Pamiętacie wpis „Mamo, Tato, nie mów tak do mnie”? Muszę szczerze przyznać, że jego popularność i ilość przeczytanych miłych słów, przerosły moje oczekiwania. Pojawiły się też komentarze z prośbą o kontynuację tematu. Konkretnie o pójście krok dalej i przeanalizowanie tego, w jaki sposób naprawiać nadszarpnięte relacje. Nadszarpnięte między innymi przez podobne „teksty” do tych wymienionych w wspomnianym na początku wpisie.

NIGDY NIE JEST ZA PÓŹNO

Otóż musimy zacząć od kwestii najważniejszej – nigdy nie jest za późno. Nieważne czy mówimy o naprawie swoich błędów względem kilkuletniego dziecka, naprawie relacji z już dorosłym potomkiem, czy nawet inicjatywą wychodzącą właśnie od dorosłej córki czy syna. Nigdy nie jest za późno na odbudowanie relacji, a każda chwila w której zastanawiamy się czy warto i odkładamy to na później, może kosztować nas w przyszłości kolejną uronioną łzę.

Tak jak już wspomniałam, sporo osób prosiło o kontynuację wpisu pod kątem naprawiania błędów i relacji. Do głowy przychodzi mi takich kilka rad…

Po pierwsze, zastanawiając się nad tym jak naprawić relacje z dzieckiem, zacznij od samego siebie. Zastanów się jak ta relacja w ogóle powinna według Ciebie wyglądać. Przecież naprawiając coś, zawsze dążymy do konkretnego efektu. Jeśli naszym celem jest osiągnięcie stanu z przed np. miesiąca, to nie będzie problemu. Ale co jeśli minęło więcej czasu? Jeśli dziecko jest starsze już o kilka lat? Zdefiniuj jak Wasza relacja powinna wyglądać i dopiero myśl o następnych krokach.

Nie możesz bać się przeprosin. Nie unoś się dumą i nie zasłaniaj rodzicielską mocą. Przeprosiny oczyszczają atmosferę, zrzucają troszkę ciężaru z barków, a przy okazji dziecko uczy się tego jak samo powinno radzić sobie z popełnianymi błędami.

Jeśli czujesz, że masz za co i potrzebujesz przeprosić dziecko, daruj sobie „ale”. Przepraszam ale to…, ale tamto… Nie. Przepraszając nie staraj się od razu usprawiedliwiać.

Natomiast będąc po drugiej stronie, doceń to, że dziecko potrafi Cię przeprosić i przyznać się do popełnionych błędów. Daruj sobie docinki typu „ale to i tak się pewnie powtórzy”, „co mi po twoich przeprosinach” lub „to się jeszcze okaże czy naprawdę tak żałujesz”. Wymagasz szacunku, wiesz że przeprosić nie jest wcale tak łatwo, więc nie utrudniaj tego swojemu dziecku.

Koniecznie pozbądź się wszelkiej złości i frustracji. To w niczym nie pomoże, bo gdyby miało pomóc, to nie zastanawiałbyś się teraz jak teraz naprawić Wasze relacje.

Pamiętaj o tym, że dziecko ma prawo się nie zgadzać, protestować czy sprzeciwiać. Wtedy – rozmawiaj. Ponownie, nie unoś się dumą i zapomnij o argumencie „ale ja jestem przecież rodzicem!”

Nie bój się mówić o tym co czujesz. Brak widocznych emocji i uczuć, brak takich rozmów zostaje w nas na długo. Często przejmują to po nas nasze dzieci, wnosząc w swoje dorosłe życie właśnie takie podejście. Twoją otwartość i szczerość dziecko wyczuje na kilometr. Nie bój się.

A teraz troszkę z drugiej strony…

Wiele z nas ma problem z relacjami ale nie z dziećmi, a właśnie ze swoimi rodzicami. Często hodujemy przez lata żal, mamy w głowie wspomnienia, przez które nie wyobrażamy sobie naprawy tej sytuacji. Bywa jednak też tak, że ta „kiepska”, oschła czy ograniczająca się do absolutnego minimum relacja, tak naprawdę jest już tylko efektem naszego zacietrzewienia. Przyzwyczailiśmy się do tego lub po prostu nikt z nas nie chce zrobić tego pierwszego kroku. Z jednej strony już nie potrafimy się gniewać na rodziców, ale z drugiej, pogodzić się i pokochać ich na nowo jest ciężko, czujemy jedynie głęboko ukryty żal. Do tego mamy przecież mnóstwo rzeczy na głowie, a myśl o TAKICH problemach, tylko wytrąca nas z rytmu, irytuje… Ale czy warto ciągnąć dalej taki układ? Tak dla zasady?

Przede wszystkim wychodzimy z założenia, że nie będzie drugiego dzieciństwa, szansy na nadrobienie tego co straciliśmy. Jesteśmy odpowiedzialni za siebie i za swoją rodzinę. Tak stawiając sprawę i godząc się z tym czego nie dostaliśmy i czego już nie dostaniemy od rodziców, możemy dostrzec to co oni „mają do zaoferowania”. Może jednak coś z tego będzie? Może warto?

Idealną sytuacją ku temu, aby sytuację naprawić, jest często pojawienie się dziecka w rodzinie (wnuka). Bywa tak, że rodzic, który w naszej pamięci w swojej roli kiepsko się sprawdzał, teraz okaże się być świetną babcią czy dziadkiem! Nasze słabe i oschłe relacje, nagle potrafią wtedy ożyć, właśnie na skutek pojawienia się nowego członka rodziny. To duża szansa zarówno dla Ciebie, jak i Twojego dziecka, które tym sposobem może zaznać prawdziwie rodzinnej atmosfery, a nie przykrego rodzinnego obowiązku.

Jednak tak jak przy pierwszej części tego tekstu; musimy zacząć od siebie. Spróbować pozbyć się uprzedzeń, złości i irytacji. Tego wewnętrznego głosu, który wciąż tylko dogaduje i wypomina błędy. Może warto popatrzeć z większym dystansem na nasze dzieciństwo… i spróbować wybaczyć, zrozumieć tamtejszą sytuację . Spojrzeć w dojrzały sposób i po prostu porozmawiać.

Ostatnią kwestią w sprawie relacji ze swoimi rodzicami, może być lęk przed ich inwazyjnością. To że jak „odpuścimy”, relacje się unormują, to oni znów naskoczą. Cóż, jesteśmy dorośli i w tym momencie musimy w jasny sposób postawić pewne granice. Im wcześniej tym lepiej, aby nie tworzyć ponownie sytuacji, które będą powodowały napięcia.

—

Uff… to trudny temat. Ten tekst mógłby być i dwa lub trzy razy dłuższy. Ale z drugiej strony… można go streścić do jednego akapitu. Po pierwsze – żyjmy, bo mamy tylko chwilkę. Po drugie – rozmawiajmy. Po trzecie – kochajmy i wybaczajmy.