam zgubić z moim niepełnosprawnym bratem. Dlatego, że jest dla mnie najważniejszy i bardzo go kocham !

moim marzeniem zawsze bylo zostac na noc w wielkim sklepie. Ale chyba to juz przeszko, to bylo marzenie z dziecinstwa. Moze warto je wiec odnowic? Z racji tego ze niedawno zostalam zarazona zakupami w sh, chcialabym wlasnie tam sie zablakac, wyobrazam sobie ze razem z moja siostra mamy cala noc na to aby dokladnie przejrzec ubrania ktore sie tam znajduja, przeanalicowac co bedzie dla nas odpowiednie , co nadaje sie do przerobienia.. nigdy nie ma na to dosc czasu , a cala noc ? byloby super.

Chciałabym zgubić się z moją ukochaną Babcią w starym Krakowie. Spędziłybyśmy cudowny, leniwy dzień, chodząc po muzeach, kawiarniach i rozmawiając, rozmawiając bez końca….tak bardzo za Nią tęsknię i tak bardzo tęsknię za moim Miastem….na szczęście w miejscu, w jakim teraz sie znalazłam jestem z moimi kochanym dziećmi i mężem i to daje mi siłę marzyć i wierzyć :)
Paulina – paulinax5@op.pl

Chciałabym się zgubić z moimi rodzicami w świecie bajek, gdzie nie dochodziłby zgiełk rzeczywistości. Znowu mogłabym poczuć się jak małe beztroskie dziecko, otoczone troskę najukochańszych rodziców. Trzymałabym ich bardzo mocno za ręce stąpając po miękkiej zielonej trawie, otaczałaby nas roślinność, a w powietrzu latałby kolorowe motyle, gdyby nastała noc mogłabym im podarować gwiazdę z nieba. :)

Filmik – świetny! Widać właśnie, że dobrze się czułaś. Wyszło bardzo naturalnie :)
A co do zguby…
Chciałabym zgubić się w jakimś ogromnym resort&spa. Sama, całkiem sama na cały dzień. Od rana korzystać z mnóstwa rodzajów masaży i relaksu, słuchać usypiającej muzyki, poczuć dreszcz od gorących kamieni… OMG! Rozmarzyłam się! ;)

Nic mi sie przychodzi do głowy… Może dlatego, że jestem zmęczona. Nic tylko praca-dom-dziecko. Najchętniej zgubiłabym się byle gdzie:) Gdzie byłabym z dala od codzienności i mogłabym odpocząć. Może jakieś SPA? Masaż, drink z palemką. Po prostu bym się relaksowała. Tego mi trzeba w tym momencie. Pewnie jutro gdy wypocznę wolałabym się znaleźć gdzieś indziej, jakaś plaża, morze…. Ale nie dziś:) Dziś chcę gdziekolwiek, gdzie ktoś mnie wymasuje:D

Najbardziej chciałabym się zgubić razem z Roszpunką i Flynnem w drodze do miasta, w którym co rok pojawiają się tajemnicze światła, no i oczywiście odwiedzić sympatyczną karczmę z niespełnionymi bandziorami. Tak, myślę, że już się domyślasz, chodzi mi o disneyowskich Zaplątanych. Na film poszłam z moim malcem i bawiłam się tak samo dobrze jak on.
Uściskaj ode mnie Nikolkę :)

A ja.. ja chciałabym zgubić się tutaj! TU I TERAZ! Zgubić każdy smutny moment, monotonię, każdy ponury dzień, każdy najmniejszy ból, każde kłamstwo i nienawiść, bo to one otaczają każdego z nas.. Zgubić się choć na chwilę, trzymać za rękę moją Miłość i znaleźć drogę, taką drogę, bez kamieni, o które się potykamy każdego dnia. Taką drogę, idąc którą będziemy spotykać życzliwych, pomocnych ludzi, pełnych miłości i empatii. Drogę, na której każdy ma na twarzy uśmiech.. a tą drogą dojść do celu – wspólnego domu, pełnego uczuć, szczęścia i MIŁOŚCI (bo bez miłości nie mamy nic).

Chciałbym zgubić się w Szwecji. Kraju większym od Polski o 1/3, ale z 4 razy mniejszą ludnością. Pomiędzy lasami i jeziorami. Można jechać nawet kilka godzin nie spotykając nikogo, widząc tylko pojedyncze domy, gospodarstwa, a miasteczka jakby wymarłe. Jeżeli co 5 minut nie miniecie kolejnego jeziora to znaczy, że stoicie w miejscu. Do tego wysokie i gęste lasy i klimat w Twin Peaks gotowy.
A zgubić chciałbym się z pewną Panią stomatolog, ale to jeszcze historia na przyszłość.

Chciałabym się zgubić gdzieś na morzem Czerwonym. Ponieważ zawsze marzyłam tak pojechać , posiedzieć na brzegiem posłuchać szumu fal. Z kim ? Z kimś kto mnie pokocha taką jaka jestem. ;)

Jedynym miejscem, w którym chciałabym się zgubić są oczy mojego Narzeczonego! Żaden inny sposób nie jest tak dobry, żeby poznać drugą osobę, jak właśnie zagubienie się w otchłani oczu. A poza tym jest to najbezpieczniejsze możliwe „zgubienie się”! :)

Ja chciała bym się zgubić u was, z wami, z wspaniałą Nikolą :), żeby razem spędzić dużo wspaniałego czasu, żeby zostawić złe wspomnienia i zapoczątkować nowe które można by wspominać i wspominać, których nie zapomnimy na pewno :)

Z moją zdolnością i orientacją przestrzenną – zgubić się nie jest trudna sprawa.
A gdzie i z kim najchętniej?
Jeśli już koniecznie mam się zgubić, to…
1. W centrum handlowym – z siostrą. Odkrywając nowe sklepy czułybyśmy się jak Krzysztof Kolumb przybijający do brzegów Ameryki.
2. Na bezludnej wyspie – z zasięgiem. Komórka, laptop (+ładowarka i prąd w zestawie, może być to zestaw solarny), krem z filtrem i święty spokój. Robinson Crusoe w spódnicy (albo w bikini). Raj.
3. W labiryncie z kukurydzy. Odwiedziłam w zeszłym roku Świat Labiryntów w Blizinach i bawiłam się świetnie. Przypomniałam sobie zabawy z dzieciństwa, ten dreszcz emocji towarzyszący zabawom w chowanego i ekspedycjom w „nieznane”. Poczułam wtedy jakie jest drugie dno takiego zgubienia się… Zapomnienie o problemach dnia codziennego, zatracenie się w chwili obecnej, kontakt z naturą (nawet jeśli jest to natura genetycznie modyfikowana…), zabawa. Oj, każdemu od czasu do czasu przydałoby się zgubienie się. Żeby odnaleźć siebie.
Na pewno nie chciałabym zgubić się w lesie – panicznie boję się kleszczy. Niektórzy boją się myszy, pająków, wystąpień publicznych – a ja kleszczy.
Zgubienie w samochodzie na mieście też do przyjemnych nie należy. Ach te klaksony i ironiczne uśmiechy męskich szowinistów…
Podsumowując – zgubić się każdy może. Jeden lepiej, drugi trochę gorzej. Ale nie o to chodzi…

Chciałabym się zgubić w moim rodzinnym mieście, Malborku. Mam 21 lat i od dziecka mieszkam w dawnej stolicy Krzyżaków. Niedawno siedziałam na nowo wyremontowanym murze przyglądając się majestatycznej wielkości zamku, kiedy nagle pomyślałam sobie, że przeżywam ten sam zachwyt od tylu lat patrząc na najwspanialszą, moim zdaniem, budowlę na świecie.
Kiedy zobaczyłam co należy zrobić aby wygrać konkurs moje myśli od razu powędrowały do tamtego dnia gdy wpatrywałam się w dumne mury. Otóż chciałabym się zgubić w Malborku będąc w nim turystką. Będąc z zupełnie innego miasta, może nawet kraju i po raz pierwszy być w Malborku. Po raz pierwszy przechadzać się ulicami, spoglądać na kamienice, poczuć charakterystyczny zapach buraków z cukrowni, zobaczyć posąg konia o niewymiarowych proporcjach ciała niczym lalka Barbie, a najważniejsze – po raz pierwszy zobaczyć zamek. I wtedy zgubić się na nowo, w samej sobie, ze swoimi myślami, zakochując się w każdej cegle, wieży, murze i nawet w tych okropnych trybunach, które są w fosie.
Przyjeżdżając do Malborka każdy przewodnik turystyczny wskaże 2 obiekty na krzyż, które są warte zobaczenia. Ja bym chciała jechać do zupełnie innego celu, przez przypadek zahaczyć o Malbork, a potem się w nim cały dzień gubić, błądzić, poznając niesamowitą atmosferę miasta od nowa. I tak mogłabym codziennie i codziennie…

Ile czasu tkwię w amoku,
Zagubiona w świetle słońca?
Ile we mnie marzeń skrytych
Od początku aż do końca?

Ile miejsc ukrytych w mapach?
Ile w świecie ludzkich myśli?
Ile liści jest na wietrze?
Co naprawdę, co się przyśni?

Ile niosę słów nadziei
Na bezchmurnym, nocnym niebie?
Z kim chcę gubić się na Ziemi?
A odpowiedź jedną. Ciebie.

Z Tobą Kochanie chcę gubić się każdego dnia, w każdym miejscu.

ŻYCIE JEST JAK PRALKA …

Chciałabym się zgubić ………..w pralce :P
Włączyć program- SZALENSTWO i dać się ponieść wirówce nonsensu! Nakręcić w sobie funkcję MOTYWACJA i kręcić się w kółko dotąd aż zadziała ;)
Zabrałabym ze sobą tych wszystkich, którzy nie wierzą w siebie, którzy nie mają nadziei na pozytywne życie, aby po wyjściu z bębna byli w szoku, że KURCZE MOZNA BYĆ PIJANYM ZE SZCZĘŚCIA ;)

Chciałabym się zgubić w Chorwacji z moimi najbliższymi. W miejscu, gdzie odpowiada mi mentalność ludzi – są otwarci, uśmiechnięci i gotowi do pomocy. W miejscu gdzie odpowiada mi pogoda – słońce, bezchmurne niebo, gorące dni i ciepłe wieczory. Chciałabym się tam zgubić ponieważ wiem, że nic złego by nam się tam nie zdarzyło, ani ze strony ludzi ani ze strony klimatu. Po małych, uroczych, zabytkowych, Chorwackich miasteczkach mogłabym błądzić i błądzić, sprawiłoby mi to wielką przyjemność a co najważniejsze, ucieszyłoby moja rodzinę:) Dodatkowo chciałabym aby w miejscu w którym się zgubie, nie było zasięgu – dzięki temu moglibyśmy być prawdziwie skupieni tylko na sobie, i w 100% poswiecac uwagę tym, na których nam zależy. Brak zasięgu ma też drugą zaletę – gdy nie moglibyśmy przeczytać w telefonie o mijanych miejscach i zabytkach, szukalibyśmy informacji u tubylców. Wierzę, że ludzie powiedzieliby nam mnóstwo niesamowitych historii których nie znaleźlibyśmy w internecie :) Chciałabym się poczuć jak dawniej, kiedy to człowiek był najważniejszy, a nie telefon, telewizor i komputer.

Ma pani świetny głos, przyjemnie się go słucha. Filmik wyszedł ciekawie. Spodziewałam się prostego wyjaśnienia o co chodzi w usługach Orange Open i co znaczy w przypadku tej sieci słowo „konwergencja”, a tu tak niebanalnie i miło się słucha o empatii, relacjach rodziców z dzieckiem. Naprawdę wspaniale to wyszło.

Pogrążę się w marzeniach. Chyba wszyscy znają sagę „Harry’ego Potter’a”? Zawsze marzyłam o Hogwardzie (ta magiczna szkoła). Chciałabym znaleźć się w tym miejscu, ponieważ uwielbiam magię. Czarodzieje, różdżki! Po prostu dziecinne marzenia!

Zgubić się bym chciała …. wszędzie ! Dlaczego? Bo każde miasto, każdy kraj ma nam coś do zaoferowania – piękne widoki, atrakcje i jeśli się poszczęści to mili ludzie :D A gdybym wygrała jeszcze tą Sony Xperia Z1 Compact to by było cudnie! Robiłabym świetne zdjęcia i na usłudze open zaoszczędziłabym kasę i kupiła masę pocztówek i wam wszystkim wysłała ;)))

Bardzo miło byłoby mi zagubić się gdzieś na łonie natury. Gdzie nie ma ulic i kierunkowskazów, a namiot jest mile widziany..
Marzeniem moim byłoby zagubić się w Dolinie Dziesięciu Szczytów w Parku Narodowym Banff w prowincji Alberta w Kanadzie. W miejscu, gdzie zapierające dech w piersiach elementy natury łączą się, zresztą bardzo konwergentnie ;) tworząc piękny, nieokiełzany krajobraz. Siła i potęga gór kontrastują z ciszą i spokojem bajkowego jeziora Moraine.
Byłoby wspaniale zagubić się tam z kolegą z byłej pracy o imieniu Kuba. Wyznałabym mu coś, co przed nim ukrywałam. Tłumaczyłam się brakiem czasu, ale tak naprawdę kierowała mną bojaźń. Nie zdobyłam się na odwagę by wyznać mu co do niego czułam. Teraz, gdy dzielą nas tysiące kilometrów i prawdopodobnie nigdy więcej się nie zobaczymy, pozostaje mi jedynie czasami pomarzyć, że w tej pięknej dolinie wyznajemy sobie uczucie, które z perspektywy czasu wydaje się być bardzo jasne.
Podejmujmy więc ryzyko, nie bójmy się marzyć! Łatwiej znieść porażkę tego co się zrobiło, niż wyrzuty sumienia, że czegoś się nie zrobiło w życiu :)
Pozdrawiam Cie i Twoją rodzinkę!

Z innej bajki . kocham pomagać innych – schronisko dla psow to mój drugi dom . przygarnelam juz dwa na wiec nie moge sobie pozwolić . zgubić się to właśnie tam jak by ktoś tam był i szedł między klatkami i widział co się tam dzieje obojętnie by nie przeszedł . zgubić się tak nie myśleć o rzeczywistości i spędzić tam chociaż jeden dzień . z kim ? Z wszystkimi tymi którzy tak w bestialski sposób wyrzucają i pozbywają się zbędnego problemu . ludzie bez serca . tel nie jest mi potrzebny . sprzedała bym go a za pieniądze kupiła najpotrzebniejsze rzeczy dla czworonogów . Pomagajcie im sami nie dadzą rady ! Pozdrawiam :*

Zdecydowanie chciałabym się zgubić razem z mężem i dziećmi w wesołym miasteczku/lunaparku i na całego bawić się na wszystkich spotkanych po drodze karuzelach i zjeżdżalniach i znów poczuć się jak małe dziecko czyli być na równo ze swoimi dziećmi i nie myśleć o problemach i codziennym życiu :) Zgubiłabym się tam przed rzeczywistością.
Na pewno byłby to dzień pełen wrażeń i nie zapomniany ;)

Zgubić się w jakimś miejscu na Ziemi? Niestety to dla mnie nierealne. Potrafię odnaleźć się w każdej sytuacji i w każdym miejscu! :) Więc nikt nie musiałby nawet mnie szukać. Ale gdyby można było zgubić, a raczej zagubić się w sobie, to bardzo chętnie skorzystam z tej możliwości. Moje życie to ciągłe bieganina, pomoc dla innych i gonienie za swoimi marzeniami jednocześnie. Jednak jestem typem samotniczki i od czasu do czasu potrzebuję czasu tylko dla siebie. Taką dłuższą chwilą wytchnienia są moje samotne sobotnie wieczory. Jestem wtedy sama w domu i nikt mi nie przeszkadza. Kompletnie się wtedy wyłączam… I myślę, że jednak to jest takie moje gubienie się w życiu. Innego nie potrzebuję :)

Z chęcią wybrałabym się na wycieczkę do lasu, ale nie takiego pierwszego lepszego, tylko tego samego w którym drogę zgubili Jaś i Małgosia. Błądząc dotarłabym do piernikowego domku Baby Jagi, a tam… słodkiej rozkoszy nie byłoby końca! Żeby udobruchać i przekonać do siebie złą czarownicę dam jej do zabawy mojego smartfona. Jej wścibski charakterek sprawi, że nie odpuści póki go nie rozpracuje, a ja w tym czasie oddam się swojej największej zgubie… pysznym piernikom. Zanim telefon „padnie” rozładowany ja, moje podniebienie i brzuszek będziemy w pełni usatysfakcjonowani i gotowi, by odszukać drogę powrotną do tej nieco bardziej gorzkiej części rzeczywistości;-)

Chciałabym się zgubić w mojej przyszłej garderobie… No cóż, musiałaby być naprawdę ogrooomna ;))

Chciałabym się zgubić razem z moim mężem Marcinem w maszynie lotto. Wylosowalibyśmy wtedy swoje szczęśliwe numerki, moglibyśmy spełnić marzenia swoje i dzieci. :)

Spaceruję po zamkowych komnatach wśród tłumu ludzi, popychają, szepczą, zasłaniają … otwieram kolejne drzwi, rozglądam się wokół – jestem sama! Wracam, lecz tam też nikogo już nie ma. Zgubiłam się – myślę. Spoglądam w lustro oprawione w piękne, złocone ramy i nie mogę poznać własnego odbicia. Zielona suknia delikatnie szeleści przy każdym kolejnym kroku, szmaragdowy naszyjnik lśni na mojej szyi a atlasowe pantofelki lekko unoszą w tańcu. Przemierzam kolejne komnaty, co jedna piękniejsza, bogato zdobione ściany, meble, aż zapiera dech w piersiach. Wokół mnóstwo drzwi, które kryją sekrety historii. A ja zagubiona w czasie i przestrzeni odkrywam królewskie tajemnice Wawelu, poszukując swojego księcia ;)

To nie będzie najoryginalniejszy pomysł, ale szczery :)

O niczym innym od jakiś 6 miesięcy nie marzę, jak tylko o tym aby zgubić się w lesie. Z chłopakiem, który nie jest moim chłopakiem, choć powinien nim być, chciałby, ale nie może.
Zgubienie się w lesie wiązałoby się oczywiście z brakiem powrotu do domu i spędzeniem nocy z wilkami. Wymagałoby to poszukania schronienia, najlepiej jakiegoś małego zakamarka, w którym byłoby w miarę bezpiecznie. Oczywiście noc byłaby bardzo zimna, co by wymagało siedzenia dość blisko siebie i rozpalenia małego ogniska. Naturalnie Kolega miałby dużą kurtkę, tak, że zmieścilibyśmy się w niej oboje. W plecaku przez przypadek znalazłoby się czerwone wino i … śmietana, żebym mogła zrobić jagody ze śmietanką słodzone miodem prosto z ula, które wisiałoby na drzewie obok naszego obozowiska….
Jeej chyba mnie poniosło i dalej nie będę opowiadała co by się stało, bo jest przed 22, a i nie ma co snuć marzeń nie do spełnienia :)
Pozdrawiam ciepło!

Chciałbym się zgubić w tunelu. Mam taki jeden wymarzony, z niezliczoną liczbą wejść i wyjść, które prowadzą dokładnie tam gdzie chcę. Czasami trzeba poruszać się po omacku, a czasami do wyjścia prowadzi wpadające do środka światło. Raz jest kręty jak labirynt, innym razem jest skrzyżowaniem dwóch prostych, długich ścieżek. Znalezienie się w nim to niesamowita przygoda, niezapomniane przeżycie, odrobina niepewności wymieszana z ogromną ekscytacją. To jedno z nielicznych miejsc, w którym nie ważne z kim się znajdę, ważne, że zgubię się właśnie tam, że zgubię się w tunelu… czasoprzestrzennym. Będę wędrował nim od początku wszechświata do jego końca. Na żywo obejrzę Wielki Wybuch, narodziny Ziemi, sprawdzę czy dinozaur może być najlepszym przyjacielem człowieka zaraz po psie, nasycę swoje oczy krajobrazami nietkniętymi jeszcze nawet przez Homo sapiens. Obejrzę erupcję superwulkanu Toba, przepłynę się arką Noego, stanę na szczycie wieży Babel, dowiem się jak zbudowano piramidy, poszukam Atlantydy, poznam cywilizację Majów i Azteków, odwiedzę Amfiteatr Flawiuszów podczas walk gladiatorów, spytam o przyszłość wyrocznię w Delfach. Nauczę się strzelać z łuku od Robin Hooda, u króla Artura wezmę lekcję z władania mieczem, u Leonarda da Vinci lekcję rysunku, a u Szekspira nauczę się władać słowem pisanym. Euklides, Newton, Einstein niech mnie podszkolą z nauk ścisłych. 15 lipca 1410 w roli obserwatora wybiorę się pod Grunwald, odkryję Amerykę z Kolumbem, zabawię się na Titanicu, ale tylko do północy z 14 na 15 kwietnia. Jeść będę na obiadach czwartkowych, a podróżować… no cóż… mając do dyspozycji tunel czasoprzestrzenny podróżować będę na planety inne niż nasza. Ktoś chciałby się zgubić ze mną?

Jak biedronka zgubiła kropki

W poniedziałek

bardzo rano

pierwsza kropka

wpadła w siano.

Drugą kropką

wiatr we wtorek

grał w siatkówkę

nad jeziorem.

W środę kos dał

swoim dzieciom

do zabawy

kropkę trzecią.

W czwartek czwarta

z siedmiu kropek

w świat ruszyła

autobusem.

Piąta kropka

w piątek rano

wpadła w studnię

cembrowaną.

Szóstą kotek

wziął w sobotę

i nie oddał

jej z powrotem

A ta siódma

przy niedzieli

spadła w mieście

z karuzeli.
…
a biedronka w końcu wszystkie kropki znalazła bo Orange Open aktywowała.

No, cóż gdzie mógłby się chcieć zgubić taki łasuch jak ja? Oczywiście, że w fabryce czekolady, gdzie snując się z pomieszczenia do pomieszczenia delektowałabym się „królową” słodyczy kosztując najrozmaitsze jej wyroby. Pozwoliłabym sobie absolutnie na wszystko, bo takie zbłądzenie;-) nie trafia się przecież dwa razy! Taki samotny dzień wśród rozkosznej pyszności uwieńczyłabym kąpielą w jej rozpuszczonej postaci! Potem mogą mnie odnaleźć i nawet wyprowadzić siłą, bo tego, co zjem i przeżyję nikt mi nie zabierze!

Ja chciałabym się zgubić z całą moją rodziną- mamą, tatą, siostrą, siostrzeńcem, szwagrem ,bratem i moim chłopakiem na Malediwach. Tylko z nimi mogłabym się gdziekolwiek zgubić, ponieważ rodzina jest dla mnie wartością najważniejszą, której nie da się za nic kupić, odzyskać. Dlatego zawsze utrzymujemy ze sobą dobry,bliski kontakt,pamiętając że na sobie możemy najbardziej polegać, często spędzamy razem czas na spacerach, na wspólnych grillach w ogrodzie czy wyjeżdżając na wakacje, dlatego z nimi chciałabym się zgubić własnie na Malediwach, bo: Uwielbiamy wszyscy gorąco, ciepły klimat, widok palm i lazurowej wody. Najchętniej byśmy się przeprowadzili w takie miejsce, dlatego marzę abyśmy się własnie tam zgubili i nie znaleźli nigdy drogi do domu- dzięki temu moglibyśmy zostać w tym cudownym miejscu na zawsze! Już sobie wyobrażam, jak codziennie wstaję i razem z siostrą idę biegać na złocistym piasku o poranku, później leżymy całą rodziną na hamaku popijając sok ze świeżego kokosa, gramy razem w piłkę z moim małym siostrzeńcem, kąpiemy się w przepięknej wodzie zachwycając widokami dookoła a potem chodzę na romantyczne spacery z chłopakiem obserwując piękno świata. wtedy bylibyśmy najszczęśliwsi i naprawdę mówili, że życie jest piękne móc razem tam być widząc te cuda natury każdego dnia. Wizyta tam marzy mi się od dziecka, to dla mnie taka kraina snów, spełnienie marzeń, niedostępne nieosiągalne miejsce, dlatego tak bardzo je odwiedzić pragnę. a jeszcze zgubienie tam- by zostać na zawsze z tymi których kocham to najcudowniejsze co mogłoby przydarzyć mi się w życiu.

Wymarzone miejsce do zagubienia się? TYLKO I WYŁĄCZNIE hala magazynowa w fabryce Nutelli… Z kim się zagubić? Raczej z czym – z łyżeczką… Do wyjadania z tych słoiczków tej mojej Nutelki… Ten NASZ „romans” trwa już coś około 20 lat i ciągle nie mam JEJ dość… Latka lecą, chcica na Nutelkę wciąż taka sama jak te paręnaście lat temu… (w tej chwili zajmuję się takim 1-kilogramowym słoiczkiem właśnie…). Pozdrawiam.

Kochany Mężu,
Spędziliśmy już razem piękne dwa lata, oby tak trzymać do końca świata!
A ja nadal chciałabym się zgubić w Twych oczach i wywołać w nich pożar,
A Ty mój dzielny strażaku jak zwykle byś nie znał strachu
Tylko rzucił się na ratunek, pocałunków wylał strumień.
I ugasił me pragnienia, lecz nie chęć zagubienia.
Bo zgubiona już jestem dawno, w miłości wpadłam bagno
I tarzam się w niej po szyję lecz dzięki miłości żyję
Takie konwergentne połączenie :miłość i zagubienie.

Wspaniale byłoby zgubić się w kambodżańskim kompleksie Angkor z moją ukochaną córeczką. Urzekające budowle cudownie zespolone z naturą pozwoliłyby nam poczuć jak wiele nas łączy: miłość do siebie i pięknych miejsc, gesty, emocje (dobre i złe) …

Chciałabym zgubić się z moim chłopakiem i przyjaciółmi na kilka dni w największym parku rozrywki na całym globie ;)
Chciałabym poczuć się jednocześnie dzieckiem i dorosłym, strzelając do siebie nawzajem z wodnych armatek czy płynąć po rzece na okrągłych pontonach.
Chciałabym móc poczuć dreszczyk emocji i poczuć siłę grawitacji, jeżdżąc na największych i najszybszych kolejkach.
Chciałabym dostać gęsiej skórki w najstraszniejszym domu złych duchów i potworów.
A na końcu chciałabym zaznać romantycznych chwil wieczorem na diabelskim młynie ;)
Dla tylu wspaniałych emocji warto zgubić się w tym miejscu ;)

Chciałabym zagubić się w moim rodzinnym, dobrze mi znanym mieście. W codziennej monotonii otaczającego świata odnaleźć inną stronę miasta, jak dotąd nieznaną luz zapomnianą. Chciałabym poczuć dreszczyk emocji, zachwyt nad wszystkimi kolorowymi uliczkami, parkami i kamiennicami. Docenić piękno otoczenia, piękno mojego miasta. Móc się napawać tą chwilą, bo przecież i zgubienie może być przyjemne, a w towarzystwie ukochanej przyjaciółki każda sekunda wydaje się być milsza.

A ja bym się chciała zgubić w Safarii Parku w Afryce! a z kim? a sama… hej przygodo!
Spałabym sobie z żyrafami, uciekała przed lwami i ujeżdżała się na słoniu, od zawsze powtarzano mi „dziecko brudne, bose i podrapane – to szczęśliwe dziecko”
chciałabym być wolna choć na chwilę od codziennych obowiązków, tak jak te cudne zwierzęta w safarii parku! :)

Otóż ja chciałabym się zgubić we własnym szczęściu! I odnaleźć się tylko po to, by móc patrzeć na szczęście wszystkich ludzi. To jedyne miejsce gdzie chciałabym zostać na nieco „dłużej”..

Był kiedyś taki film z Jennifer Lopez…. O możliwości wejścia do umysłu danej osoby, zanim jeszcze powstała słynna „Incepcja” :)
Ja bym chciała zgubić się w swoich cudownych dziecięcych marzeniach i wspomnieniach gdzieś w swojej głowie… Oczywiście, nie na zawsze – tak na trochę. Z kim? Ależ wszyscy by tam byli Również ci, którzy już odeszli – jak moja babcia, która była bardzo mi bliską osobą. Czułabym znowu jej obecność.
Naładowałabym się energią, marzeniami, pasjami, odbudowała swoje nieco zachwiane i wystraszona ja i wróciła do rzeczywistości.
Odwiedziłabym swoje słodkie, naiwne i piękne wizje i pomysły, najadła się tym entuzjazmem i radością dzieciństwa i napełniła tym, co mocno stawia na nogi. To byłoby lepsze niż napój energetyczny, niż zestaw witamin i lody :)
Nadal jestem optymistką, jednak jako osobie również wrażliwej zdarza mi się wątpić, obawiać i smucić. Myślę, że takie zagubienie się w sobie samej, gdy byłam silniejsza dodałoby mi otuchy i wiary. Wiary w siebie, w świat, w to – że mogę wszystko.
Chętnie gubiłabym się tak w sobie co jakiś czas… To zabawne – ale takie zagubienie się w sobie byłoby dobrą drogą do odnalezienia siebie. I swojego szczęścia.

Chciałabym się zgubić na oceanie i znaleźć jakaś bezludną wyspę wraz z moimi przyjaciółmi. Byłaby to szansa dla nas na usamodzielnienie się i naukę o prawdziwym życiu. Przekonalibyśmy się jak realia wyglądają na prawdę i że nie zawsze dostajemy to co chcemy. Myślę że mogłaby to być jedyna w swoim rodzaju lekcja. W żadnej szkole, ani na studiach ani w liceum nie dostaniemy takiej lekcji życia. Mielibyśmy również czas na zabawę i wspólne spędzanie czasu, odpoczynek od rzeczywistości. Szczególnie teraz po maturze byłaby to dobra szansa na zapomnienie o problemach i stresie który nas zjadał przez ostatni rok.

Chciałabym się zgubić z moją 4letnią córeczką w drodze powrotnej do domu. Zboczyć z codziennej trasy wracając z pracy i przedszkola. Spędzić z nią jak najwięcej czasu i poświęcić jej całą uwagę. Przy codziennych obowiązkach trudno, aby móc ją poświęcić w 100%. Cieszyć się ze wspólnych zabaw i patrzeć na jej ogromną radość. :)

Chciałbym zgubić się wieczorem w ogromnym sklepie z zabawkami tuż przed jego zamknięciem. Ochrona zaryglowałaby drzwi wyjściowe i zostałbym samiuteńki z tysiącem uciech dla naszych najmłodszych. Tłumacząc się dobrem dziecka i przymusem sytuacji spędziłbym całą noc na testowaniu zabawek w poszukiwaniu beztroski z czasów dzieciństwa. Może odkryłbym zapomnianą i schowaną głęboko za nieśmiałością oraz konwenansami radość życia. Przypomniałbym sobie inna perspektywę i spojrzenie na otaczający nas świat. Zagubiony w sklepie odnalazłbym może sam siebie, gdyż jak mawiał Charlie Chaplin: „Kto nigdy nie był dzieckiem, nie może stać się dorosłym”.

Gdzie chciałabym się zgubić? Od dziecka moim marzeniem jest wyjazd do Francji, dlatego moją odpowiedzią na to pytanie, jest nic innego jak światowa stolica mody czyli Paryż! Studiuję filologię romańską, ale jeszcze nie miałam okazji aby zwiedzić to miasto. Moim zdaniem, Paryż jest jednym z najpiękniejszych miejsc na całej kuli ziemskiej! Oprócz tego, że jest znany z najsłynniejszych marek i projektantów mody to jest on również miastem zakochanych, dlatego chciałabym się zgubić tam sama, aby poznać tą jedną, jedyną miłość… W ten sposób spełniłabym swoje dwa największe marzenia :))

Hmm na pewno chciałabym się zgubić z moim chłopakiem, bo to z nim najcudowniej spędzam mój czas :) a gdzie? gdzieś w Stanach :) od zawsze marzy mi się wyjazd w to miejsce :) a gdy miałabym możliwość to najchętniej bym się zgubiła właśnie tam i została na zawsze, a co! :) byłaby to niezapomniana przygoda i ogrom wrażeń. Pozdrowienia dla Waszej całej rodzinki! I życzę jak najwięcej sukcesów :)

A ja to bym się chciała zgubić w jakimś wielkim mieście :D A z kim ?
A sama :D Ponieważ jestem pełna życia, nie lubię żadnych ograniczeń ( i wiem, że orange żadnych ograniczeń by mi nie zagwarantowało ) :D chciałabym poznać 'przypadkowych’ mega super ludzi, których pytałabym ’ dokąd ta droga prowadzi’, którzy ze mną spędzili by ten czas korzystając z życia a wiem że tacy ludzie istnieją i na pewno by mnie samej, samotnej nie zostawili :D ale gdyby coś jednak nie wypaliło, mam pewność że dzięki orange i ich usłudze 'gdzie jest moje dziecko’ na pewno szybko by mnie znaleźli ( bo czasami jestem takim dużym dzieckiem ) :D gorące pozdrowienia, przesyłam buziaki ! ;*

Jest tu wymienionych tyle wspaniałych miejsc, gdzie czytelniczki chciałyby się zgubić, że nie chciałam już dodawać komentarza. Ale moja 10-letnia córka zaglądając mi przez ramię wykrzyknęła nagle: – Jak to gdzie mamuś?! Mogłybyśmy się zgubić w świecie Ani z Zielonego Wzgórza! Mogłybyśmy biegać po zielonej trawie w Avonlea, moczyć nogi w Jeziorze Lśniących Wód, a potem łuskać groch na drewnianym tarasie Zielonego Wzgórza i pić herbatę z pięknych filiżanek, słuchając opowieści Maryli. Wszystko to mogłybyśmy robić, a nie tylko o tym czytać! – A zabrałybyśmy tatę? – pytam. – Nie mamusiu, ktoś przecież musiałby się zastawiać gdzie się zgubiłyśmy. ;)

Chciałabym zgubić się z moją Babcią, której nie ma już 7 ,5 roku przy mnie… Nieistotny byłby dla mnie fakt gdzie, ważne, by wtedy była ze mną. Chciałabym znów móc zamienić z Nią kilka słów, opowiedzieć co zdarzyło się przez te 7,5 roku. Po prostu poczuć się tak jak kiedyś, jak małe dziecko, które zrozumienie znajduje u swojej ukochanej Babci… Takie, z reguły niemiłe doświadczenie, byłoby najpiękniejszym darem, które w życiu otrzymałam, a jednocześnie jest największym marzeniem…

gdzie chcialbym sie zgubic? w Jej oczach Czemu tam? Bo to one witają mnie każdego ranka, uśmiechają się do mnie cały dzień, potrafią powiedzieć więcej niż można za pomocą słów. I to one pozostaną niezmienione przez ten wspólnie przez nas spędzony czas.

chcialabym zgubic sie w schronisku dla zwierzat by moc spedzac z nimi czas i choc na chwile poczoc sie jak te zwierzta gdy patrze czasem w oczy psa ktory mowi mi wez mnie ja chce tylko zyc i byc szczesliwy to lzy plyna po policzkach za malo czasu mam na odwiedzanie zwierzat ale gdybym mogla zgubic sie to wlasnie byloby to schronisko bawilabym sie z nimi i dawala cala milosc jaka mam i czas bo one nie chca kasy te zwierzeta sa jak nasze dzieci chca milosci i serca… chca domu nic im wiecej nie potrzeba

Chciałabym zgubić się sama w jakiś nieznanym mi mieście, tak żeby nikt mnie nie znalazł. Mogłabym poukładać wszystkie myśli, posłuchać muzyki, ale też może poznać kogoś nowego, kto całkiem zmieni moje życie. Chciałabym się zgubić np. w Paryżu, wejść samotnie na wieżę, popodziwiać widoki i zachować je tylko dla siebie. Przespacerować się zawiłymi, spokojnymi uliczkami, zamoczyć palce w fontannie i już stamtąd nie wracać. No chyba, że jakiś książę na białym koniu w obstawie wróżek zechcieliby zaprowadzić mnie do domu ;)

Zgubić bym się chciała z koleżanką z czasów studenckich i przenieść się choć na 12h to tamtych wariackich czasów… to były piękne, nieodpowiedzialne, spontaniczne, wolne, pełne przyjaciół i znajomych czasy. Ahh… ależ to są wspomnienia. Teraz ja mama i ona mama spotykamy się czasem i wspominamy :)

Przyznam że i ja chciałabym się zgubić, żeby zatrzymać czas i ciągły bieg, na chwilę zwolnić tempo, złapać powietrze w płuca czuje ze zaczynam się dusić codziennym powietrzem i problemami których ostatnio jest nie mało… Marzenie znaleźć zakątek dzikiej plaży gdzie nie ma ludzi, gdzie jest pusto. Szum samochodów zamienić na szum fal, lampy komputera czy komórki zamienić na promienie słońca delikatnie muskające twarz, wiatr który wywiewa z głowy wszystkie myśli te złe, problemy w głowie zagłuszane przez krzyk
mew. Tylko bicie serca, zwolnione tempo… RESET. Oczywiście z moim synkiem ciepły piasek przepuszczac przez palce, radością i śmiechem gonić wiatrek. wyciszyć się… Zapomnieć o cierpieniach, bólu, smutku, nerwach o wszystkim co ostatnie miesiące nam zafundowały.
Tylko my zgubieni w Ciszy. I to jest moje marzenie, zgubić się w takim zakątku gdzie będę mogła zresetować siebie a co najważniejsze Synka który ucierpiał w tym wszystkim najbardziej. Z dala od zgiełku cieszyć się miłością czyli tym co najważniejsze, bo nie ma nic ważniejszego niż szczęście i zdrowie dziecka ;)

Gdzie ja mogłabym się zgubić? Chyba nie chciałabym zgubić się w żadnym nowym, obcym miejscu, nawet tym najpiękniejszym… Ciekawe czy ktoś dałby radę mnie tam w końcu odnaleźć… Najbardziej chciałabym się zgubić w miejscu, w którym jestem teraz. Z jednej strony zaginąć po to, żeby nie musieć odbierać telefonu, nie martwić się wciąż nienapisaną pracą magisterską, nie gonić, nic nie załatwiać. Z drugiej strony byłoby miło zagubić się w czasie, który dziś jest dla mnie dość łaskawy… mam miłość i to z nią chciałabym się zapodziać tu i teraz, żeby tak mogła trwać i trwać :)

Chciałabym się zgubić w hurtowni słodyczy i spędzić tam całą noc z moją siostrą Nati. Moim marzeniem z dzieciństwa było spędzić w takim miejscu choć jeden dzień. Wszystkiego bym spróbowała, bo jestem ogromnym łasuchem :)) Pozdrawiam.

Bardzo bym się chciała zgubić w Norwegii. Mam tam tate, który pracuje na budowie i czesto go nie widze. Mimo to iż mam 14 lat to bardzo ważna jest dla mnie rodzina. Mam młodsza siostrę, która ma lat 10, a jest osobą ważną w moim życiu. Moi rodzice się też zbytnio nie widują. Tata wyjechał do Norwegii, by zarobić na to co chcemy i na to żeby było nam lepiej. Mimo to nie stać mnie narazie na nowy telefon, poniewąz bardzo chciałabym jechac od taty z mamą i zbieram na bilety, by zrobić też mamie prezen urodzinowy.

Drogie Panie, jako prawdziwa kobieta, chciałabym się zgubić w fabryce z dodatkami do ubrań dla kobiet! oczywiście z moimi przyjaciółkami!!!!
Bezkres butów!!!! Bezkres Torebek!!!!! Nieprzemierzone morze kolczyków, łańcuszków!!! A tu zaskoczenie byłoby jakby się okazało, ze obok jest hala z damskimi ubraniami! o jaaa! piękna sprawa. Zgubiłam się więc facet nie mógłby mieć do mnie pretensji! a ja „pluskałabym się” w tym pięknym morzu możliwości dzieląc tą radość z przyjaciółkami!

Gubienie się samo w sobie nie jest takie trudne i zdarza mi się ono zdecydowanie zbyt często, to odpowiedź na pytanie gdzie chciałabym się zgubić sprawia, że zaczynam marzyć o jakimś wyjątkowy miejscu. Tak więc (nie zaczyna się zdania od tak więc!) wybieram… Nibylandię. A z kim? Ze wszystkimi, których kocham. Możliwość zatrzymania czasu, przeżycia niesamowitych przygód oraz zagłębienia się w dziecięcy świat brzmi naprawdę niesamowicie. Zdaję sobie sprawę, że może widać w mojej wypowiedzi jakąś niedojrzałość, jednak nigdy nie śpieszyło mi się ku dorosłości, a możliwość zatrzymania radości życia jaką posiadają najmłodsi to cecha, której naprawdę nie chcę nigdy zatracić. Zwłaszcza teraz gdy kończę studia i zaczyna się moje prawdziwe „dorosłe” życie.

PS: Ciekawe czy spotkałabym na swojej „zagubionej” drodze Dzwoneczka? ;)

Ja chciałabym się zgubić w… trawie. Czy wyobrażacie sobie skurczyć się do rozmiarów mrówki? Kiedy byłam dzieckiem, to było moje najskrytsze marzenie. Z kim? Udałabym się tam z kretem Fryderykiem, który codziennie robi kopce na moim ogródku, byłby idealnym przewodnikiem! Przecież zna języki wszystkich zwierząt i każdy zakamarek mojego ogrodu!
W dzisiejszym świecie ludzie szukają przeżyć w tak odległych miejscach, a przecież wystarczy spojrzeć pod swoje nogi. Chciałabym się zanurzyć w tym mikroświecie.
Czy ktoś wie ile pracują mrówki? Gdzie śpi biedronka? Jak wysoko skacze świerszcz? „Co w trawie piszczy”? Te tajemnice pragnęłabym odkryć…
Wyruszając w ten magiczny świat, gdzie nic się nie marnuje i wszyscy znają swoje miejsce, zaczęłabym od mrówek. Zawsze zastanawiałam się, jak te małe stworzonka potrafią tyle zdziałać. Poświęciłabym im cały dzień. Razem z moim krecim przewodnikiem zwiedziłabym ich mrowisko, poszła z nimi na wędrówkę, czy przeprowadziła wywiad z samą Królową Mrówką!
Następnie udałabym się w maliny na moim ogrodzie, gdzie często przebywa świerszcz Patryk. Bardzo często robiłam mu zdjęcia, jednak czasem mi uciekał i nie mogłam go dogonić. Teraz uciekłabym z nim i dowiedziałabym się, dokąd on zawsze tak skacze. A wieczorem po długiej wędrówce poprosiłabym go o koncert i oczywiście autograf.
Jest masa rzeczy, które pragnęłabym odkryć, chciałabym wejść w każdy zakamarek tego magicznego świata. I kiedy już będę znała język zwierząt, będę mogła się z nimi porozumiewać, ale to będzie moja słodka tajemnica…

krys3@poczta.onet.pl

A ja bym chciała zgubić się z… kimś mądrym. W myśl zasady, że lepiej z mądrym zgubić (się) niż z głupim znaleźć.
Gdzie? To już niech Ten-Mądry wymyśli! ;-)

Ja chciała bym zgubić się w krainie w której wszyscy są zdrowi ,szczęśliwi i zadowoleni.Gdzie panuje pokój i nie ma wojen. Gdzie ludzie są życzliwi dla siebie i uśmiechają się do siebie.Jedni drugim pomagają bezinteresownie.Gdzie świat jest piękny ,kolorowy i nie zniszczony przez cywilizację a środowisko naturalne jest nie skażone przez zanieczyszczenia i spaliny.

W domu mojej babci stała dębowa szafa. Trochę się jej bałam. Była ogromna, ze skrzypiącymi w nocy drzwiczkami, a w środku kryła same skarby. Na wieszakach wisiały bluzki, sukienki, spódnice, futra, żakiety. Półki zamontowane w drzwiach gromadziły babciną biżuterię – kolczyki, naszyjniki, bransoletki, ale mnie zawsze podobały się szalenie czerwone korale.
Pamiętam, że na zewnątrz panowała zima. Świat pokryty cukrową watą, a ja musiałam siedzieć w domu z powodu przeziębienia. Podróżowałam więc po całym domu szukając miejsca do zabawy, aż w końcu dotarłam do szafy.
Otwarłam ją i w oczy od razu rzuciły mi się czerwone korale. Założyłam je i weszłam do środka. Ilekroć to sobie przypominam, czuję w powietrzu zapach lawendy – babcia wieszała ją w szafie, aby odstraszyć mole.
Nie wiem, ile w niej siedziałam, ale wyobraź sobie, że usnęłam. Miałam do tego warunki idealne – ciepło, miękko, a woń lawendy ukołysała mnie do snu.
Obudziłam się – dookoła ciemność, a mnie coś trzyma i przygniata. Okazało się, że podczas snu zrzuciłam z wieszaków kilka ubrań na siebie, w tym ciężkie futro babci. Nie mogłam sobie poradzić. Zaczęłam krzyczeć i próbowałam jakoś wypłynąć na powierzchnię. Babcia przybiegła i zapytała – co się dzieje?
– Babciu, szafa mnie połknęła i nie chciała wypuścić! – odpowiedziałam. Babcia uśmiechnęła się i uspokoiła mnie mocno przytulając do siebie.
To moje najpiękniejsze wspomnienie z dzieciństwa. Bardzo chciałabym nie tyle wrócić do tamtych czasów, co do tej szafy i poczuć się znowu jak ta mała beztroska dziewczynka, która zgubiła się w szafie pełnej skarbów.

A te czerwone korale noszę do tej pory. ;)

Pozdrawiam
an.wn@o2.pl

Żyję trochę marzeniami, pewnie można by z tego skręcić niezły film.
A może przesadzam i nie jest aż tak plastycznie, jest dość powtarzalnie ?
Wiecie co mi się zdarzyło ostatnio zdarzyło ?
Żyłam przez kilka miesięcy w ciepłym świetle. Nie było Ono prawdziwe bo nie zdobyłam się by na nie spojrzeć. Było przyjemnością, substytutem, ucieczką.
Spod tego światła wychodziłam gładka i spokojna, z poczuciem sensu.
Dopiero kiedy znalazłam się poza Nim, kiedy mogłam patrzeć na nie tylko z boku, zaczęłam sobie budować prawdziwe zdanie na jego temat.
I co ? Tam jest jeszcze jaśniej, przyjemniej, szczęśliwiej, mówi mi moja fantazja i rozsądek.
To światło ma na imię Grzegorz i uczę się patrzeć na nie już całkiem świadomie, pełna nieustannie obaw ale i z niezwykłym ciepłem w sercu.
Gdy patrzę to i widzę Nas na islandzkiej ziemi, nie przypadkowo nazwanej krainą spokoju.
Przemierzamy mroźne lodowce, słoneczne wzgórza, groźne wulkany, zamglone miasteczka w rytm muzyki Sigur Rós.
Mogłabym zgubić tam siebie, swoje myśli, byle nie zgubić już światła, które dodaje sił i popycha w stronę marzeń.

Gdzie chciałabym się zgubić? Pytanie to dostarczyło mi niezłej zabawy. Wyobrażałam sobie różne miejsca, a w nich siebie wraz z mężem i córeczką. ;-) Na drugie pytanie odpowiedź była oczywista.
Byłam w marzeniach chyba wszędzie! Zatrzymałam się jednak w bardzo szczególnym miejscu, w innym świecie, w świecie Harry’ego Pottera. To właśnie tam, a dokładniej w zamku Hogwarcie (Szkole Magii i Czarodziejstwa) chciałabym się zgubić wraz z moją rodzinką. Dlaczego? A to jest właściwe pytanie! Chciałabym przeżyć choćby kilka godzin w tak fascynującym miejscu, zobaczyć ten urokliwy, a jednocześnie tajemniczy zamek, czary, magiczne różdżki, mecz Quidditcha, może nawet polecieć na miotle ;-). Moja córka byłaby zachwycona domowym skrzatem, a mąż może na chwilkę przestałby żyć tylko pracą! Przez te kilka godzin na pewno nie byłoby nam dane zobaczyć wiele, ale byłoby co wspominać przez całe życie!

Na pytanie konkursowe chciałbym odpowiedzieć w postaci pewnej opowiastki mojego autorstwa. To właśnie w taki sposób chciałbym się zgubić, w tym miejscu oraz z taką osobą. Choć ta historyjka jest trochę dłuższa to mam nadzieję, że bardzo ciekawa.
******************
Był sobie lipiec słoneczny i bardzo upalny. Na statku pasażerskim „Matarnia” płynącym w kierunku Polinezji Francuskiej podróżował Marek. Był to mężczyzna dwudziestoparoletni samotny, który nie mógł sobie znaleźć drugiej połówki. Ciężko pracował i osiągnął w życiu bardzo wiele mimo młodego wieku. Miał czarne włosy, niebieskie oczy, był bardzo szczupły, średniego wzrostu i zawsze elegancko ubrany. Był po prostu przystojny. Mimo, że adorowały go w firmie i nie tylko kobiety, żadna nie była dla niego tą „drugą połówką”. Rejs był spokojny i nic nie zapowiadało, by to mogło się zmienić. Nagle zebrały się ogromne chmury i zaczął się sztorm. Było bardzo niebezpiecznie. Wszyscy pasażerowie byli przerażeni, ponieważ fale były bardzo wysokie. W wyniku silnych uderzeń fal statek nie wytrzymał i konstrukcja uległa uszkodzeniu. Zaczęto zrzucać szalupy. Marek i jeszcze jedna kobieta na końcu wskoczyli do jednej ostatnich szalup. Jednak tak niefortunnie zeskoczyli, że utracili przytomność. Fale niosły tą małą łódkę po wodzie z bardzo dużą szybkością. Po dwóch dniach sztorm ustał i nagle łódka dopłynęła do plaży i uderzyła w kamień. To sprawiło, że Marek i pewna młoda i bardzo ładna kobieta przebudzili się. Nie wiedzieli co się stało i gdzie się znajdują. Jedyne co zobaczyli to piękną plażę i plamy. Była to wyspa KOH TAO na TAJLANDII, ale tego oni nie wiedzieli. Nagle zawiązała się ich pierwsza rozmowa:
– Auu, ehm – chrząknęła kobieta z bólu, ponieważ doznała kilku niegroźnych urazów – Emmhm Gdzie my jesteśmy? Kim pan jest? – zapytała kobieta
– Witaj. Jestem Marek. Nie wiem, gdzie jesteśmy, ale chyba łódka nas tu zaprowadziła. Wygląda na jakąś wyspę, tylko że nie widać tu ludzi. A ty kim jesteś? – zapytał Marek
– Chyba masz rację. Jestem Małgosia. – odpowiedziała – To co robimy? – zapytała
– Musimy się rozejrzeć, na to wygląda, że jesteśmy zdani tylko na siebie. – odpowiedział Marek
Wyszli z łódki i szli plażą.
Małgorzata to młoda również dwudziestoparoletnia kobieta, o blond włosach, jasnej karnacji, szczupła i dość wysoka. Miała niebieskie oczy i piękną twarz. Również sama wyruszyła w rejs do Polinezji Francuskiej, by tam spędzić wakacje.
– Nic tu nie widać. Może wejdziemy w ten busz. Może gdzieś tam są ludzie. Tylko jak my się z nimi dogadamy. – powiedział Marek
– Najpierw ich znajdźmy, a potem będziemy się o to martwić. Niech będzie tu jakaś cywilizacja! – powiedziała z lekka zrozpaczona Małgosia.
Weszli do lasu i szukali tam jakichkolwiek oznak życia. Lecz po długiej wędrówce nic nie znaleźli. Minęło pół dnia, więc wrócili znów na plażę.
– Zdaje się, że to jest bezludna wyspa. – powiedział Marek
– Nieźle pocieszyłeś, po prostu skakać z radości. Co my teraz zrobimy?! Jestem głodna! – odparła zrozpaczona dziewczyna
– Taka jest prawda. Zbliża się wieczór. Nie wiadomo, czy jest tu jakaś zwierzyna niebezpieczna, więc coś musimy sobie do spania urządzić. Musisz mi pomóc, bo sam nie dam rady. – powiedział mężczyzna
– Dobra! A co zjemy? – zapytała Małgosia
– Widzisz tutaj te kokosy? To właśnie ich soku trochę się napijemy i parę owoców poszukamy. Mięsa raczej nie upoluję. – odpowiedział Marek
– Co ja bym sama zrobiła. Chociaż takie szczęście, że los mi dał Ciebie tutaj. – odpowiedziała Małgosia
– A ty naprawdę pięknie wyglądasz. – dodał Marek
– To miał być komplement? Przecież ja wyglądam fatalnie! – powiedziała Małogśka
– E tam. Jesteś wspaniała, tylko więcej wiary, bo musimy sobie jakoś tutaj poradzić. Nie ma co płakać, tyko trzeba przetrwać. Pewnie będą nas szukać, a to może potrwać nie wiadomo ile, więc musimy do tego czasu jakość dotrwać. – rzekł Marek
Poszli poszukać w lesie trochę drewna do ognia. Następnie Marek porąbał trochę pali i naznosił razem z dziewczyną dużo liści. Pale wbił w piasek, a na nich zbudował szałas dość spory, który przykrył liśćmi. Zrobił to na palach, by w nocy nie mogło ich żadne zwierzę zaatakować. Następnie pozbierali owoców, rozpalili ognisko i zjedli. Siedzieli sobie wieczorem przy palenisku i ogrzewając się trochę rozmawiali.
– Jak na pierwszy dzień, gdzie nie ma cywilizacji dość dobrze nam poszło. – powiedział Marek
– Ja jednak wolałabym ludzi i nawet najmniejszy i najgorszy pokój. Tutaj nie wiadomo jakie niebezpieczeństwa na nas czyhają i czy kiedykolwiek nas odnajdą. A co będzie jak zostaniemy tu na zawsze? – zapytała zrozpaczona Małgosia
– Nie zostaniemy, obiecuję ci. Muszą nas odnaleźć. Damy sobie radę. Jutro może coś upoluję i ulepszymy szałas. Będzie ekstra! – odpowiedział Marek i przytulił rozpłakaną dziewczynę. – Musimy dać radę. Zobacz jak tu jest pięknie, jakie morze jest lazurowe, czysta plaża, piękne palmy i roślinność. To jest chyba jedna z najpiękniejszych wysp na świecie. Pomyśl sobie, że to są takie trochę inne wakacje. Zobaczysz, wszystko będzie dobrze. – dodał
– Właśnie tego nie jestem pewna. – odpowiedziała w płaczu Małgosia
– No dobrze, już dobrze, ciiiiiiii, nie płacz już. – mówił przytulając mężczyzna
Tak mijał im ten pierwszy wieczór w całkiem nieznanym dla siebie miejscu, gdzie byli zdani tyko i wyłącznie na siebie. Ciężko im było, ponieważ byli przyzwyczajeni do innych warunków, gdzie pożywienie kupowało się w sklepie i wszystko było łatwo dostępne. Tam, żeby przetrwać musieli coś znaleźć lub zdobyć. Musieli walczyć o przetrwanie. Mimo że, była to piękna wyspa woleli mieć coś gorszego, ale w normalnych warunkach. Chwilę jeszcze posiedzieli, a następnie umyli się i poszli do szałasu spać.
Noc na szczęście minęła dla nich bardzo spokojnie, choć kilka razy budzili się, bo słyszeli jakieś odgłosy dziwnych zwierząt. Nadszedł kolejny dzień. Małgosia, gdy się obudziła nie mogła uwierzyć, że są tam, gdzie są. Miała nadzieję, że to jest tylko najgorszy koszmar, który po przebudzeniu minie. Jednak tak się nie stało, a to co widziała było rzeczywistością. O poranku zjedli znów owoce, a następnie chwilę kontemplowali.
– Co ja takiego złego zrobiłam, że mnie to spotkało?! – krzyczała Małgosia
– A ja?! Nic, po prostu tak miało być i tyle. I tak mieliśmy wielkie szczęście, że przeżyliśmy. Zobaczysz, że dziś będzie lepszy dzień. – odparł Marek
– Mam nadzieję, choć raczej nie byłabym taka pewna. Co robimy? – zapytała kobieta
– Musimy poszukać czegoś innego do jedzenia. Może złowię ryby, a potem ulepszymy szałas. Nic więcej nam nie zostało. – odpowiedział mężczyzna
– Okej. – odpowiedziała Małgosia
Po tej chwili rozmowy wyruszyli na poszukiwania. Znaleźli kilka ciekawych owoców, a później Marek złowił kilkanaście ryb, które wieczorem usmażyli na ogniu. Tak mijał im cały dzień i znów nadszedł wieczór.
– Ble. Bez smaku są te ryby. – powiedziała Małgosia
– Nie jest źle. – odpowiedział Marek – Widzisz tu jakieś przyprawy? Chyba nie, więc nie wybredzaj, tylko jedz. – dopowiedział stanowczo.
– No dobra, dobra. Tak tylko mówiłam. Nie złość się tak bardzo. – odparła dziewczyna
– Przepraszam. Po prostu tak wyskoczyłem z tej desperacji. Podoba mi się tutaj, ale żeby chociaż jacyś ludzie byli i normalne życie. To co teraz jest, po prostu jest straszne. – odpowiedział Marek
– Spokojnie. Ja już zaczynam się godzić z tym co nas spotkało. Wylej swoje żale. Tak jest łatwiej. Może jutro jogę sobie zrobimy? Chodziłam na takie zajęcia i one bardzo uspokajają. – zapytała Małgosia
– Dobrze, tylko jak zgromadzimy pożywienie i szałas trochę rozbudujemy dla wygody. – odpowiedział mężczyzna
– Super! – powiedziała Małgośka
Tak minął kolejny wieczór i znów poszli spać. Oboje powoli się do siebie zbliżali. Następnego dnia wykonali zaplanowane prace, a następnie wpatrywali się w morze, szukając czegokolwiek, co mogłoby ich uratować z otchłani tej bezludnej aczkolwiek pięknej wyspy. Ćwiczyli w tym czasie także jogę.
– Rozluźnij się, kieruj swym oddechem, myśl o przyjemnych rzeczach… – mówiła Małgosia do Marka pokazując mu ćwiczenia – Poczuj każdy swój mięsień, jak napina się i rozluźnia…. – mówiła dalej
Po tych ćwiczeniach wieczorem urządzili sobie szczerą rozmowę.
– Opowiedz mi coś o sobie. – prosiła kobieta
– Ale nie ma zbyt dużo do powiedzenia. Pracuję w dużej firmie, jestem dyrektorem działu PR i tyle. Poza pracą zbyt wiele się nie dzieje. Jestem samotny w dużym mieszkaniu i mieście. – opowiedział Marek – A ty może coś więcej opowiesz? – zapytał
– Też nie mam wiele do opowiadania. Pracuję w jednej korporacji, jestem singielką, nie mogę sobie nikogo znaleźć i ogólnie to mam nudne życie do teraz. – mówiła Małgosia – Coś mi się zdaje, że jesteśmy w pewnych względach bardzo podobni. – powiedziała
– No tak. Ogólnie jesteś bardzo piękna, aż dziwnie, że sobie nikogo nie znalazłaś. – mówił zdziwiony mężczyzna
– Tak wyszło, niestety. – odparła Małgosia
– Wiesz co, daj się zaprosić na taką jutro ekstremalną kolację. Co ty na to? – zapytał Marek
– Ale jak chcesz to zorganizować? Przecież nie ma warunków. – zapytała Małgośka
– Ty już się o to nie martw. Zobaczysz będzie pięknie. – powiedział Marek
Jeszcze chwilę rozmawiali, a następnie poszli spać. Następnego dnia mężczyzna od rana planował kolację i jak ją urządzić. Małgosia zaś zajęła się innymi małymi robótkami. Tak mijał im błogo cały dzień. Kiedy już zbliżała się wieczorna pora dnia, Marek zaprowadził Małgosię do miejsca gdzie urządził romantyczny poczęstunek. Gdy już doszli dziewczyna ujrzała ognisko, nakrycie z liści, pięknie upieczone ryby, jakieś mięso z małego zwierzęcia, owoce i drewniane talerze, niezbyt piękne, ale nie miał możliwości i warunków do wykonania lepszych.
– Ależ się napracowałeś. Jak pięknie. – powiedziała wręcz wzruszona Małgosia
– To wszystko dla Ciebie. Należy Ci się coś lepszego i ładniejszego. – odpowiedział Marek
– Dziękuję. Tak tu pięknie, jak w zupełnie innym świecie. – powiedziała kobieta
– Nie przesadzaj. To tylko inny wystrój kolacji. – odparł Marek. – Siadaj i zajadaj się. – dodał
– Naprawdę wprawiasz mnie w osłupienie. – powiedziała zamyślona Małgosia – Jakie wszystko pyszne. Skąd zdobyłeś mięso? – zapytała
– Aaaa specjalnie dla Ciebie upolowałem. Wiem, że nie jest tego dużo, ale dla Ciebie wszystko. – odpowiedział Marek
Nagle Małgosia nadgryzając owoc osłupiała i spojrzeli sobie prosto w oczy. On w zębach miał kawałek ryby, a ona owoc i tak na kilka chwil oniemieli. Głęboko patrzyli sobie w oczy.
– Jakie masz piękne oczy Małgosiu. – powiedział Marek
– A ty w ogóle jesteś the best. – odpowiedziała Małgosia – Jak jest teraz cudownie, mogłabym tak wiecznie siedzieć. – powiedziała
– Masz zupełną rację! – powiedział Marek
I tak sobie siedzieli. Zjedli kolację i posprzątali. Wsłuchiwali się w szum morza i patrzyli w piękne gwieździste niebo, które rozświetlał księżyc.
– Na początku to myślałam o tobie inaczej i oceniłam cię po pozorach, a tu okazuje się, że jesteś zupełnie inny. Teraz już wiem, że nie wszystko jest takie, jakie się wydaje. Tak naprawdę to nie jest. Ty jesteś kimś wyjątkowym. – powiedziała wzruszona Małgośka
W tym momencie Marek objął ją i przytulił do siebie.
– Ciiiiiiiiiiichutko, nie ma o czym mówić. Długo byłem sam, aż do tej pory. W tak krótkim czasie stałaś się dla mnie kimś więcej niż przyjaciółką. Masz w sobie to coś. – powiedział do Małgosi Marek
– Ty dla mnie też. – odpowiedziała dziewczyna
Powoli zaczynało rodzić się między nimi uczucie miłości. Zakochali się w sobie i ten zaczątek, który się w nich pojawił w ciągu następnych dni rozwijał się, by wkrótce rozkwitnąć. Mijały kolejne dni i romantyczne, subtelne oraz wzruszające wieczory. Każdy dzień był dla nich trudny jeśli chodzi o przetrwanie, ale coraz lepiej sobie radzili. Potrafili się cieszyć tym co mają. Kilka dni później Marek znów zrobił kolejną jeszcze lepszą i piękniejszą kolację dla Małgosi. Bardzo się starał i zabiegał o jej względy.
– Jak się napracowałeś? Znowu wykwintna kolacja. – powiedziała Małgosia
– E tam, dla mnie to sama przyjemność robić takie rzeczy dla ciebie. Mógłbym tak zawsze. – powiedział Marek
Zakochani w sobie zjedli świetną kolację i nagle po zjedzeniu siedząc naprzeciw siebie przy świetle księżyca. Patrzyli kolejny raz sobie głęboko w oczy.
– Ale ty cudowny jesteś. Jak bardzo cieszę się, że Ciebie spotkałam na mojej życiowej drodze. – powiedziała melancholijnie Małgosia
– Ty również jesteś najpiękniejszą kobietą na świecie. Jesteś cudowna, wiele rzeczy potrafisz, tak bardzo mnie tutaj wspierasz. – mówił Marek będąc również w letargu zakochania
– Teraz wiem, że spotkałam najcudowniejszego mężczyznę. – odparła zapatrzona w Marka Małgośka
Tak zakochani patrzyli w siebie i kontemplowali na łonie natury. Ciągle jednak wierzyli, że pomoc niedługo nadejdzie. Następnego dnia spacerowali sobie brzegiem.
– Czy wierzysz jeszcze w to, że ktoś nas znajdzie? – zapytała dziewczyna
– Wierzę! Nadzieja umiera ostatnia. – powiedział Marek
– Trzymam Cię za słowo. Powiem Ci, że chciałam bardzo wcześniej spędzić wakacje na takiej wyspie jak ta, a teraz to chyba w życiu bym nie wyjechała, choć może wtedy nie spotkałabym Ciebie. – powiedziała Małgosia
– Dla mnie też ta wyspa jest utrapieniem i chciałbym już wrócić do normalności, ale dzięki tobie mam siłę żeby to wszystko znieść. – odparł Marek
– Tak! Razem przezwyciężymy wszystko! – krzyknęła Małgosia
Tego wieczoru również były romantyczne wyznania i po dwóch tygodniach bycia na wyspie doszło do przełomowego momentu między zakochanymi.
– Nie wiem co o tobie myśleć. Bez ciebie jest mi źle, ale z tobą to już nie wiem. – powiedziała delikatnie wyrzucając z siebie głos, podczas romantycznej kolacji tym razem zorganizowanej przez Małgosię
– Skoro coś do mnie czujesz to czemu ostatnio tego się boisz i od tego uciekasz. Nie rób niczego wbrew swojej woli, bo to może dużo ciebie kosztować. – powiedział patrząc w jej oczy Marek
– Ale ja nie wiem jaka jest moja wola. – powiedziała już mając łzy w oczach Małgośka
– Ja ci mówię, że taka jest, bo jakby nie była to byś się ze mną męczyła. – odpowiedział Marek odrywając się z letargu i wstając wyciągnął kwiat lotosu.
– Co ty robisz? – zapytała Małgosia
– Masz takie cudowne oczy, które ciągle wprawiają mnie w osłupienie i letarg. Masz taką piękną barwę głosu, nie psuj tego. Daję ci oto piękny biały…. – powiedział Marek przekazując do jej ręki kwiat
– O nie, nie, nie, nie dam rady dłużej…. – powiedziała przerywają Markowi Małgosia, która miała w oczach coraz więcej i więcej łez.
– …. piękny biały kwiat lotosu, abyś wiedziała którą drogą iść oraz żebyś wiedziała jaka jest twoja wola, bo moja jest taka. – powiedział Marek dając jej kwiat i odszedł. Usiadł ponownie naprzeciw jej patrząc znów w jej piękne niebieskie oczy.
Małgosia już nie mogła dłużej utrzymać łez w oczach. Było jej już wszystko jedno więc, postanowiła je wylać na zewnątrz. Krople płynęły po jej oczach.
– Ty jesteś taki romantyczny, ale nie jestem jeszcze chyba gotowa na takie wyznania. – powiedziała Małgosia
– Ależ jesteś i to już od bardzo dawna. – odpowiedział Marek
– Nigdy od nikogo nie zaznałam takiego uczucia. – odpowiedziała Małgosia
Jeszcze długo rozmawiali ze sobą i zwierzali się później ze swoich słabości. Następnego dnia po prawie trzech tygodniach nastąpił przełom. Para przechadzając się po brzegu nagle zuważyła statek. Wtedy postanowili wysłać jakieś sygnały, więc zapalili szałas, mocno krzyczeli i machali. Załoga statku ich zauważyła i skierowała kurs w kierunku wyspy. Zobaczyli to Marek i Małgosia, którzy ze szczęścia wręcz nie mogli wytrzymać.
– YEAH!!! WRESZCIE!!! – krzyczeli
Nagle Marek uspokoił się i wyjął upleciony z rośli pierścionek. Wtedy rzekł do Małgosi:
– Zaraz opuścimy tą wyspę, która jest najpiękniejsza na świecie tak jak ty. Chciałbym Ci coś powiedzieć. Jeszcze niedawno nie znaliśmy się, a teraz wiem, że stałaś się dla mnie najważniejszą kobietą w życiu. Nie wyobrażam sobie dalszej swojej egzystencji bez Ciebie. Nie mogę o Tobie przestać myśleć, ani przez chwilę, więc chciałbym Cię o coś prosić: Ehmmmm Wyjdziesz za mnie? – zapytał Marek
– Ależ mnie zaskoczyłeś. TAK!!!!!!!!! – odpowiedziała bardzo wzruszona Małgosia
Wtedy Marek nałożył jej wyjątkowy pierścionek i ucałował bardzo mocno.
– Jaki piękny pierścionek. Takiego chyba nigdy bym nie dostała. Ten dzień jest dla mnie najpiękniejszy. Ty mi go rozjaśniłeś. Nigdy nie zapomnę tej przygody i tego naszego zagubienia! – powiedziała Małgosia
Wtedy statek nadpłynął i zabrał parę. Na pokładzie wszystko się wyjaśniło. Gdy wrócili do swoich miast, Małgosia przeprowadziła się do Marka, a następnie wzięli ślub. Byli w sobie zakochani po uszy. Małgosia znalazła sobie w tym mieście pracę i była szczęśliwa. Tak zgubieni na pięknej wyspie zakochali się w sobie i spędzili najtrudniejsze, ale i najpiękniejsze wakacje w życiu. To była przygoda niezapomniana – to była przygoda życia.
*************************
Więc ja chciałbym zagubić się na wyspie KOH TAO na Tajlandii, która jest najpiękniejszą wyspą wg. mnie na świecie, gdzie morze jest takie błękitne, a wybrzeże bardzo czyste. Chciałbym również żeby tam była ze mną ukochana osoba lub tak jak w tej historii. :) To byłoby najcudowniejsze zgubienie w moim życiu ;)

Chciałabym się zgubić w Argentynie, ponieważ uwielbiam ten kraj. Od kilku lat interesuję się historią tej części świata, a w szczególności postacią Evy Perón . Jej historia jest owiana mistyczną tajemnicą, bardzo trudno określić, które wydarzenia są prawdziwe. W Argentynie znajduje się mnóstwo wspaniałych miejsc związanych z jej osobą , chciałabym zobaczyć je wszystkie. Chciałabym się zgubić z moją Mamą, chociaż nie wiem czy to możliwe, ponieważ jest ono przewodnikiem. Zazwyczaj ja jako dziecko z brakiem orientacji w terenie gdzieś się zgubie, a mama tłumaczy mi drogę. Jest to niezwykle trudne gdyż moje tłumaczenia „jestem koło zielonego budynku i tu jest jakaś ulica” nie są zbyt precyzyjne. Ale Mama daje radę 

Może moja propozycja okazać się banalna, ale chciałbym się zgubić w Gdańsku, ponieważ to miasto według mnie i portalu Home Broker (miesiąc temu pojawił się ranking miast) najbardziej romantyczne. To propozycja bardziej patriotyczna, ponieważ lubię doceniać walory przyrodnicze i miejskie w Polsce. Choć dla mnie w dużej mierze najważniejsze jest z kim się tam zgubię, to jednak cudownie jest spędzać czas z ukochaną w pięknym miejscu, a tym niewątpliwie jest Gdańsk. Osobą, z którą chciałbym spędzić tam miło czas jest moja żona, która jest najpiękniejszą i najbardziej wspaniałą kobietą na świecie. Doceniam ją za to, że ze mną wytrzymuje i nadal mnie kocha. Moglibyśmy spacerować ulicą Mariacką, która jest najpiękniejsza lub nad rzeką Motławą. To byłyby chwile zarezerwowane tylko dla nas. Moglibyśmy bez końca cieszyć się sobą i kontemplować razem w tych miejscach. Wybralibyśmy się do gotycko-renesansowego ratusza, by go obejrzeć, chociaż z zewnątrz, Domu Angielskiego i do kamienic renesansowych, z których widoki byłyby dla nas niezapomniane. Romantyczne posiłki i napawanie się okolicą byłoby dopełnieniem chwil tam spędzonych. To cudowne zagubienie nie tylko w miejscu, ale i błogim czasie jest moim wręcz marzeniem :)

zgubcie mnie w Bieszczadach, proszę :) tam jest mój dom rodzinny i z racji różnych komplikacji życiowych i pewnych odważnych wyborów wylądowałam daleko od domu;
jedyne miejsce o jakim marzę to właśnie to, ten klimat jest niepowtarzalny, wręcz magiczny, gdy jest się tam aż chce się odetchnąć pełną piersią i żyć, tak po prostu, zapomina się o problemach, zbyt licznych obowiązkach i przytłaczającej odpowiedzialności; w górach jest się wolnym człowiekiem, w przenośni i dosłownie…

A ja bym się nie chciał nigdzie zgubić :-)

Chce sie zgvic z przyjaciolmi niewazne gdzie, w koncu liczy sie to z kim spedzamy czas a nie gdzie :) a napisalam 'chce’ a nie 'chcialavym’ , gdyz wiem , ze kiedys to sie spelni :)