Moja babcia miała swój sprawdzony patent na kłótnie z dziadkiem. Gdy wiedziała, że dojdzie do ostrzejszej wymiany zdań, szli do garażu i kłócili się w samochodzie. Nikt ich nie słyszał, a dzięki temu nikt nawet nie przypuszczał, że w ogóle się sprzeczają. Kiedyś uważałam, że to genialny pomysł. Po co ktoś ma słyszeć lub co gorsza wtrącać się w czyjąś rozmowę. Do tego można przecież przeczytać sporo artykułów na temat tego, jak kłótnie przed dzieckiem są szkodliwe i jaką mogą wyrządzić krzywdę. Mam tu na myśli stres, niższe poczucie wartości czy bezpieczeństwa, którego dzieci tak potrzebują.

No i ok, tu się zgadzam, takie sytuacje lepiej zatrzymać dla siebie… a najlepiej w ogóle do nich nie doprowadzać. Jednak pozostaje jeszcze cała masa mniejszych czy większych  (bez latających talerzy) sprzeczek, które przytrafiają się każdemu z nas. Czy chowanie się z nimi lub tłumienie w sobie złości, aby tylko zachować pozory, to z kolei nie jest popadanie ze skrajności w skrajność? Teraz z biegiem czasu dochodzę do wniosku, że to kłótnie w tajemnicy, ciche godziny/dni czy udawanie chodzących ideałów nie jest wcale takim mądrym rozwiązaniem jak kiedyś mi się wydawało. Dlaczego?

Po pierwsze: czy są w ogóle pary, które się nie sprzeczają? No nie ma.

Kłótnia, mniejsza czy większa, to normalny element życia i trwania w związku. Tak już jest. Zawsze zdarzy się natrafić na kamień, który może okazać się krzemieniem wywołującym prawdziwy pożar. No dobra, trochę mnie poniosło, ale wiesz co mam na myśli ;) Po prostu czasami się ze nie zgadzamy i to jest normalne. Gdy każdy jest święcie przekonany o swojej racji zaczyna zgrzytać i to w dużym skrócie nazywamy kłótnią. Później ewentualna chwila cisza po burzy i wszystko wraca do normy. Buzi buzi i jedziemy dalej.

Zakładając że mówimy tu o normalnych kłótniach, normalnych ludzi, w normalnych domach – czy jest sens z tym kryć się przed dzieckiem? Czy warto wychowywać je w tej bańce mydlanej i robić z siebie świętych? Wszak drobne kłótnie zdarzają się nawet na co dzień w szkole! Jak takie dziecko ma uczyć się rozwiązywać swoje problemy i sprzeczki z rówieśnikami? Skąd ma wiedzieć, że czasami warto przyznać komuś rację lub wyciągnąć dłoń?

Po drugie: kłótnia to też umiejętność wyrażania swoich emocji, swojego zdania i bronienie go!

To też lekcja radzenia sobie se stresem i złością, oraz umiejętność rozwiązywania konfliktów międzyludzkich. To lepsze niż kłótnia za zamkniętymi drzwiami czy wmawianie dziecku, że my się wcale nie kłócimy. O ile lepiej porozmawiać o tym, że się posprzeczaliście, ale już sobie wszystko wyjaśniliście i się oczywiście kochacie, podkreślając przy tym, że to nie była wina dziecka.

Dzieci powinny wiedzieć, że nawet szczęśliwe pary mogą się czasem niezgadzać i jest to normalne oraz nie prowadzi w linii prostej do rozstania.

Czego nie wolno nam robić?

Nie wplątuj dziecka w kłótnie i nie wymagaj, aby w niej uczestniczyło

Kategorycznie nie! Chciałabym tu coś więcej napisać, ale przychodzi mi do głowy tylko wielkie, grube i soczyste N I E.

Nie ignoruj dziecięcych sygnałów

Gdy słyszysz szlochające dziecko, albo to jak prosi abyście przestali lub żebyś nie była już zła na Tatusia, to powinno być dla Was lampką ostrzegawczą i znaczy że już was poniosło za wysoko, jak to mawiała kiedyś moja córka. To znaczy, że czas się uspokoić, przemyśleć całą sytuację i spróbować popatrzeć na nią z szerszej perspektywy.

Nie kłócić się na tematy związane z dzieckiem przy dziecku

Dzieci bardzo łatwo wyciągają wnioski i jeszcze łatwiej same sobie dopowiadają różne rzeczy. Kłótnia czy sprzeczka nie jest najlepszą sytuacją, aby dowiadywać się czegoś nowego na swój temat… Zwłaszcza że niektórzy mają problem z kontrolowaniem w kłótni bzdur jakie wypowiadają, a dziecko niestety potraktuje to serio.