Doczekaliśmy się pięknej jesieni! To nic, że popołudniami żyjemy jak jakieś krety… w dzień jest pięknie ;) Korzystając z tego, wybraliśmy się ostatnio do Puszczy Niepołomickiej. A dziś jeszcze jedno (obiecuję że ostatnie) wspomnienie wakacji ;)

—

Pamiętacie jak jakiś czas temu pisałam o potrzebie wykrzyczenia się i o idealnym ku temu miejscu? To Pustynia Błędowska, jedno ze wspomnień mojego dzieciństwa. Wybraliśmy się tam jakiś czas temu, ale nie żebym musiała specjalnie coś odreagować… raczej w ramach wolnej niedzieli :) Jest tam fajna „tyrolka”, można pobiegać, poszaleć… No i wyobraźcie sobie jakie było moje zdziwienie, gdy okazało się, że pustynia JEST ZAMKNIĘTA! Że co? Pustynia zamknięta? Niestety tak było. Niewybuchy, teren wojskowy, zakaz wejścia… Co odważniejsi przechodzili za ogrodzenie, ale jak pewnie się domyślacie my nie ryzykowaliśmy. Co zrobiliśmy? Poszukaliśmy sobie innej pustyni! A co!

Przejechaliśmy sporo kilometrów, a słońce powoli zbliżało się do linii horyzontu. Niby nic, ale w końcu zrobiliśmy prawie 50 kilometrów, drugie tyle do domu, to fajnie byłoby dotknąć tego piasku chociaż dużym palcem u nogi ;) Przeszukaliśmy mapę i pojawiło się światełko w tunelu… Droga przez las, prowadząca do innej części pustyni! Klik, klik, nawigacja ustawiona i zanim się obejrzałam już dojeżdżaliśmy!

Udało się? Pewnie, że się udało! Co więcej, cała pustynia była dla nas! No przynajmniej ta niezaminowana część ;) Jaki z tego wniosek? Nawet pustynia może być zamknięta ;) ale to nie znaczy, że mamy się poddać i wrócić ze spuszczoną głową!

A Wy macie takie miejsca z dzieciństwa, do których lubicie wracać? :)

Nikola: Narzuta/T-shirt/Spodenki – Zara

Mama: Bluzka – Stradivarius