To był piątkowy wieczór. W końcu zrobiło się ciepło, a zachodzące słońce pięknie oświetlało całą okolicę wyjątkowo czerwonym światłem. Adrian i Nikola poszli na krótki spacer z psem na kilkanaście minut. Po spacerze pobiegli po piłkę do samochodu. Przy okazji stwierdzili, że skoro jest tak ładnie i przyjemnie, to pójdą pokopać na chwilkę, dając upust mundialowym emocjom. Muszę przyznać, że córka nieźle się wkręciła w te Mistrzostwa Świata. Cóż, pewnie tylko po to, aby móc z Adrianem oglądać mecze do 22 ; ) Ponieważ najbliższe boisko jest spory kawałek od domu, poszli na chwilkę pod okoliczne garaże.

Cała zabawa trwała około 3 minuty. Po tych trzech minutach na jeden z balkonów wyszła strażniczka absolutnej ciszy i porządku we wszechświecie (wiek ok. 50 lat) oznajmiając, że to nie jest boisko i żeby się tutaj nie tłukli tą piłką. Po czym nawet nie czekając na jakąkolwiek odpowiedź schowała się w mieszkaniu zostawiając wciąż otwarte drzwi balkonowe i okna. To było około 20:30.

Córka oczywiście zabrała piłkę pod pachę i zarządziła powrót do domu. Ot taki charakter, grzeczna i nie sprawiająca kłopotu dziewczynka. Adrian zapewne w środku zagotował, ale starał się nie dać po sobie poznać. Zwłaszcza, że stara się tak żyć, aby nikomu problemu swoją egzystencją nie stwarzać. Dlatego tym bardziej domyślam się co to musiał być za „hałas”. No dobra, ale co ja o tym wszystkim uważam?

Muszę przyznać, że do tej pory sądziłam, że te wszystkie historie o przeganianiu dzieci i dzwonieniu po policję, aby zaprowadzić do domów wszystkich małych rozbójników, to tylko miejskie legendy. No bo jak inaczej traktować opowieści, że część mieszkańców nie pozwala zrobić piaskownicy na całym osiedlu, bo dzieci wejdą na głowę i nie dadzą odpocząć? Przecież na osiedlu ma być cisza jak makiem zasiał!

Z jednej strony marudzenie, że dzieci ciągle przed ekranami, że życia nie znają i tyją na potęgę. Z drugiej pretensje o wszystko. Ta hulajnoga to za szybko, ta deskorolka to hałasuje i krzywdę można sobie zrobić, piłka to już w ogóle czyste zło, a place zabaw to super ale poza miastem i to takie dla najmniejszych dzieci.

Pójdźmy o krok dalej. Nie tak dawno mojej przyjaciółce zwrócono uwagę, aby nie śmiała się w restauracji. Mam wrażenie, że połowa naszych rodaków wyznaje japońskie podeście o życiu w taki sposób, aby nie przeszkadzać innym… jednak tylko połowicznie. Oczekują, ale sami mają wieczny problem, są najważniejsi i ma być tak jak oni chcą. Wciąż słyszę te westchnięcia czy przez zęby wycedzone ku*wy, przy każdej okazji. Gdy ktoś kogoś przypadkiem dotknie czy gdy natknie się na kolejkę w sklepie, aż można poczuć jakieś wyrzuty sumienia. Mam wrażenie, że narzekactwo to jeden z naszych sportów narodowych. Gdyby tylko zorganizować jakieś mistrzostwa i transmisję w TV, to zrobiłaby rekordy oglądalności. I te komentarze „Co robisz, jak narzekasz?! Ja bym to zrobił lepiej!”. Połowie naszego społeczeństwa po prostu brakuje odrobiny luzu i pomyślenia o czymś więcej niż czubek swojego nosa.

Tak, to właśnie od siebie należy zacząć i właśnie od tego, aby postawić się czasem po tej drugiej stronie, popatrzeć na świat oczami kogoś innego i zwyczajnie troszkę odpuścić. Ja nawet nie jestem zła o to, że ktoś ma takie podejście i i się awanturuje o tak błahe sprawy. Tak szczerze, to jest mi żal takich osób. To musi być przykre patrzeć na świat i innych ludzi doszukując się tylko tego co jest źle i co ich denerwuje. To zakrawa o masochizm… Dlatego my, chcąc zmienić świat na lepsze, musimy dawać dobry przykład. Dlatego my, staramy się siać dobrą energię, nawet gdy tej dobrej energii czasem nie widać na pierwszy rzut oka – kto zna Adriana ten wie ;)

A jakie jest Twoje zdanie na ten temat? Czy dążysz w życiu do idealnego porządku i niezmąconej niczym ciszy i ładu? Może bliższy Ci południowy temperament?

PS Czemu w kosmos? Przecież tam ciszy i spokoju jest pod dostatkiem ;)